Aan de kust van Malabar De Aarde en haar Volken, 1909   By: Émile Deschamps (1857-)

Naar het Fransch van Emile Deschamps.

I. Mahé. Algemeene aanblik. De stad. De markt. De bevolking. De visscherswijk. Rijstvelden en voetpaden. De Aldeeën. Prijsuitdeeling. De Mopla's. De Polea's, lager dan de Paria's. Enkele bijzonderheden over de kasten.

De kust van Malabar strekt zich in het Zuid westen van het schiereiland Voor Indië uit over een lengte van ongeveer 540 kilometer tegenover de Arabische Zee. Boven de kuststrook verheffen zich de West Ghats met hun prachtige teakbosschen, en in de laagte vertoont het land veel meren en plassen, die van de zee zijn gescheiden door duinen en door vruchtbare vlakten. De havensteden, als Cochin, liggen niet aan zee, maar aan de lagunen. Op de kust van Malabar begonnen de veroveringen van de Portugeezen; daar stichtten de Franschen Mahé; daar vestigden de Engelschen zich voor goed te Tellicherry in 1863.

Als men bij het verlaten van laatstgenoemde stad de houten brug op palen betreedt, die over de rivier is geslagen en naar de fransche bezitting Mahé leidt, heeft men een prachtig uitzicht. Rechts heeft men de riviermonding met de reeks rotsen en de lijn van het witte schuim der branding; aan den eenen kant de woning van den administrateur, half begraven onder het hooge groen, waarboven palmen wuiven; tegenover dat huis een zandige landtong, omzoomd met kokospalmen, waarvan de kruinen zich buigen naar het blauwe water der zee; links de blauwgrijze rivier, in glanzige kalmte, stroomend tusschen twee hagen van groen, dat de warme tint heeft van het tropische gebladerte; op den achtergrond in de verte de afgeronde bergtoppen van de Ghats; op den voorgrond tuinen en aanplantingen, en heel boven de fijne, elegante kruinen der kokospalmen, silhouetten van dakbungalows dicht aan het water, wegschuilend in diepe schaduw. Op het water varen eenige prauwen, slank en lang, voortgepagaaid door een inboorling, die aan een der uiteinden staat. Op het punt, waar de woning van den resident verrijst, teekent zich de vlaggestok van de fransche driekleur scherp tegen het azuur der lucht af.

Daar passeeren enkele inboorlingen, bronskleurig, met zwarte, schitterende oogen, gehuld in hun wit ruim overkleed; sommigen met buizen aan, anderen met bloote schouders, allen met een reuzenhoed van palmbladeren op het hoofd, dat daaronder bijna onzichtbaar is. De vrouwen zijn wonderlijk gekapt, met een kegel van haar op zij van het hoofd of aan den achterkant. Zij dragen eenzelfde rokje of pagne als de mannen, met een stuk vuil linnen over de borst, die ten halve bedekt of geheel naakt is. Daar loopen kleine kinderen als aapjes, met een lapje, niet grooter dan een hand, om de decentie te redden of ook wel zonder zulk een kleedingstuk; een soldaat met breeden, rooden gordel en een tulband van dezelfde kleur, met bloote voeten en een wijde broek van zware, blauwe stof en eindelijk een Europeaan met grooten helmhoed, wit van het hoofd tot de voeten en gebruind door de lucht en het klimaat.

Op het oogenblik van mijn aankomst was het overal kalm en rustig; ik kreeg het gevoel, dat ik mij bevond in een slapende of verlaten stad. De inboorlingen, die ik tegenkwam, liepen met ernstig gezicht zachtjes voort, in groepjes en zwijgend, en van boven viel in de diepe schaduw onder de hooge boomen een zware en heete lucht op ons neer. Men is ten hoogste verbaasd, als men na eenige straten, of wat daarvoor moet doorgaan, te hebben doorloopen, te hooren, dat dit nu Mahé is en te vernemen, dat er niet minder dan 4000 inwoners leven. Slechts enkele hutten vertoonen zich, en enkele honderden inboorlingen vormen de menigte op de markt, ziedaar alles. Dat komt, doordien de hutten en huisjes, die vrij ver uiteenstaan, verloren zijn in het hooge groen der tuinen en verdwijnen achter de hooge bermen van de wegen.