Betuwsche novellen, en Een reisgezelschap   By: Jacobus Jan Cremer (1827-1880)

Van

J. J. Cremer.

Wiege Mie. De rechte Jozef. De oude Wessels en zijn gezin. De reis van Gerrit Meeuwsen en zien zeun noar de Amsterdamse karmis. Eene zoogmoeder. De Fransche komiek en de douairière. De vriend van den huize.

Achtste Druk.

Leiden. A. W. Sijthoff's Uitg. Mij.

WIEGE MIE.

"Hei je 't neis [1] uut 't darp al geheurd?" vroeg de daglooner Peter Janssen aan zijn vrouw, die bezig was om voor haar vermoeiden echtgenoot de avondpap op te doen. "Hei je 't al geheurd Net, hoe miseroabel gauw de weduwvrouw van Cloas Hermsen hoar man is noagestapt?"

"Wat zei je!" riep de huismoeder verbaasd, terwijl ze den aarden schotel met pap op tafel zette: "Is manke Heintje dood? Wel jong, jong, die twee hebben mekoar dan niet lang allinnig geloaten. Cloas is van de leinte gesturven, en Heintje da's nou krek zes moanden loater! Jong, jong, 't is veur Wiege Mie 'en heel ding; woar mot ze noa toe? ze het niks, geen spier; neejen en breien kan ze, moar da's alles, en ik geleuf niet, dat ze 't nog al te best duut. Nou stil blagen!" vervolgde vrouw Janssen, hare vier spruiten toesprekende, die hunkerende de roggemeelspap zagen dampen: "moeder kan niet alles te geliek. He'k nou ooit van m'en lêven! Ze zal zoo um de vieftig zin gewêst, en Wiege Mie was met St. Jan achttien joaren in 't darp. Loawwe erst bidden Peter, de kienders drammen en sjenken da'k m'n eigen woorden niet heuren kan!"

Janssen nam het pijpje uit den mond, drukte de pet voor de oogen, en vrouw Janssen gaf haar oudsten telg een duw met een dreigenden wenk om de oogen dicht te doen.

Men bad Peter bad ernstig met een dankbaar hart; Willem, zijn buurman, had zeker zulk heerlijk avondeten niet voor zijne vrouw en kinderen. Zijn gebed was reeds geëindigd, maar toen hij over den rand van zijn pet de roode wangen van zijn goede vrouw en de kinderen beschouwde, toen deed hij de oogen weer dicht en zei nog eens: "Ik dank U goede en groote God, amen."

Vrouw Janssen had ook wel gebeden, maar zij was een weinig afgedwaald: manke Heintje was toch gesturven; ze dacht er over, wanneer de begroafenis zou wêzen; of er op 't arfhuus ook wat van heur goajing zou zin, en zoo almeer, totdat ze eindelijk bedacht, dat de goede God haar ook wel eens had kunnen oproepen en, "hoe ellendig Peter dan met de kienders zou zin blieven zitten," en er kwam een traan in haar oog, en ze was innig dankbaar dat zij nog was gespaard gebleven, en ze zei zacht tot den Vader in den Hemel: "Ik dank U goede en groote God, amen."

De kinderen hadden hun "Heere zêgen," enz. spoedig afgerammeld, en gluurden nu eens naar den dampenden schotel met pap, en dan weder naar hunne ouders, om te zien, of ze nog niet haast gedaan hadden.

Vader zette de pet weer op het hoofd; moeder gaf het teeken om te beginnen, en eer vijftien minuten waren verstreken, was de pap uit den schotel naar de respectieve magen verhuisd.

Het gezin was verzadigd en de kinderen werden spoedig ter rust gelegd. Peter rakelde het vuur aan den haard nog eens op. Net bood haar jongste kind, dat in een kribje had liggen slapen, de moederlijke borst, en 't kleintje weerde zich dapper. "Och Peter," zei vrouw Janssen, terwijl zij de oogen op het knaapje hield geslagen: "die jong is pas zeuven moanden oud, 't is nou over drie doagen Alder Heiligen, en tegen Maria Lichtmis is 't alweer zoo wied."

"Kom, da's zoo'n spul niet," sprak Peter op geruststellenden toon: "we motten toch 't half dozijntje vol hebben, hé Net?"

"Gij hebt goed proaten," antwoordde de vrouw: "gellie mannen denkt er moar zoo licht over; ik sprêk bij onderveinding. Moar neen, ge zegt wel dat 't niks is, moar as 't zoo wied is, dan zie je nog veul benauwder en mankelieker as ik; en jong, ge weet óók wel, dat de spuuling op zoo'n wies hoe langer hoe dunder wordt; 't geet tot nou nog goed, went ge bint 'en starke errebeijer; moar a'j 's niks te verdienen hadt! En Peter, a'j is kwam te vallen! wat zou 'k dan toch beginnen met zes bluujen van kienders? O!" vervolgde vrouw Janssen, eensklaps weder aan manke Heintje denkende: "as 't ons óók zoo most goan, wat zouwen de kienders dan anders wêzen as Wiege Mie nou is? Goddank dat we nog gezond zin!"