De Geschiedenis van Woutertje Pieterse, Deel 2 Uit de 'ideen' verzameld   By: Unknown (1820-1887)

De Geschiedenis van Woutertje Pieterse

Opnieuw verzameld uit de "Ideen"

Door

Dr. J. van den Bergh van Eysinga Elias

Tweede Deel

Amsterdam Uitgevers Maatschappij "Elsevier" 1921

N.V. Electr. Drukkerij "Volharding" Ceintuurbaan 250 Amsterdam

Voornaam bezoek. Koningen en oliekoeken. De gesprekken van de "massa." Catapultische inspatting van de "massa." Où peut on être mieux? Zweven en vallen. Helaas! De auteur is beschaamd over z'n held, en bevreesd dat dit wel 'ns meer zal gebeuren.

Gedurende den loop der week die Wouters tweede plaatsing "in den handel" vooraf ging, werd i door 'n drie viertal ontmoetingen zoo vreemd heen en weer geslingerd, dat i zich byna suf voelde, en veel moeite had om z'n hoofdje heel te houden.

En z'n hart ook!

't Was donderdag. Stoffel kwam thuis met 'n belangryk bericht. De Koning ik weet weer niet welke koning was onverwachts in stad gekomen, en zou den volgenden avend of 'n dag later den Schouwburg bezoeken. Alles was in rep en roer, want in republikeinsche landen hecht men veel waarde aan titels, pronk en geboorte.

Meer nog dan naar gewoonte was de nieuwsgierigheid des Volks ditmaal gespannen, omdat veel buitenlandsche vorsten waaronder zelfs 'n Keizer Z.M. waren komen bezoeken. En van uit z'n residentie Utrecht? 's Gravenhage? Haarlem? zouden die aanzienlyke vreemdelingen 't Hof naar Amsterdam volgen. 't Was dus deze keer 'n praal mit Umstände, met 'n sleep.

Het republikeinsche Volk zou niet alleen 't aangezicht te zien krygen of 'n slip van den rok des tirans, maar tevens aangezichten en rokspanden van veel andere tirannen, om nu niet te spreken van tiranninnen.

De vrouwtjes die gewoon waren oliekoeken te verkoopen op den dam 'n pleintje dat de stedelyke regeering zich veroorloofde te verhuren als markt dreigden de stad met 'n proces.

't Was dan ook zeer hard, dag in dag uit huurgeld voor plaatsen open luchtgebruik te betalen voor de kans om 'n paar oliekoeken te slyten aan de straatjeugd, en nu op eens verjaagd te worden omdat Z. M. zich aan "het Volk" zou vertoonen op 't balkon van het gewezen stadhuis.

Mocht hy die vrouwtjes niet zien? Moest de oliekoek industrie 'n geheim blyven? Vreesde men voor namaak, voor onvorstelyke konkurrentie?

Of mochten die olievrouwtjes en haar koeken den Koning niet zien? Was ook hy misschien bevreesd voor onedel nabaksel van z'n majesteit? Dit zouden noch de vrouwtjes noch de oliebollen gedaan hebben.

Hoe dit zy, de kraampjes werden weggeruimd, en de verjaagde industrieelen behielden alleen het recht zich privatim onder de menigte te dringen, die straks roepen zou: "leve... dit of dat!" naar den eisch van 't oogenblik. Ze mochten meeschreeuwen ook.

't Is eigenlyk heel vreemd dat vorsten sterven. Al die vivat's schynen niets uittewerken.

De drukte in de stad was ditmaal ongewoon groot, door en om al de vreemde Hoog en Doorluchtigheden die den tiran by deze gelegenheid vergezelden.

Daar was naar men uit de couranten vernam de prins van Caramanie, die aanspraak had op de byzondere sympathie des Volks, wyl men had uitgerekend dat een van z'n voorouders kapitein was geweest in Staatschen dienst, en dus... z'n bloed had vergoten voor de Nederlandsche vryheid.

Dit bloed en misschien ook de vryheid was 'n krantenverzinsel. Maar dat onze prins 'n groenen rok droeg met dikke gouden nestels, was waar. En op z'n hoofd had i 'n byzonder grooten steek. Men kon dus by de eerste gelegenheid zeer gevoegelyk roepen:

Leve de prins van Caramanie!