De Wallis-eilanden De Aarde en haar Volken, 1886   By: Émile Deschamps (1857-)

Het korte, aardig geschreven verhaaltje, dat wij onzen lezers ter afwisseling aanbieden, is bewerkt naar een opstel in den Tour du Monde , 1885, I, van doctor Emile Deschamps, officier van gezondheid in het fransche leger. De kleine eilandengroep, waarvan hier sprake is, en die door de inlanders Uvea genoemd wordt, bestaat uit een grooter eiland, Uvea of Namo, en een tiental kleine eilandjes. De groep ligt op 13° 21' zuiderbreedte en 178° 29' westerlengte; zij werd in 1767 door een engelschen zeevaarder Wallis ontdekt en naar hem genoemd.

Onze boot de Orne lag op de reede van Noumea, en de equipage genoot eene welverdiende rust na de vermoeienissen en ontberingen op eene lange vaart van vijf en zeventig dagen, van Brazilië naar Nieuw Caledonië. Wij stonden op het punt om naar Taïti te vertrekken, toen eene onverwachte gebeurtenis wijziging bracht in ons officieel reisplan en ons koers deed zetten naar de Wallis eilanden. Het adviesjacht de Lhermitte , tot het station van den Stillen oceaan behoorende, had schipbreuk geleden.

De tijding werd ons gebracht door een der officieren van het vaartuig, den heer Boisse, die, dadelijk na de ramp, in eene met vier matrozen bemande sloep, was uitgegaan om hulp te zoeken. Na vier dagen op den oceaan te hebben rondgezworven, waren zij gelukkig aan de Fidji eilanden gekomen, vanwaar zij met een engelsch schip naar Noumea waren vertrokken.

Volgens het verhaal van den heer Boisse, had de Lhermitte schipbreuk geleden op de riffen, die den archipel der Wallis eilanden omringen. Deze gordel van riffen, die bij vloed onzichtbaar zijn, heeft slechts drie openingen, waarvan maar eene, aan de zuidzijde, het gat van Honikulu genaamd, voor groote vaartuigen bruikbaar is; toch is ook deze doorvaart smal en gevaarlijk, want aan de binnenzijde loopen twee stroomingen, die elkander bij eb rechthoekig kruisen, en een neer vormen, dien men met den meest mogelijken spoed en zeer groote voorzichtigheid moet doorvaren. De Lhermitte had met volle kracht tegen het rif ten westen van den ingang der geul gestooten, en was daarop reddeloos gestrand. Gelukkig konden de schipbreukelingen, met uitzondering van drie die in de golven omkwamen, zich redden op het eilandje Nukuatéa, waar een soort van kamp werd opgeslagen.

Zoo spoedig mogelijk stoomden wij nu naar de Wallis eilanden, die wij des morgens vroeg in het gezicht kregen. Het weer is overheerlijk; wij naderen al meer en meer; daar is het gat van Honikulu: een smalle blauwe streep, ter wederzijde omzoomd door een breeden band van wit schuim, waar de golven zachtkens breken op de riffen. Ter linkerhand steekt eene donkere massa tegen dit witte schuim af: dat is het wrak van de Lhermitte .

Op den achtergrond, binnen den gordel van riffen, liggen, als in een effen donkerblauwen vijver, de Wallis eilanden. Eene heerlijke, indrukwekkende kalmte omgeeft ons aan alle kanten: aan boord zwijgt ieder, want het oogenblik is gekomen om door de nauwe opening te varen. De kommandant is op zijn post; de boot stoomt de smalle geul binnen, waarvan de boorden elkander schijnen te raken; het gevaarlijkste punt ligt reeds achter ons; goddank, wij zijn behouden, en werpen het anker uit in de ruime baai, die zich voor ons opent.