De beklimming van den Fuji-yama De Aarde en haar Volken, 1907   By: J. Philipson-Radersma

Door Mevrouw J. Philipson Radersma, te Yokohama.

De plechtige godsdienstige feesten ter eere van den geest van Fuji yama zijn in den aanvang van Juli gehouden en sedert dien tijd zijn talrijke scharen pelgrims uit Japans verschillende provincies den moeilijken weg gegaan langs steile, steenachtige paadjes naar den top van den vulkaan, om in den krater te bidden voor het heil van zich zelf of van hunne naaste betrekkingen.

Het geloof aan Fuji's geesten is eene erfenis van Japans oudsten godsdienst en diep ingeworteld bij het volk. Onverschillig welken godsdienst de Japanners belijden, hun geloof aan den heiligen Fuji yama zijn zij trouw. Het ontwaakt bij het kind even zeker als de aangeboren zin voor het schoone, en de vele sagen en overleveringen van aloude tijden over Japans heiligen berg wekken de verbeelding op en houden het geloof in stand.

Een jong Japansch dichter, Yone Noguchi, heeft kort geleden eene verzameling gedichten uitgegeven. Op de eerste bladzijde leest men:

"Opgedragen aan Fuji yama's geesten."

Het boek begint met een gedicht, waarin de Japanner zijne gevoelens en gedachten uit, geïnspireerd door het gezicht van den berg bij zonsondergang:

"Fuji yama Onder uw goddelijken adem Keeren wij terug tot het beeld van den Schepper. Uw zwijgen is zang, Uw zang is het lied des hemels; Ons land van zorg en onrust Wordt de zetel van blijden lust, Ver weg van de streken, Waar wezens slechts geboren worden om te sterven. Wij, dochteren en zonen van Japan, Zingen uwe trotsche Majesteit Als Gods heerlijkheid. Wij verbergen onze schaduw in uw boezem, Zachtste rustplaats der eeuwigheid O, wonder van reinheid, O, onvergelijkelijke heerlijkheid, O, onbesmette schoonheid! Duizenden stroomen weerspiegelen uw heilig beeld, Alle bergen en de golven der zee heffen zich tot u op, Als om uw laatste bevel te hooren. Het water om Japan vergeet zijn zang van hongerige begeerte, Gesust door uwe stille rust en zachte schaduw, Als in een droom van poëzie. Wij, die om u zijn, vergeten te sterven: De dood is zoet, Maar het leven is zoeter dan de dood. Wij zijn sterfelijk, maar toch goddelijk, Uwe onschuldige geleiders, O, eeuwige Fuji!"

De meeste Europeanen bezoeken Japan en reizen weer weg, zonder den geringsten indruk ontvangen te hebben van Fuji's heerlijkheid en zonder het minste begrip van den eerbied, dien elke Japanner voor den heiligen berg heeft.

Fuji laat zich namelijk niet altijd zien in al zijn pracht; dikwijls is de top van den vulkaan gehuld in wolken, maar soms, vooral na regen, wanneer de lucht rein is en klaar en de hemel vrij van wolken, is het gezicht van den berg onvergelijkelijk schoon. Heerlijk is Fuji vroeg in den morgen, als de top verguld wordt door de eerste stralen, lang voor de zon op is; en overweldigend is Fuji bij avond, als de zon neergaat achter den berg en zijne silhouet met scherpe contouren afteekent tegen den veelkleurigen horizont.

Fuji's schaduw, mijlen ver strekt zij zich uit over het land en vergroot zich naarmate de zon daalt, over de glimlachende dalen, over de tempels en de kleine idyllische huisjes als een droom van poëzie.

Fuji lijkt zoo dicht bij en toch ligt hij mijlen ver weg, hij beheerscht Japan; wie kan zich Japan denken zonder Fuji? Op stille avonden komt men er onwillekeurig toe, de heldere onveranderlijke sterren lief te hebben; en wanneer men leest over hare werkelijke afmetingen, verwondert men zich en voelt zich zoo oneindig klein en toch groot bij de gedachte, dat men in staat is een klein deel te begrijpen van het groote oneindige.

Maar hier ligt een wonder voor onze oogen, verblindend schoon, onveranderlijk, geweldig, goddelijk!

"Wij zijn sterfelijk, maar toch goddelijk, Uwe onschuldige geleiders, O, eeuwige Fuji!"