De monumenten van den Girnar De Aarde en haar Volken, 1907   By: Delphine Menant (1850-)

Naar het Fransch van Mlle D. Menant.

Ahmedabad is een stad in Voor Indië, die ik meermalen heb mogen bezoeken. Het eerst kwam ik er in Februari 1901 op weg naar het schiereiland Kathiawar of Goedsjerat. Ik was toen van ziekte herstellende en het was mijn eerste uitgang na het verlaten van het hospitaal te Surate, waar een ongeluk met een rijtuig, dat mij te Baroda was overkomen, mij de geheele maand Januari had vastgehouden.

Ik was naar Indië gegaan, om mijn studiën te voltooien over de Parsi gemeenten in het Presidentschap Bombay, en mijn reis door Goedsjerat was er door afgebroken. Voordat ik die nu vervolgde, maakte ik van het verlof der geneesheeren gebruik, om de mooie tempels te gaan bewonderen op den Girnar en den Açokasteen, interessante monumenten van Hindoes en Dsjain, de secte, wier leerstellingen zooveel op die van het Hindoeïsme lijken. Die tocht was een aangename afleiding na de sombere overpeinzingen, waaraan ik mij in mijn hospitaalkamer had overgegeven.

Ahmedabad ligt 300 mijlen ten noorden van Bombay aan den spoorweg Bombay Baroda en Centraal Indië. Het is het kruispunt van de lijnen uit Rajpoetana, en de reizigers voor den Aboeberg, en voor Agra en Delhi veranderen er van trein.

Wij kwamen in den vroegen morgen aan in het reusachtig station, vol met inlandsche arbeiders, die in de zalen heen en weer liepen en op het perron, waar ze den nacht hadden doorgebracht, ineengedoken onder hun dekens, luidruchtig wakker werden.

Wij zouden in groote verlegenheid zijn geweest zonder de hulp van een vriend, den heer Ginwalla, die ons kwam zeggen, dat de Travellers' Quarters bezet waren door de leden van de Hongersnoodcommissie en dat hij ons ten zijnent gastvrijheid aanbood, een uitnoodiging, die wij met de grootste dankbaarheid aanvaardden.

Wij konden slechts over een enkelen dag beschikken, daar we den volgenden te Rajkot werden verwacht; dus was de tijd al spoedig gevuld. De stad, die in de 15de eeuw door sultan Ahmed is gesticht, bloeide in de eerste eeuwen van haar bestaan en wordt door historieschrijvers en reizigers om het zeerst geprezen om haar citadel, haar moskeeën, haar paleizen en tuinen, waar fonteinen sprongen, en haar breede straten, waar tien rijtuigen elkaar konden passeeren in een enkele rij.

De heerschappij der Mahratten in de 17de en 18de eeuw heeft haar geen goed gedaan, en eerst onder engelschen invloed is Ahmedabad weer meer vooruitgegaan. Wij brachten het eerst een bezoek aan het fort, het grootste van geheel Indië, bijna als een stad op zich zelf. Aan den eenen kant worden de muren bespoeld door de rivier Sabarmati en aan den anderen strekt zich een wijde vlakte uit. Van de terrassen heeft men een prachtig uitzicht.

De moskee Djamé Mesdjisj was in de hoofdstraat. De nauwe ingang werd nog versperd door bedelaars, en een rondtrekkend koopman had zijn pijpen uitgestald op de treden van de trap; maar als men, na zijn schoenen te hebben uitgetrokken, binnen is gegaan, komt men in een nieuwe wereld en verdwaalt bijna tusschen de massa hooge zuilen. Vol schroom doolden wij te midden van de oostersche pracht, waarvan de bijzonderheden niet te onderscheiden waren in het halfdonker, dat met een zacht, blauwachtig waas was doortrokken. De moskee neemt den westkant in van een groot plein en heeft haar vijf koepels behouden, maar de minarets, die in 1819 bij een aardbeving zijn verwoest, zijn, jammer genoeg, niet herbouwd.