Een goudzoeker op Madagascar De Aarde en haar Volken, 1908   By: S. Lagrange

Naar het Fransch van S. Lagrange.

Prospecteeren in Betsiriry. Aardrijkskundige en geologische beschrijving van Betsiriry. Bongo Lava en Ambalika. Eerste optreden van den prospector. Teleurstellingen en verrassingen. Een gunstig terrein. Het leven op een concessie. De goudpan. De arbeiders. Het "toby" of exploitatiedorp. Het leven in het toby met werk en uitspanning. Voortgaande ontwikkeling der exploitatie. Vooruitzichten.

Reeds meermalen en ook nog kort geleden werd de aandacht in Frankrijk gevestigd op den mineralen rijkdom van Madagascar. Er zijn allerlei studiën verschenen over de vooruitzichten der plaatsen, waar goud is gevonden, over hun opbrengst en over de speculaties, waartoe ze aanleiding hebben gegeven. Maar om een goed denkbeeld te krijgen van de moeilijkheden, waarmee de ontginning te kampen heeft, moet men op de hoogte wezen van de manier, die bij het goudwinnen wordt gevolgd.

Wij willen trachten, het leven van den prospector te beschrijven; we zullen aangeven, hoe hij zijn werk begint en welke stadia hij heeft door te maken. Om zoo goed mogelijk vertrouwd te worden met de wisselende lotgevallen, die hem wachten, gaan wij het kader, waarin we zijn werk schetsen, plaatsen in een land, dat we uitstekend kennen, het district Betsiriry, hetwelk wij twee jaar lang hebben bestuurd.

Dit district of deze sectie maakt deel uit van den bestuurskring van Morondova, en heeft tot hoofdstad Miandrivazo. Het bestaat uit twee zeer verschillende streken, Bongo Lava, en Ambalika.

Het eerste is een geaccidenteerd plateau, waarin over de geheele westelijke grens het massieve centrale bergland van Madagascar uitloopt, dat dezelfde geologische gesteldheid heeft. Intusschen is het er niet een onmiddellijk vervolg van. Een reeks hoogten staan geïsoleerd ieder afzonderlijk als beheerscheressen van het land en vormen een lange rij verbindingspunten tusschen de beide hoogvlakten. Een weinig uit de verte gezien, lijken ze op een onafgebroken muur, die in hoofdzaak loopt van het Zuidoosten naar het Noordwesten. Die reeks van hoogten is het duidelijkst tusschen de Mania en de Manambolo en heeft daar de toppen, den Bengilo, den Analaidirano, den Vohimena en den Andranomangatsiaka, en verder verliest het hoogland zich in de verwarde menigte terreinverheffingen ten noorden van Manambolo. Deze gesteldheid van den bodem is een hinderpaal voor de gemakkelijke gemeenschap tusschen Bongo Lava en Imerina, want er zijn slechts een beperkt aantal plaatsen, waar wegen den overtocht mogelijk maken. Men treft ze aan den voet der hoogvlakte van Bongo Lava aan, waar te Miandrivazo, te Manandaza en te Ankavandra respectievelijk de wegen van Betafo, Soavinandriana en van Tsiromanomandidy uitloopen. De beide rivieren, die wij boven noemden, de Mania en de Mahajilo, verdeelen de hoogvlakte in drie hoofdmassa's door diep ingesneden en ontoegankelijke dalen.

Het algemeen voorkomen van die drie hoofdafdeelingen is zeer verschillend. Tusschen de Mania en de Mahajilo stroomen de talrijke zijtakken der beide groote rivieren ieder langs afzonderlijke bergen, die elk zoozeer hun eigen karakter dragen, dat de inboorlingen er een eigen naam aan hebben gegeven. Tusschen de Mahajilo en de Manambolo is het hydrografisch stelsel minder ontwikkeld en daar heeft de erosie een sterkere werking kunnen uitoefenen. De hoogvlakte draagt er een onregelmatige opeenvolging van kegelvormige hoogten, die aan hun voet samenhangen als een aaneengesloten suikerbroodenrij.