Gedichten   By: Jacques Fabrice Herman Perk (1859-1881)

GEDICHTEN

DERTIENDE DRUK

( TEKST UITGAVE )

AMSTERDAM S. L. VAN LOOY 1916

MATHILDE

EEN SONNETTENKRANS IN VIER BOEKEN

BOEK I.

ZOOALS EENS DANTE ALLEEN TER HELLE INSCHREED EN STATIG, STIL TOT MARO HEM GEMOETTE, ZOO WILDE IK DOOR DE WERELD GAAN......

I

AAN DE SONNETTEN

Klinkt helder op, gebeeldhouwde sonnetten, Gij, kindren van de rustige gedachte! De ware vrijheid luistert naar de wetten: Hij stelt de wet, die úwe wetten achtte:

Naar eigen hand de vrije taal te zetten, Is eedle kunst, geen grens, die haar ontkrachtte; Beperking moet vernuft en vinding wetten; Tot heerschen is, wie zich beheerscht, bij machte:

De geest, in enge grenzen ingetogen, Schijnt krachtig als de popel op te schieten, En de aard' te boren en den blauwen hoogen:

Een zee van liefde in droppen uit te gieten, Zacht, éen voor éen ziedaar mijn heerlijk pogen... Sonnetten, klinkt! U dichten was genieten.

II

SANCTISSIMA VIRGO

't Was bladstil, en een lauwe loomheid lag En woog op beemd en dorre wei, die dorstten; Zwaar zeeg, en zonder licht, een vale dag Uit wolken, die gezwollen onweer torsten.

Toen is het zwijgend zwerk uiteengeborsten, En knetterende donders, slag op slag, Verrommelden en gromden. Vol ontzag, Look ik mijne oogen, die niet oogen dorsten:

Een schelle schicht schoot schichtig uit den hoogen, En sloeg mij. Ik bezwijmde .... ontwaakte, en zag De lucht geschraagd door duizend kleurenbogen.

Daarboven, in een kolk van licht te pralen, Stond reuzengroot de Jonkvrouw, en een lach Voelde ik van haar verengeld aanschijn stralen.

III

AAN MATHILDE

Wanneer de moeder van het licht weêr licht, En voor heur goud den zwarten mist doet wijken, Dan laat ze 'er stralen langs de bloemen strijken, En dankbaar doet elk bloemeke zijn plicht.

Zoodra de bloem de lieve zon ziet prijken, Dan wolkt ze wierook op in wolken dicht, En geurenmoeder wordt het moederlicht.... Ik moet, Mathilde, u aan de zon gelijken!

Gij zijt de moeder van deez' liederkrans: Gij hebt dien met uw zonneblik geschapen In 't zwarte hart; zoo 't glanst, 't is door úw glans.

Met úwe bloemen krans ik u de slapen, Uw eigen schepping leg ik om uw hoofd: Zoo zij uw naam voor eeuwiglijk geloofd!

IV

ERATO

De purpren avond was in 't west verdwenen En glanzend zilver droomde op donkere aarde, Toen is de blonde Muze mij verschenen.... Mijn ziel werd vuur, toen haar mijn oog ontwaarde.

Geknield strekte ik mijn armen naar haar henen, 'k Omhelsde louter lucht ik viel aan 't weenen: Haar blik was eindloos teêr, toen ze op mij staarde, 'k Gevoelde een kus op 't voorhoofd, ze openbaarde:

"Een hooge liefde zal uw hart doordringen: Gij zult beminnen, zalig zijn en scheiden, Gescheiden zwerven, zwervend liefde zingen,

En peinzend zult gij 't wederzien verbeiden, En naar een vrouw gedachte en smachten leiden, En mijmrend leven van herinneringen."

V

EERSTE AANBLIK

En, peinzend, zie 'k uw zee blauwe oogen pralen, Waarin de deernis kwijnt, de liefde droomt, En weet niet, wat mij door mijn adren stroomt. Ik zie naar u, en kan niet ademhalen:

Een gouden waterval van zonnestralen Heeft nooit een zachter aangezicht bezoomd.... 't Is, of me een engel heeft verwellekoomd, Die met een paradijs op aard kwam dalen.

'k Gevoel mij machtig tot u aangedreven En buiten mij. 'k Was dood, ik ben herrezen, En voel mij tusschen zijn en niet zijn zweven:

Wat hebt gij, tooveres, mij goed belezen! Aan u en aan uwe oogen hangt mijn leven: Een diepe rust vervult geheel mijn wezen.

VI

GEBENEDIJDE STONDE

O, lieflijkste van alle lieve vrouwen! Gij, hoogbegaafd met schoon en kunstvermogen! 'k Zie, jonge bloem, de blaadjes u ontvouwen, Nog onlangs tot een slanken knop gebogen!

Gezegend uur, waarop mijn zalige oogen U mochten vol genot en weelde aanschouwen, En zien u met een zachtheid overtogen, Waarop de kracht een Ideaal moet bouwen!