Jan en Florence   By: Louis Couperus (1863-1923)

JAN EN FLORENCE

DOOR

LOUIS COUPERUS

[Illustratie]

L. J. VEEN UITGEVER AMSTERDAM

BOEK , COURANT EN STEENDRUKKERIJ G. J. THIEME, NIJMEGEN.

JAN EN FLORENCE.

Lezer, ik meen, dat ik u zoo ongeveer het interessantste verteld heb van mijn Spaansche indrukken. Zeker, ik zoû u nòg meer kunnen vertellen, ik zoû silhouetjes van Spaansche steden als Cadiz in het Zuiden, als Zaragoza in het Noorden voor u kunnen doen rijzen; ik zoû u nòg meer van het Prado kunnen vertellen; ik zoû u van Goya kunnen vertellen en van den Monserrat bij Barcelona... maar... maar... het is reeds zoo lang geleden, dat ik daar was, het was in het voorjaar en nu, nu is het alweêr December, en een Münchner zomer is er tusschen geweest, en ik ben terug in Florence en het is reeds Kerstmis en Spanje, het is reeds zoo ver, zoo ver terug geweken...! Wat leven wij snel, snel, snel! Zoo snel zelfs, dat mijn snelle pen het leven niet bij kan houden. Ook zoû ik veel methodischer van natuur moeten zijn dan ik ben, om u nu nog maar altijd van Spanje te gaan door vertellen: een land, dat ik reeds meer dan zes maanden geleden verliet zonder héel veel treurenis. Blij Spanje te hebben gezien, voel ik geen nostalgie naar Spanje en denk ik er niet weêr te keeren, al spijt het mij om het Prado. Ja, om het Prado spijt mij dat. Want, weet ge, de Romeinsche en Florentijnsche muzea, het Vaticaan en de Uffizi, die zijn van mij , die zijn mijn eigendom. Die zijn misschien ook van den Staat of de Stad, van den Paus of van ù, dat weet ik niet heel goed, maar het interessantste van de zaak is, dat ze zijn van mij . Ik heb ze eenvoudig genaast, door er heel dikwijls, sedert jaren, te komen. Gecompliceerder was mijn diefstal dan ook niet. En nu behooren ze mij toe, met alle hunne schatten. Ik ken er ieder hoekje van, en in ièder hoekje heb ik er schatten... En ik ben er zóo ontzaglijk rijk in schoonheid, als zelfs Pierpont Morgan of hij de Gioconda bezit of nièt bezit: dit laat ik in het midden[1] nooit worden zal!

Maar het Prado bezit ik niet. Het Prado bezocht ik tien of twaalf maal, en dat is maar toeristen arbeid, dat is heelemaal niet genoeg om een muzeum eerste klasse te naasten en zulk een schat bij uwe andere schatten te voegen. Dus, het Prado zal ik nóoit bezitten. En dat gevoel, het gevoel van een rijkaard, die nòg meer bezitten wil maakt mij wel eens wrevelig en nijdig. Maar "pazienza", als ze hier zeggen. De Hermitage in St. Petersburg bezit ik waarachtig ook niet; ja, zelfs het Rijksmuzeum te Amsterdam, waar de gelegenheid tot naasting toch vaak zich voor deed, is misschien voor een kwart maar zoo een beetje van mij... Wat zal ik u zeggen, men apprecieert nóoit wat op zijn weg ligt. Het is de oude geschiedenis van het Geluk, dat de mensch vèr zocht. Terwijl het aan zijn voet lag. Het sprookje van het blauwe bloempje, dat de dichter zocht aan de andere kant der oceaan, terwijl het bloeide in zijn tuintje. Zoo was het Rijksmuzeum mijn blauwe bloem en zoo zal ik mij moeten vergenoegen, als een ontevreden rijkaard, met mijne schatten in Vaticaan en Uffizi. Maar toch ben ik nièt zóo nijdig of ik deel ze gaarne met u.