La Lastaj Tagoj de Dro L. L. Zamenhof kaj la Funebra Ceremonio   By: Adolf Oberrotman (1893-)

de

Dro L. L. Zamenhof

kaj la Funebra Ceremonio.

Eldonis

Adolfo Oberrotman

kaj

Teo Jung.

Unua ĝis tria milo.

1921.

Eldonejo de „Esperanto Triumfonta“, Kolonjo Horrem

(Germ.)

Dediĉita al

S ino Klara Zamenhof

la fidela edzino de nia kara Majstro.

Enkonduko.

Lastaj tagoj de nia Majstro forpasis en tempo de plej granda tragedio de l’ homaro. Mondo okupata pri la sensacioj de l’ militego preskaŭ nenion aŭdis pri la lasta batalo de l’ modesta Varsovia okulkuracisto. Kaj ja tiam forlasis la teron unu el la plej grandaj homoj, kiujn ĝi iam naskis, unu el tiuj, kies korpo estas mortema sed kies spirito ne povas morti.

Ĝuste en tiu ĉi momento, kiam denove miloj da samideanoj el ĉiuj anguloj de l’ mondo alrapidas por soleni en la koro de Eŭropo, en la ĉefurbo de ĉeĥoslovaka respubliko sian nunjaran Mondkongreson, ĝuste nun evidentiĝas klare, ke la spirito de nia kara Majstro regas inter ni viva kaj vigla. Zorgu ni, ke tiu spirito inter ni restu por eterne!

La verketo, kiun ni prezentas al la tutmonda esperantistaro kaj precipe al la partoprenantoj de la Praha Kongreso, estas modesta priskribo pri la lastaj tagoj de nia kara Majstro, tagoj de sufero kaj turmentoj, pri lia senviviĝo kaj enterigo dum plorplena, pluva tago. La artikolo (siatempe aperinta en „Germ. Esperantisto“) estas afable disponigita de s ano Wüster; s anoj Belmont kaj Hiller konsentis pri represo de siaj poemoj. La aldonitaj ilustraĵoj estas faritaj laŭ originalaj fotografaĵoj, kiuj bedaŭrinde pro la malbona vetero dum la enterigo ne estas tre klaraj sed tamen reprezentas valoran memoraĵon pri la historia ceremonio.

Ni esperas, ke ĉi tiu verketo trovos la aprobon de la tutmondaj samideanoj kaj instigos ilin je riĉa donacado al la fondo starigita por konstrui monumenton sur la tombo de la Majstro, dum iu estonta universala kongreso aŭ pilgrimado al Varsovio.

Varsovio kaj Kolonjo , julio 1921.

La Eldonantoj.

Ho, mia kor’, ne batu maltrankvile, El mia brusto nun ne saltu for! Jam teni min ne povas mi facile, Ho, mia kor’!

Ho, mia kor’! Post longa laborado Ĉu mi ne venkos en decida hor’? Sufiĉe! Trankviliĝu de l’ batado, Ho, mia kor’!

[Illustraĵo: D ro L. L. Zamenhof.]

Enterigo de la Majstro.

De Leo Belmont.

En tago malluma, malvarma, pluvanta, Ni Majstron venigis al lasta ripoz’ ... Ĝi estis ne pluvo, sed ploro kantanta, Ĝin kreis el larmoj anĝel virtuoz’!

Ne estis videblaj standardo portantoj, De miloj da kantoj ne iris la son’! Tra limoj fermitaj ne venis lernantoj, Alfluis mokante nur bru’ de kanon’!

Irado funebra mokante atestis Pri vero maldolĉa, pri sorta sever’! Geni’ de profeto plen fremda ja estis Al homoj vivantaj en sama la ter’.

Ne venis la poloj kadavron honori, De filo Pol landa, de monda saĝul’! La mond’ malproksima lin sciis priplori, Sename, aŭ moke bruadis Vistul’!

Malriĉaj hebreoj nur venis post ĉerko, Ĉar mortis bonkora helpant’ okulist’! Kaj ili ne sciis pri granda la verko, Ne sciis, ke mortis la mond bonfarist’!

Nur iris post ĉerko vidvin’ ĉagrenita, Kaj florojn portanta fidel amaset’! Vi korojn ja havas, Poluj’: Enskribita En ili do estas, ke mortis profet’!

Malriĉa funebro en tago pluvanta ... De lasta adiaŭ honormanka hor’! La tombo modesta, la tomb’ esperanta, Ho, kiel sangadis en mi pola kor’!

Eksangis pro honto, sangiĝis dolore, Sed kiam paroli komencis mi, jen El ĉerko elkreskis flugiloj favore Kaj flugis per ili la Majstra reven’!

Kaj antaŭ la tombo animo ne svenis, El ĉerko la viva sonigis min vort’ ... Spirit’ Via, Majstro, sur manojn min prenis, Parol’ mia estis espero kaj fort’!

Mi rave rakontis pri amplena sono De miraj kongresoj, pri glora etern’ En Cambridge, Ĝenev’, Vaŝington’, Barcelono, En Dresden, Antwerpen, Bulonjo kaj Bern’!

Pri tagoj de Krakow, ho, ne forgesitaj, Miraklo fariĝis rigardis mi tuj: Ĉirkaŭe eklumis okuloj ravitaj: Hor’ batos, Vin, Majstro, ekkonos Poluj’!

Hor’ batos forpasos milito kruela, Post sanga banado alflugos kolomb’! Kun verdaj standardoj amaso fidela Pilgrimos al paceprofeta ĉi tomb’!

Sur tero libera post multaj turmentoj, De himno „Espero“ eksonos pasi’! Ĉe tombo grandega diverslandaj gentoj La manojn fratece etendos al si!