La Montarino la poemaro pri Veslemey   By: Arne Garborg (1851-1924)

LA MONTARINO

la poemaro pri Veslemey, aŭ Injeto, la vizianto.

(1895)

Tradukis: Odd Tangerud en kunlaboro kun Anja Karkiainen.

Prologo

Al vi, vi pala marĉa ej' kun meniant', arde', pluvi' sur erikej', jen mia kant'.

Eriko velka sur dekliv' de sonĝa mont', al vi mi kantas pri la viv' en sombra mond'.

Vi trola mond', mi konas vin, vi nokt' en tim'! Se fuĝas mi, vi hantas min en la anim'.

Mi konas vin, vi ŝaŭm resalt' kun sorĉ murmur'; vekiĝas ade kaj sen halt' en brust' terur'.

La lukton pezan konas mi en trol batal'. Rompitaj ostoj! Helpu Di'! Ho, kia fal'!

Mi konas vin — mi konas vin, ne venkis vi! — La lukton laŭ la voj' al fin', ĝin vidis mi.

En lukt' baraktis ankaŭ mi dum jar' post jar', kun kurba dors', kuraĝ defi', kun vunda ar'.

Vi ĉe mi ŝvebas, sidas ĉe kun via tim'! En mi vekiĝas ade ve' en la anim'.

Pri forta volo, trol turment' ja scias mi; minora kant', boat', torent', sufoka kri'. —

Alaŭd' ekŝvebas de l' tombej' kun venko tril'; freŝiĝas hom' kaj ĉiu ej' per vent' kaj bril'.

Kaj eĉ se ploron spertu ni en la terur', al la alaŭdo fidu ni, printemp aŭgur'.

HEJME

Injeto ĉe la ŝpinilo

Aŭtunas. Veteraĉo kun pluv' kaj venta frid'! De bird' fenestren klako. Enven'? Ho vana fid'! Sed sub la bona forn' jen sur la tola sako maljuna «Mons» en dorm'.

Jen kuŝas ĝi sonĝante kun straba okulum', kaj ĉion forgesante; ĝuindas nun varmum'. Nenion diras ĝi, aspekte sin kaŝante kun vosto ĉirkaŭ si.

Jen kiel silkobulo ĝi kuŝas en la fel', mien' de dormemulo, sen ungoj por kruel'. Senzorga rigardet' elglimas el okulo kun svaga ronronet'.

Ĉu foren vi vagadas en viaj sonĝoj nun? Ĉu eble nur dormadas la pensoj en mallum', aŭ el la pasintec' la bildoj ariĝadas de l' tempo de princec'.

Plej bela princ' de l' mondo vi iris en l' arbar', sur ŝultroj or har ondo, kaj viglis temerar' en loga konsider' pri in' plukanta berojn sur ejo ĉe river'.

Sed venis sorĉistino el hejmo de trolin'; kaj volis, flatulino, ke l' princo amu ŝin. Li saltis en malŝat'. Eksorĉis la trolino, kaj ŝanĝis lin al kat'.

Li poste migri provas trans mont' kaj arbustej' kaj fine vojon trovas al nia hejma ej'. En pac' ĝis vivofin' ripozi li nun povas en rev' pri sia in'.

Ho — hu! La veteraĉo kun pluv' kaj venta frid'! De bird' fenestren klako petanta pri invit'. Sed sub la bona forn' jen sur la tola sako maljuna «Mons» en dorm'.

Vesperiĝo

Mola neĝ' el l' aer' dum grizaj ĉi vesperoj. Pac', silent', svaga vent'. Kuŝas korto kaj tegment' sub lanug neĝeroj.

El fojnej' Veslemey portas la furaĝon. Gnoma ul' en l' angul' ĝojas pro la fojna bul': Al brutar' nutraĵon.

Praa li bienon ĉi en zorgemo gardas, en deĵor' dum ĉiu hor' de strebado kaj labor'; prefere brutojn vartas.

Ĝojas li pri la sci', ke ion donos Injo. Griza ul', ruĝ ĉapul' vespere lakton en l' angul' ricevos de l' knabinjo.

Manĝigas ŝi bovinojn ĉi, kaj ĉiun ŝi karesas; varma kor', bonhumor' regas dum ĉi ŝatlabor'. Ŝi gnomon ne forgesas.

La trinkaĵ', farunaĵ', el fajrej' portiĝas. En febla bril' de lumigil', jen ŝi melkas en trankvil'; sitelo plenpleniĝas.

En kontent', sen manko sent' bovinoj remaĉadas. Trankvilas dom', vigilas gnom'; alportas tufon li por krom', kaj kun la kat' dancadas.

Ĉe la fajrejo

En ĉiuj ejoj labor' finiĝis. Ankoraŭ ili ne eklumigis. Servisto Lars daŭras en la stal'. Patrin' dormetas sub sia ŝal'.