Mei-droom Een feestelijk verbeeldingsspel in acht tooneelen   By: Carel Steven Adama van Scheltema (1877-1924)

DOOR C·S·ADAMA

VAN SCHELTEMA

Alle rechten voorbehouden

TABLE OF CONTENTS

"Meidroom" Publisher's catalog Transcriber's notes

(Added by the transcriber.)

MEI DROOM

EEN FEESTELIJK VERBEELDINGSSPEL IN ACHT TOONEELEN DOOR C. S. ADAMA VAN SCHELTEMA

ROTTERDAM MCMXII W. L. & J. BRUSSE

L. S.

Wat hier geboden wordt, wil geen verwerkelijking geven van de theorie omtrent het "drama" in "de Grondslagen eener nieuwe Poëzie" ontwikkeld. Het is slechts als proeve bedoeld van een edel feest spel ter Mei viering, picturaal en sculpturaal gezien, een spel dus vooral van lijn, kleur en beweging, waarbij op een zachten ondergrond van muziek, en in Dalcroze's plastisch verband daarmede, de beweging ontbloeit, omrankt door het ritmische woord, als op zijne beurt een wekker van gedachten en verbeeldingen, waarin de geest zich naar eigen welgevallen kan "ver meien".

Het is gedacht voor een tooneel, dat beschikt over volledige toerusting, maar kan ook, mits met smaak geleid, in soberder omgeving en met meer bescheiden middelen worden uitgebeeld; terwijl de opvoering ook als openlucht spel, en dan als een waarlijk "morgen spel", kan geschieden. A. v. S.

PERSONEN

DE MAN DE VROUW MEI DE GRIJSAARD DE KINDERS zes paren DE JONGEREN zes paren DE GEHUWDEN vijf paren ZEVEN DEUGDEN

MEI DROOM

EERSTE TOONEEL

[Weidelandschap, omboord door wilgen en struikgewas, waarlangs witte bloemgroepen met in het midden van den achtergrond ver blauw doorzicht. Links op den voorgrond een kleine duinachtige heuvel, welke naar rechts zachter dan naar links golvend afglooit en met een nog half groenen takkenbos in de horizontale lijn overgaat. Op den heuvel, rechts van een kleinen rozerooden meidoornstruik, die naar hen heenbuigt, DE MAN en DE VROUW, twee jonggehuwden, in losse omarming sluimerend, sober gekleed in grijs en zwarten toon, zoodat zij, min of meer als een donkerder vlek, afsteken tegen de lichte groene omgeving. Aanbrekende dag.]

DE MAN

[zich uit de omarming opheffend tot zittende houding]

De nacht ijlt van mijn doove zinnen En rooft hun wonderlijken waan, Het licht daalt door mijn oogen binnen En doet mijn lippen opengaan.

[Met de rechterhand wekt hij de vrouw, zijne linker naar den dag uitstrekkend.]

Zie hoe de teedre weide' ontwaken, Waar stilte met de stilte speelt, Nog lijkt het leven zonder sprake Nog lijkt de wereld maar een beeld.

[De vrouw komt naast hem op.]

Doch luister ! waar de nevel over De droomerige struiken vliedt, Rijst uit het licht geworden loover Van ieder twijg een levend lied!

DE VROUW

[naast hem zittend, met saamgevouwen handen]

Mijn zingend hart gaat mee naar boven En houdt zijn zoete beelden vast, Om er de lente mee te loven In 't koor, dat uit de velden wast.

[Zij ziet rond zich omhoog.]

Ik voel de tranen op mijn wangen, Als dauw op lente's lief gelaat, Als droppels om mijn oogen hangen, Als spiegels van den dageraad.

Zoo draag ik in den dag mijn droomen En tooi ik onze blijde aard

[Zij slaat de armen wijduit en ziet weifelend voor zich neer.]

Zoo zie ik Mei ter wereld komen Als had ik zelve Mei gebaard!

TWEEDE TOONEEL

[Vóór de laatste regels heeft de heuvel zich geopend en is MEI te voorschijn getreden. Zestienjarig meisje in roomwitte travestie, kleine bloote voeten, een stafje omwonden met roze egelantier in de hand, een krans van dezelfde bloemen om het blonde hoofd. Terwijl de man en de vrouw verwonderd oprijzen, knielt Mei voor hen op een knie. (Hier, gelijk verder, moet bij staande houding van man en vrouw nog ruim voldoende tooneelhoogte boven hen blijven, zonder dat daardoor de in het tooneelbeeld overheerschende verticale lijnen verzwakt worden.)]

DE MAN en DE VROUW

[hand in hand, zingend]

Zoo draagt de dag wat ons in droomen De zoele nacht heeft toegezegd Zoo zien wij Mei ter wereld komen, Als wies hij uit onze' eigen echt!