Mjallhvít Æfintýri Handa Börnum   By: Wilhelm Grimm (1786-1859)

ÆFINTÝRI HANDA BÖRNUM,

MEÐ 17 MYNDUM.

[Illustration]

M. GRÍMSSON

hefur íslenzkað.

KAUPMANNAHÖFN.

Á kostnað E. Jónssonar. Prentað hjá Louis Klein. 1852.

Það var einu sinni um hávetur í ákafri snjókomu, að drottning nokkur sat við gluggann í höllinni sinni, og var að sauma. En gluggagrindin var úr hrafnsvörtu "íbenholti"[1]. Henni varð þá litið út um gluggann á mjöllina, sem hlóðst niður í gluggatóptina, og sem var svo drifthvít að það var undur. Hún stakk sig þá á nálinni í fingurinn, svo að það hrutu niður fá einir blóðdropar á gluggakistuna. En þegar hún sá, hversu hið rauða var fagurt hjá drifthvítri mjöllinni, þá hugsaði hún með sjálfri sjer: "Það vildi jeg að jeg ætti mjer svo lítið barn, eins hvítt og mjöll, eins rautt og blóð, og eins svart og gluggagrindin sú arna."

[Footnote 1: Eins konar trje.]

[Illustration]

Skömmu síðar eignaðist drottningin ofur litla dóttur, sem var eins hörundsbjört og mjöll, eins fagurrjóð og blóð, og eins hrafnsvört á hár eins og "íbenholt". Af þessu var hún kölluð Mjallhvít . En stuttu eptir fæðingu hennar andaðist drottningin, móðir hennar.

Árið eptir tók konungurinn sjer aðra drottningu. Það var dáindis fríð kona, en ákaflega drambsöm. Hún gat ekki vitað það, að neinn kvennmaður væri sjer fríðari.

Þessi nýja drottning átti sjer fáránlegan spegil, sem hún var vön að skoða sig í, og segja:

[Illustration]

"Spegill, spegill, herm þú: hver hjer á landi fríðust er!"

Og af því að hún vissi, að spegillinn fór aldrei með ósannindi, þá var hún ánægð, þegar hann sagði:

"Frú mín, drottning, fegri þjer finnst ei nein á landi hjer!"

En Mjallhvít konungsdóttir óx upp og varð einatt fríðari, og þegar hún var orðin 7 ára gömul, þá bar hún af öllum konum, og var miklu fríðari en drottningin, stjúpa hennar. Þá var það einu sinni sem optar, að drottningin gekk að speglinum og mælti:

"Spegill, spegill, herm þú: hver hjer á landi fríðust er!"

Þá svaraði spegillinn, og sagði:

"Frú mín, drottning, fríð sem engill þú er, en af þjer samt hún Mjallhvít í fríðleika ber!"

Þegar drottning heyrði þetta, þá varð henni bilt mjög við, og fölnaði upp af öfund og reiði. Upp frá þeirri stundu gat hún aldrei litið Mjallhvít rjettu auga; svo var henni illa við barnið. Öfund og drambsemi lögðust nú svo þungt á hina vondu konu, að hún ætlaði að sálast, og hafði engan stundlegan frið, hvorki dag nje nótt. Hún kallaði þá loks fyrir sig einn af veiðimönnum konungs og sagði: "Far þú með hana Mjallhvít litlu langt út á skóg; því jeg get ekki horft á hana framar. Þar skalt þú drepa hana, og færa mjer úr henni lifur og lungu til merkis um, að þú hafir gjört eins og jeg sagði þjer."

[Illustration]

Veiðimaðurinn fór þá á stað með Mjallhvít, og þegar hann kom út á skóginn, dróg hann sverð sitt úr sliðrum, og ætlaði að reka hana í gegn með því. Hún fjell þá á knje fyrir honum, spennti greipar, leit á hann, biðjandi vonaraugum og sagði: "Æ, góði vin, gef þú mjer líf; jeg skal þá hlaupa út á skóg og aldrei koma heim aptur í ríkið." Veiðimaðurinn komst þá við, kenndi í brjósti um hana og sagði: "Hlauptu þá undir eins burtu hjeðan, vesalingur!" Villudýrin verða ekki lengi að rífa hana í sig, hugsaði hann, og þó fannst honum, eins og að það væri velt steini frá hjartanu á sjer, að þurfa ekki að drepa hana sjálfur.