Myne eerste vlerken   By: Eugeen Edward Stroobant (1819-1889)

MYNE EERSTE VLERKEN.

DOOR

Eug. Ed. Stroobant.

U allen, myne vrienden, zy dit myn eerste werkje opgedragen. Door het lot van u verwyderd, wil ik u hetzelve tot eene gedachtenis laten. Gy alléén, die weet hoe weinige ledige oogenblikken myne noodzakelyke en ernstige bezigheden my overlaten, gy alléén zult het geringe aenbelang myner eerste voortbrengselen verschoonen.

Eenige der in dit bundeltje vervatte stukjes zyn niet van eigene vinding, maar slechts door my in het nederduitsch overgebragt; zulkdanige zyn: Mozes op den Nyl , naer VICTOR HUGO; Winterlyden , naar TURQUÉTY; Vaerwel eens jongen dichters aen 't leven , naer GILBERT; De jongeling en de grysaerd , naer FLORIAN; De bedelaer , naer AD. MATHIEU; De tempel , naer DE LAMARTINE; De dronkaerd en de doktor , naer het hoogduitsch.

Moge deze gedachtenis u aengenaem zyn; dan is myn wensch vervuld. Dat de kritiek hare scherpe nagelen vry op myn werkje indien zy het de moeite waerd acht sla,... dat zy het gansch vernietige! Voor u, myne vrienden, zal het, hoop ik, toch altyd eene waerde, die, welke men hecht aen de gedachtenis eens afwezigen vriends blyven behouden.

Vaertwel.

Turnhout, October 1842.

HERINNERINGEN.

Herinren we ons die stonden. C. LEDEGANCK.

AEN 'T VADERLYKE DAK.

'k Heb u vaerwel gezegd, ô rust, ô zoet vreê In 't ouderlyke huis zoo ruim en mild genoten, En u, ô vadren dak, gy stille en veilge reê, Waer myne jeugd te snel, helaes, is heengevloten!

Welligt voor altyd, ja, heb ik u, lieve grond, Waer ik myn eersten stap, als kind, heb durven wagen, Waer ik, als jongeling, zoo vele blydschap vond, Verlaten, om het pad der wereld in te slagen.

Nu vind ik my alléén, nu ben ik gansch ontscheurd Aen al wat my op aerd het duerbaerst kon bevallen; Helaes! ik moest dan ook, onzalige, op myn beurt Myn heil, myn ruste zien door 't bittre lot vergallen!

Zoo wordt, als 't laetste vruchtje in 't najaer is geplukt, De zwaluwe ook ontscheurd der plaets, waer ze onlangs zweefde Door 't ruim, voor de eerste mael; zoo wordt zy ook ontrukt Der vensternis, waerin het moedernestje kleefde...

AEN MYNE OUDERS.

Vindt m'ooit een tweede vaderhart, Een hart, dat uwe vreugde en smart Of wat uw ziel mogt voeden, Als 't zyne kan bevroeden?

Wordt eener moeder liefgekoos Dat in uw ziel troost moedeloos De vreugd kan doen herleven, Nog ergens u gegeven?...

Neen, Ouders, neen; niets kan uw hart Uw liefde, uw zorg, die pynen tart, Uw heilwensch en verlangen Ooit voor uw zoon vervangen!

Neen; altyd blyft zyn liefde u trouw, En hoe hem 't lot verwyderd hoû, Zal 't uwer min herdenken Hem troost en hope schenken!

AEN MYNE ZUSTERS.

Neen, in 't midden van u allen, Zusters, zit ik niet meer neêr; Andren moog dit heil bevallen, My, helaes! niet meer.

Ja, de plaets waer ik voor dezen Tusschen u gezeten was, Waer zoo blyde stonden rezen Ongemerkt en ras,

Moet thans ledig, open blyven, Sedert dat ik u verliet; Eenzaem, ik myne uren dryven... Maer... het lot gebiedt!...

Niets toch kan de liefde dooven Die ik, Zusters, tot u draeg; Niets kan ze u, in 't afzyn, rooven, Ze is myn troost nog staêg!

AEN MYNEN BROEDER.

Uw zetel ook, ô Broêr, is weggeschoven Sints lang van d'ouderlyken haerd; Niets echter ga voor ons die plaets te boven, Ons blyv' zy steeds oneindig waerd.

Geheugt 't u nog, hoe we aen dien haerd gezeten, Des avonds, in een kalme rust, Te zamen onze stonden zalig sleten, Het scheidens uer nog onbewust?

't Geheugt u, ja... vergeet men ooit de dagen Van vrede, heil en zoete droomery, Die men vergeefs een tweede mael zou vragen, Die met de jongheid zyn voorby?...

Hoe zoet, ô Broêr, blyft my gestaêg 't herdenken Van den voor ons vervloden tyd, Hoe pynend ook, zal dit gedacht my schenken Een balsem in mismoedigheid.

AEN MYNEN BOEZEMVRIEND.

U, myn Vriend, myn trouw gezel, U, den besten aller vrinden, Die ik mogt op aerde vinden, Ja, u ook zeide ik vaerwel!

Is er van ons kindschheid af Wel een dag voorby gevaren, Dat wy by elkaer niet waren, Die ons zyne vreugd niet gaf?

Kon er iets geheims wel zyn In myn hart voor u verzwegen, En datgene in 't uw gelegen, Zeg, was dit ook niet het myn?