Nuntempaj Rakontoj   By: G. P. (Georgi Porfirievich) Stamatov (1869-1942)

Kolekto de la plej famaj verkoj el ĉiuj naciaj Literaturoj

FERDINAND HIRT & SOHN EN LEIPZIG / 1922 ESPERANTO FAKO

G. P. STAMATOV

NUNTEMPAJ

RAKONTOJ

El la bulgara originalo tradukis kun permeso de l'aŭtoro

Ivan H. Krestanoff

Rekomendita de E. L. A.

FERDINAND HIRT & SOHN EN LEIPZIG / 1922

ESPERANTO FAKO

ĈIUJ RAJTOJ ESTAS REZERVATAJ

COPYRIGHT 1922 BY FERDINAND HIRT & SOHN EN LEIPZIG

PRESEJO GÜNTHER, KIRSTEIN & WENDLER EN LEIPZIG

Enhavo.

Paĝo 1. Vilao apud la maro 7 2. En la tombejo 14 3. La estinteco 20 4. Pri unu anguleto de l'animo 42 5. Du talentoj 61

Noto pri l'aŭtoro.

G. P. Stamatov okupas specialan lokon inter la nuntempaj bulgaraj verkistoj beletristoj. La rakonto estas lia amata formo. La plej bonaj el liaj rakontoj, dissemitaj en diversaj gazetoj kaj revuoj, estas eldonitaj en aparta libro titolita "Elektitaj skizoj kaj rakontoj" (Sofia, 1905), sed lastatempe aperas el lia plumo ankoraŭ pli multnombraj el kiuj mi tradukis la plej distingajn.

Stamatov estas beletristo satiristo. Lia satira rilato al la vivo konsistigas esencan trajton en la rakontoj. Li enprofundiĝas en la animojn de siaj herooj ne tiom por ilin malkovri al ni, sed por kapti iun kriplan flankon en ili, iun abomenan malvirton, ĝin aperigi, moki kaj ĝin frapi per sia senkompata sarkasmo, per sia mokmalica rido. En sia estado la rakontoj de Stamatov estas plimulte provoj de psikologiaj studoj, ol bildoj de l'vivo. Stamatov ne verkas sub la premo de poeta instinkto. Li verkas pri antaŭe trovitaj kaj pripensitaj temoj. La celo de lia rakonto estas ilustri certan penson, argumenti certan temon.

Liaj rakontoj estas kvazaŭ spegulo por multaj kaj mi esperas, ke la kelkaj de mi tradukitaj trovos bonan akcepton ankaŭ ĉe la esperantistaro.

I. H. K.

Vilao apud la maro.

"L'amour est maître des choses" "Le veau d'or est toujours debout".

La suno subiradis, kiam ili eniris en la ĝardenon.

Karulo, diru al mi, ĉu estas io pli forta, pli bela ol la amo? Ne estas, ĉu ne? Ĉio alia estas bagatela, senvalora! ...

Estas, karulineto mia ... estas ...

Kaj kio ĝi estas?

Vi estas Linjo ... vi ... vi estas pli forta kaj pli bela ol la amo mem ...

Feliĉa, ŝi kaŝis sian kapeton sur lia brusto.

Estas ankoraŭ io pli forta ol la amo mallaŭte paroletis li en ŝian orelon.

Kio? ...

La mono.

Aleĉjo! Kiel vi ne pektimas tiel paroli! Vi ...

Li per kiso surdigis ŝian proteston.

Tio koncernas la tutan mondon, sed ne vin, ne min.

Kaj kiam, Aleĉjo, ni forveturos en vian vilaon?

Nian vilaon!

Nian vilaon ripetis ŝi Kiam?

Se vi volas morgaŭ.

Bone morgaŭ. Mi ne vidis ĝis nun maron. Ŝajnas, ke ĝi estas belega vidaĵo. Io granda, tre granda?

Ne estas ĝi pli granda ol nia amo. La suno malaperis el la horizonto. Klinitaj unu al la alia ili ĉesis paroli.

La maro. De la bordo malproksime supren etendiĝas parko. Meze de ĝi alta vilao kun terasoj, tute droninta en arboj. Ĉirkaŭe bedoj kun floroj, vastaj aleoj, kovritaj per etaj diverskoloraj ŝtonetoj.

El la vilao eliras Lina kaj Aleĉjo.

Je ĉiu paŝo ŝi haltas pro raveco kaj feliĉo.

Dio mia! Kiel bele estas ĉi tie! ... Jen, rigardu tiun senfinan bedon da floroj: blankaj ... verdaj ... ruĝaj ... kiel giganta rubando. Aleĉjo! Tio ja estas nia trikoloro! ... Ŝi ekiras kaj iom poste ŝi denove haltas.

Venu ... venu vidi la maron de ĉi tie ... Kia bildo! Kaj ĉio ĉi tio estas via? ... Nia? ... Jen tie ... tiu dometo eleganta kiel bombonujo ... ĝi ankaŭ estas nia? Kaj pluen ... la monteto ... la arbareto ... ili estas ankaŭ niaj?

Jes, ĉio ĉi tio estas nia.

Ĉu vi scias, karulo, mia kapo ebriiĝas pro feliĉo, mallaŭte diris ŝi kaj premiĝis al lia brusto.

Mi timas ĉu tio ne estas sonĝo.