Papieren Kinderen   By: Justus van Maurik (1846-1904)

PAPIEREN KINDEREN

PAPIEREN KINDEREN

NOVELLEN EN SCHETSEN

DOOR

JUSTUS VAN MAURIK Jr.

AMSTERDAM

Tj. VAN HOLKEMA

1888

EEN BENEFIET .

EEN BENEFIET.

I.

Daar stond hij dan nu voor de deur, gereed om te schellen.

Met een zucht, die als een zenuwachtige huivering over zijn lippen gleed, zei hij in zichzelf: »Hier moet 't zijn," en keek oplettend naar de zwarte letters op 't porseleinen naambordje aan den deurpost.

»W. F. Hostein" 't stond er duidelijk, hij was dus terecht. Zijn hand beefde een weinig, toen hij den blank geschuurden koperen schelknop aanvatte, en als geschrikt van den helderen metaalklank trok hij snel de hand terug en zocht haastig in den achterzak van zijn jas naar de garen handschoenen, die hij onder weg had gekocht; hij begon ze aan te trekken. Ze gingen moeilijk over zijn klamme vingers.

Vragend zag het kleine dienstmeisje, dat de deur opende, hem aan.

»M'neer thuis?"

»Wie bedoelt u? Menheer, of meneer Hostein, die hier binnenshuis woont?"

»Meneer Hostein!"

»Jawel, die is thuis, maar....."

»Niet te spreken misschien?"

»Meneer is aan 't studeeren voor van avond en...."

»O zoo! Vraag hem dan even: wanneer of 't schikt dat ik weerom kom." Een ietwat smoezelig naamkaartje, dat haar werd toegereikt, deed het meisje zeggen: »Wacht u dan maar effentjes."

Terwijl zij de gang doorging, las ze halfluid: »Adriaan Walten, tooneelspeler a/d. K. S." en onwillekeurig keek zij even om naar den ouden man, die met zijn hoed in de hand op de vloermat stond. In een oogwenk zag zij, hoe afgedragen en oud zijn jasje, hoe grauw zijn linnengoed was en hoe zonderling zijn grijze pantalon hem op de hielen hing.

Vóórdat zij nog de trap op kon gaan, riep van boven uit 't portaal een welluidende mannenstem: »Is de kapper daar, Antje? Laat hem dan maar boven komen."