Sprotje heeft een dienst   By: Margo Scharten-Antink (1869-1957)

Sprotje heeft een dienst

(Vervolg op "Sprotje")

"En hoe oud is ze?" vroeg de dokter, even van terzijde de moeder aanziende, en dan weer met een wat moeizame oplettendheid hij was lichtelijk doof luisterend naar zijn langzaam bekloppen van de magere kinderborst; regelmatig dof tikte kneukel op kneukel, waarna hij telkens de vlakke hand even verder lei.

"Dertien," zei de vrouw, zacht kortaf, bang dat haar antwoord storen zou.

Zij stond bij de deur van de dokters spreekkamer, een groote, breedgebouwde vrouw met aderig roode koonen op een geel gezicht; onder de groote, wat ingevallen slapen strekten de lange, vale zijstukken der wangen, en haar dicht, zwart kriphaar, in vele, grove droge draadjes uitspringend, was op de kruin gedekt door het donker wollen frommeltje van een gehaakte muts.

De dokter kwam achter zijn schrijftafel zich neerzetten.

En midden op de leege vlakte van het cocoskleed, in de zeer ruime kamer, stond, alleen, het kind, bevend haar hoofd gebogen boven de ontredderdheid der open kleeren. Als iets zielig mismaakts was haar tanig, ingevallen halsje en het ongezond grauw bleeke vel over botjes van haar bedrongen borst in het hel herfstig middaglicht, dat door de twee hooge tuinramen naar binnen stond.

Plotseling vertrok het gezicht van het kind in een krampachtige mondsperring van moeilijk en mal onderdrukt gelach. Schuw had zij opgeloensd in haar verlegenheid; zij had gezien, dat de dokter één grijs oog had en één bruin.... Dit leek haar zoo buitengewoon komiek, dat over al haar narigheid en ziekvoelen heen, dat zenuwachtige, zotte lachertje toch uitgebroken was.

"Je kunt dichtmaken," zei de dokter voor de tweede maal, wat ongeduldig en militair gebiedend, maar toch niet barsch, want hij was een beetje verlegen van aard, en dat verzachtte al zijn uitingen.

Nog beschaamder door het lachen, dat ze weer gedaan had, en dat ze raar wist van zichzelf, toog gejaagd het kind te frutselen aan de bandjes van haar geelkatoenen hemd, dat stug en schurend saamtrok boven de donkere schaduwen der halsholte, en terwijl zij haar armelijk borstrokje dichtknoopte en het lijf van haar mooie, waterblauw katoenen jurk met de witte klaverblaadjes, stond haar gezichtje ouwelijk gespannen, in luistering naar wat de dokter nu praatte en wat haar moeder dan antwoordde en vroeg.

"Ze mankeert nog niks, hè...." zei gedempt de weifelend nadenkende doktersstem; "maar 't is geen sterk kind.... dat hoesten zegt niet veel.... wat vatbaar, hè.... anemie.... ze is bloedarm, begrijp je....? daar komen die duizelingen en die rugpijn vandaan.... En erg min voor 'r jaren.... in die lange jurk lijkt het wel wat.... maar smal gebouwd.... En...."

Zijn gezichtsmimiek vroeg iets, dat voor de moeder alleen bestemd was, maar het kind had begrepen en kleurde hevig.

Toen informeerde hij naar den vader.

Zoo.... een ongeluk bij 't spoor.... en nog tien jaar meegegaan.... de maag.... geen tering dus.... nee, deze hier ook, geen aanleg bepaald.... een taai gestel wel....

"Maar er zijn meer ziekten dan tering in de wereld," kwam hij dadelijk daarop; "ze moet ontzien worden en goed gevoed."

"'t Is een weduwkind, meneer, en die motte vooruit," zei de moeder met een gelatenheid, die bijna hard was.

"Ik zou je toch raden, vrouw........ Plas, om dat kind bij Hoogeboom weg te doen.... een fabriek deugt niet voor 'r.... Ze is nou al een week thuis, zeg je? Waarom laat je ze geen kindermeid worden of zoo iets?"

"Ja...." zei de vrouw verdrietig, "maar 't werk leit niet opgeschept."

De kleine, grijze kinderoogen boven de pipsche sproetenwangetjes hadden plotseling, in schrik van blijdschap, open naar den dokter heengekeken; dan werd het een angstvraag, fel naar de moeder op.