Van de Deensche expeditie naar Noord-Groenland De Aarde en haar Volken, 1909   By: Alf Trolle (1879-1949)

Luitenant A. Trolle van de Koninklijke Deensche Marine heeft van zijn ervaringen verteld, die hij heeft opgedaan als deelnemer aan den tocht aan boord van de Danmark, het schip, dat in Juni 1906 Kopenhagen verliet en er in Augustus 1908 terugkeerde. Het doel der expeditie, waarvan koning Frederik VIII het beschermheerschap had aanvaard, was het onderzoek van de tot nu toe onbekende deelen van noordoostelijk Groenland, de omtrekken van die kust in kaart te brengen en een denkbeeld te geven van de uitgestrektheid der reuzenijsmassa's in het binnenland, terwijl men wilde nagaan, of er nog Eskimostammen zich daar met de jacht op zeehonden en walrussen bezig hielden.

De onderneming was georganiseerd en werd geleid door Mylius Erichsen, die in de jaren van 1902 tot 1904 in gezelschap van graaf Harald Moltke en Knud Rasmussen een mooi stuk ethnologisch en aardrijkskundig werk had volbracht aan Groenlands westkust. "Aan mij," zegt luitenant Trolle, "was het bevel over de Danmark toevertrouwd, en na den dood van Mylius Erichsen moest ik zijn plaats als leider van de expeditie innemen.

In 1906 was er bijzonder veel ijs in de zee bij Groenland. De zware massa's, die langs de oostkust zuidwaarts drijven met den Poolstroom, blokkeerden meer dan ooit den toegang tot het land. Zij vervolgen hun weg rondom kaap Farewell en besluiten dien ergens in den Atlantischen Oceaan in de buurt van Newfoundland. Het pakijs was dat jaar zoo zwaar, dat de noorsche walvischvaarders, die er gewoonlijk in slagen, de kust te bereiken op hun jacht naar zeehonden, hun plannen hadden moeten opgeven, en feitelijk was de Danmark het eenige schip dat zich een weg baande. En werkelijk was de doortocht verre van gemakkelijk. Meer dan eens zat het schip vast in het ijs, en verscheiden dagen lang was het onmogelijk, van de plaats te komen, tot ten laatste een kleine verandering in de ligging van het ijs een opening vrij liet, die juist groot genoeg was voor ons, om doorheen te sluipen. Onze ijsloods Ring, een man van veel ervaring, zei later, dat we tien kansen hadden, naar de hel te gaan en evenveel, om naar den hemel te worden overgebracht, tegen één, om Groenland te bereiken!

Toen we eenmaal binnen het zware pakijs waren, hadden we te strijden tegen kleiner ijsmassa's en in onze vrije uren konden we de heerlijkste poollandschappen bewonderen. Het land heeft in algemeen voorkomen veel van enkele deelen van Noorwegen. Men treft er dezelfde prachtige bergen aan, hier en daar door diepe fjorden afgebroken, en een oneindig aantal kleine eilanden en rotsen langs de kust. Geen wonder, dat de beide kunstenaars, die de expeditie vergezelden, den aanblik nooit moede werden. Tweemaal werden wij gevat in een zuidelijke strooming en dreven twintig mijlen in die richting, maar telkens gelukte het weer, noordwaarts door te dringen in de richting van ons doel, kaap Bismarck op 77 graden N. B. Walrussen en groote zeehonden vermeiden zich in het open water of lagen op kleine ijsblokken te genieten van den zonneschijn. Manniche, onze ornitholoog en beste schutter, had een mooie gelegenheid, zijn bekwaamheid aan den dag te leggen en schoot verscheiden vogels, die naar ons lagen te kijken met groote, verwonderde oogen, want het was stellig hun eerste ontmoeting met den heer der schepping en zijn vuurwapens.

Mylius Erichsen en enkele anderen namen een walvischboot en roeiden naar Koldewey eiland. Dat was door de Germania gezien in 1890, maar geen mensch uit de beschaafde wereld had er ooit een voet gezet. Ze vonden er sommige vossenstappen en wat steenen, die er waarschijnlijk door Eskimo's waren neergezet, maar het was onmogelijk te zeggen, of de steenen gisteren of voor honderd jaar zoo waren geschikt, zoo gering zijn de sporen, die de eeuwen in Groenland achterlaten.