Van de Ganges naar den Amazonenstroom De Aarde en haar Volken, 1904   By: Ernst Weber

Naar het Duitsch van Ernst Weber.

Uit een onrustigen slaap werd ik warm en vol muggenbeten wakker. Natuurlijk was de bruine lummel, die buiten vóór mijn slaapkamer gehurkt zat, weer eens een keertje ingeslapen. Een heftige ruk aan het touw deed hem wakker schrikken, en dadelijk begon de punkah, de lange waaier boven mijn bed, weer te waaien, om hitte en muskieten te verdrijven. Maar reeds was er daglicht zichtbaar door de lichte strooien gordijnen, die de deur afsloten naar de binnenplaats, en ik herinnerde mij tegen zonsopgang een sjikari te hebben besteld, die mij hier in de buurt van Agra op een jachtuitstapje zou vergezellen, vóórdat de rechte middaghitte er zou zijn.

Op mijn handgeklap verscheen een in het wit gekleede Indiër, wiens donker hoofd met den intelligenten, zwaarmoedigen blik door een grooten tulband gedekt werd, en reikte mij met een deemoedigen groet den verkwikkenden dronk ijslimonade. Daarna goot hij mij in een groote badkuip stroomen water over het lijf en diende handig en zonder geruisch het rijke engelsche ontbijt, dat intusschen door een ander was klaargezet.

Reeds stampten buiten de paarden. Toen ik buiten kwam, zag ik mijn in de jacht bedreven sjikari juist een tandenborstel gebruiken en dien bij mijn verschijnen haastig in zijn gordel steken. De lompen, die zijn kleeding uitmaakten, vertelden van veel moeilijke marschen. Een geweer droeg hij niet; dat is den Indiërs door de Engelschen verboden. Vlug sprong hij naast den koetsier op den bok, en op het plankje achter den grooten landauer gingen twee satellieten staan, die naar het oordeel van den engelschen hotelbestuurder volstrekt mee moesten rijden, om, op den rit terug, voor het rijtuig plaats te maken te midden van de volksmenigte.

Zoo rolde ik plechtig in den golvenden morgennevel door de nog stille straten van Agra. Donker verrezen rechts van mij geweldige muren en torens met afgeronde tinnen, de oude vesting van keizer Akbar, en toen de heete indische zon de streek met volkomen helder licht bestraalde, bevonden wij ons reeds buiten de stad tusschen uitgestrekte rijstvelden en kleine, daartusschen verspreide boschjes.

Het doel van onzen langen rit was een dorpje van armoedige strooien hutten, idyllisch gelegen in de schaduw van een donker boschje, waaruit het gekrijsch van talrijke bonte papegaaien opsteeg. Daarachter breidde zich een wijde savannah uit, ons jachtgebied, waar wij overvloed van wild aantroffen. Naast het gewone kleine wild joegen wij in de kloven een luipaard en verscheiden wolven op. Het langst vervolgden wij een troep van meer dan twintig slanke antilopen, die zich altijd weer dicht lieten naderen en zich in 't geheel niet om de op de velden arbeidende Indiërs schenen te bekommeren, ja zich dikwijls verstopten onder de kudden vee.

Uitgeput keerde ik na eenige uren, toen de hitte te groot werd, naar mijn rijtuig terug, en terwijl ik mij met een koelen dronk verfrischte, daar de bedienden ijs in dikke wollen dekens hadden meegenomen, bracht een der satellieten een grooten pauwenwaaier boven mij in beweging, en de andere kwam met waschwater en schoon linnen.