Van vijf moderne dichters   By: Willem Kloos (1859-1938)

[VERZEN VAN DR. P.C. BOUTENS WIES MOENS, WILLEM KLOOS MARGOT VOS, CAREL SCHARTEN]

NEDERL. BIBLIOTHEEK ONDER LEIDING VAN L. SIMONS

MAATSCHAPPIJ VOOR GOEDE EN GOEDKOOPE LECTUUR

AMSTERDAM

1922

VOORWOORD

Deze bundel, bevattende dichtwerk van een vijftal onzer hedendaagsche dichters, is niet volgens een bepaald plan samengesteld. Hij dankt zijn ontstaan eenvoudig aan de overweging dat het, waar wij ieder jaar niet meer dan één dichtbundel plegen te publiceeren, wel wat heel lang zou duren eer de belangrijkste dichters van ons land in onze Nederlandsche Bibliotheek vertegenwoordigd konden zijn. Wij noodigden daarom een aantal dichters, die tot dusver nog geen werk aan ons afstonden uit, aan dezen bundel mee te werken. Het hing dus min of meer van het toeval af welke auteurs voor dezen jaargang iets konden afstaan. Ondanks dit toeval is er toch in zooverre systeem in de bloemlezing dat zij typeerend werk biedt van de drie opeenvolgende dichtergeneraties na 1880.

In volgende bundels hopen wij op dezelfde wijze weer werk van anderen te vereenigen.

DE REDACTIE DER W.B.

VERZEN VAN DR. P.C. BOUTENS

O LIEFDE, LIEFDE, DIE ALS LIJDEN ZIJT

O liefde, liefde, die als lijden zijt, Rijs in mijn oog met iedren nieuwen dag, Dat ik de wereld en haar kindren mag Zien in uw licht, een kind dat u belijd.

En laat mij niet alleen, maar in den nacht Daal in de schaduw van mijn koele borst, Dan zal ik veilig slapen als een vorst, Die rust in 't midden van bevriende wacht.

Zoo moog ik zijn als dun albasten vaas, Boordevol bloed van uwen rooden wijn;

In 't nachtehart als een weekgele schijn, In donkre nis weenlichtende topaas;

Maar in den dag een levende fontein, Die stroomt den dorstenden zijn zoet solaas.

( Verzen )

O, ELKEN DAG BEGINNEN

O, elken dag beginnen Dit broze bezinnen Als hartdoorgloedenden wijn, Iederen nacht vergeten Dit vorstlijk weten, Dat gij zijt mijn.

Door diepe droomedalen Eenzamen nacht verdwalen Als arm man zonder wijk, In morgenpaleizen Den dag zien rijzen Over eigen wonderrijk.

Met avond sterven, Een Koning zonder erven, In koelen nachtedood gebed, Met morgen rijden In feesttocht van verblijden Ter kroning naar uw lichtdoorvlagde stad.

Uit iedren nacht herboren, Tot iedren dag verkoren, Een godgeroepen kind zoo vroom, Dat met diepopgetogen Jongheilige oogen Mag opgaan tot steeds nieuwen dagedroom.

( Praeludiën )

IK DENK ALDOOR AAN ROZEN

Ik denk aldoor aan rozen, Rozen wit en rood, Tot al gepeinzen overblozen Uw eigen voetjes warm en bloot.

Ik hoor den heelen dag als vogelenkelen, Als fluiten ver, dat krimpt en zwelt, Tot vlak bij huis uw lippen woordespelen En al geluid versmelt.

Ik zie aldoor als blanke sterren stralen Door 't donkerzware middagblauw, Totdat uw oogen naar mij dalen Van boven de'avonddauw.

Van u kan maar bij deelen droomen De lange dag die u verwacht; En wonder blijft uw volle komen Straks aan de hand der jonge nacht.

( Praeludiën )

INVOCATIO AMORIS

Dien de blinden blinde smaden, Daar uw glans hun schemer dooft Waar de kroon van uw genaden Weêrlicht om één sterflijk hoofd:

Door de duizenden verloornen Aangebeden noch vermoed: God dien enkel uw verkoornen Loven voor het hoogste goed....

Door de kleurgebroken bogen Van de tranen die gij zondt, Worden ziende weêr mijn oogen Als in nieuwen morgenstond:

Zien de matelooze wereld Stralen nog van zoom tot zoom; Heel de matelooze wereld Bleef uw ongerepte droom!

Laat mij onder uw beminden, 't Zij gij zegent of kastijdt: Blijf mij eeuwiglijk verblinden Tot het kind dat u belijdt.

Lust en smart in uwe banden Werd hetzelfde hemelsch brood: Eindloos zoet uit uwe handen Laav' de laatste teug, de dood.

( Vergeten Liedjes )

NAMEN

Wat is u of mij een naam, Werelds prijs of werelds blaam, Als de ziel de dingen weet en mint Dieper dan hun naam, mijn kind?