Wat tante Dora vertelde   By: H. D. Jacobi

XIX.

WAT TANTE DORA VERTELDE.

H. D. Jacobi.

Geïllustreerd door Freddy Langeler.

H. Meulenhoff Amsterdam 1919.

I. DE TROUWE KAMERADEN.

1. Broer en Zus.

"Moesje, waar is zus?" roept Tony, terwijl hij tegen moeder opklimt en zijne roode lippen op haar wangen drukt.

"Dag vent, zus is buiten in den tuin," antwoordt moeder, terwijl zij zijn lief jongenshoofd streelt en zijn kus weerom geeft. Weg is hij de tuindeur door de plaats over, zoo gauw zijn dikke beenen hem dragen kunnen. Daar zit zus op het grasveld bij de gymnastiekpalen. Op een doek staat de box en zus kruipt er in rond. Lijsje ligt in een hoek, haar wangen zijn afgeschrabd, een neus heeft ze al lang niet meer het paardje van Tony, dat twee wieltjes mist en overal kale plekken heeft, staat er ook bij en hier en daar liggen kegels verspreid. Zus kijkt er niet naar om, ze schuift, zittend op één been, heen en weer over den grond en kraait tegen de vogels en vlinders omhoog. Daar trekt ze zich aan het hekje op, zij staat! "Boer! Boer!" De beide armpjes strekt ze naar Tony uit en plof daar ligt ze languit op den grond, boven op het arme Lijsje en de kegels. Een lipje trekt ze, maar broer is al bij haar, wipt over het hek en neemt haar in zijn armen, voordat de bui losbreekt. "Snoezebol, dag lekkere schat," en de wilde jongen houdt zijn kleine zus toch heel voorzichtig vast en drukt zijn dikke wangen tegen haar pruilend mondje.

"Da! da!" ze wijst naar boven in de boomen, waar een leger musschen wacht tot moeder straks de kruimels op het pad strooit.

"Ja, dat zijn de vogeltjes. Ze wachten ook op eten. Ze hebben ook trek net als broer. Ksst! ksst! Daar vliegen ze op. Moet zus ook vliegen? Daar ga je!" en hij tilt zus omhoog.

"Voorzichtig, Tony," roept moeder, die in de tuindeur naar de kinderen keek. "Je zoudt haar laten vallen," en ze vangt zus in hare armen op.

"Hé moe, laat u haar nog even hier? Of moeten we al koffiedrinken? Is paatje al thuis?"

"Neen, pa is er nog niet, maar zus moet toch eerst gewasschen. Nu speel dan nog maar even met haar. Dan ga ik nog even naar de keuken; maar niet meer optillen, hoor," en moeder zet zus weer in de box.

"Da! da!" roept zus en moeder wuift haar lachend toe. Da! da!

Wat is moeder rijk met haar tweetal. Haar jongen van vijf jaar en haar lief, klein molletje van vijftien maanden. "Hoe heerlijk," denkt ze, "dat ze zoo lief samen kunnen spelen. Die Tony is toch zoo dol op zusje en Emy is zoo blij als ze Tony ziet."

Ze staat weer bij het hekje. Broer gaat op den rand van het gras zitten. Nu gaat ze haar kunsten vertoonen. "Hoea!" roept ze in eens en heft beide armpjes omhoog. Ze staat, ze staat los in de box.

"Moes! Moes! kijk u eens!" roept Tony verrukt. "Emy staat alleen!"

Bij de keukendeur kijkt moeder om. "Ja, ja, moeder ziet het; val maar niet, zus," roept zij. Maar broer waakt over haar en vangt haar lachend op en kust haar.

"Nee, nee," roept zus en wringt zich los. Ze wil staan en houdt niet van kussen. "Hoea!" weer staat ze. Dat is een aardig spelletje.

"Kom dan," zegt broer. Hij klimt ook in de box en gaat op zijn hurken zitten met uitgestrekte armen. "Kom bij broer." Zus waggelt en valt, maar hij grijpt haar en zet haar weer op de onbeholpen beentjes.

"Hier, pak vast," zegt hij dan en geeft haar een takje als ballanceerstok in haar handjes. "Goed vasthouden." De dikke knuistjes grijpen het takje stevig vast. "Ja, ja," knikt ze.

"Vooruit, toe dan maar, daar gaat ze," en het gaat heusch. Twee, drie, vier stapjes wips daar ligt ze weer in zijn armen, kraaiend van pret.