[Transcriber's note: Tilde g in old Tagalog which is no longer used is marked as ~g.] [Paalala ng nagsalin: May kilay ang mga salitang "ng, mga," at iba pa upang ipakita ang dating estilo sa pag-sulat ng Tagalog na sa ngayon ay hindi na ginagamit.] ANG =BAGONG ROBINSON,= HISTORIANG NAGTUTURO NANG MABUBUTING CAUGALIAN, _NA GUINAUANG TANUN~GAN_ NANG ICATUTO AT ICALIBANG NANG MAÑGA BATANG BABAYI,T, LALAQUI. TOMO I. MANILA IMPRENTA DEL COLEGIO DE SANTO TOMÁS, Á CARGO DE D.G. MEMIJE. =1879.= ANG BAGONG ROBINSON, HISTORIANG NAGTUTURO NANG MABUBUTING CAUGALIAN, NA GUINAUANG TANUN~GAN NANG ICATUTO AT ICALIBANG NANG MAÑGA BATANG BABAYI,T, LALAQUI. ISINULAT NANG SEÑOR CAMPE, isinalin sa uicang castilla ni D. Tomás de Iriarte, at n~gayo,y, tinagalog ni D. Joaquin Tuason. TOMO I. =MANILA= IMPRENTA DEL COLEGIO DE SANTO TOMÁS, Á CARGO DE D.G. MEMIJE. =1879.= Es propiedad de la Comunidad de PP. Dominicos. =D. LUIS REMEDIOS, PRESBÍTERO,= Prebendado de Esta Santa Iglesia Catedral Y Secretario de Cámara Y Gobierno Del Arzobispado De Manila, Etc., Etc. Certifico: que á una instancia presentada por D. Joaquin Tuason, en solicitud de licencia de impresion, S. E. I. el Arzobispo mi Sr. se ha servido decretar lo siguiente: [Nota: _Lugar del sello_] «Manila 15 de Noviembre de 1878.--Por la presente y por lo que á Nos toca, concedemos la licencia necesaria para que se pueda imprimir el manuscrito tagalo titulado El Nuevo Robinson; en atencion á que de nuestra órden ha sido examinado, y no contiene, segun la censura, cosa alguna contraria al dogma católico y sana moral. Líbrese por Secretaría copia certificada de este decreto al interesado; y archívese original.--Fr. Pedro, _Arzobispo_.--Por mandado de S. E. I. el Arzobispo mi Sr.--Luis Remedios, Srio.» En cumplimiento del preinserto decreto, libro la presente certificacion en esta Secretaría de mi cargo a quince de Noviembre de mil ochocientos setenta y ocho.--L. Remedios. DIRECCION GENERAL DE ADMINISTRACION CIVIL De Filipinas. El Excmo. Sr. Gobernador General de estas Islas, con esta fecha ha decretado lo siguiente: «Vista la instancia suscrita por D. Gervasio Memije en la que solicita autorizacion para imprimir y publicar la obra titulada, Ang Bagong Robinson.--Visto el informe emitido por la Comision permanente de Censura:--Resultando que la obra de que se trata en nada afecta á la sana moral y buenas costumbres.--Este Gobierno General, de conformidad con la expresada Comision de Censura y lo propuesto por la Direccion general de Administracion Civil, autoriza á D. Gervasio Memije para imprimir y publicar la obra en tagalo «Ang Bagong Robinson»; debiendo sujetarse á lo que previene el art.° 4.° del Reglamento de Imprenta, prévio pago de los derechos de firma correspondientes.» Lo que traslado á V. para su conocimiento, acompañandole la obra de que se trata. Dios guarde á V. muchos años. Manila 11 de Diciembre de 1878.--J. Cabezas de Herrera. _Sr. D. Gervasio Memije._ PAGHAHANDOG NANG TUMAGALOG SA MALOUALHATING ARCÁNGEL S. RAFAEL Sa Pagbibigay Puri at Pagganting Loob Sa Caniya. * * * * * Pintacasi naming hayag ang alindog icatlong Principe sa Reino nang Dios; sa man~ga demonio,y, caquilaquilabot, daig pa ang lalong marahas na culog. Sa carunun~gan ca,y talang maliuanag, sa capangyarihan ay sacdal nang taas, at sa caauaa,y, ualang itutumbas sa lahat nang tauo,y, pinalalaganap. Isa ca sa pitong laguing nagbabantay sa daquilang trono na cagalang galang niong Pan~ginoong pinan~gin~ginigan nang lupa at lan~git at boong quinapal. Haliguing matibay na hindi magahis niong man~ga diuang sacdal nang lulupit, at mabisang lunas sa dalita,t, saquit nang sinomang tauong napatatangquilic. Iyong sinusugpa,t, hindi paguitauin ang capalaloan nang lilong Lucifer sampong tanang campon na man~ga souail dinuduahagui mo,t, laguing sinusupil. Bunying catiuala nang Ualang capantay at sugo sa madla,t, malalaquing bagay, Icao ang ligaya,t, tan~ging caaliuan nang nan~galulugmoc sa capighatian. Daraquila ca n~ga,t, di icatlo lamang nang hari sa lupa na may cahanganan, cundi nang sa lan~git na Ualang capantay at di matapos magpacailan man. Yaong libolibong man~ga Espíritus sa camahalan mo ay nagsisisunod, palibhasa icao siyang ihinulos catiuala niyong Amang mapagcupcop. At sa tumatan~gis na sangcatauohan habang na sa lupa,t, nan~gin~gibang bayan icao ang pang-ampat sa luhang nunucal na pinadadaloy nang capighatian. Icao ang sumama sa batang cay Tobias, sa madlang pan~ganib iyong iniligtas, gayon din sa iba na nan~gaglalacad, bagama,t, di namin napagtatalastas. Sa alin mang saquit nang nagdaralita sa banig nang dusa,y, lunas cang mabisa, lubhang mahalagang handog na biyaya nang Lan~git sa tauong ibig matimauà. Man~ga nagnanasà na tumangap naman niong matrimonio sacramentong mahal, sa inyong saclolo,y, dapat na magsacdal sa magandang palad nang houag masinsay. Man~ga bagong casal naman ay gayon din, ay nararapat ca nilang pintuhoin, nang sila,y, maligtas, at houag masupil nang lilong demonio Asmodeong tacsil. Ang man~ga magulang na ang man~ga anac ay nan~gauaualay, dapat na tumauag sa camahalan mo, at nang man~galigtas sa madlang pan~ganib na tulad cay Tobías. Sa catagang uica,y, ang ibig magcamit nang tunay na toua,y, sa iyo,y, manalig, mahal na Arcángel, na halal nang Lan~git, magtangol sa tauo sa bayan nang hapis. ¡Oh mapagcandili,t, maamong Arcángel! na taga pagampon sa madlang hilahil, alio sa pighati,t, paraluman mandin sa pacay nang nasang bayang Jerusalem. Jerusalem bagang caloualhatiang tinutun~go namin habang nabubuhay, caming iyong lingcod doo,y, ipatnubay sa touid na landas nang houag masinsay. Linalacbay nami,y, malauac na mundo na punô nang silo nang lilong demonio, ¿ito,y, dili caya icababalino nang puso mong handang laguing sumaclolo? Diyan sa ligaya na hindi masaysay nang bait nang lalong capahampahaman at na sa piling ca niyong carurucan nang Dios na ualang hangang cataasan. Ipamaguitan mo aco,t, nang maligtas sa di magpatantang tucso ni Satanás, na nan~gingimbulo,t, ibig mapahamac maramay sa caniya ang sangmaliuanag. Sa di nasayaran nang sa salang dun~gis na Virgeng binucalan nang gracia at diquit, ay idalan~gin mo caming humihibic sa guitnâ nang ualang ulat na pan~ganib. Yayamang sa caniyang mapalad na camay lahat nang biyayà ay pinararaan nang lumic-hâ nitong boong sangtinacpan, ani San Bernardong lingcod niyang hirang. Cami tulun~gan mo, daquilang Arcángel, na magpasalamat sa maginang Virgen sa di tumitila,t, auang sapinsapin bagama,t, cuhila,t, sucab na alipin. Joaquin Tuason. _Pasig, arao ni San Rafael Arcángel, icadalauang puo,t, siam nang Setiembre nang taong isang libo ualong daan pitong può at ualo._ =PAOUNAUA NANG TUMAGALOG.= * * * * * _Ang cumat-hâ nitong Historia Moral, ay ang Sr. Campe, at ang inilagay na pamagat ay_ Ang Bagong Robinson, _at nang maiba sa isang isinulat ni Daniel Dafoe sa pasimula nang nacaraang siglo, na ang pamagat ay_ Buhay at man~ga cahan~gahan~gang aventuras ni Robinson Crusoé._Itong dating Robinson ang siyang nagbigay sa pagcat-hâ nang bago nang man~ga bagay na quinaoouian nang boong Historia nang isang bayaning totoong tan~gi dahil sa man~ga di caraniuang napagsapit nang caniyang buhay, na totoong cacaiba sa lahat nang man~ga tauo dahil sa man~ga sacunang nangyari sa caniya: ang buhay nang isang tauong nacaisaisa, napilitang gamiting ualang licat ang lacas nang caniyang catauan at ang boong ipinangyayari nang caniyang caloloua, sa pagca,t, ualang macatulong na sinoman at siya,y, nacaisaisa sa pulô. Ang sumalin sa uicang castilà nito ay si Don Tomàs de Iriarte, at nang mangyaring paquinaban~gan nang man~ga binatang babayi,t, lalaqui, dahil sa magagandang aral na nacacalat sa buong librong ito. Humihicayat nang pagibig, paggalang at pagpapasalamat sa macapangyarihang Pan~ginoon at Ama nang lahat nang tauo; nagpapausbong sa pusò nang pagasa sa caniyang caauaan sa alin mang caguipitan at pag-ayon sa caniyang calooban. Ito at madla pang mabubuting aral at cahatulan ang mananamnam nang babasa sa Historiang ito, na bucod sa pagcacaliban~gan, ay maraming bagay na macucunang uliran, at ito,y, siyang dahil caya co inihulog sa uicang tagalog. Sa pagtagalog nito,y, aquing linisan ang inaacalà cong uari hindi paquiquinaban~gan nang man~ga tagalog; gayon din naman aquing dinagdagan nang pagmamacaauà sa mapagpalang Virgen sa touînang daratnan si Robinson nang anomang casacunaan; sa pagca,t, dili carampatang lisanin nang sinomang nagcapalad tumangap nang lunas na tubig nang santo Bautismos ang pagsasacdal, paghibic, at pagmamacaauà sa Ina nang ating Mananacop, na guinaua niyang alolod na aagusan nang dilang graciang ipinagcacaloob sa man~ga tauo, ayon sa uicà ni San Bernardo: _Deus nihil voluit nos habere, quod per manus Mariæ non transiret._ «Ayao ang Dios na pagcalooban tayo nang anomang gracia na di pagdaanin sa man~ga camay ni Maria.» Idinagdag co rin naman dito na sa pagtitiis nang anomang cahirapan, ó pagcacamit nang anomang caguinhauahan ay hindi lamang ang dapat han~garin ay ang magandang capalaran sa buhay na ito, cundi lalonglalò na ang maguing daan nang ipaglilingcod sa Dios at ipagcacamit nang caloualhatiang ualang hangan. Sa catapusa,y, inihandog co sa maloualhating Arcangel S. Rafael, pagbibigay puri bilang at pagganting loob dito sa lubhang maauaing Pintacasi nang man~ga maralitâ at icatlong Principe na lagui nang nagbabantay sa cagalanggalang at di matingcalang carorocan nang Ualang capantay. Bucod dito,y, totoong nababagay ang pamimintacasi dito sa totoong mapagcalin~gang Arcangel sa sinomang natitiualag sa caniyang magulang at nasa guitnâ, nang dilang casacunaan at caralitaan, tulad cay Robinson, na baga ma,t, isang halimbauà ó talinhagà lamang, ay magagauang uliran nang sinomang na sa sa isang caguipitan at capan~ganiban, nang houag huminà, malupaypay at maghinampo ang loob sa Namamahalà nang sangdaigdigan, bagcus umayon sa caniyang calooban, manalig sa ualang hangan niyang caauaan, sambahin ang di malirip niyang carunun~gan, na ang inaacalà natin na isang casacunaan at cahirapan ay bun~ga nang caniyang pagibig na pagcacaraanan nang ualang hanga nating caloualhatian, cung baga,t, ating matiis, at tangapin nating malumanay sa loob at pasalamatan, maguing caguinhauahan at maguing cahirapan man, ang minamarapat niyang ipagcaloob sa atin._ _Sucat hangan dito, bumabasang irog, at pagcaliban~gan mo naua,t, paquinaban~gan itong catouatouang buhay ni Robinson, na caya co tinagalog ay iniutos sa aquin nang man~ga Pareng Dominico, at nang cunang uliràn naman nang sinomang babasa._ =SINALIN SA TESTO= Nang =INCA GARCILASO DE LA VEGA.= * * * * * _Sa unang bahagui nang man~ga Comentarios reales ay nababasa sa capitulo VII. itong susunod:_ «Ang islang (capuloan baga sa tagalog) tinatauag na Serrana, na na sa pag-itan nang Cartegena at Habana, ay tinauag nang gayon, dahil sa isang castilang ang pan~galan ay Pedro Serrano, na ang caniyang daong ay napahamac na nabagbag sa malapit sa pulóng ito, at siya lamang ang nacaligtas, sa pagca,t, totoong mabuting luman~goy, at nacarating sa naturang pulô na uala isa mang bahay; di sucat matirahan nang tauo, ualang tubig at cahoy, doon siya tumahang may pitong taon, at sa caniyang casicapan ay nagcaroon siya nang cahoy at tubig, at nacacuha nang apuy, (ang nangyaring ito,y, isang bagay na catacataca, na marahil ay sasabihin natin sa ibang lugar.) Sa apellídong Serrano ay tinauag ang pulóng yaong Serrana, at Serranilla ang isang pulô namang calapit niyaon; at nang houag pagcamal-an ang baua,t, isa.» _Saca sinasabi sa capitulo VIII._ «Nararapat munang bago natin ipatuloy, ay sabihin nating ang nangyari cay Pedro Serrano. Si Pedro Serrano ay luman~goy sa pulóng yaon na dati,y, ualang n~galan, na ang pagcasabi, ay may dalauang leguas sa binilogbilog. Gayon din halos ang sinasabi sa sulat nang paglalayag na ipinaquiquilala na may tatlong pulông totoong maliliit, na may maraming cababauan ó pungtod............................. at sinasabing gayon din ang pagcalagay niong tinatauag na Seranilla, na yao,y, limang maliliit na pulô na may lalong maraming pungtod mahiguit sa Serrana; at caya n~ga lumalayò doon ang man~ga sasac-yan dahil sa capan~ganibang ito ...» «Si Pedro Serrano ay napahamac sa paglalayag dito, at nacarating nang lan~goy hangang sa naturang pulô, sabihin ang lumbay nang siya,y, naroroon na, sa pagca,t, ualang maquitang tubig, cahoy at halaman man na ipagpatid uhao, ó anomang bagay na sucat niyang pagcaliban~gan, at ninanasang magdaan ang alin mang sasac-yan, nang siya,y, macaalis doon, at nang houag siyang mamatay sa gutom at uhao, na inaari niyang lalò pang maban~gis sa cung siya,y, nalunod doon, sa pagca,t, lalong madalî ang hirap. Caya sa unang gabi ay uala siyang guinaua cundi tan~gisan ang sauî niyang capalaran, at di mamagcano ang lumbay dahil sa gayong capiitan na sucat icapighatî nang sinoman. Nang maguumaga na,y, muling linibot ang pulô, at naquita niya,y, maraming man~ga aliman~go, hipon at iba pang ganganito na nangagaling sa dagat, humuli siya nang ilan at caniyang quinain nang hilao, sa pagca,t, uala siyang apuy na paglutoan. Dito,y, humintò siya hangang siya,y, nacaquita na may lumalabas na man~ga pagóng: nang maquita niyang malayò sa dagat ay hinandulong niya ang isa, at caniyang ibinaligtad; gayon din ang guinaua niya sa iba na caniyang nahuli, at nang houag macatacbo; at sacá quinuha niya ang isang sundang na caniyang daladala sa bayauang, na siyang dahil na iquinaligtas niya sa camatayan, hiniua niya ang isa sa naturang pagóng, at ininom niya ang dugô. sa pagca,t, ualang totoong maquitang tubig: ganito rin naman ang guinaua niya sa ibang man~ga pagóng; ang lamán ay ibinilad niya sa arao, at caniyang cacanin, na guinaua niyang pindang ó tapa, at nang mangyaring ang balat ay magaua niyang sahuran nang tubig cung umuulán, sa pagca,t, doon ay totoong maulán. Sa paraang ito,y, siya,y nabuhay, at nacacain sa man~ga unang arao na pagcatirá niya doon; pinapatay niya ang lahat nang man~ga pagóng na caniyang mahuli; at mayroong totoong malalaqui na hindi niya ma ibaligtad, at natatalo siya sa lacas; at cahit quinucubabauan niya at sinsac-yan ay hindi niya matalo, at itinatacbo siya sa dagat; caya natalastas niya cung alin ang man~ga pagóng na caniyang nahuli at cung alin ang hindi. Sa canilang talucap ay maraming nasahod na tubig si Serrano, sa pagca,t, mayroong totoong malalaqui na naglalaman nang dalauang arrobang tubig at mayroon namang mumunti na cacaunting tubig ang nasisilid. Nang maquita ni Pedro Serrano na marami siyang baon na cacanin at iinumin, ay inacalà niya na cung siya,y, macaquita nang apuy, nang mailutò niya ang caniyang cacanin, at nang siya naman ay macapagpausoc, cung may dumadaang alin mang sasac-yan, sa pagca,t, ito,y, isang palatandaan, ay uala nang cuculan~gin sa caniya. Sa pagnanasang ito, sa pagca,t, siya,y, tauong magdaragat, na sa alin mang cahirapan ay madaling gumaua nang paraan sa iba, humanap siya nang bató na magagauang pingquian, sa pagca,t, ang caniyang sundang ay gagauin niyang binalol ó pamingquî; at sa pagca,t, ualang maquitang bató sa pulô, at yao,y, nababalot nang buhan~ging patay, ay ang guinaua,y, napasadagat, sumisid siya at humanap sa ilalim nang bató; at sa totoong pagpipilit ay nacacuha nang man~ga pinquian, at pinili niya ang lalong mabuti, at caniyang binibiac na pinaguumpog ang dalauang bató nang magcaroon nang talím na pagpipingquian, tinicman niya na piningqui nang caniyang sundang, at nang maquitang linalabasan nang apuy ay pinagpunitpunit niya ang capisang niyang barò, at pinagligasligas niyang maliliit, na siya niyang guinauang lulog, at sa caniyang catiyagaan at cauulit nang pagpingquî ay nacucuha siya nang apuy. Nang mangyaring houag mamatay at houag mapugnao ang caniyang apuy ay cumuha siya nang maraming yaguit na ipinapadpad sa tabi nang man~ga alon sa dagat, at pinamumulot niya ang man~ga capicapisang na cahoy, na tinatauag sa castila na ovas marinas, at man~ga tabla nang man~ga sasacyang nadudurog sa dagat, at man~ga talaba at man~ga butó nang isdà, at iba pang man~ga bagay na magdidiquit sa apuy. At nang houag mamatay sa ulán, ay gumaua nang isang cubocubohan na pinagugnay-ugnay ang man~ga talucab nang man~ga pagóng na pinatay niya, at totoong pinacain~gatan na houag mamatay. Sa loob nang dalauang bouan, at marahil ay culang culang pa, sa cauulán, sa arao at sa calamigan nang lugar na yaon ay siya,y, naguing hubo,t, hubad, dahil na nabuloc ang caniyang damit na bahaguià na lamang nacatatataquip sa caniya. Dahil sa totoong cainitan nang arao ay nahahapó siyang masaquit, sa pagca,t, damit man ay uala siya, lilim man ay uala siyang masilun~gan. Capag siya,y, totoong nahihirapan nang init, ay lungmulubog siya sa tubig. Nabuhay siya nang tatlong taon sa ganitong cahirapan, at sa panahong ito ay nacaquiquita siya nang man~ga ilang sasac-yan na nagdaraan doon; datapoua,t, cahit siya,y, nagpapausoc, na siyang tandà sa dagat nang tauong nasisinsay at napapahamac, ay hindi napupuná nang man~ga sasac-yan, ó dahil caya sa catacutan sa man~ga pungtod ay hindi macapan~gahas lumapit sa caniyang quinalalag-yan at nagpapatuloy nang paglayag. Ang bagay na ito,y, totoong ipinagpipighati ni Pedro Serrano, na pipiliin ang camatayan, houag lamang magtiis nang ganoong cahirapan. Sa sin~gao nang lugar na yaon ay totoong humahabà ang balahibo nang boong catauan, na anaqui balat nang hayop, na tila sa baboy damo; ang buhoc at ang balbas ay dungmarating hangang sa bayauang.» «Nang macaraan ang tatlong taon, isang hapo,y, malayò sa gunità ni Pedro Serrano ay nacaquita nang isang tauo sa pulóng yaon, na sa gabing nacaraan ay napahamac siya sa man~ga pungtod ó cababauan doon, at ang caniya lamang natimbulan ay capisang na tabla nang sasac-yan, caya siya nacarating doon; at sa pagca,t nang magliuanag ay naquita niya ang usoc nang apuy ni Pedro, sinapantaha niyang may tauo roon, linapitan niya sa lan~goy, na ang caniyang quinacapitan ay ang naturang tabla. Nang magcalapit na ang dalaua, ay di sucat matalastas cung sino ang lalong napapaman~ga sa dalaua. Inisip ni Serrano na ang caniyang naquiquita ay ang demonio na naganyong tauo na tutucso sa caniya, nang siya,y, magpatiuacal. Ang isip naman nang bagong dating ay si Serrano ay ang tunay na demonio, sa pagca,t, totoong habà nang man~ga balahibo, balbas at man~ga buhoc. Capoua nagsitacbo, at si Pedro Serrano ay naguicà nang ganito: «Jesus, Jesus, iligtas mo aco, Pan~ginoon co, sa demonio.» Capagcarin~gig nito ay naalis ang tacot nang isa at inacalà na si Pedro Serrano ay tauo ring capoua niya, caya pinagbalican at pinagsabihan nang ganito: «houag cang lumayò sa aquin, capatid co, sa pagca,t, aco,y, cristiano ring para mo» at nang siya,y maniualà ay dinasal niya nang malacas ang _Sumasampalataya_, at nang marin~gig ni Pedro ay pinagbalican niya, at ang dalaua,y, nagyacap nang daquilang pagibig, at dinaluyan ang canilang man~ga mata nang maraming luhà, yayamang sila,y, pinagsing isang palad sa iláng na yaon, na uala nang pagasang macaalis pa. Halihaling sinasalita ang pinagdaanan nilang buhay. Inacalà ni Pedro na ang caniyang casama,y, nagugutom, ay binigyan niya nang pagcain at pagìnom; dahil dito,y, naauasuasan ang caniyang paghihinagpis, at pagcatapus ay pinagusapang mulî ang canilang pamumuhay sa macacayanan, na pinagbahabahagui ang man~ga oras nang arao at gabi sa paghanap nang canilang icabubuhay sa dagat, at ang man~ga cahoy at man~ga buto nang isdâ, at iba pang man~ga bagay na icapagdidiquit nang apuy; at lalong lalò na ang laguing paglalamay, na sila,y, naghahalihalili, nang houag mamatay ang apuy. Ganito ang canilang pamumuhay nang man~ga ilang arao; datapoua,t, hindi naglaon at sila,y, nagcaalit, at dahil dito,y, sila,y, nagbucod nang pagcain, na ang culang na lamang ay magbabag: nang dito,y, mapagquiquilala ang casam-an nang ating man~ga caugalian. Ang dahil nang canilang pinag-aauayan ay ang pagsasabi nang isa sa isa, na hindi quinacalin~ga ang dapat gauin; at ang cagalitang ito,t, man~ga pan~gun~gusap ay siyang ipinagcaalit nila at ipinagcahiualay. Datapoua,t, sila rin, nang macapagmunimuni na, ay naghin~gian nang tauad, at nagcaibigang mulî, at macasamang nabuhay na may apat na taon. Sa panahong ito,y, naquita nilang dungmaan ang ilang sasac-yan, at sila,y, nagpausoc; datapoua,t, hindi nila pinaquinaban~gan, at hindi sila napansin nang man~ga sasac-yan; caya n~ga di mamagcano ang canilang capighatian, na culang na lamang ay malagot ang canilang hinin~ga.» «Sa catapusan nitong mahabang panahon ay nagcataong dumaan doon ang isang sasac-yang totong nalalapit sa canila, na nacaquita nang canilang pagpapausoc, at ibinunsod sa canila ang bangca, at sac-yan nila sa pagparoon sa daong. Si Pedro Serrano at ang caniyang casama na capoua nagsihabà na ang canilang man~ga balahibo at balbas, ay nang malapit na ang bangca, ay nang houag acalain nang man~ga marinero na sila,y, demonio, ay dinasal nila ang _Sumasampalataya_ at sinambit nila nang malacas ang n~galan nang ating Mananacop; at dahil dito,y, hindi nan~gatacot ang man~ga marinero, cahit sila,y, ualang anyong tauo. Dinala na sila sa canilang sasac-yan, na di mamagcano ang pagtataca nang balang sa canila,y, macaquita at macarin~gig nang man~ga cahirapang canilang pinagdaanan. Ang casama,y, namatay sa dagat nang papatun~go sa España. Si Pedro Serrano,y, dumating dito, at lumipat sa Alemania, na siyang quinalalag-yan nang Emperador sa panahong yaon: hindi inaahit ang caniyang balahibo, balbas at buhoc, at nang maguing tandâ at catunayan nang caniyang pagcabagbag, at nang lahat nangyari sa caniya. Sa lahat nang bayang caniyang pinagdadaanan, cung ibig niyang paquita ay nagcacaroon siya nang maraming salapi. Ilang man~ga guinoo at man~ga caballero na nacaibig macaquita nang lagay niya, ay pinagcacalooban siya nang gugugulin sa caniyang paglacad; at ang Emperador sa pagcaquita sa caniya at pagcarin~gig ay pinagcalooban siya nang apat na libong piso, na bouis sa taon taon. Nang cucunin niya, ay namatay siya sa Panamá, na hindi niya nacamtan.» «Ang lahat nang salitang ito, para nang nabanguit na, ay sinasalita nang isang Caballero na ang n~gala,y, si Garci-Sánchez de Figueroa, na sa caniya co napaquingan, at nacaquilala cay Pedro Serrano; pinatotoohanan niya na sa caniyang bibig napaquingan, at nang matapus na siya,y, maquita nang Emperador ay binauasan nang cauntì ang caniyang buhoc at balbas nang houag dumating hangan sa bayauang; at cung siya,y, natutulog sa bagi ay pinupusód niya, at cung hindi gayon, ay sungmasabog sa hihigan na nacalilingatong sa caniyang pagtulog.» =ANG BAGONG ROBINSON.= * * * * * HISTORIA MORAL * * * * * PASIMULA Sa isang bahay sa parang na di nalalayóng lubhâ sa Hamburgo, mariquit na ciudad nang Alemania, na nalalagay sa dalampasigan nang mayamang ilog na Albis, ay tungmatahan ang isang malaquing ancan nang man~ga tauong magcacamaganac at magcacaibigan. Mahirap matalastas cung alin ang lalong minamahal nang ama at ina, na pinacaulo nang ancang yaon ó familia; cung ang caniyang man~ga anac na lalaqui na si Nicolás at si Juan, ó ang man~ga anac na babayi na si Teodora at si Luisa; ó ang caniyang man~ga pamangquin na si Enrique at si Cárlos, ó si Ramon at si Basilio, man~ga anac nang dalaua nilang caibigan. Ang dalauang ito,y, man~ga binatà na, at ang iba,y, man~ga batà na di parapara ang canilang edad. Ang lahat ay nacacaisaisang loob na parang magcacapatid; at ang lahat ay paraparang nagsisisunod nang maligaya sa ama at sa ina, at nagsusumicap nang pagaaral at nang pagpapacabuti nang asal, sa pamamaguitan nang ayos na turò, na sa pagpapaliuanag sa canilang pagiisip ay nalilimbag naman ang magandang ugali sa canilang man~ga pusò. May oras silang iguinagaua, at may oras na ipinaglilibang; datapoua,t, ang caraniua,y, sila,y, nagsasamasama, at habang gungmagaua sila nang anoman, ay pinagsasalitaan sila nang canilang ama nang sarisaring Historia at man~ga salitâ, na bucod sa nagbibigay caliban~gan sa canila, ay nacacaroon sila nang mabuting halimbaua nang cabanalan, nang puri at uastong caugalian. Ang susunod na Historia Moral ni Robinson ay siyang nagamit nilang salitaan sa maraming hapon; at nang maunauà nang ama na totoong isinasaloob at iquinaliligaya nang man~ga batà ang man~ga di caraniuang bagay na nangyari doon sa sauing palad na binatà, at ang paquinabang sa salitang ito, ay minatapat na isulat at icalat, nang maguing liban~gan nang ibang man~ga bata na macababasa ó macaririn~gig nang gayon ding caligayahan, at cung magcaminsa,y, gayon ding capaquinaban~gan. --Ama co, ang uica ni Teodora nang isang hapong masayá nang tagarao. ¿Pagsasalitaan caya ninyo cami n~gayon, para nang dati, nang anomang Historia? --Oo, anac co, ang sagot nang ama, datapoua,t, sayang na di natin macamtan ang caligayahan nitong matahimic na hapon. Tayo,y, pasa parang, na doo,y, ang pananariuà nang man~ga halaman ay nagaanyaya sa atin. --¡Oh, totoong mabuting bagay ang inyong naisipan! ang sigao nang lahat; ¡doo,y, paano caya ang ating caliban~gan!--At naglulucsuhan sa touâ ay nanaog nang bahay, at capagdating sa masayang parang ay pinasimulan ang ganitong salitaan. =UNANG HAPON.= Si Teodora. ¿Dito baga tayo, ama? Ang Ama. Oo, dito sa ilalim nang punò nang manzano. Si Nicolás. Ito,y, isang lugar na totoong cauiliuili. Ang Lahat _(nan~gaglucsuhan sa malaquing toua at ang uica nila,y,)_. Cauiliuiling totoo dito. Ang Ama. Datapoua,t, ¿anong iniisip ninyong gauin habang sinasalita co sa inyo ang Historiang ito? Caraniua,y, ayao cayong magtun~gan~ga lamang: ang ualang guinagaua cailan man ay di mabuti. Si Juan. Nararapat na tayo,y, magcaroon nang anomang pagliliban~gan dito. Ang ina. Aco,y, may dala náng gulay na hihimayin. ¿Sinong ibig tumulong sa aquin? Ang Lahat. Aco, aco, aco. Si Teodora. Caming dalaua ni Luisa, at icao, Cárlos, ¿maghihimay baga tayo nang gulay? Si Luisa. Aco,y, hindi, sa pagca,t, gagauin co ang tanicalang itinuturo sa aquin nang ating ina. Si Teodora. Cung gayo,y, tayo,y, maghimayhimay na dalaua lamang. Halica, Cárlos, umupo ca. Si Basilio _(naquiupo naman, at naguica:)_ Ibig co namang gumaua na para ninyo. Si Ramon. At aco naman. Si Enrique. Dito,y, maluag. Tingnan natin cung sino pa ang maghihimay. Ang Ama. Lumagay cayo na mangyaring maquita ninyo ang paglubog nang arao, sa pagca,t, n~gayon ay totoong mariquit ang lagay nang lan~git. _(Nagsiupong lahat, at pinasimulan ang paggaua nila.)_ Ang Ama. N~gayon, man~ga anac co, sasalitin co sa inyo ang isang Historia, ó isang nangyaring totoong cacaiba, na sa pasimula,y, maninindig ang inyong man~ga buhoc, at pagcatapus ay ilulucso ninyo sa touà. Si Tedodora. Oh! houag sanang totoong malungcot. Si Luisa. Cung totoong malungcot, ay houag; sa pagca,t, iiyac caming ualang pagsala. Si Juan. Pabayaan natin, at naaalaman nang ating ama ang caniyang guinagaua. Ang Ama. Houag cayong matacot, man~ga anac co, at sasalitin co sa inyo nang boong pagiin~gat, nang houag magcaroon nang anomang bagay na totoong malungcot. Sa ciudad nang Hamburgo ay may isang tauong ang apellido,y, _Robinson_, na may tatlong anac. Ang pan~ganay ay nacaibig na magsundalo; nagsundalo na n~ga, at namatay sa isang digmà laban sa man~ga francés. Ang icalaua,y, nahilig sa pagaaral, at isang arao sa paginom nang tubig na malamig sa oras na totoong naiinitan, ay nagcasaquit nang dibdib at namatay. Si Luisa. Caya n~ga ang uicà nang ating ama, ay capagca tayo,y, totoong naiinitan, ay di dapat uminom. Ang Ama. Ualang natitirá cundi ang anac na bunsò, na ang n~gala,y, si Conrado; at caya n~ga ang ama at ina magmulà niyon ay ang boong pagasa,y, inilagay sa nacaisaisang anac, na iniibig na parang balintatao nang man~ga mata; datapoua,t, ang canilang pagmamahal ay hindi mabuti. Si Teodora. ¿At anong ibig ninyong sabihin, ama co, dito sa hindi mabuting pagmamahal? Ang Ama. N~gayo,y, ipahahayag co sa iyo.--Cayo,y, iniibig naman namin, para nang natatalastas na ninyo: datapoua,t, gayon man ay pinagpipilitan namin na cayo,y, matutong gumaua, tinuturuan namin cayo nang maraming bagay na nacauiuili at paquiquinaban~gan, sa pagca,t, natatalastas namin na sa paraang ito ay cayo,y, babait, at cung gayo,y, ualang pagsalang cayo,y, magcacapalad. Datapoua,t, ang man~ga magulang ni Conrado ay iba ang pagpapalagay, sa pagca,t, pinababayaang gauin ang balang maibigan nang minamahal nilang anac; at pagca,t, ang munting caballero,y, ualang iniibig cundi ang maglaro, at ayao magsipag at magaral nang anomang bagay, pinababayaang ualang guinagaua at maglicot sa boong maghapon; na sa macatouid, ay sa pagaaral at sa mabuting turò nang magulang ay ualang pinapaquinabang. Ito n~ga, anac co, ang tinatauag na pagmamahal na hindi mabuti. Si Teodora. N~gayon co natalastas. Ang Ama. Lungmalaqui ang batang si _Robinson_ na ualang matutuhang paglag-yan sa caniya. Ninanasà nang ama na magaral nang pan~gan~galacal; datapoua,t, hindi ibig nang anac, sa pagca,t, ayon sa caniyang uicà, ang lalong ibig niya,y, macaquita nang mundo at magpagalagala: sa catagang uica,y, ualang iniibig cundi ang siya,y, mabuhay na pagayon lamang, ualang gauà at ualang quinapapacanan, na parang hindi tayo itinalaga sa alin mang calagayan na sucat paquinaban~gan. Sa catunaya,y, ang batang ito,y, ualang munting pagiisip nang pagsasalità. Cung siya,y, nagaral nang man~ga bagay na sucat paquinaban~gan at quinacailan~gan, ay ibang iba sana ang caniyang pananalità; datapoua,t, ¿anong mahihità sa paggalà sa mundo nang isang binatang ualang munting pinagaralan na para ni Conrado? Capag nagnanasang maghanap buhay sa alin mang bayan ay quinacailan~gan ang pagcatalastas at catalasan; at ang ating _Robinson_ ay hindi nag-iisip nang ganitong bagay. Tumuntong na siya sa labing pitong taon, at hangan nion ay ualang guinagaua cundi ang acsayahin ang panahon sa pagpapalibotlibot sa lahat nang oras. Ualang arao na di inuun~gutan ang caniyang ama na siya,y, big-yang pahintulot na maglayag; datapaoua,t, ang sagot nang ama, ay ang caniyang ninanasà ay isang malaquing caululan, cailan man ay ayao na maririn~gig ang bagay sa paglayag. Isang arao ... Si Luisa. N~gayon, pasisimulan ang salita. Si Nicolás. Houag cang magiin~gay. Ang Ama. Isang arao, na ayon sa caniyang caugalian, ay naglilibot sa tabi nang dagat, ay nasumpun~gan ang isa niyang caibigan. Ito,y, anac nang isang Capitan sa isang sasac-yan, at nahahandang paroon sa Lóndres na casama nang caniyang ama. Si Cárlos. ¿Saan sila sasacay, sa carruaje baga? Si Enrique. Hindi, Cárlos; nang mangyaring macarating sa Lóndres ay quinacailan~gan ang lumayag, at daanan ang malaquing bahagui nang tubig, na tinatauag na dagat sa Hilagaan. Ang Ama. Itinanong nang caniyang casama ibig niyang sumama sa paglalayag. Totoong ibig co, ang sagot ni Conrado Robinson; datapoua,t, hindi magsisipayag ang aquing man~ga magulang.--Hayo, ang sagot nang isa; sumama ca sa aquin: sa loob nang tatlong lingo ay magbabalic na tayo; at cung ayao cang pumayag dahil sa iyong ama at iyong ina, ¿mayroon pa cayang dapat gauin, cundi ang sabihin ang quinalalag-yan mo?--Datapoua,t, uala acong salapî sa supot, ang uicà ni Conrado Robinson.--¿Anong cailan~gan? ang sagot nang isa: ipinagbabayad quita sa paglayag.--Napahintong sandalî si Robinson, at pagcatapus caracaraca,y, tinapic ang camay nang caniyang casama, at naguicà: «caibigan, tayo,y, magcamay at sumacay na tuloy.» Capagca uica nito ay ipinagbilin sa isa na sa loob nang ilang oras ay paroon siya sa caniyang ama at ina, at sabihing siya,y, lumayag, at nang macarating lamang sa Inglaterra, at caracaraca,y, sila,y, magbabalic. Tambing na lumulan ang dalauang magcaibigan. Si Juan. Ay, ay! hindi co naiibigan yaong si Robinson. Si Nicolàs. Aco man. Si Basilio. ¿At baquit? Si Juan. Sa pagca,t, iniuan ang caniyang man~ga magulang na uala silang pahintulot. Si Basilio. Mayroon cang catouiran, Juan: gumaua siya nang malaquing camaliang dapat nating icahabag. Mabuti na lamang at bihira ang binatà na di nacatatalastas nang dapat gauin sa canilang man~ga magulang. Si Nicolás. ¿Sa bagay ay mayroong ibang catulad si Robinson? Si Basilio. Hangan n~gayo,y, uala acong naquiquitang sinoman; datapoua,t, ang natatalastas cong malinao ay ualang mangyayaring magaling sa man~ga binatang para niya. Si Juan. Cung gayo,y, paquingan natin ang nangyari cay Robinson. Ang Ama. Ang man~ga marinero,y, itinaas ang man~ga sinipete, at iniladlad ang man~ga layag; humihip ang han~gin at tumulac ang sasacyan, at ang Capita,y, napaalam sa ciudad at macaanim na nagpaputoc nang cañon. Si Robinson ay na sa ibabao nang cubierta ó carang, casama nang caniyang caibigan, at ualang pagcasiyahan nang touâ, sa pagcaquitang siya,y, nacapaglayag din. Ang arao ay mapayapa, at ang han~gin ay ayon sa canilang patutun~guhan, caya caracaraca,y, di na nila maquita ang ciudad nang Hamburgo; at nang sumunod na arao ay na sa calauacan na sila nang dagat. Ang lupa,y, unti-unting nanaualà sa canilang man~ga mata; datapoua,t, ¡laquing pagcagulat ni Robinson sa pagcaquitang uala siyang natatanao sa caliua,t, canan, sa licod at harapan, cundi pulos na tubig, at sa itaas naman ay lan~git! Si Teodora. Marahil ay iya,y, totoong mariquit pagmasdan. Ang Ina. Hindi malayong iyong mapagmasdan n~gayong man~ga ilang arao ang naquita ni Robinson. Si Teodora. Cung gayo,y, ¿tayo pô baga naman ay paparoon? Si Ramon. Paparoon tayo cung ating isasaloob ang pagtuturò sa atin nang Geografia, at capag natutuhan natin ang pagpapalipatlipat sa iba,t, ibang lugar. Ang Ama. Cung sa lagui ninyong pagsusumaquit sa paggaua, at sa inyong casiyahan sa pagcain at sa paginom ay magcaroon nang lacas ang inyong catua-an, nang mangyaring cayo,y, macapaglayag doon, marahil ay tayo,y, macapagpasial isang arao hangang Travemunda, na doon ang mulà nang dagat na tinatauag na Báltico. Ang Lahat. ¡Oh, totoong buti cung gayon! Ang Ama. Diya,y, lululan tayo, at tayo,y, dadalhin sa dagat hangang sa may icaapat na leguas. _(Capagcarin~gig nito,y, agad nagtindigang lahat, at niyacap sa liig ang canilang ama. May naglalambitin sa caniyang camay, at mayroong yumayacap sa caniyang man~ga paa, na ipinaquiquilala ang canilang man~ga catouaan sa paglulucsahan at pagtatacbuhan.)_ Si Luisa. ¿Ipagsasama po naman ninyo aco? Ang Ina. Oo, cung sacali,t, icao ay malacas na, na sucat cang madala roon. Si Luisa. Datapoua,t totoong malayò, ¿ano pô, di pô baga ganoon? Marahil ay malayò pa sa Vandesbec,[1] na tinatahanan nang Sr. Claudio, at nang isang Caballlero na may isang bahay na malaqui, at isang halamanan na totoong malaqui, malaquing di palac sa halamanan natin. Aco,y, naparoon na niyong arao na humahanap tayo nang man~ga batóng sarisaring culay; at niong.... [Talababa 1: Isang bayang ang layò sa Hamburgo ay calahating oras, hindi nalalayô sa bahay sa parang na tinatahan nang autor ay doon ipinalalagay na pinagsalitaan ang Historiang ito.] Ang ama. At niong pinanonood natin ang pagaararo nang lupa. Si Luisa. Oo n~ga pò; at niong tayo,y, pumasoc sa pandayang malapit sa daan. Ang ama. At tayo,y, umaquiat sa guilin~gan. Si Luisa. ¡Aba! oo n~ga pò: doon inilacpac nang han~gin ang aquing sombrero. Ang ama. Ang sombrero na pinulot at iniabot sa iyo nang batà sa guilin~gan. Si Luisa. Yao,y, isang batang mabuti, ¿ano pô? Ang ama. Isang batang totoong mabuti, na nagpautang sa atin nang loob, cahi,t, di tayo niya naquiquilala. Si Luisa. ¿At inyo pò baga namang guinanti? Ang ama. Oo: ang baua,t, isa ay dapat gumanti sa nagpapautang sa atin nang loob. Datapoua,t, tila nalilimutan natin si Robinson. Magmadali tayo,t, cung hindi, ay di na natin siya aabutan, sa pagca,t, parang inalilipad ang caniyang paglayag. Dalauang arao ay nagcaroon sila nang mabuting panahon at mabuting han~gin. Sa icatlong arao ay nagdilim ang lan~git at ang dagat, at nararagdagan nang nararagdagan ang dilim, at saca humihip ang han~ging totoong malacas. Cung minsa,y, totoong maninin~gas ang quidlat, na anaqui tila nagaalab ang lan~git; cung minsa,y, totoong nagdidilim na anaqui hating gabi; sacá sumusunod ang ualang licat na culog; catacottacot ang ulán, na anaqui ibinubuhos, at ang alon ay catacottacot na parang bundoc. ¡Cung ating maquiquita ang linucsco-lucso nang sasac-yan! Sinasalubong nang isang mataas na alon na iquinatataas; sacá biglang ibinubulid sa cailaliman. Ang man~ga tauo,y, humahanap nang macapitan, at nang houag silang man~gahulog sa guiniuang guiuang nang sasac-yan. Si Robinson na hindi datihan sa man~ga bagay na ito, ay totoong nalulà, ualang licat ang pagsusucá na halos mamatay. Si Juan. Ito ang caniyang napalâ. Ang ama. «¡Ay ama,t, ina co! ang palaguing isinisigao ni Robinson: cailan ma,y, di na ninyo aco maquiquita. ¡Laquing capalamarahan ang guinaua co sa pagbibigay sa inyo nang ganitong capighatian!» Saca biglang narin~gig na umalatiit sa ilalim nang cubierta ó carang. «¡Mahabag ca pô sa amin. Pan~ginoon namin!» ang isinisigao nang man~ga marinero, na nan~gamumutlang di hamac. ¿Ano iyan? ¿ano ang nangyari? ang tanong ni Robinson, na halos mamatay sa tacot.--¡Ca auaaua tayo! ang tugon sa caniya: tayo,y, mamamatay: ibinual nang culog ang palong trinquete, (sa macatouid, ay isa sa man~ga tatlong árbol na matotouid nang isang sasac-yan, itong nabali ay siyang lalong nalalapit sa daong) at ang árbol mayor ay bahaguia na lamang tumatayò, na cailan~gang putulin at ihulog sa tubig. «¡Tayo,y, mamamatay!» ang uicà nang isang na sa bodega: «ang sasac-yan ay mapupunò nang tubig.» Capagcarin~gig nito ni Robinson na nacaupò sa camarote, ay naghimatay. Ang lahat ay nagsipaglimas, at nang cung mangyayari ay houag lumubog ang sasac-yan. Nang maquita nang isang marinero na si Robinson lamang ang hindi cumiquibò, ay siya,y, itinulac, at pinagsabihan na cung siya lamang ang hindi gagaua nang anoman. Tinicman ni Robinson na siya,y, nagban~gon, cahi,t, totoong nanghihinà, at siya nama,y, naquilimas. Sa oras na ito,y, nagutos ang Capitan na magpaputoc nang cañon, at nang cung may nalalapit na ibang sasac-yan ay nang matalastas ang capan~ganibang quinalalag-yan nila. Hindi natalastas ni Robinson ang dahilan nang putoc na yaon, ay inacalang nabiac ang sasac-yan, at dahil dito,y, muling naghimatay. May isang marinero na sa maquitang hindi siya cumiquilos ay itinulac siya,t, sinicaran at inacalang siya,y, patay. Sinasaquit ang paglilimas, datapoua,t, ang tubig ay lalong dumarami, at ualang inaantay cundi ang lumubog ang sasac-yan. Nang mangyaring gumaangaan, ay inihaguis sa dagat ang man~ga bagay na hindi nila totoong quinacailan~gan, para nang man~ga cañon, man~ga cahoy at iba pa; datapoua,t, uala ring quinasapitan. Narin~gig nang isang sasac-yan ang putoc nang cañon na palatandaan na may humihin~ging tulong na ibang sasac-yan, at inilapit sa canila ang isang bangcá at nang maligtas ang man~ga tauo; datapoua,t, ang bangcang ito,y, hindi macalapit, sa pagca,t, totoong malacas ang alon. Sa catapusa,y, nacalapit din sa popa ó huli at sila,y, hinaguisan nang lubid nang na sa pan~ganib na sasac-yan, at sa paraang ito,y, nailapit na mabuti ang bangcà at caracaraca,y, nagsilipat na lahat. Si Robinson na hindi macatayó ay inihaguis sa bangcà nang ibang man~ga marinerong may auà sa caniya. Bahaguia na lamang nacagagaod, ay ang sasac-yan na hindi pa nalalayò sa canila ay lumubog. Mabuti na lamang at pumayapà na ang panahon, at cundi ay lalamunin din nang alon ang bangcang punô nang tauo. Nang macaraan na sa di mamagcanong capan~ganiban, ay dumating din sa isang sasac-yan, at doon sila,y, pinalulan. Si Teodora. Mabuti na lamang at ang man~ga tauong ito,y, di nan~galunod. Si Nicolás. ¡Totoong aco,y, nagaalaala at baca n~ga man~galunod sila! Si Luisa. Cung gayo,y, madadalâ si Robinson, at hindi na gagauang mulî nang gayong capan~gahasan. Ang ina. Ito rin ang inaacalà co; at marahil ay magcacabait na. Si Enrique. ¿At ano ang guinagaua sa caniya? Ang ama. Ang sasac-yang linipatan nila ay napatun~go sa Lóndres. Nang macaraan ang apat na arao ay na sa sa uauà na sila nang Támesis; at sa icalimang arao ay dumoong na sila sa tapat nang ciudad nang Lóndres. Si Cárlos. ¿Ano pong cahulugan niyong uicang Támesis? Si Basilio. Ang Támesis ay isang ilog na Ingalaterra, na para naman nang ilog natin ditong Albis, na pinapasucan sa dagat at hindi nalalayô sa Lóndres. Capag nalalapit na sa dagat ang isang ilog ay tinatauag na uauà. Ang ama. Ang lahat ay nagsiahon sa lupà nang malaquing touà at naligtas sila sa capan~ganiban. Datapoua,t, ang unang guinauà ni Robinson ay ang panonood nang daquilang ciudad nang Lóndres, at nacalimutan ang caniyang sasapitín. Gayon ma,y, siya,y, nagdamdam cagutuman, at napagtalastas niya na ang pagtirá sa ciudad nang Lóndres ay hindi nacabubusog; at caya n~ga inisip niyang siya,y, magsalità sa Capitan, at ipagmacaauà niyang siya,y, ipagsalo. Tinangap siya nang Capitan nang magandang loob, at quinasalo sa pagcain, at habang sila,y, cungmacain ay itinanong cay Robinson cung ano ang dahilang iquinaparoon niya sa Lóndres, at cung ano ang ninanasa niyang gau-in doon. Sinalitâ sa caniya ni Robinson nang maliuanag, na caya siya naglayag ay sa pagaalio lamang, at idinugtong pang nan~gahas siya nang ualang pahintulot ang caniyang man~ga magulang, at n~gayo,y, ualâ náng matutuhang gau-in. «Hindi pala naaalaman nang iyong man~ga magulang.» ang uicà nang nagugulumihanang Capitan; at nahulog sa camay ang cuchillong guinagamit niya sa pagcain. «¡Dios co! maanong naalaman co muna ang bagay na ito. Paniualaan mo aco, pan~gahas na binatà; na cung napagalaman co ito sa Hamburgo, disin ay di quita tinangap sa aquing sasac-yan, cahit aco,y, hinandogan mo nang isang millon.» Ibinabâ ni Robinson ang man~ga matá; ang cahihiyan ay napagquilala sa caniyang muc-hà, at hindi macaimic. Ang may puring Capitan nang sasac-yan, ay ipinatuloy ang pagpapahayag sa caniya nang lahat niyang camalian. Sinabi sa caniya, na cailan ma,y, hindi siya maguiguing mapalad, liban na lamang cung baguhin niya ang caniyang loob, at humin~ging tauad sa caniyang man~ga magulang. Si Robinson nama,y, umiiyac. «Datapoua,t, ¿anong dapat cong gau-in?» ang tanong ni Robinson.--«¿Anong dapat mong gau-in?» ang sagot nang Capitan: «magsauli ca sa bahay nang iyong man~ga magulang, humalic ca sa canilang man~ga paa, at humin~gi cang tauad dahil sa iyong man~ga camalian, para nang isang anac na may mabuting turò.» Si Luisa. Ah! iniibig cong totoo ang Capitang iyan. ¡Totoong mabuting tauo siya! Ang ama. Ang guinaua niya,y, ang dapat nating gau-ing lahat, capag naquiquita natin na ang ating capouâ tauo ay nagcacamit nang anomang camalian: itinurò niya cay Robinson ang pagganap nang caniyang catungculan. «¿Ibig ninyong aco,y, ihatid na mulî sa Hamburgo?» ang tanong ni Robinson sa Capitan.--«¿Paanong paghahatid co sa iyo? ¿Nalimutan mo na baga na ang aquing sasac-yan ay nalubog? Hanggang hindi aco macabili nang iba, ay hindi aco macababalic, at marahil ay totoong magtatagal ca dito, cung yaon ang hihintin mo. Icao,y, nararapat na lumulan sa unang sasac-yan na patutun~go sa Hamburgo, at houag mong palibanin n~gayon ó bucas.»--«N~guni,t, ualà acong salapi,» ang uica ni Robison.--«Cunin mo, ang sagot nang Capitan, itong man~ga _guinea_.» Si Teodora. ¿Ano ang ma~nga _guinea?_ Ang ama. Ang _guinea_ ay salaping guintô na guinagamit sa Inglaterra, at ipaquiquita co sa iyo ang isa, capag tayo,y, nagbalic sa bahay. Si Juan. Ating ipatuloy. Ang ama. «Narito n~ga, ang uicà nang Capitan, itong man~ga _guinea_ na ipinahihiram co sa iyo; cahit aco,y, may malaquing cailan~gan nang caunting salaping natira sa aquin. Paroon ca sa lalauigan, at itanong mo cung magcanong ibabayad sa pagsacay sa sasac-yan. Cung tunay ang pagbabago nang loob mo, ay pagpapalain nang Dios ang iyong pagouî, na di para nang pagparito mo.»--Pagcatapus ay quinamayan na siya,y, magcaroon nang isang payapang paglayag. Lumacad na si Robinson ... Si Nicolás. ¿Cung sa bagay ay oouî na sa caniyang bahay? Á Dios; cung gayo,y, tapus na ang salità, at ang isip co,y, n~gayon lamang pinasisimulan. Ang ina. ¿At di mo iquinatotouâ, Nicolás na siya,y, magbalic sa bahay nang caniyang man~ga magulang, at nang mapayapà ang catacot-tacot na pagcalingatong at pagcasindac nila? Si Ramon. ¿At di mo iquinaliligaya ang pagcatalastas niya nang caniyang camalian, at nang houag namang gauing mulì? Si Nicolás. Oo n~ga, datapoua,t, gayon ma,y, ang acalà co ay may mangyayari sa caniya na sucat nating icaalio. Ang ama. Hintay ca muna, at hindi pa natin masasapit. Paquingan natin ang man~ga nangyari sa caniya. Habang siya,y, lumalacad na patun~go sa lalauigan, ay sarisaring bagay ang pungmapasoc sa caniyang pagiisip. «¿Anong sasabihin caya nang aquing man~ga magulang,» ang uicà niya sa sarili, «cung aco,y, magbalic sa bahay? Marahil aco,y, parurusahan nila dahil sa guinauà co. At pagtatauanan nang aquing man~ga caquilala at iba pang man~ga tauo ang madali cong pagbalic. Pupulaan nila aco na ualang naquita cundi dalaua ó tatlong lansan~gan sa Lóndres.» Ito at man~ga ganganitong man~ga bagay ang sungmasagui sa caniyang pagiisip. Cung minsa,y, hungmihintô, at parang nagmumulimuli, at hìndì mapasiya ang loob na siya,y, umalis agad; cung minsa,y, nadidilidili ang sinabi sa caniya nang Capitan; sa macatouid, cailan ma,y, di siya maguiguing mapalad, cung hindi siya magbabalic sa bahay nang caniyang man~ga magulang. Nagsasalauahan siya nang mahabang panahon, na di maalaman cung ano ang gagauin, at gayon ma,y, nagpatuloy siya nang paglacad sa lalauigan ó hinihimpilan nang man~ga sasac-yan. Datapoua,t, malaqui ang caniyang touà, nang matalastas na ualà pang sasac-yang patun~go sa Hamburgo, na ibinabalità sa caniya nang isa sa man~ga Capitan na palaguing lungmalayag sa Guinea. Si Cárlos. ¿At ano ang paglalayag sa Guinea? Ang Ama. Ipaaaninao sa iyo ni Enrique, at caniyang natatalastas. Si Enrique. ¿Di mo naaalaala na may isang bahagui nang mundo na tinatauag na África? at ang Guinea ay isa sa man~ga lugar na malapit sa dagat. Ang Ama. At sa Guinea sila naghahanap buhay. Ang tauong nagsasalitâ cay Robinson ay isa sa man~ga Capitan sa man~ga sasac-yang caraniuang naglalayag sa Guinea. Natotouà ang Capitan na maquipagpanayam cay Robinson, at inanyayahan siyang uminom nang isang tasang cha sa caniyang Cámara. Pungmayag naman si Robinson. Si Juan. ¿Cung sa bagay ang Capitan ay marunong nang ating uica? Ang Ama. Nacalimutan cong di nasabi sa iyo, na sa Hamburgo ay natuto si Robinson nang uicang inglés, na siyang sinasalitâ sa Inglatérra. Nang marin~gig nang Capitan na siya,y, may nasang maglayag, at totoong dinaramdam nang caniyang loob ang pagbabalic sa Hamburgo, ay itinanong sa caniya cung ibig niyang sumama sa Guinea. Nang bago bago pa,y, quiniquilabutan si Robinson, datapoua,t, nang patutoohanan sa caniya nang Capitan na ang paglalayag nila ay totoong masayá, at ipagsasama siyang ualang bayad, na uala siyang pagcacagugulang anoman: at bucod dito,y, mangyayaring macaquita siya nang maraming salapì; ay totoong naibigan ni Robinson, at totoong nagcaroon nang malaquing nasà, na caracaraca,y, nacalimutan ang lahat na inihatol sa caniya nang may puring Capitan na taga Hamburgo, at gayon din naman ang pinagticahan niya sa loob na pagouî sa bahay nang caniyang man~ga magulang. Datapoua,t, nang siya,y, macapagisip-isip, ay sinabi niya sa Capitan: «aco,y, ualang salapì cundi tatatlong guinea. ¿Saan co gugugulin itong caunting puhunan sa paghahanap buhay sa bayang paroroonan natin?» --«Pahihiramin quita nang anim, ang uicà nang Capitan; at mayroon ca nang sucat icapamili nang pagtutubuan nang malaqui sa Guinea, cung tayo,y, sasangayunan nang capalaran.» --«¿At ano ang nararapat cong bilhin?» ang tanong ni Robinson.--«Ang sagot nang Capitan, ay man~ga sarisaring bagay, para nang man~ga laroan, man~ga abalorio, man~ga sundang, man~ga gunting, at iba pang mumurahin, na totoong naiibigan nang man~ga taga África, na babayaran sa iyo nang totoong mahal; ang ibabayad sa iyo,y, guintò, garing at iba pang bagay.» Capagcarin~gig nito, ay malaquing touà ni Robinson, at nacalimutan ang caniyang man~ga magulang, ang caniyang man~ga caibigan at bayan, at naguicà nang malaquíng caligayahan: «pinasisiya co na sa loob ang sumama sa iyo, maguinoong Capitan.» Nagcamay sila, tandà nang canilang pagcacasundò sa paglayag. Si Juan. Natapus na: hindi co na caaauaan, cahit anong mangyaring sacunâ diyan sa hunghang na cay Robinson. Ang ama. ¿Diyata,t, di mo na caaauaan siyang mulî? Si Juan. Hindi na pô: yayamang siya,y, totoong tampalasan, na nuling nacalimot sa caniyang catungculan sa man~ga magulang niya, ay nararapat namang parusahan siyang mulî nang Dios. Ang ama. ¿At inaacalà mo bagang ang isang caauaauang tauo, na nacalimot sa caniyang man~ga magulang, at pinipilit niya ang Dios na siya,y, parusahan, at nang magbago ang caniyang loob, ay di caya dapat cahabagan? Tunay n~ga at siya rin ang naguing dahil nang lahat nang sacunang sucat marating niya; datapoua,t, dahil dito,y, ¿di caya lalò pang iquinapaguiguing cahabaghabag niya? ¡O anac co! Yadia ca nang Dios, at caming lahat naman, sa lalong caquilaquilabot sa man~ga capighatian, ang pagcaquilala baga na ang sinoman ay siyang nagcusang gumauà nang sauì niyang capalaran. Cailan ma,t, macaririn~gig tayo na may caauaauang tauo, ay acalain natin na siya,y, ating capatid na nasisinsay: tan~gisan natin ang caniyang capahamacan, at dalan~ginan natin sa lan~git ang caniyang cagalin~gan. Sandaling ualang umiimic na sinoman, at pagcatapus ay ipinatuloy nang ama ang pagsasalita. Nagmadaling lumacad si Robinson sa ciudad, ipinamili ang caniyang siyam na guinea nang man~ga calacal na sinabi sa caniya nang Capitan, at ipinadala sa sasac-yan. Nang macaraang ilang arao, sa pagca,t, ang panahon ay mabuti, ay tumulac na sila, at naglayag na patun~go sa Guinea. Ang ina. Tila panahon na namang nararapat na tayo,y, lumayag na patun~go sa bahay, at tayo,y, cumain nang hapunan. Matagal náng lumubog ang arao. Si Teodora. Ualà pa acong ibig na cumain nang hapunan. Si Luisa. Aco man, lalò co pang ibig ang maquinyig. Ang ama. Bucas, bucas, man~ga anac co, ipatutuloy natin ang pagsasalità nang nangyari cay Robinson. N~gayo,y, tayo,y, cumaing maaga, na para nang dati. Ang Lahat. Tayo,y, cumain nang hapunan. =ICALAUANG HAPON.= Sa icalauang arao nang hapon, ay sila,y, naparoon sa dating pinagsalitaanan, at pinatuloy nang ama ang pagsasalità: Itong bagong pagtulac ni Robinson ay totoong mabuti na para nang una. Dumaan na silang ualang munting sacunà sa Calés, sa canal na tinatauag na de la Mancha, at n~gayo,y, na sa sa guitnà na sila nang Océano Atlántico. Dito,y, sinalun~gat sila nang han~gin na mahabang arao at palaguing ipinapadpad sila sa dacong América. Tingnan ninyo, man~ga anac co: dala co ang malaquing mapa na dito,y, mamamasdan ninyong mabuti ang dapat tun~guhin nang sasac-yan, at sa pagca,t, napilitang malayò dito dahil sa han~gin. Sa dacong ito sana ibig macarating; datapoua,t, sa pagca sinasalun~gat nang han~gin, ay napapatun~go sila sa dacong América. Aquing ilaladlad ang mapa, at cung cailan~gan ay matingnan natin. Isang gabi ay sinabi nang piloto na may naquiquita siyang apuy sa dacong malayo, at bucod dito,y, may naririn~gig siyang putoc nang cañon sa lugar ding yaon. Ang lahat ay nan~gagaquiatan sa cubierta, at naquita nila ang apuy, at narin~gig nilang maliuanag ang putoc nang cañon, tiningnang magaling nang Capitan sa caniyang mapa; at naquitang sa lugar na yaon ay ualang lupang anoman sa loob nang sandaang leguas, at inisip nang lahat na ang apuy na yaon ay nangagaling sa isang sasac-yang nasusunog. Caracaraca,y, tinicà nilang umabuloy, at pinihit ang sasac-yan sa lugar na yaon, at di pa nalalao,y, natalastas nila ang catutoohanan na may isang sasac-yang malaqui na nagninin~gas. Pagdaca,y, nagutos ang Capitan na magpaputoc nang cañon, at nang matalastas niyong man~ga caauaauang tauo na nalululan sa sasac-yang yaon, na nalalapit sa canila ang isang sasac-yan na madaling aabuloy sa canila. Di pa nalalaong nagpapaputoc, ay naquita nilang biglang tumapon ang sasac-yang nagninin~gas, casabay ang isang malaquing ugong, at namatay ang apuy. Dapat na matalastas na ang nin~gas ay dumating sa Santa Bárbara, sa macatouid, ay doon sa pinaglalag-yan nang pólvora sa sasac-yan. Di pa nila naaalaman cung ano ang sinapit niyong man~ga caauaauang tauo. N~guni,t, dapat hinalain na sila,y, nacalipat sa canilang man~ga bangca bago nagputoc ang sasac-yan; dahil dito,y, hindi itiniguil nang Capitan ang pagpapaputoc nang cañon sa boong magdamag, at nang matalastas nang man~ga na sa pan~ganib ang quinalalag-yan nang sasac-yang ibig tumulong sa canila, at ipinasabit naman ang lahat nang man~ga farol at nang maquita nila. Sa quinabucasa,y, naquita nila sa largavista ang dalauang bangcang punó nang tauo na ipinaghahampasan nang alon. Dapat matalastas na ang han~gin ay sual sa canila, at sila,y, nagsisigaod sa boong macacayanan nang macarating sa sasac-yan. Capagdaca,y, ipinagutos nang Capitan na iban~gon ang bandila, at nang matalastas nila na natatalaga sa pagabuloy at pagtangap sa canila. Saca biglang inilapit ang sasac-yan sa canila; at sa loob nang calahating oras ay sila,y, inabutan. May pitong puo catauo, na babayi,t, lalaqui at man~ga batà, at silang lahat ay pinasacay sa sasac-yan. ¡Anong diquit tingnan yaong man~ga caauaauang tauo, niong mailigtas sa apuy at pagcalunod! ang iba,y, hungmihiguit sa malaquing toua; ang iba,y, sungmisigao na parang hindi pa natatapus ang capan~ganibang canilang pinagdaanan. Mayroong nagsisilucso sa magcabicabilà nang sasac-yan na parang man~ga ulol; mayroong namumutlâ ang muc-hâ na ipinaquiquilala ang malaquing cadalamhatian nang canilang loob. Mayroon namang nan~gagtataua na parang han~gal, nan~gagsasayauan at nagsisigauan sa malaquing touà; ang iba,y, hindi naman macapan~gusap na parang napipi at nan~gaualang diua, na di matutong magsalità cataga man. Cun minsa,y, naniniclohod ang iba sa canila, itinataas ang man~ga camay sa lan~git, at nagpapasalamat nang malacas sa Pan~ginoong Dios, at halos pinaghimalaan sila sa pagcaligtas sa gayong capan~ganiban; cung minsa,y, biglang tungmitindig, pinupunit ang canilang man~ga damit, nananan~gis at nahahapay na parang man~ga patay, at nalalaon bago pagsaolan nang hinin~ga. Ualang marinero, cahit anong tigas nang loob, na sa pagcaquita nang gayong lagay, ay di tumulò ang luhà. Doon sa man~ga cahabaghabag na tauo ay mayroong isang Sacerdoteng batà, na natutong gumauà nang dapat gauin. Bahaguia na lamang sungmasayad ang paa sa sasac-yan, ay naniclohod at idinamag ang muc-hâ sa lupà, na parang ualang caramdaman. Dinulog siya nang Capitan at aabuluyan, na ang isip ay siya,y, naghimatay datapoua,t, sinabi sa caniya nang Sacerdote nang boong capayapaan: «pabayaan ninyo acong magpasalamat sa May-capal, sa pagca,t, inibig na cami iligtas; pagcatapus ay pasasalamatan cayo namin naman dahil sa malaqui ninyong caauaang gaua sa amin.» Dito na lungmayò ang Capitan nang malaquing galang. Ang Sacerdote ay lungmagui sa ganitong lagay na man~ga ilang minuto; pagcatapus ay tungmindig na natotouà, hinanap ang Capitan, at ipinaquilalang muli ang caniyang pagpapasalamat. Saca hinanap ang caniyang man~ga casamahan sa paglayag, at pinagsabihan nang ganito: «man~ga catoto co, sumapayapà cayo. Minarapat nang Pan~ginoon nang dilang caauaan na iligtas cayo nang caniyang maauaing camay. ¿Baquit pinaliliban ninyo ang mapacumbabang paggagauad nang pagpapasalamat sa caniya dahil sa di ninyo inaasahang pagcaligtas nang inyong buhay?» Maraming nagsisunod sa cahatulang ito. Dito minulan ang pagsasalitâ na cung sino sila, at ang sa canila,y, nangyari. Ang nasunog na sasac-yan ay isang malaquing dâong francés na man~gan~galacal, na naglalayang sa Quebec. Tingnan ninyo ang nangyari papatun~go dito sa lugar nang América. Nacaquita sila nang apuy sa cámara, at biglang lungmaganap, na di nacuha nilang patayin, at ang nagaua lamang nila ay ang pagpapaputoc nang cañon, at ang paglipat sa man~ga bangca na di na nila natalastas cung ano ang sasapitin nilang capalaran. Ang lalong daquilang capan~ganiban, na sa caquilaquilabot na sandaling yaon ay ang baca ilubog sila nang han~gin sa dagat, yayamang ang canilang sinasac-yan ay man~ga bangca lamang, ó baca sila,y, mamatay sa gutom at uhao, ay caunting tinapay at tubig lamang na cacanin sa man~ga ilang arao ang canilang dalang baon. Si Cárlos. ¿At anong cailan~gan nilang magdala nang tubig, cung sila,y, na sa sa ibabao nang tubig? Ang Ama. Cárlos, ¿nacacalimutan mo na na ang tubig sa dagat ay totoong maalat at masaclap na di maiinom nino man? Si Cárlos. Oo n~ga pala. Ang Ama. Dito sa casindacsindac na calagayan ay narin~gig nila ang man~ga putoc nang cañon sa isang sasac-yan; at saca naquita nila ang man~ga nabibiting farol. Nagdaan nang calungcotlungcot ang magdamag sa pan~gin~gilabot at pagasa, na palagui silang sinasalun~gat nang alon, bagama,t, pinagpipilitan nilang totoo na macalapit sa isang sasac-yan. Sa catapusa,y, siyang pagliliuanag na nagbigay hanga sa canilang capighatian. Sa boong oras na ito ay sinasalaguimsiman si Robinson nang man~ga caquilaquilabot na panimdim. «¡Man~ga lan~git! ang uicà sa caniyang sariling loob. Cung sa man~ga tauong ito,y, dili dapat maualan nang man~ga calolouang totoong mabubuti, ay nacaranas sila nang daquilang casacunaan, ¡ano ang aasahan co na isang palamara sa aquing man~ga caauaauang magulang!» Di siya patantanin nang panimdim na ito, nagdaramdam ang caniyang pusò nang isang malaquing capighatian; at namumutla,t, di macaimic, capara nang isang tauong sinisisi nang caniyang conciencia, ay nacaupong di macaquibo sa isang suloc. Binig-yan nang paginom na icaguiguinhaua ang man~ga tauong sinaclolohan, at nang magsauli ang naualang lacás nang canilang capaguran. Pagcatapus nito,y, ang pinacapunò sa magcacasamang ito ay cungmuha nang isang supot na punò nang salapi, lumapit sa Capitan, at sinabi sa caniya, na yaon lamang ang canilang nacuha sa lungmubog nilang sasac-yan; na inihahandog sa caniyang parang isang munting tandâ nang canilang pagquilala nang utang na loob sa pagliligtas niya sa canilang buhay. «Houag ipahintulot nang Dios, ang sagot nang Capitan, na aquing tangapin ang ibinibigay ninyo. Ualà acong guinauà cundi ang inihahatol nang pagcacaauang gauà; at inaasahan co naman na siya ninyong gagauin sa amin, cung cami ang nagcaganoon.» Ualang pinaquinabang ang muli,t, muling pagpipilit nang tauong yaon na tangapin ang ibinibigay niyang salapi; sa pagca,t, ayao na totoong pumayag ang Capitan, at hinin~ging magsalità siya nang ibang bagay. Pinagusapan nila cung saan magsisiahon ang man~ga francés na canilang sinaclolohan. Hindi nararapat na sila,y, dal-hin sa Guinea: ang una,y, sa pagca,t, totoong mabigat sa man~ga caauaauang tauong yaon ang sila,y, pilitin sa isang mahabang paglayag na patun~go sa isang bayan nang ualà silang cailan~gang anoman; at ang icalaua,y, sa pagca,t, sa sasac-yan ay ualang maraming pagcain na quinacailan~gan sa gayong caraming tauo. Sa catapusa,y, pinasiya sa loob nang magandang loob na Capitan na magpaliguid nang man~ga ilang daang leguas, at nang mapaahon yaong man~ga caauaauang tauong canilang sinaguip sa Terranova, na doo,y, di sila mauaualan nang sasac-yan sa pagtun~go sa Francia, sa alin man sa man~ga sasac-yan nang man~ga francés na nanghuhuli nang isdang bacalao. Si Luisa. ¿Ano ang panghuhuli nang bacalao? Si Juan. ¿Di mo natatalastas ang sinasalità nang ating ama sa man~ga bacalao na nanggagaling sa dagat na malamig, hangan sa dumating sa man~ga cababauan sa Terranova na doon sila hinuhuli? Si Luisa. Oo n~ga naalaala co na. Ang Ama. Dumating n~ga sila sa Terranova, sa pagca,t, capanahunan na totoong nanghuhuli nang bacalao, ay nacatagpò sila nang man~ga sasac-yan nang man~ga francés na linulanan nila. Di sucat maipahayag nang bibig ang canilang pasasalamat sa magandang loob nang Capitan. Bahaguia na lamang cacalilipat sila sa sasac-yan nang man~ga taga roon sa canila, ay sila,y, nagbalic at napatun~go sa Guinea, sinang-ayunan naman sila nang han~gin. Tungmatacbo ang sasac-yan sa tubig, na para nang ibong lungmilipad sa impapauid: sa sandaling panahon ay naraanan nila ang maraming leguas, at ualang totoong iquinatotouà ang ating Robinson, yayamang siya,y, totoong maiinipin, na para nang madali ang anomang bagay. Pagcaraan nang man~ga ilang arao, sa pagpapatuloy nila nang paglayag na patun~go sa dacong Timogan, ay biglang naquita nila ang isang sasac-yan na lungmalapit sa canila; at nang macaraan ang ilang sandali ay nacarin~gig sila nang putoc nang cañon na hungmihin~gi nang tulong, at naquita nilang sira na ang palo nang trinquete at ang bauprés. Si Nicolás. ¿Ano po ang bauprés? Ang Ama. Inacalà cong di mo pa nalilimutan. Si Nicolás. Naalaala co na: ang bauprés ay isang palong munti na hindi nacatayo na para nang iba; cundi nacahiga na na sa unahan nang sasac-yan, na para siyang pinaca tucâ nang daong. Ang Ama. Oo n~ga; lungmapit n~ga sila sa sasac-yang nasiraan; at nang malalapit nang sucat macapagabutan nang salitâ, ay nan~gagsigauan ang man~ga na sa tabi nang sasac-yan nang calumbay lumbay, na ang uica,y, ganito: saclolohan ninyo itong sasac-yang punò nang man~ga caauaauang tauo, na cundi ninyo cahahabagan ay man~gamamatay. Itinanong sa canila cung baquit sila nagcaganoon; at sungmagot ang isa sa canila nang ganito: cami ay man~ga inglés na napapatun~go sa pulong tinatauag na Martinica na nasasacupan nang Francia. Tingnan ninyo, man~ga anac co: ang Martinica ay na sa sa guitna nang América.) Cami ay maglululan nang café, at nang cami,y, nadodoong na roon at papatulác na, ay umahon ang aming Capitan at ang contra-maestre dahil sa bibili nang man~ga ibang bagay. Habang aming inaantay ay lungmalacas na totoo ang han~gin na may catacottacot na ipoipo, na naputol ang lubid na tali sa sinipete; at cami napatulac sa calautan nang dagat na di namin mapiguilpiguilan. Ang bagyó.... Si Teodora. ¿At anong cahulugan nito? Ang Ama. Ang bag-yó ay isang totoong malacas na han~gin na hungmihihip na parang ipoipo, at nangagaling sa man~ga nagcacasalusalubong na han~gin. Tatlong arao at tatlong gabi na di tungmatahan ang mabilis na han~gin; nabali ang tatlo naming palo, at sinoman sa amin ay di marunong magpalacad nang sasac-yan. Siyam náng lingo na cami ay lulutanglutang sa guitna nang caragatan; natapus nang lahat ang aming baon at marami sa amin ang mamamatay sa gutom. Capagcarin~gig nang salitang ito, ay ang mabuting loob na Capitan caracaraca,y, lumulan sa bangca, at nagdala nang camunting pagcain, saca lumipat sa cabilang sasac-yan na casama ni Robinson. Naquita nila ang man~ga tauo sa isang calagayang cahabaghabag. Ang lahat ay nan~gagugutom, at ang iba,y, bahaguia na lamang macatayò. Datapoua,t, capagcapasoc sa cámara ... ¡Ó Dios! ¡Caquilaquilabot na bagay! isang ina na may isang anac at isang alilang batà ay nan~gacasubasob, at ayon sa canilang calagayan ay man~ga patay na sa caculan~gan nang pagcain. Ang ina,y, naninigas na nacaupò sa calaguitnaan nang dalauang upuang nagcacatali, at nahihilig ang ulo sa isang panig nang sasac-yan: ang alila,y, nacabulagtâ sa caniyang siping na totoong habà at nacatan~gang mahigpit sa isang paa nang mesa; ang binata,y, nacahilig sa isang hihigan, at naquiquita pa sa bibig ang capisang na balat na quinain na ang calahati. Si Luisa. Sinasalità pò ninyo sa amin ang man~ga bagay na totoong calumbaylumbay. Ang Ama. May catouiran ca. Hindi co naalaalang ayao cayong maquinyig nang man~ga bagay na calumbaylumbay. Liligtaan co ang sacunáng ito. Ang Lahat. Houag pô, houag pô. Si Luisa. N~gayo,y, masasalità na ninyong lahat. Ang Ama. Cung gayon ang ibig ninyo, ay sasabihin co muna, cung sino ang man~ga cahabaghabag na nahahandusay sa isang cahambalhambal na calagayan. Ito,y, man~ga sumacay sa sasac-yang yaong galing sa América na patun~go sa Inglaterra; at ang lahat nang casacay ay nan~gagpapatotoo na totoong mabubuting tauo. Totoong malaqui ang pagibig nang ina sa anac, na ayao cumain nang anoman, at ibinibigay na lahat sa caniyang anac; at gayon din naman itong mabuting anac na ang lahat ay ipinacacain sa caniyang ina. Ang tapat na loob na alilang babayi ay totoong nagpipighati dahil sa caniyang man~ga pan~ginoon na mahiguit sa pagpipighati niya sa caniyang sarili. Inacalang patay na ang tatlong ito; datapoua,t, hindi naglaon at napagtalastas na may natitira pang caunting buhay, sa pagca,t, bahaguia na lamang binusan ang bibig nang caunting sabao ay iminulat na marahan ang canilang man~ga mata. Ang ina,y, totoong nanghihinà na, na hindi macalagoc nang anoman, at ipinaquilala na ang ibig lamang niya ay ang calin~gain ang caniyang anac. Sa catunaya,y, mapamayamaya ay nalagot ang hinin~ga. Sa pagcacalin~ga at pagbibigay nang cagamutan sa dalaua, ay pinagsaulan, sa pagca,t, man~ga batà pa, ay nan~gabuhay. Datapoua,t, nang maquita nang binatà na ang caniyang ina ay patay na, ay totoong nagpighati siya, na dahil dito,y, siya,y, nalugmoc na muli, at totoong matagal bago siya pinagsaulan. Sa catapusa,y, nabuhay din ang binatà at ang alilang babayi. Ang guinaua nang Capitan ay cungmuha nang man~ga pagcaing baon na totoo nilang quinacailan~gan sa sasac-yan. Ipinagutos sa caniyang man~ga anloagui na gauin ang man~ga casiraan sa caniyang sasacyan; itinurò sa man~ga tauo ang nararapat gauin nang dumating agad sa man~ga pulóng Canarias na siyang totoong nalalapit doon; at lumayag naman siya na paparoon, at nang siya,y, macacuha nang ilang bagay na sucat dal-hin sa sasac-yan. Ang isa sa man~ga pulóng ito ay tinatauag na Tenerife, para nang natatalastas ninyo. Si Enrique. Oo n~ga; iya,y, nasasacop nang hari sa España. Si Juan. Na pinangagalin~gan niong totoong mabuting alac na tinatauag na de Canarias ... Si Teodora. At ang man~ga tubó na guinagauang asucal ... Si Luisa. At yaong man~ga ibong totoong maririquit ... ¿Di pò baga catotoohanan? Ang ama. Totoo n~ga; sa pulóng ito,y, lumunsad ang Capìtan, at diyan umahon si Robinson na casama niya. ¡Gaano ang touà niya sa panonood niong man~ga ubasang totoong maririquit, at sa pagcain niong man~ga ubas na totoong masasarap! Si Juan. At maquiquita naman niya ang pagyurac sa ubas at nang mapisà at gauing alac ang catás. Si Luisa. ¿Paa baga ang iniyuyurac? Si Juan. Mangyari. Si Luisa. Aco,y, hindi iinum niyan, sa pagca,t, niyuyuracan nang paa. Si Nicolás. Hindi naman cailan~gan; sa pagca,t, sinabi sa atin nang ating ama na ang alac ay masamâ sa man~ga batà. Ang ama. Gayon n~ga: ang man~ga batang nararatihang uminom nang alac ó iba pang licor na matatapang ay nanghihinà ang catauan, at pungmupurol ang ulo. Si Juan. Cung gayo,y, hindi cami iinom nang alac. Ang ama. N~gayon, naguing cailan~gan nang Capìtan na tumiguil na sandaling panahon sa pulóng yaon, at nang ipagauà ang caniyang sasac-yan na may munting casiraan, ay ang ating Robinson ay nainip caracaraca sa pagtira doon; sa pagca,t, totoong mainipin at salauahan, ay ibig niyang umalis na at magala ang boong mundo. Niyao,y, dumating ang isang sasac-yang portugués na nangaling sa Lisboa, at daraan sa Brasil, caharian sa América meridional. Si Enrique. _(Itinurò ang mapa at saca tumanong.)_ ¿Ang Brasil pò baga,y, di itong lugar na di pa nalalaong nasasacop nang man~ga portugués, at doo,y, maraming totoong guintô at man~ga batóng mahalaga? Ang ama. Oo n~ga. Naquipagcaibigan si Robinson sa Capitan nang sasac-yang ito; at bahaguia na lamang narin~gig ang guintô at man~ga batóng mahalaga, ay totoong nagpapacamatay nang pagparoon sa Brasil at nang punoin niya ang caniyang supot nang naturang guintô at maririquit na bató. Si Nicolás. Datapoua,t, ¿di caya niya naaalaman na sinoma,y, di macacucuha niyong man~ga guintò at man~ga batóng yaon, sa pagca,t, ari nang hari sa Portugal? Ang ama. Dito mo maquiquita na si Robinson ay hindi nacatatalastas nito, sa pagca,t, sa caniyang cabataan ay ayao bumasa,t, magaral nang anoman. Sa maquita n~gang siya,y, ipagsasama nang Capitang portugués na di papagbabayarin nang anomang, at bucod dito,y, ang sasac-yan nang man~ga inglés ay matitiguil na may labing limang arao, ay hindi na napiguil ang caniyang sariling loob sa pagnanasang macaquita nang man~ga bago,t, bagong lugar; at sinabi niyang tuloy sa mabuti niyang caibigan na Capitang inglés, na siya,y, iiuan, at sasacay siya na patun~go sa Brasil. Itong Capitan, na nacatalastas sa bibig din ni Robinson na siya,y, umalis na ualang pahintulot at di naaalaman nang caniyang man~ga magulang, ay natouang di hamac na mapahiualay sa caniya. Ipinatauad ang salaping ipinautang sa caniya sa Inglaterra, at sa pagpapaalam niya ay siya,y, pinabaunan nang mabubuting cahatulan. Sumacay na si Robinson sa daong nang man~ga portugués, at naglayag na patun~go sa Brasil at pinatnugutan naman nang mabuting panahon na man~ga ilang arao. Datapoua,t, di caguinsa guinsa,y, hinampas sila nang caquilaquilabot na han~gin. Ang bumubulang alon na bumaban~gon at napaiitaas na parang isang malaquing bahay, ay humahampas sa sasac-yan na ibinababa at itinataas; di nagtatahan ang samà nang panahon sa loob nang anim na arao na ualang licat, na iquinalayong lubhâ nang daong na di na maalaman nang Capitan at nang piloto cung saan sila naroroon. Gayon ma,y, inacalà nila na sila,y, di lubhang nalalayô sa man~ga pulò nang man~ga Caribes, na dito,y, maquiquita ninyo sa mapa na na sa calaguitnaan nang man~ga Antillas menores. Nang magumaga nang icapitong arao ay nagbigay nang isang malaquing touà ang isang marinero na biglang sumigao nang ganito: lupà, aniya, lupà. Ang ina. Datapoua,t, bayaan nating sila,y, lumapit sa lupà, at tayo,y, lumapit naman sa pagcain nang hapunan, na nagaantay na. Bucas ay matatalastas natin ang nasapit nila. Si Teodora. ¡Ay, ina co! pabayaan pô ninyong mapaquingan namin hangang sa umahon man lamang, at cung ano ang sinapit nila roon. Malaqui ang pagcaibig cong cumain na lamang nang caunting tinapay, nang aco,y, matira rito sa paquiquinyig nang salitâ, cung ipatutuloy nang aquing ama. Ang ama. Mangyayari namang tayo,y, cumain nang hapunan dito sa parang. Ang ina. Cung siyang ibig mo ay ipaguutos cong dalhin dito ang hapunan: at samantalang hindi dumarating, ay tumahimic tayo at paquingan natin ang salità. Ang lahat. ¡Cung gayo,y, mabuti! Ang ama. Ang lahat ay umac-yat sa ibabao nang cubierta at titingnan ang sinasabi nang marinero na lupà na inaasahan nilang aahunan. Datapoua,t, sa oras na yaon ay ang boò nilang catouaan ay naguing isang caquilaquilabot na catacutan. Nasadsad ang daong; at ang lahat nang na sa ibabao nang cubierta ay nan~gahapay sa malacas na pagcayugyog nang sasac-yan. Nasadsad ang sasac-yan na parang ipinacò sa pungtod ó cababauan. Ang man~ga alon ay umaapao na sa cubierta, at nang houag silang malan~goy ay nagtagò sa camara. Dito,y, nacarin~gig nang man~ga cahambalhambal na pagsisigauan, pagiiyacan at pananaghoy na macadudurog sa isang pusò mang bató. Ang iba,y, nagdarasal; ang iba,y, sumisigao; ang iba,y, linalabnot ang canilang buhoc: marami namang hindi macaquibò na anaqui,y, man~ga patay, at isa rito,y, si Robinson, na hindi maalaman ang caniyang gagauin at cung ano ang nangyayari sa caniya. Datapoua,t, caracaraca,y, nagsigauang ¡nahati ang sasac-yan! Itong caquilaquilabot na balità ay parang nacaguising sa canila. Ang lahat ay nagsiabuloy sa pagcuha nang bangcà, at ang lahat ay nagsilipat doon. Datapoua,t, totoong maraming tauo ang lumulan, na halos lumubog ang bangcâ; at bahaguia na lamang lumilitao sa tubig nang isang dangcal. Ang lupa,y, totoong nalalayô, at totoong humahagunot ang han~gin, at inacalà nilang isang bagay na dili mangyayari na macasapit sa cati. Gayon ma,y, pinagpilitan nilang guinaod; at nacalalapit na sila nang caunti sa lupà ay caracaraca,y, naquita nila ang isang malaquing alon na parang bundoc. Sa malaquing catacutan ay dili macaquibo, nabitauan ang man~ga gaod at dumating ang caquilaquilabot na sandalî na ang malaquing along yaon ay bumulusoc sa bangcâ, na iquinataob, at linamon nang dagat ang lahat nang nasasacay. Dito itiniguil nang ama ang pagsasalitâ; ang man~ga batang naquiquinyig ay nan~galulumbay at hindi macaimic; at mayroon pang di mangyaring dili humibic sa malaquing habag. Sa catapusa,y, dumating ang ina na may dalang hapunan, at siyang iquinalibang nila sa gayong pan~gin~gilabot. =ICATLONG HAPON.= Si Teodora. ¡Ay, ama co! ¿Diyata,t, ang caauaauang si Robinson ay napahamac? ¿Tunay pô bagang namatay siya? Ang ama. Iniuan natin siya cahapon na na sa isang malaquing capan~ganiban nang buhay. Ang bangcâ ay nataob; at hinigop siya nang dagat at ang lahat niyang man~ga casama. Datapoua,t, ang alon ding yaon ang nagpadpad sa caniya sa dacong tabi. Inihampas siya nang totoong malacas sa isang bató, at ang calacasan nang pagcasacsac ay natauohan si Robinson sa caniyang pagcaliping. Iminulat ang man~ga mata, at naquita niya, bagama,t, di niya asahan, na siya,y, nalalapit sa cati, pinagpilitan niyang siya,y, macarating sa lupà. Dumating n~ga siya sa lupà; datapoua,t, bigla siyang naghimatay, at nalaong oras na di siya nacaalam nang pagcatauo. Sa catapusa,y, pinagsaulan, nagban~gon at nagtin~gintin~gin.... Datapoua,t, ¡laquing saquit! ang daong, ang bangcà, ang caniyang man~ga casamahan ay naualang lahat: ualang natitirang anoman cung di ilang man~ga tablang pisang pisang na ipinapadpad nang alon sa tabi. At siya lamang ang hindi namatay. Nan~gin~ginig siya, at nalilitó sa guitna nang caligayahan at catacutan, naniclohod siya; at itinaas ang man~ga camay sa lan~git, ay napasalamat nang malacas na tumutulò ang luhà sa Pan~ginoon nang lan~git at lupà, at sa masintahing Vírgen dahil sa tan~ging biyayang pagliligtas sa caniya. Si Enrique. Datapouà nama,t, ¿baquit iniligtas n~gayon si Robinson lamang, at pinabayaang mamatay ang lahat? Ang ama. At sabihin mo sa aquin, Enrique, ¿maipahahayag mo sa aquing palagui ang cadahilanan na cung baquit caming man~ga matatandâ na tunay na umiibig sa inyo ay guinagauâ namin sa inyo ang gayo,t, gayong bagay? Si Enrique. Hindi pò. Ang ama. Ilagay natin sa halimbauà. Niyong arao na ang panahon ay mabuti at ibig nating lahat na magalio sa halamanan nang man~ga fresas, ¿ay ano ang aquing guinauà? Si Enrique. Hindi co nalilimutan: si Nicolás ay natira sa bahay; at aco,y, pinaparoon sa Vandesbec, at hindi halamanan nang man~ga fresas. Ang ama. ¿At baquit nagban~gis aco cay Nicolás, na hindi co pinayagang sumama sa atin? Si Nicolás. Ah! natatalastas cong magaling, sa pagca,t, sinundò aco ni Roberto at dinala aco sa bahay nang aquing man~ga pinsan, na matagal náng hindi co sila naquiquita. Ang ama. At ¿di caya lalò cang naalio roon sa cung icao ay sumama sa pagcaroon sa halamanan? Si Nicolás. Mangyari pô. Ang ama. Cung gayo,y, tingnan mo: natatalastas cong hahanapin ca ni Roberto; at caya n~ga ipinagutos co na icao ay matira sa bahay. At icao, Enrique, ¿sino ang naquita mo sa Vandesbec? Si Enrique. Ang aquing ama at aquing ina na naroon. Ang ama. Ito naman ay naaalaman co, at tingnan mo at inutusan quita sa Vandesbec, at hindi sa halamanan nang man~ga fresas. Hindi ninyo natatalastas ang man~ga cadahilanan at aquing adhicà. Datapoua,t, itatanong ninyo sa aquin, ¿cung baquit hindi co sinabi sa inyo ang man~ga cadahilanang ito? Si Enrique. Nang lalò caming maligaya, cung maquita namin ang aming man~ga magulang at man~ga pinsan na hindi namin inaasahan. Ang ama. Ito n~ga ang catotohanan. At n~gayon, man~ga anac co, ¿inaacalà baga ninyong di iibiguin nang Dios ang caniyang man~ga anac, sa macatouid, ay ang lahat nang man~ga tauo, na para nang pagibig man lamang namin sa inyo? Si Teodora. Tunay n~ga pò, at lalong malaqui pa ang pagibig nang Dios sa pagibig ninyo. Ang ama. At ¿di mamacailang inulit-ulit co sa inyo, na natatalastas at naquiquilala nang Dios ang lahat na mahiguit sa atin, man~ga hamac na capal, na sa ating mapurol na caisipan ay madalas na di natin naaalaman ang nauucol sa atin? Si Enrique. Pinaniniualaan co; sa pagca,t, ang Dios ay mayroong isang carunun~gang ualang hangan, at natatalastas ang lahat nang mangyayari; datapoua,t, tayo,y, hindi. Ang ama. Cung sa bagay ay totoong iniibig nang Dios ang lahat nang man~ga tauo, at baquit totoong marunong, na siya lamang ang nacaaalam nang tunay na nararapat sa atin, ¿baquit caya di niya gagau-in ang icagagaling natin? Si Teodora. Mangyayari pa na di siyang palagui niyang gagau-in. Ang ama. Datapoua,t, itatanong cong muli sa inyo: ¿sucat caya nating matalastas na palagui ang man~ga cadahilanan na cung baquit guinagauà sa atin nang Dios ang gayo,t, gayong bagay? Si Enrique. Sa bagay na iya,y, quinacailan~gan na tayo,y, dumunong na para nang Dios. Ang ama. Cung gayon, Enrique, ¿ibig mo pa bagang ulitin ang itinanong mo sa aquin, na cung baquit iniligtas nang Dios si Robinson, at pinabayaang namatay ang iba? Si Enrique. Hindi pò; sa pagca,t, naquiquilala co náng yao,y, isang tauong han~gal. Ang ama. Paniualaan n~ga natin, na ualang pagsalang may cadahilanang inaadhicâ ang Dios sa pagpapahintulot na mamatay ang lahat nang man~ga tauo, at ualang maligtas cundi si Robinson lamang. Mapaghahacahacà natin cung ano ang man~ga cadahilanang yaon; datapoua,t, houag natin acalaing ating natumpacan ang paghulà. Mangyayari, sa halimbauà, na na tatalastas nang Dios na ang mahabang buhay ay icapapacasamá niyong man~ga tauong inibig niyang man~gamatay; magdaralita nang malalaquing cahirapan, ó magugumon sa pagcacasala; at caya n~ga inibig niyang sila,y, dalhin sa cabilang buhay, at ang canilang caloloua ay inilagay sa isang lugar, na pag nagcataon ay lalò pa silang mapapalad sa cung sila,y, mabuhay dito sa mundo. Tungcol cay Robinson, marahil caya inin~gatan ang caniyang buhay, ay nang ang man~ga cahirapan ay maguing parang maestrong magturò sa caniya: sa pagca,t, ang Dios ay Amang catouidtouiran, ay guinagamit naman niya ang man~ga cahirapan nang icapagbagong buhay nang man~ga tauo, cung hindi macapucao sa canila ang cagalin~gan niyang ualang hangan. Houag ninyong calimutan ito, man~ga anac cong iniibig: na sa inyong buhay ay mangyayaring dumating sa inyo ang man~ga bagay na hindi ninyo naaalaman. Cung gayo,y, bucod na di dapat ninyong salicsiquin ang pinagcacadahilanan, ay sabihin ninyo sa inyong sarili: «natatalastas nang Dios ang lalong nararapat sa aquin; at titiisin cong maligaya ang pagsuboc na guinagauà niya sa aquing loob. Ang man~ga bagay na ito,y, ipinahahatid sa aquin nang lalò acong bumuti: pagpipilitan co n~gang aco,y, magcagayon, at tutulun~gan aco nang Dios sa pagpipilit na ito.» Si Enrique. ¿At ito baga ang isinasaloob ni Robinson sa caguipitang yaon? Ang ama. Oo: nang siya,y, macaalis na sa gayong daquilang capan~ganiban na icalalagot nang hinin~ga, at nang maquita niyang ualà siyang casama sinoman, ay dito dinamdam sa caibuturan nang caniyang pusò ang casam-an nang caniyang caugalian; dito naniclohod at humihin~ging patauad sa Macapangyarihan dahil sa caniyang man~ga casucaban, at nagtiticang totoo nang magbabago nang buhay, at cailan ma,y, di na gagauang muli nang nalalaban sa caniyang conciencia. Si Nicolás. Datapoua,t, ¿pagcatapus ay anong guinauà? Ang ama. Nang macaraan na ang unang silacbo nang touà sa pagcalicas nang caniyang buhay, ay pinasimulan ang pagdidilidili sa cahabaghabag niyang calagayan. Pinaglin~gaplin~gap ang titig, ay ualang maquitang ibang bagay cundi man~ga caparan~gang punô nang damó at man~ga punong cahoy na ualang bun~ga, at ualang mapaghalatang anoman na may tumahang tauo sa lupang yaon. Totoong caquilaquilabot ang caniyang calagayan sa pagtahan doong nacaisaisa sa isang lupang di niya naquiquitaquita; datapoua,t, nan~galisag ang caniyang buhoc, nang caniyang maalaalang doo,y, ualang tumatahang tauo nang mahusay, cundi m~ga ganid na hayop at man~ga tauong bundoc na dahil dito,y, di mapalagay muntî man. Si Cárlos. ¿Baquit pô? ¿mayroon pô baga namang man~ga tauong bundoc ó bulobundoquin? Si Juan. Oo, Cárlos. ¿Di mo naririn~gig naman maminsanminsan tungcol sa bagay na iyan? Doon sa malayong malayò ay may man~ga tauong parang man~ga hayop ... Si Teodora. Ang man~ga tauong yaon ay hubò at hubad: caya n~ga acalain mo cung paano sila ... Si Enrique. Oo; at ualang naaalaman, na hindi man lamang macagauà nang isang bahay, hindi macapaghalaman at hindi macapagararo nang isang buquid. Si Luisa. Ang quinacain ay lamangcati at isdang hilao. ¿Hindi pô baga ganoon, ama co, ang salità ninyo sa amin? Si Juan. Totoo n~ga. ¿At maniniualà ca na yaong man~ga caauaauang tauo ay hindi man lamang naaalaman cung sino ang lumalang sa canila, at ualà namang macapagpahayag? Si Enrique. Caya n~ga, totoo silang malulupit, na ang iba sa canila ay cumacain nang laman nang tauo. Si Cárlos. ¡Ay totoong masasamang tauo sila! Ang ama. ¡Totoong man~ga cahabaghabag na tauo! ang sasabihin mo. Dapat n~ga silang cahabagan sa pagca,t, sa canila,y, ualang magturong sinoman, at nabubuhay silang parang man~ga hayop. Si Cárlos. ¿Naparirito cayang mamacanacà sila? Ang ama. Hindi: ang lupang tinatahanan pa nitong man~ga cahabaghabag, na capouà natin tauo, ay totoong malayô, na cailan ma,y, hindi sila macaparirito sa Europa; at sa arao arao ay nababauasan sila, sapagca ang ibang man~ga tauong matalas ang isip ay nan~gagsasadiyang napaparoon sa canila, at tinuturoan sila nang catotoohanan at nang mabubuting caugalian. Si Enrique. ¿Cung sa bagay ay may man~ga tauong bundoc doon sa lupang quinapadparan ni Robinson? Ang ama. Ito ang hindi pa niya maalaman; datapoua,t, sa pagca,t, narin~gig niya na may tumatahang tauong bundoc sa man~ga pulò nang bahaguing yaon nang mundo, ay totoong natatacot siya na baca mayroon naman sa tinatahanan niya; at ito,y, totoong nacapan~gin~gilabot sa caniya, na iquinapan~gin~ginig nang boong catauan. Si Teodora. Pinaniniualaan co: sa pagca,t, hindi biro ang matagpuan ang man~ga tauong bundoc. Ang ama. Sa pan~gin~gilabot ay hindi siya macagalao: ang camunting in~gay ay quinatatacutan niya, at iquinapan~gan~galisag nang caniyang buhoc; datapoua,t, sa malaquing cauhauan ay napilitan siyang gumalao, at nang totoong hindi na niya matiis ay siya,y, lumacad na nagpalibotlibot sa paghanap nang isang batis, hangan sa siya,y, nagcapalad na nacaquita nang isang bucal nang tubig na totoong masarap at malinao, na iquinapauî nang caniyang cauhauan. Si Teodora. ¡Ah, gaano ang touà co! Ang ama. Nagpasalamat sa Pan~ginoong Dios si Robinson, at inaasahan naman na ipagcacaloob sa caniya ang pagcaquita nang macacain. Di, aniya, aco pababayaang mamatay nang gutom niyong Pan~ginoong nagpapacain sa man~ga ibon sa impapauid. Sa catunaya,y, hindi ang gutom ang nacapagpapahirap sa caniya, sa pagca,t, dahil sa capighatian at catacutan ay parang nalilimutan niya ang gauing pagcain. Ang lalò niyang pinipita,y, ang pagpapahin~galay; sa pagca,t, sa totoong panghihinà sa di mamagcanong cahirapang caniyang pinagdaanan, ay bahaguia na lamang macatayò. Gayon ma,y, quinacailan~gan ang paghanap nang caniyang matutulugan sa gabing yaon. Cung siya,y, matulog sa lupà ay di malayong siya,y, lapitan nang man~ga tauong bundoc, ó man~ga halimao, ay siya,y, lamunin. Anino man ay ualà siyang maquita saan man nang bahay, cubo man ó yun~gib. Nananan~gis siyang ualang caaliuan, at hindi niya maalaman cung ano ang caniyang gagauin. Sa catapusa,y, pinasiya niya sa loob na tularan ang man~ga ibon, na humanap siya nang sisilun~gan sa ibabao nang alin mang punong cahoy; at hindi nalaon at nacaquita siya nang isang punò nang cahoy, na malagò at mayabong ang man~ga san~ga, na doo,y, macauupò siya at macahihilig pa; baga ma,t, totoong mahirap. Umac-yat na siya, nanalan~gin sa Dios, humilig na at saca natulog. Sa pagtulog ay napapan~garap niya ang lahat nang caniyang sinapit nang siya,y, mabagbag, balisang balisa sa bun~gang tulog na ito, na parang naquiquita ang matataas na daluyon, at ang pagcalubog nang sasac-yan; tila naririn~gig niya ang pagsisigauan at pananaghoy nang man~ga tauo na nababagbag. Tila naquiquita niya ang canìyang man~ga magulang na sinasalacay nang totoong malaquing hapis at capighatian; na dahil sa caniya,y, nananan~gis at nananaghoy at itinataas ang man~ga camay sa lan~git. Pinagpauisan si Robinson nang malamig, at malacas na napasigao nang ganito: _Narito aco, man~ga magulang co, narito aco_; at capagcauicà nito ay ibig niyang magpatirapà sa canilang man~ga paanan, at naaalimpun~gatan ay gumalao, siya n~gang pagcahulog sa punò nang cahoy. Si Luisa. ¡Ay! caauaauà si Robinson! Si Teodora. ¡A Dios! at namatay na, natapus na ang salità. Ang ama. Nagcapalad siyang hindi nahulog sa caitaasan nang cahoy, at sa lupang caniyang linacpacan ay totoong malagò ang damó, caya hindi totoong nasactan. Ang dinamdam lamang ay ang sangcap nang caniyang catauan na tumamà sa pagcahulog; datapoua,t, inarì niyang ualang anoman ang saquit na ito cung ihahalimbauà sa caniyang napanaguinìp. Muling umac-yat sa punò nang cahoy, doo,y, nagpahin~galay hangan sa namanaag ang arao, at samantalang pinagcucurocurò niya ang paraang icaquiquita nang anomang pagcain. Salat na salat siya sa lahat nang quinacain natin dito sa Europa: ualà siyang tinapay, ualà siyang lamang cati, ualà siyang gulay, ualà siyang gatas; at cahit macaquita nang anomang sucat lutoin sa palayoc ó sa ihauan, ay ualà namang apuy, ualang ihauan at palayoc naman. Ang lahat na punò nang cahoy na caniyang naquita ay hindi namumun~ga, at ang naguiguing cagamitan lamang sa man~ga cahoy na yaon ay ang ilutò sa tubig, at nang maguing tinà. Nang ualang maalamang gau-in si Robinson, ay nanaog sa punò nang cahoy, at sa malaquing cagutuman, sa pagca,t, hindi cumain nang anoman na maghapon at magdamag, ay nagpalibotlibot cung saan-saan; datapoua,t, ualang maquita cundi man~ga cahoy at man~ga halamang ualang bun~ga. Dito na sinalacay siya nang totoong malaquing capighatian. ¿Sa bagay ay ualà acong casasapitan, aniya, cundi ang mamatay nang gutom? ito ang isinisigao at inahihibic sa lan~git. Gayon ma,y, ang cagutuman din ang parang nagpalacas sa caniyang loob na libutin niya ang tabing dagat, at nang siya,y, macaquita nang anomang macacain. Datapoua,t, ang lahat niyang capaguran ay nauaualang cabuluhan, sa pagca,t, ualà siyang naquiquita cundi man~ga cahoy na ualang bun~ga, man~ga halaman at buhan~gin. Nang nanghihinà na at di macagulapay, at di na macalacad ay nasubsob ang muc-hà sa lupà: at ang luha,y, bumabagalbal, na ninanasang maanong namatay na siya sa dagat, houag lamang niyang sapitin ang gayong caralitaan. Tumatalaga náng antayin sa gayong calagayan ang isang matagal at maban~gis na camatayan, na para nang mamatay sa gutom, di caguinsa-guinsa ay nacaquita siya nang isang ibon na tinatauag na Alcon marino na dumaguit nang isdà at quinain. Caracaraca,y, naalaala niya itong man~ga verso na minsan niyang nabasa: Yaong Pan~ginoon na lubhang maauain sa man~ga uac man ay nagpapacain: ¿di caya marapat na asahan natin nating man~ga tauo nang boong pagguilio? Dili mangyaring di parang isinusurot sa caniyang muc-hà ang caculan~gan nang caniyang pagasa sa auà at pagcacalin~ga nang Dios; at pagdaca,y, nagban~gon, na tinicang lumacad hangan sa macacayanan, linibot na sinalicsic ang boong tabi nang dagat, baca sacali ay macaquita siya nang sucat macain. Sa catapusa,y, nacaquita siya sa ibabao nang buhan~gin nang ilang man~ga talucap nang talaba; at dalidali siyang lumapit at tiningnan cung may talaba doon. Nasunduan n~ga niya nang malaquing caligayahan. Si Juan. ¿Ang man~ga talaba pô baga,y, na sa sa lupà? Ang ama. Hindi, anac co; nabubuhay sa dagat, at naniniquit sa man~ga bató. Malaquing totoo ang caligayahan ni Robinson sa pagcaquita nang icapapaui nang cagutumang nacapagpahirap sa caniya, gayon ma,y, cacaunti ang talaba na di sucat macapauing lubos nang caniyang cagutuman. Ang lalong di niya icatahimic ay cung saan siya magcacanlong sa man~ga haharaping arao, at nang houag siyang tampalasain nang man~ga tauong bundoc at mababan~gis na hayop; sa pagca,t, ang una niyang sinilun~gan ay totoong mahirap, na ang pagcagunità lamang ay iquinapan~gin~ginig niya, cung gayon ang gagau-in niyang pagtulog sa habang panahon. Pinagdilidili niya itong caniyang calagayan, at totoong lipos siya nang cahirapan at casalatan ay ualà siyang matutuhang gauin, at muling napagahis sa calumbayan na para nang dati. ¿Anong nahitâ co, ang uicà sa caniyang sarili, sa pagcaligtas co sa cagutuman, cung sa gabing ito,y, marahil ay lalamunin aco nang man~ga halimao? Tila totoong totoo (tingnan ninyo ang calacasan nang guniguni) na mayroong lumapit sa caniya na isang maban~gis na tigre, na nacabuca ang bun~gan~ga, at sasacmalin siya. Nang inaacalà nang siya,y, quinagat nang tigre sa batoc ay napasigao siya nang malacas: _¡Ay man~ga magulang co!_ at nahapay sa lupà at naghimatay. Malaong nahahandusay, at naquiquilaban sa isang malaquing capighatian hangang sa caniyang maisipan na dapat niyang ilagay ang caniyang pagasa sa Ama sa calan~gitan na caniyang dinadalan~ginan nang mataimtim na loob. Dahil dito,y, nacaban~gon, at lumacad na humanap nang isang yun~gib na sucat niyang masilun~gan. Datapoua,t, ¿Alin cayang bahagui nang América ang quinadoroonan niya? ¿Sa panatag cayang lupà, ó sa isang pulò? Ito ang hindi pa niya natatalastas; datapoua,t, nacatanao siya nang isang bundoc na caniyang linapitan, naquiquita niya sa man~ga daang caniyang linalacaran ay ualang halaman na may bun~ga na sucat macain; at sa baua,t sandali ay lalong nauululan ang caniyang capighatian. Di mamagcanong pagod ang tiniis bago nacarating sa taluctoc nang bundoc, na hindi naman totoong mataas, magmulà doo,y, napapagmasdan ang maraming leguas sa palibotlibot. Naquita niya ang lalò pa niyang iquinababalisa, na totoo n~gang siya,y, na sa isang pulò; sa pagca,t, sa lahat nang naaabot nang caniyang tin~gin ay ualà siyang naquiquita cundi dalaua ó tatlong pulò na lumilitao sa dagat, na ang layò ay may ilang leguas. ¡Sa aba co! ang sigao niya,t, napataas ang man~ga camay sa lan~git. ¿Diyata,t, mabubuhay acong nauaualay sa ibang man~ga tauo, nacaisaisang ualang casamang sinoman, ualà nang pagasang macaalis pa cailan man sa ilang na ito, ualang pagasang maquita co naman ang man~ga nagpipighati cong magulang, at nang macahin~gi aco nang tauad sa aquing casalanan? ¿Di co na caya muling maririn~gig ang cauiliuiling voces nang isa cong catoto, nang isa cong capouà? Datapoua,t, nararapat sa aquin ang capahamacang ito. ¡Cataastaasang Dios! ang idinagdag niyang sabi, ang iyong man~ga caisipan ay catouidtouiran; at dili dapat na aco,y, maghinanaquit; sa pagca,t, aco rin ang nagibig na houag magcamit nang isang magandang capalaran. Capagca uicà nito, ay nagticang tiisin at batahin ang man~ga cahirapan, at humihin~ging auà sa Dios na big-yan siya nang catibayan nang loob sa pagtitiis. Nagmamacaauà naman sa maalindog at mapagcalarang Virgen na siya,y, calin~gain sa iláng na yaon, na ualang sucat macasamang sinoman; pinagtibay niya ang pag-asa sa Ina nang auà, na siyang lalong malacas na taga pamamaguitan sa caniyang Anac: yayamang ang mapalad na Virgeng ito ang pinacaibig niyang Ina at caramaydamay sa madlang cahirapan nang siya,y, nabubuhay dito sa lupà. Nanauagan naman sa maloualhating cay S. José at sa Arcan~gel S. Rafael na caniyang man~ga pintacasi. Si Luisa. Totoong magaling ang guinauà ni Robinson sa pagsasacdal sa Pan~ginoong Dios na siya lamang macapagbibigay sa caniya nang caaliuan; sa pagca,t, sa iba,y, ualà siyang mapapaquinabang na anoman. Ang ama. ¿At anong masasapit niya, cundi niya natatalastas na ang Dios ay siyang Ama nang lahat nang man~ga tauo, na ualang hangan ang cagalin~gan at mangyayaring lahat ang bala niyang ibiguin, at siya,y, sumasalahat na? Ualang pagsalang di siya mamamatay sa tacot at capighatian, cundi siya naturuan nang man~ga catotoohanang ito, na siyang dapat nating paglag-yan nang boong pagasa. Nang pagsaulan lacas si Robinson, ay ipinatuloy ang caniyang paglibot sa bundoc; datapoua,t, sa gayong catagal ay ualang quinasapitan ang caniyang pagpilit na macaquita nang isang tutulugan at mapan~ganlun~gan. Sa catapusa,y, dumating sa isang mababang burol na ang harapa,y, parang isang cutà, at nang caniyang pagmasdang magaling, ay naquita niya na ualang laman ang loob, n~guni,t, hindi naman totoong malalim, at ang pinapasucan ay may caquiputan. Cung siya,y, may barreta, ay madali niyang mapalalalim ang lubac na yaon, na halos ay batong lahat, at nang maguing tahanan niya; datapoua,t, ualà siya nang man~ga casangcapang ito, at ang quinacailan~gan ay gumauà siya. Sa catapusa,y, nang siya,y, macapagisipisip na ay nag-uicà siya nang ganito sa sarili. Ang man~ga cahoy na naquiquita co rito ay mangyayaring mabunot at maitanim na muli sa ibang lugar. Cung mangyayaring mahucay co nang camay ang ilang maliliit na cahoy at mailipat co sa harap nitong lubác, na sa macatouid ay nang maguing parang bacod; at cung magsilalaqui ay mangyayari acong matulog sa loob nitong naturang lubác nang boong capanatagan na para acong na sa isang bahay; sa pagca,t, sa dacong licod ay aco,y, macacanlong sa man~ga batóng parang cutà, sa harap ay gayon din naman, at sa magcabilang taguiliran ay macucubcob aco nang itinanim cong bacod. Naliligaya siyang lubhà sa pagcaquita nang caniyang tutulugan, at pasisimulan na ang ninanasà niyang pagbabacod; datapoua,t, lalong naululan ang caniyang caligayahan, sa pagca,t, may naquita siyang isang batis na ang tubig ay toong malinao, na nalalapit sa lugar na inaacalà niyang tutulugan. Dalidali siyang uminom nang tubig na yaon, sa pagca,t, siya,y, totoo nang nauuhao sa malaquing capaguran nang calalacad niya sa init nang arao. Si Teodora. ¿Cung sa bagay ay totoong mainit sa pulóng yaon? Ang ama. Sucat mo nang mapagcurocuró. Tingnan mo ang mapa, sa lugar na ito nalalagay ang pulô nang man~ga Caribes, at isa sa man~ga pulóng iyan tila siyang tinahanan ni Robinson. Malasin mo na ang man~ga pulóng ito ay hindi nalalayò doon sa quinatatapatan at tinatamaan nang matouid na sicat nang arao, at dahil dito,y, totoong catacottacot ang init nang arao doon. Pinasimulan na n~ga ang pagbunot nang man~ga cahoy, bagama,t, totoo siyang nahihirapan, at camay lamang ang caniyang inahuhucay, at malilipat niya sa inaacalà niyang tatahanan. Dito,y, quinacailan~gang hucayin niya nang camay ang pagtataniman; at sa pagca,t, quinacailan~gan nang mahahabang panahon sa pagtatanim na ito, sa pagca n~ga,t, ualà siyang naitanim cundi lima ó anim na punong cahoy lamang han~gan sa lumubog ang arao. Sa cagutuma,y, napilitan siyang nagbalic sa tabi nang dagat sa paghanap nang ilang talaba; datapoua,t, nagcataon naman sa paglaqui nang tubig, ay ualà siyang naquita, at napilitan siyang natulog na di humahapon, at ang caniyang tinulugan ay yaon ding cahoy na caniyang quinahulugan, hangan sa di mayari ang inaacalà niyang tahanan. Diyan na n~ga siya natulog, at nang houag siyang mahulog ay tinali ang caniyang catauan sa san~gang caniyang hihiligan; at nang matapus nang maipagtagubilin niya ang caniyang buhay sa Maycapal ay matahimic nang natulog. Si Juan. Natuto siya sa pagtatali nang caniyang catauan sa san~gá. Ang ama. Ang pagcacailan~gan ay ina nang mabuting caisipan; at cundi dahil dito ay ilang bagay ang matututuhan natin. Caya n~ga nang macapangyarihang Maycapal na ang lupà at tayo naman, habang tayo,y, nagcacaroon nang sarisaring cailan~gan, ay binig-yan tayo nang pagcucurò, at nang matacpan natin ang man~ga cailan~gang yaon sa pamag-itan nang mabubuting paraan, at caya n~ga parang naguiguing utang natin sa man~ga pagcacailan~gang ito ang ating pagcatuto at casipagan; sa pagca,t, cung isusubo na lamang nating sa ating bibig ang man~ga cacaning lutò na, cung ang man~ga bahay, cung ang man~ga hihigan, man~ga cacanin, at ang lahat nang quinacailan~gan sa ating icabubuhay ay lumabas sa lupang yari na; ay cung sa bagay ay ualá tayong gagau-ing anoman cundi cumain, uminom at matulog, at hangan sa camatayan ay ualà tayong namumuan~gan anoman na parang man~ga hayop. Tingnan ninyo ang daquilang carunun~gan nang Dios, na ating namamasdan sa lahat nang caniyang guinagauà na icalalagui nang sangsinucuban. Datapoua,t, sucat na n~gayon, man~ga anac co, tayo,y, magpasial dito sa cauiliuiling caparan~gan, at bucas ay tingnan natin cung ano ang guinagauà ni Robinson. =ICAAPAT NA HAPON.= Ang ama. N~gayon, man~ga anac co, ¿saan natin iniuan cahapon si Robinson? Si Juan. Natutulog sa cahoy na para nang uac sa fábula. Ang ama. Oo n~ga. Cung gayo,y, dapat mong maalaman na siya,y, nacatulog nang matahimic sa gabing yaon, na di nahulog at di naalimpun~gatan. Nang quinaumagaha,y, napatun~go pagdaca sa tabing dagat sa paghanap nang man~ga talaba, at ang nasa,y, madaling magbabalic siya at ipatutuloy ang caniyang pagbabacod; datapoua,t, sa pagca,t, naiba siya nang daan, ay nagcapalad siyang nacaquita nang isang cahoy, na may isang bun~gang totoong malaqui, na di pa niya naquiquilala cung ano yaon. Ang laqui nang naturang bun~ga ay humiguit cumulang sa ulo nang isang tauo, na cung alisin ang unang balat ay may lumalabas na bunót; datapoua,t, ang loob ay totoong matigas na para nang talucap nang pagóng, caya n~ga pagdaca,y, inacala ni Robinson na magagauà niyang mangcoc. Ang pinacaubod ay malambot at masarap. Sa nagugutom na para ni Robinson ay totoong masarap na pagcain ito; datapoua,t, nang hindi magcasiya sa caniya ang iisa, ay pumitas pang mulî at cumain nang isa pa; at sa malaquing ligaya,y, natulô ang luhà dahil sa pagcaing caniyang napalaran, itinaas ang caniyang mata sa lan~git, tandà nang caniyang pagpapasalamat. Totoong malaqui ang cahoy na yaon; at humihilic nang bun~ga, datapoua,t, ang casam-an lamang ay nacaisaisa sa lugar na yaon. Si Teodora. ¿At anong bagay na cahoy yaon na dito sa atin ay ualà? Ang ama. Yaon ay niyog, na ang caraniuan ay tumutubò sa India Oriental, at totoong mararami rin naman sa man~ga pulô sa América. Totoong naligaya si Robinson sa pagquita nito; datapoua,t, hindi pinabayaan ang pagparoon sa tabing dagat, at tiningnan niya cung may talaba. Nacaquita nang ilan; datapoua,t, hindi macasasapat na caniyang canin; at caya n~ga totoong nagpasalamat sa Dios, sa pagca,t, pinagcalooban siya sa arao na yaon nang ibang cacanin. Itinagò niya ang man~ga talaba na talagang tatanghalian, at ipinatuloy ang caniyang pagbabacod. Siya,y, nacaquita sa tabi nang dagat nang isang malaquing talaba, na nagamit niyang panghucay, at iquinadaling lubhà nang caniyang pagbabacod. Nacaquita naman siya nang isang halaman na may maraming totoong maliliit na baguing na parang abacá. Cung sa ibang panahon niya naquita disin, ay pauaualang halaga; datapoua,t, sa pagca,t, niyon ay ang lahat ay minamalas niya at sinisiyasat na magaling, pati nang lalong caliitliitang bagay na sucat paquinaban~gan. Sa pagasa niyang magagamit niya ang baguing na yaon, ay cumuha siya nang marami at caniyang tinalian at ibinabad. Napagmasdan niya nang man~ga ilang arao naquita niyang lumalambot sa tubig ang pinacabaloc; at ang guinauà niya,y, inihalayhay sa arao. Sacá nang matuyo,y, caniyang pinucpoc nang isang punong cahoy at lumabas ang tila abacá. Nang siya,y, matumpac sa gauang ito, ay pinasimulan na ang paggauà nang lubid na, baga ma,t, hindi totoong pilí sa pagca,t, ualà siyang gantala; gayon ma,y, totoong matibay na sucat niyang maitali ang caniyang talaba sa dulo nang capisang na cahoy; at caya n~ga nagcaroon siya nang isang casangcapan sa paghucay. Ipinatuloy niya ang caniyang pagbabacod hangan sa caniyang nasarhan ang boong palibot nang inaacalà niyang tatahanan. Datapoua,t, sa pagca,t, ang isang hanay lamang nang man~ga cahoy na yaon ay totoong mahinà, ay pinagpilitan niya, cahit anong pagod, na magcaroon pa nang isang hanay na para nang nauna. Sacà pinagtalitali ang man~ga san~ga nang dalauang hanay na bacod; at naisipan pa niya na pataasin ang lupà sa pag-itan nang dalauang bacod; dahil dito,y, totoong tumibay, na lubhang mahirap maibual. Dinidilig niya sa umaga,t, hapon nang tubig sa malapit na batis ang caniyang tanim, na guinauang pandilig ang cabaac na bauo. At di pa nalalaong lubhà ay naquita niya nang malaquing touà na nanariuà at umusbong na ang man~ga halaman na caligaligayang tingnan. Nang mayari na ang caniyang bacod, ay guinugol ang boong maghapon sa pagpili nang lubid na malaqui, na quinauà niyang hagdan na totoong pinacaigui. Si Enrique. ¿At an-hin baga niya ang hagdanan? Ang ama. N~gayon mo maaalaman. Ang caniyang adhicâ ay houag magcaroon nang pintuan ang caniyang tahanan, at babatbatin niya nang bacod ang munting bucás na caniyang pinapasucan. Si Enrique. Datapoua,t, ¿paanong gagauin niya ang pagpasoc at paglabas? Ang ama. Ito n~ga ang iguinauà niya nang isang hagdang lubid. Dapat nating acalain na ang pinacaburól nang caniyang tinatahanan ay ang taas may dalauang lampas tauo, at sa ibabao ay may isang punong cahoy. Dito itinali ang caniyang hagdan; at pinalauit hangan sa loob nang ang pagpanhic at pagpanaog; at nang maquitang lumabas na magaling, ay caniyang linuan~gan ang lubac nang buról, nang maguing pinacasilid niya. Caniyang pinagcurò na ang man~ga camay niya lamang ay hindi maaari sa gauang ito; datapoua,t, ¿ano ang caniyang gagauin? Naguing cailan~gan na pagpilitan niyang humanap nang isang casangcapan; dahil dito,y, siya,y, naparoon sa isang lugar na caniyang quinaquitaan nang maraming man~ga batong verde, na yao,y, totoong matitigas. Pumili siya, at nacatagpò siya nang isa na totoo niyang iquinatouà, sa pagca catulad nang palacol na may talim, at ang lalò pa,y, sa pagca,t, may butas na pagsosootan nang tangcay. Namasdan niyang mangyayaring gamitin niyang parang palacol, cung caniyang mapalaqui nang caunti ang butas; at dahil dito,y, cumuha siya nang isang batong munti at mahabà na siyang isinusulot niya at ipinagpapalaqui nang butas; sacá sinulutan niya nang capisang na cahoy na matibay na naguing tangcay; at caniyang tinalian na pinacahigpit niyong baguing na sinabi na natin. Pagcatapus ay caniyang tinicmang pinalacol ang isang munting cahoy, at sa pagca,t, naquita niyang nabual ay natouà siyang di hamac. Sa sanglibo mang piso,y, hindi niya maibibigay ang caniyang palacol dahil sa malaquing capaquinaban~gang caniyang inaasahan. Nacacuha siya sa man~ga bató nang dalaua pa, na maacalà niyang paquiquinaban~gan at magagamit sa anomang gagauin. Ang isa ay natutulad sa man~ga pamucol, at ang isa,y, maicli n~gunit,t, malaqui at matulis sa dacong dulo na parang tanat. Capouà dinala ni Robinson sa caniyang tahanan, na ang nasà niya,y, ipatuloy ang caniyang guinagauà. Nauastong totoo siya nang paggauà, na ang batóng tagadulo ay ibinabaon niya sa lupà at pinupucpoc niya nang pamucol ay naaalis at nahuhucay niya ang man~ga bató na nababaon doon; at sa ilang arao lamang ay caniyang nalinis at napaluang yaong lubac na inaacalà niyang gau-ing silid. Sacá siya humacot nang maraming damó at ibinilad niya sa arao. Nang maquita niyang natuyò na ay ipinasoc sa caniyang lungâ at guinauà niyang parang banig; at dito sa caniyang naisipang ito ay nacatulog siya nang pahiga na parang tauo, at di para nang man~ga naunang gabi na siya,y, natutulog sa man~ga san~ga nang cahoy na parang ibon. ¡Laquing caguinhauahan, ang mangyaring maihilig ang pagod na catauan sa isang hihigang damó! ¡O cung matalastas, aniya, nang aquing man~ga cababayan cung anong hirap ang umupong magdamag sa san~ga nang cahoy gabigabi! ¡Gaanong pagpapahalaga ang gagau-in sa canilang capalaran na nacacatulog nang matahimic sa malalambot na hihigan at ualang pan~ganib na mahulog! Hindi pararaanin marahil ang isang arao na di nagpapasalamat sa Pan~ginoong Dios dahil dito at sa man~ga iba pang caguinhauahan nila. Sa sumusunod na arao, sa pagca,t, lingong pan~gilin, ay guinugol niya sa pananalan~gin, na habang oras siyang nacaluhod, at nacataas sa lan~git ang caniyang luhaluhaang mata, at hinihin~gi niya sa Dios na siya,y, patauarin sa caniyang man~ga camalian, at pagpalain at aliuin ang caniyang cahabaghabag na man~ga magulang. Inuulitulit niya sa Maycapal na macapangyarihan ang catunayan nang caniyang pagquilala sa man~ga cahan~gahan~gang tulong na ipinagcaloob sa caniya sa gayong calunoslunos na caguipitan, para nang pagcaualay niya sa lahat nang tauo; at ipinan~gan~gaco niyang muli,t, muli ang pamimintuhong parang masunuring anac. Si Luisa. ¡Aba, at bungmubuti na si Robinson! Ang ama. Natatalastas nang Dios na iya,y, magbabago nang asal, cung macaranas siya nang man~ga cahirapan; at caya n~ga pinaticman sa caniya. Tingnan mo n~ga ang inaasal sa atin nang Amang na sa lan~git; hindi dahil sa cagalitan cundi dahil sa malaquing caauaan, caya pinadadalhan tayo manaca naca nang man~ga cahirapan, na sa caniyang maauaing camay ay mabibisang lunas, at natatalastas niyang quinacailan~gan sa icagagaling nang man~ga saquit nang ating man~ga caloloua. Natatacot si Robinson na macalimutan ang pagcasunodsunod nang man~ga arao sa sanglingo, ay inisip na gumaua nang isang calendario. Si Juan. ¿Ano po? ¿isang calendario? Ang ama. Oo, isang calendario, na bagama,t, hindi maipalimbag, at hindi naman totoong mabuti para nang atin dito sa Europa; datapoua,t, sucat icabilang nang man~ga arao. Si Juan. ¿At paano ang guinauà? Ang ama. Yamang ualang papel at iba pang cailan~gan sa pagsulat, at pumili nang apat na punong cahoy na malilinis ang balat at hindi nagcacalayolayo. Ang pinaca malaqui sa man~ga cahoy na ito ay guinuguhitan touing hapon nang isang batóng matulis, tandang nacaraan na ang arao. Pagdating nang icapitong guhit, ay natatalastas na niyang natapus na ang isang lingo; at ang guinauà niya,y, guinuguhitan naman nang isang guhit ang sumunod na cahoy, na ang cahuluga,y, isang lingo. Itong icalauang cahoy ay capag naguhitan na ang macaapat, ay guinuguhitan nang isa ang icatlong cahoy, na ang cahuluga,y, isang bouan; at sa catapusa,y, capag naguhitan na nang labing dalaua ang cahoy, na ito ay lumilipat sa icapat na cahoy na guinuguhitan nang isa, na ang cahuluga,y, isang taon. Si Enrique. Datapoua,t, hindi ang lahat nang buan ay nagcacapara nang dalang arao: may bouang tatatlong puo, at may bóuang tatlong puo at isa. ¿Paanong matatalastas ni Robinson at dalang arao nang baua,t, isang bouan? Ang ama. Binibilang sa man~ga daliri. Si Juan. ¿Pagbilang sa man~ga daliri? Ang ama. Gayon n~ga; at ituturo co sa inyo, cung ibig ninyong matutuhan. Ang Lahat. Oo n~ga pò. Ang ama. Cung gayo,y, paquimatiagan ninyo aco. Iticom ninyo ang caliuang camay, at hipuin ninyo nang isang daliri ang man~ga butó at ang pag-itan lubac; at casabay ninyong sasabihin sa paghipo ang man~ga n~galan nang man~ga bouan na sunodsunod. Ang bouang tumatama sa butó, ay may tatlong puo,t, isang arao; at ang tumatama sa lubac ay tatlong puo; liban na lamang ang Febrero, na cailan ma,y, di dumarating sa tatlong puong arao, sa pagca,t, mayroon lamang dalauang puo at ualo, at minsan sa touing icapat na taon ay dalauang puo,t, siyam na arao. Pinasimulan na n~ga niya ang pagbilang sa butó nang daliring hintuturò, na siyang lalong nalalapit sa hinlalaqui, at hinipò nang isang daliri sa canan, casabay ang pagsasabi nang unang bouan nang taon, ang Enero baga. Cung sa bagay ¿ilang arao ang dala nang Enero? Si Juan. Tatlong puo at isa. Ang ama. Ipatutuloy co ang pagbilang sa butó at sa lubac; at icao, Juan, ay sasagot sa aquin cung ilan ang dalang arao nang baua,t, bouan. Ipatuloy natin. Febrero ... Si Juan. Ang Febrero,y, dapat magcaroon nang tatlong puong arao; datapoua,t, uala cundi cung minsa,y, dalauang puo,t, ualo lamang, at cung minsa,y, dalauang puo,t, siyam. Ang ama. ¿Ang Marzo ilan ang dalang arao? Si Juan. Tatlong puo,t, isa. Ang ama. Ang Abril ... Si Juan. Tatlong puo ... Ang ama. Ang Mayo ... Si Juan. Tatlong puo,t, isa. Ang ama. Ang Junio ... Si Juan. Tatlong puo. Ang ama. Ang Julio ... Si Juan. Tatlong puo,t, isa. Ang ama. Ang Agosto ... (Pasisimulang muli ang pagbilang sa butó nang hintuturò) Si Juan. Tatlong puo,t, isa. Ang ama. Ang Setiembre ... Si Juan. Tatlong puo. Ang ama. Ang Octubre ... Si Juan. Tatlong puo,t, isa. Ang ama. Ang Noviembre ... Si Juan. Tatlong puo. Ang ama. Ang Diciembre ... Si Juan. Tatlong puo,t, isa. Ang ama. ¿Naquita mo na, Enrique, na ualang pagcacamali ang ating calendario? Nararapat matutuhan ang man~ga bagay na ito, na manacânaca,y, totoong cailan~gan. Si Juan. Hindi co na calilimutan. Si Enrique. Aco man; at totoong natalastas cong lahat. Ang ama. Sa paraang ito,y, napagin~gatan ni Robinson ang pagcacasunodsunod nang arao, bouan at taon, at nang matalastas niya ang arao nang lingo, at nang caniyang maipan~gilin, para nang ibang man~ga cristiano. Sa panahong yao,y, halos naubos na niya ang man~ga bun~ga nang niyog nang nacaisa isang puno na caniyang naquita, at totoong dumadalang na ang man~ga talabá sa tabing dagat na di macabusog sa canya sa touing pagcain, dito na siya sinidlan nang catacutan na baca maualan siya nang pagcain. Magpahangan niyon ay hindi siya macapan~gahas na lumayong lubha sa caniyang tahanan sa pagcatacot sa mababan~gis na hayop, at man~ga tauong bundoc, na baca sacali,y, mayroon sa iláng na yaon; datapoua,t, sa pagcacailan~gan nang pagcain, ay lumacad siya nang may calayuan, nang macaquita n~ga nang ibang bagay na sucat macain. Pinasiya na n~ga sa loob na maglibot sa icalauang arao sa pamag-itan nang tulong nang Dios; at guinugol ang isang bahagui nang gabi sa paggaua nang payong. Si Nicolás. ¿At sinong nagbigay sa caniya nang cayo at ballena sa paggauà nang payong? Ang ama. Ualang cayo, ualang ballena, ualang labasa, ualang gunting, ualang carayom at ualang sinulid na guinamit siya; at gayon ma,y, nayari niya ang payong. Gumaua siya nang isang parang balantoc na baguing nang cahoy at caniyang pinaghalahalambatan na parang bilauo; at sa guitna,y, pinasacan niya nang capisang na cahoy na pinagtibay niya nang tali. Saca cumuha siya nang man~ga talucab nang niyog at siya niyang itinaquip na pinagtalitali sa ibabao nang baguing, at ito ang guinamit niyang payong. Touing macayayari siya nang anomang bagay, ay nacararamdam siya nang di malirip na caligayahan at caraniuang nasasalita niya sa sarili; ¡totoong pagcahan~galhan~gal co sa aquing cabataan, na sinasayang co ang panahon sa ualang cabuluhang bagay! ¡Ó cung aco n~ga,y, na sa sa Europa, at magcaroon aco sa camay nang man~ga casangcapan na doo,y, murang mura! ¡Gaanong man~ga bagay ang aquing magagaua! ¡Laquing pagcauili co sa paggaua nang sarili cong camay nang man~ga casangcapang quinacailan~gan co! Sa pagca,t, may caagahan pa ay naisipan niyang gumaua nang isang supot na caniyang mapaglalag-yan nang caniyang masusumpun~gang pagcain, at nang hindi siya mahirapan sa pagdadala. Pinagcurong sandali ang paggauà nito, at sa catapusa,y, naisip niya ang mabuting paraan. Sa man~ga baguing na caniyang binugbog, at naguing parang abacá na sinabi co nang caniyang tinipon, ay guinauà niyang parang lambat, at ito,y, siyang guinauang supot. Si Teodora. Ibig co namang gumauà nang isang supot. Si Nicolás. Aco naman, cung tayo,y, magcaroon nang abacá. Si Luisa. Mabuti ang inaacalà ninyo, man~ga batà. Sa pagca,t, cung cayo,y, mapadpad sa alin mang pulò na para ni Robinson na ualang casamang sinoman, ay maaalaman na ninyo ang dapat gauin. ¿Dili pô baga totoo? Ang ama. Aco,y, natotouà na magpacasipag cayo nang ganiyan. Datapoua,t, pabayaan nating macatulog si Robinson hangang bucas, at samantala,y, titingnan co cung aco,y, matutumpac na gumauà nang isang payong na casinggaling nang caniya. =ICALIMANG HAPON.= Nang magcatipon sa icalauang arao ang man~ga nagsasalitaan sa lugar na canilang quinauiuilihan, ay naquita nilang dumating si Nicolás na totoong natotouà at nagmamagaling, at may dalang isang payongpayon~gan, na siyang pinagtac-han nang lahat. Ang guinauà niyang balangcas ay ang salaan ó calong malaqui na hiniram niya sa cocinero, at linag-yan niya nang tangcay. Ang ina. ¡Totoong magaling, totoong magaling! camunti náng pagcamalán cong icao ay si Robinson. Si Juan. Aco sana nama,y, magpapaquita dito nang isang payongpayon~gan, cung magcacaroon pa aco nang sandaling oras na sucat icatapus nang paggauà. Si Teodora. Ganito rin naman sana ang nangyari sa aquin. Ang ama. Sucat na lamang ang pagcayari ni Nicolás, at nang mapatotoohanan na tayo nama,y, mangyayaring macagauà niyan. Datapoua,t, hindi totoong malaquing bagay, catoto, ang guinaua mo. Si Nicolás. Hindi co naman dinala ito rito cundi sa pagcacailan~gan, at sa pagca,t, hindi aco nacagauà sa sandaling panahon nang iba. Ang ama. (_Quinuha niya sa licod nang bacod ang isang payongpayon~gang guinaua niya, at itinanong niya._) ¿Ano caya? ¿anong tin~gin mo rito? Si Nicolás. ¡Oh, iyan ang totoong mariquit! Ang ama. Aquing iin~gatan ito hangang dumating sa catapusan nang Historia, at ang matumpac na tumulad nang man~ga bagay na gagauin ni Robinson, ay siya nating aariing Robinson dito, at ibibigay co sa caniya ang bagay na ito. Si Teodora. ¿At gagaua baga naman tayo nang isang lungang para niya? Ang ama. ¿At baquit hindi? Ang lahat. Cung gayo,y, magaling. Ang ama. Madaling arao pa,y, nagban~gon na si Robinson at naghanda na sa paglacad, isinabit sa liig ang caniyang supot, nagtali sa bayauang na doon isinabit ang caniyang palacol, pinasan ang caniyang payong, at minulan na ang caniyang paglacad nang boong casiglahan nang loob. Ang unang guinauà ay nagdaan siya sa punò nang niyog niya at cumuha nang dalauang buco, na isinilid niya sa caniyang supot, at bucod sa baong ito, ay nagdaan pa sa tabi nang dagat at humanap nang ilang talaba. Nang siya,y, macapagbaon na nitong dalauang pagcain at macainom na nang malamig na tubig sa batis, ay minulan na ang caniyang paglacad. Ang umaga ay mapayapa, at habang ang arao ay sumusun~gao sa silan~ganan, na parang umaahon sa man~ga alon nang dagat, ay nababanaagan nang masanghaya niyang sicat ang matataas na san~ga nang cahoy; di mabilang na ibon, malalaqui,t, mumunti at sarisaring balahibò, ay nan~gagaauitan na parang binabati nila at ipinagdiriuang ang bagong paglabas nang arao. Totoong dalisay at cauiliuili ang sandaigdigan, na parang bagong cagagaling sa camay nang Dios; at ang man~ga halaman at man~ga bulaclac ay nagsasambulat nang canilang caban~gohan. Naramdaman ni Robinson na ang caniyang puso,y, napuspos nang caligayahan at pagquilala sa auà nang Maycapal. Dito, aniya, dito at sa lahat nang lugar ay ilinalathala ang capangyarihan nang Ama nang sangmaliuanag; at naquisamò siya sa pagsasaliuan nang man~ga ibon na caniyang inauit, itong dalit sa umaga: Daraquilang Dios, sa aqui,y, nagbigay niring pagcatauo,t, boong cagalin~gan, icao ang may ari at nacaaalam nang cabuhayan co at nang camatayan. Ang arao na ito bagong nagcacalat nang tanglao sa mundo nang masayang sinag iniaalay co nang boong pagliyag sa iyo, daraquilang Poong sacdal taas. Maamo mong mata ay iyong itunghay sa baua,t, sandali sa aba cong lagay, at iyang camay mong macapangyarihan ay iligtas aco sa capanganiban. Sa lubhang matamis na aquing pagasa sa caauaan mo, mapagpalang Ama, ay di itutulot aco,y, magcasala sa iyong calac-hang ualang macapara. Ang caguipitan co,y, iyong mamamalas, caruc-haa,y, sacdal at salat na salat, tangapin mo nauà ang pagod at puyat nitong si Robinson alipin mong hamac. At tutularan co ang capayapaan nang man~ga lingcod mong loob na hinusay; inaasahan ca habang nabubuhay maguing sa ligaya at capighatian.[2] Pagca,t, natatantô ang iyong parusa ay hindi sa poot, cundi sa pagsinta; ipinapalit mo ang sandaling dusa sa hirap na ualang catapusa,t, hanga. [Talababa 2: Dinagdagan pa nang ualong estrofa nang tumagalog] Ang tauong lagui nang inaalalayan nang saganang touà at caligayahan ay sampo nang Dios nacacalimutan puso,y, nahihilig sa tanang quinapal. At dili miminsang ang nagugupiling ay pinupucao mo nang dusa,t, hilahil, nang houag magtuloy mabulid na tambing sa dalitang ualang pagasang hihintin. Pasalamatan ca nang sangcatauohan, pasalamatan ca nang sangdaigdigan, Dios na iisa at ualang capantay, puspos nang pagsinta sa hamac na capal. At icao, ó Virgen, na linarauanan nang dilág ni Ester at pagtatangcacal sa bayan nan Judio niyong dacong arao ang abang palad co nama,y, alalayan. At icao, ó Santong lubhang daraquilà, hinirang nang lan~git sa lalaquing madlà na maguing Esposo niyong natimauà at di tinamaan nang sa salang sumpá. Tunghayan nang iyong mahabaguing mata, mapalad na Joséng Esposo ni Maria, itong si Robinsong nacaisaisa sa guitnâ nang iláng at madlang pan~gamba. Gayon din sa iyo, daquilang Arcángel, lubhang mapagpalá pan~gala,y, Rafael: iyong patnugutan sa madlang hilahil itong nananaghoy na iyong alipin. Si Teodora. ¡Ay! ama co, ¿ibig baga ninyong ibigay sa aquin iyang man~ga tulang totoong mariquit, at nang aquing mabasa at macanta touing umaga sa pagban~gon? Ang ama. Oo. Si Ramon. Capag natutuhan mo ang letra, ay ituturo co sa iyo ang tono, at nang ating macanta. Si Nicolás. Oo n~ga, pagaralan nating lahat. Ang ama. Nagdadalang tacot pa si Robinson sa man~ga hayop sa bundoc at sa man~ga tauong damó, ay pinagin~gatan niya ang pagdaan sa masusucal na gubat, at ang hinahanap niyang lacaran ay ang malilinis na caparan~gan, at nang maquita niyang madali ang ano mang bagay; datapoua,t, ang man~ga lugar na yaon ay siyang lalong salat, na ualang sucat maquitang pagcain, caya n~ga mahaba na ang caniyang nalalacad ay ualang naquiquitang anomang bagay na sucat ma cabayad sa caniyang capaguran. Sa catapusa,y, nacatanao nang ilang man~ga halaman na inacala niyang nararapat lapitan at siyasatin. Totoong nagcacalapitlapit na naguing parang isang cagubatan, at namasdan niya na ang iba,y, may bulaclac na mapulapula, ang iba,y, mapuputi, at ang iba,y, ualang bulaclac cundi man~ga bun~gang mapupusiao na casinglaqui nang bayabas natin dito sa Filipinas. Quinagat niya capagdaca ang isa; datapoua,t, naquilala niyang di sucat macain, at totoong nagalit siya, na capagdaca,y, binunot niya ang halaman, at ihahaguis na sana, ay siyang pagcaquita niya sa man~ga ugat ay may nabibiting tila man~ga tugui na malaqui,t, munti. Inacalà niyang iyon ang tunay na bun~ga nang halaman: tinicman niya, at nang caniyang malasahang masaclap at matigas ay itinapon na sanang lahat. Datapoua,t, sumilid sa caniyang pagiisip yaong cahatulang, na di dapat nating acalain na ualang casaysayan ang ano mang bagay, sa pagca,t, di natin naquita agad ang cagalin~gan nila. Itinago na n~ga sa caniyang supot yaong man~ga bun~gang tila tugui, at ipinatuloy na ang caniyang paglacad. Si Juan. Natatalastas co na cung ano yaong man~ga tila tuguing yaon, cung ano ang n~galan. Ang ama. Tingnan natin cung ano ang isip mo. Si Juan. Yaon po,y man~ga patatas, na gayon n~ga cung tumubò para nang sinabi ninyo. Ang ama. Sa catunaya,y, ang patatas, na cung sabihin nang iba ay papas ay caraniuang tumutubò sa América, at sinasabing doon quinuha nang isang inglés na ang pan~gala,y, si Francisco Drakne. Si Teodora. Datapoua,t, malaquing han~gal yaong si Robinson, na hindi nacaquiquilala nang man~ga patatas. Ang ama. ¿At icao ay baquit mo naquiquilala? Si Teodora. Sa pagca,t, aquing naquita at quinain cong madalas, namamatay aco sa pagcain nang man~ga patatas na yaon. Ang ama. Datapoua,t, si Robinson ay hindi nacacain at di nacaquita marahil nang man~ga patatas. Si Teodora. ¿Diyata po,t, hindi? Ang ama. Hindi, sa pagca,t, ualà pang dumarating sa Alemania. Hindi pa nagdaraan ang maraming taon nang tayo,y, magtanim dito, at nauna pang nabuhay si Robinson. Si Teodora. Cung gayo,y, patauarin ninyo aco, cung aco,y, nagcasala sa caniya. Ang ama. ¿Naquita mo na, Teodora, na totoong lihis sa catuiran ang biglang pagpintas sa iba? Ang caunaunahang dapat nating gauing palagui ay ang lumagay tayo sa lagay nila, at masdan natin cung sa gayong calagayan ay macagagaua tayo nang higuit sa canila. Sabihin mo sa aquin: cung cailan ma,y, hindi ca nacaquita nang patatas, na hindi mo narinig na cung paano ang guinagauang paglulutò, ¿di caya matutulad ca rin cay Robinson na di mo mapagquiquilala na yao,y, quinacain? Si Teodora. Cung gayon pò ay hindi co na gagauing mulî. Ang ama. Nagpatuloy si Robinson; datapoua,t, nagdarahandahan at tila totoong may pinan~gin~gilagan, at houag di may cumaluscos ay natatacot siya, pati sa man~ga cahoy na hinihipan nang han~gin, at pagdaca,y, tinatangnan ang caniyang palacol na ipagtatangol cung baga,t, cailan~gan. Datapoua,t, sa touîtouî na,y, palagui niyang napagquiquilala na ualang cabuluhan ang caniyang quinatatacutan. Sa catapusa,y, dumating sa isang bucal, na sa tabi niyao,y, inibig niyang magpahin~galay nang tanghalì; at umupò siya sa piling nang isang cahoy na totoong mayabong, at humahandà nang cumain, di caguinsaguinsa,y, bigla siyang nacarinig nang isang cain~gayan sa dacong malayò na iquinagulat niyang panibago. Tumin~gin siyang quiniquilabutan sa magcabilabila at sandaling oras ay naquita niya ang isang cauan.... Si Nicolás. ¿Nang man~ga tauong bundoc caya...? Si Teodora. ¿Ó nang man~ga tigre at man~ga leon? Ang ama. Capouà di cayo tumamà, yaon ay isang cauan nang man~ga hayop sa bundoc na ang laqui ay para nang usa. ¿Ibig ninyong matalastas cung anong man~ga hayop yaon? Si Juan. Oo pô; sabihin ninyo sa amin. Ang ama. Iyan ay ang tinatauag na llama, at ang canilang tinatahanan ay ang América Meridional, na tinatauag na Perû, na nasasacop hangan sa man~ga huling taon nang man~ga castilà. At tauag nila sa man~ga hayop na yaon ay carnero ó tupa, sa Perû, baga ma,t, lalong natutulad sa man~ga maliliit na camello. Bago napagsiyasat ni Varró at ni Almagro yaong man~ga daquilang lugar na yaon, ay ang man~ga peruleros na tumatahan doon ay nacapagpaamò na nang llama: na guinagamit nila na parang man~ga calabao sa pagdadala nang ano mang bagay, at ang canilang balahibo ay guinagauang cayo. Si Juan. ¿Cung sa bagay, ay ang man~ga perulero ay hindi totoong man~ga tauong damó na para nang ibang man~ga indio? Ang ama. Oo n~ga; sila at ang man~ga americano na na sa América setentrional ay totoong man~ga sivilisado, at may maliuanag na pagiisip, ang tinatahanan nila,y, man~ga bahay na mabuti ang pagcayari, at bucod dito,y, nacapagtayò sila nang man~ga simbahan at man~ga daquilang palacio at ang namamahala sa canila ay man~ga Gobernadores sa lugar nang man~ga hari. Sa maquita n~ga ni Robinson yaong caramihan nang man~ga hayop, na magmulà n~gayon ay tatauagin nating man~ga llama, ay nagcaroon siya nang malaquing pagcaibig na macacain nang carne ó lamang cati, sa pagca,t, matagal nang panahon na di siya nacacatiquim nito. At dahil dito,y, nagtagò siya sa punò nang cahoy, na dala niya ang caniyang palacol na bató, at sinucuban niya, na cung mayroong magdaraan doong hayop ay caniyang papalaculin. Gayon n~ga ang nangyari; sa pagca,t, lumalacad nang ualang bahalá ang man~ga hayop na yaon na nahihirating lumalacad nang ualang nacalilin~gatong sa canila, at napatutun~go sa bucal, at sila,y, iinom, ay sa pagdaraan sa tabi nang cahoy na doon ay nagtatago si Robinson, ang isang pinacamaliit na totoong napalapit sa caniya, ay inabot niya nang palacol sa sandocsanducan na biglang namatay at nahandusay sa caniyang man~ga paa. Si Luisa. ¡Laquing catampalasanan ang guinaua niya sa caauaauang hayop! Ang ina. ¿At baquit hindi gagauin ito? Si Luisa. Cung ualang guinagaua sa caniyang anomang masamâ ang hayop, ¿ay baquit niya pinatay? Ang ina. Mangyari, ay quinacailan~gan niya ang laman at nang caniyang macain. ¿At di mo natatalastas na tayo,y, pinahihintulutan nang Dios na gamitin natin ang man~ga hayop, cung ating quinacailan~gan? Ang ama. Ang pumatay nang hayop nang ualang cailan~gan, ang caniyang pahirapan, ó gambalain naman, ay maliuanag na isang catampalasanan, at sino mang may mabuting pusò ay dili gumagauà nito: datapoua,t, ang paquinaban~gan natin ang isang hayop na ualang caloloua, at patayin natin nang ating macain ang caniyang laman, ay ito,y, hindi ipinagbabaual. At cung naaalaala mo pa ang ipinahayag co sa iyo niyong isang arao, ay matatalastas mo na isang cagalin~gan pa sa man~ga hayop cung sila,y, patayin natin. Si Juan. Mangyari pò; sa pagca,t, cundi natin pinagcacailan~gan ang man~ga hayop, ay hindi natin sila aalilain, at hindi bubuti ang canilang lagay na para n~gayon. ¡Ilan ang mamatay gutom sa panahon nang taglamig! Si Enrique. At lalò pang magdaralità, cung di natin patayin ay mamamatay sa saquit ó sa catandaan, sa pagca,t, sila,y, hindi nacapagtutulun~gan na para nating man~ga tauo. Ang ama. At bucod dito,y, houag nating acalain na ang pagpatay sa man~ga hayop ay totoong nacapagbibigay sa canila nang totoong malaquing cahirapan, para nang sapantahà natin. Hindi nila natatalastas na sila,y, papatayin, ay sila,y, payapang payapà at natotouâ hangan sa huling sandali; at ang casaquitang dinaramdam nila cung sila,y, pinapatay natin ay hindi naglalaon. Hangan sa mapatay ni Robinson ang isang hayop na llama, ay hindi naisipan ang paglulutò nang caniyang laman. Si Luisa. ¿Baquit di niya mailulutò? Ang ama. Ibig n~ga niya; datapoua,t, ang casamaan ay salat na salat siya sa lahat nang bagay; ualà siyang ihauan, ualà siyang palayoc, at cauali man; at ang lalò pang masama,y, ualà siyang apuy. Si Luisa. Cung ualà siyang apuy ay magpanin~gas siya. Ang ama. Hindi mahirap, cung mayroon siyang isang binalol, isang bató at lulog. At natatalastas mo nang ualà siyang ano man. Si Juan. Natatalastas co ang dapat cong gauin. Ang ama. ¿Ano? Si Juan. Pinagpuyos co sana ang dalauang cauayang tuyò, para nang guinagauà nang man~ga tauong bundoc; at sa historia nang man~ga paglalayag ay binasa pô ninyo sa amin. Ang ama. Ito rin ang naisipan ni Robinson. Pinasan sa balicat ang hayop na yaon na caniyang pinatay, at nagbalic sa caniyang tinatahanan. Sa pagbalic niya ay nacaquita pa nang isang bagay na iquinatouâ niya nang labis. Nacaquita siya nang pito ó ualong punò nang dayap, at nalalaglag na ang ilang bun~gang hinog. Pinutol niya, at pagcatapus ay nilag-yan niya nang tandâ ang lugar na yaon na quinalalag-yan nang man~ga punò nang dayap, at nagmadaling omouî sa caniyang tahanan. Ang unang guinauà nang siya,y, dumating doon ay inanitan niya yaong hayop, at ang naguing casangcapan niyang sundang ay isang matalas na batô; at saca ibinilad niya ang balat na inaacalà niyang balang arao ay caniyang paquiquinaban~gan. Si Juan. ¿At ano ang gagauin niya sa balat? Ang ama. Maraming bagay: ang una,y, napupunit na ang caniyang sapin at medias; at caya n~ga pinagcurò curò niya na cung sacaling di na niya maisoot, ay ang balat nang hayop na caniyang napatay ay itatali na lamang niya sa caniyang paa, at nang houag siyang totoong mahirapan sa caniyang paglacad. Ang icalaua,y, totoong iquinatatacot niya ang pagdating nang taglamig; at caya n~ga totoong iquinatotouâ niya ang pagcacaroon nang capisang na balat na maitaquip niya sa catauan at nang houag siyang mamatay sa lamig. Tunay n~ga na hindi na dapat siyang maghandà nang ganito, sa pagca,t, sa man~ga lugar na yaon ay hindi malabis ang lamig na para rito. Si Teodora. ¿Sa bagay ay ualang taglamig? Ang ama. Hindi, cailan man ay hindi nararanasan ang totoong calamigan sa man~ga bayan ó lugar na maiinit na na sa calaguitnaan nang dalauang trópico. Hindi pa nalalaong sinasabi co sa inyo. ¿Di baga ninyo nalilimutan ang tauag sa man~ga lugar na ito? Si Enrique. Tinatauag pong zona tórrida. Ang ama. Gayon n~ga; datapoua,t, sa man~ga lugar na yaon naman ay palagui ang ulan sa loob nang dalaua ó tatlong buan. Ang ating Robinson ay hindi nacatatalastas nang ano man sa man~ga bagay na ito, sa pagca,t, sa caniyang cabatáan ay ayao siyang magaral nang ano man; na sa macatouid ay ang Historia, Geografia at ang lahat ay quinacayamutan niya. Si Juan. Datapoua,t, tila pò minsang nabasa namin na ang bundoc na totoong matataas, na para nang Pico de Tenerife sa Canarias, at para naman nang iba pa sa Perú, ay nacucubcob nang nieve ó namumuong tubig sa boong taon. Quinacailan~gang doo,y, palagui ang taglamig, at gayon man ay na sa calaguitnaan ang dalauang trópico. Ang ama. May catouiran ca, Juan. Ang man~ga totoong matataas na lugar at man~ga bundoc ay hindi nasasaclao nang regla, sa pagca,t, sa canilang cataasan ay caraniuang mayroong nieve. ¿Natatandaan mo naman ang sinabi co sa iyo noong isang arao tungcol sa man~ga lugar nang India Oriental, niyong ating pinagmamasdan ang mapa? Si Juan. ¡Aha! Oo n~ga pô ... Sa ibang man~ga lupà doon ay sa lumacad ca lamang nang dalaua ó tatlong leguas; sa invierno ó calamigan, ay lumilipat ca sa verano ó cainitan; para sa pulò nang Ceilan, na nasasacop nang man~ga holandeses; at gayon naman sa ibang lupa na tinatauag na ... Ang ama. Tinatauag na Peninsula Citerior ó sa daco rito nang Ganges. Dian, capag sa tabing dagat nang Malabar, sa isang bahagui nang man~ga bundoc na tinatauag na Gates ay invierno, ay sa cabilang parte, sa Costa nang Coromandel, ay verano, at cung verano sa cabila ay dito,y, invierno. Ganito rin naman ang nangyayari sa isla de Ceram, isa sa man~ga islas Molucas, na sa pagcalayong tatlong leguas ay nararanasan ang taginit at taglamig. Datapoua,t, ¿ilang leguas ang iquinalayò natin cay Robinson? Hindi sucat pagtac-han na sa cabilisan nang ating pagiisip ay ualang caliuagang macalipat tayo sa isang sandali sa ilan mang libong leguas. Magmulà sa América ay lumucso tayo sa Asia, at n~gayo,y, biglang naparito na naman tayo sa América sa pulò ni Robinson. Bahagya na lamang napapacnit ang balat nang hayop na llama, at nahahan~go ang man~ga lamang loob, ay hiniuà niya ang capirasong laman tangcang iihao. Ang una niyang guinauà ay naghanda siya nang isang iihauan, na bumunot siya nang isang punong cahoy na munti, inalisan na niya nang balat, tinulisan niya ang dulo, at saca humanap nang dalauang san~gang capua may salalac, na caniyang pagsasalalacan nang caniyang duruan. Tinulisan naman niya ang dulo; at nang matapus na niyang maibaon sa lupa na magcatapat; nang tinuhog na niya ang laman nang hayop, at inilagay nasasalalac, ay totoong malaqui ang caniyang caligayahan sa pagcaquita niyang lumabas na magaling ang caniyang guinagauà. Ang quinuculang lamang sa caniya ay ang lalong cailan~gan, ang apuy baga; at dahil dito,y, inisip niya ang pagpupuyos, pumutol siya nang dalauang san~gang tuyò, at pinasimulang ualang caliuagan ang pagpupuyos nang boong pagpipilit, na sa capagura,y, naligò sa pauis, gayon ma,y, hindi niya nasunod ang nasà, sa pagca,t, capag ang man~ga cahoy ay nagiinit na,t, naguusoc, ay siya,y, totoong napapagod na, at napipilitang itiguil na sandali ang pagpuyos; at sa pagca,t, lumalamig ang puyusan sa caniyang pagpapahin~ga, ay hindi mangyaring macacuha nang apuy at nasasayang lamang ang caniyang capaguran. Dito napagquilala niya ang totoong casalatan nang tauong nacaisa isa, at cung gaanong cagalin~gan ang quinacamtan natin sa paquiquisama sa ibang man~ga tauo; sa pagca,t, napagcucurò na ninyo na cung may isa siya sa caniyang siping na pagcapagod niya,y, halinhan siya, ay marahil ay macacacuha sila nang apuy. Datapoua,t, dahil doon sa hindi matiis niyang pagpapahin~ga ay nasasayang ang caniyang pagod. Si Juan. Inaacalà cong ang man~ga tagabundoc ay nacacacuha nang apuy sa pagpupuyos. Ang ama. Tunay n~ga,t, nacacucuha nang apuy, n~guni,t, bucod sa sila,y, malalacas sa atin, dahil sa tayo,y, hindi nararatihan sa mabibigat na gagau-in, ay sila,y, bihasa pa. Pumipili sila nang dalauang baac na cauayan; ang isa,y, malambot at ang isa,y, matigas; ang matigas ay siyang ipinupuyos sa malambot hangang di magcaapuy ang yamuang inilalagay nila sa ilalim. ¿Anong mapapaquinabang ni Robinson cung hindi siya marunong nang paraang ito? Sa catapusa,y, inihaguis niya ang dalauang san~gang caniyang pinupuyos; at nalulumbay na umupò sa caniyang pinacabanig na damo, nan~galumbaba at humilig; at manacà naca,y, tinitingnan ang masarap na laman nang hayop na masasayang, sa pagca,t, di maihao. Naalaala niya ang pagdating nang taglamig, na nalalapit na; at pinagcucurocurò niya na cung ano ang masasapit niya sa gayong ualà siyang apuy, ay sinalacayan siya nang isang malaquing calumbayan, na iquinapagban~gon niya at iquinapagpasial sa pagca,t, siya,y, totoong nababalisa. Sa pagca,t, naramdaman niya na parang hinahalò ang caniyang dugò sa malaquing cabalisahan, ay isinaloc niya nang malamig na tubig sa batis ang caniyang bauo, at pinigan niya nang catás nang dayap; na yao,y, totoong mabuting inumin at lunas sa caniyang calagayan. Totoong ninanasa niyang maihao ang capisang na laman nang hayop na llama; n~guni,t, di n~ga mangyari. Datapoua,t, naalaala niya ang isang salitâ na ang man~ga Tártaro, baga ma,t, tauong para natin, ay ang guinagaua,y, ang laman nang hayop ay inilalagay sa ilalim nang siya nang cabayo, saca sinasac-yan at saca sa capapatacbo ay lumalambot: ¿sinong nacaaalam, ang uicà sa caniyang sarili, cung mapalalambot co naman ang laman nang hayop sa ibang paraan? Capagcauicà nito,y, humanap nang dalauang batong malalapad na para nang caniyang palacol at ipinaguitna ang laman nang hayop sa dalauang bató, at pinasimulang pinucpoc sa ibabao. Nang lima ó anim na minuto na sa caniyang capupucpoc ay nahalata niyang nagiinit ang bató. Dito lalò niyang inululan ang capupucpoc at sa loob nang calahating oras ay sa cainitan nang bató at sa capupucpoc ay lumambot ang laman nang hayop, na inacalà niyang macacain na. Sucat nang maacalà cung ano ang maguiguing lasa nang gayong linutò sa pucpoc lamang; datapoua,t, sa cay Robinson, na mahaba nang panahong hindi nacacain nang lamang cati, ay inaari na niyang isang masarap na pagcain yaon. ¡O cayo, aniyang man~ga cababayan co, ang uica, na caraniua,y, pinagsasauaan ninyo ang lalong masasarap na pagcain, sa pagca,t, hindi palaguing naaayon sa inyong catacauan! Cung sinapit ninyo ang aquing calagayan na man~ga ualong arao man lamang, ¡marahil ay icatotouà ninyo ang ipinagcacaloob sa inyo nang Dios! ¡At hindi ninyo pauaualang halaga ang lalong mabubuting pagcain, na parang cayo,y, nagpapalamarang lubhà sa auà nang Pan~ginoong Dios na ang lahat ay binubusog! Nang mangyaring magcaroon nang lasa ang caniyang ulam ay pinigan niya nang catás nang dayap; at nagcaroon siya nang isang pagcain na hindi niya natiticmang mahaba nang arao, dahil dito,y, di niya quinalimutan ang pagpapasalamat sa Pan~ginoong Dios na may gauà nang lahat nang cagalin~gan dahil dito sa tan~ging biyayà. Nang matapus nang macacain, ay sumanguni siya sa caniyang sarili, cung anong bagay ang cailan~gan niyang gauin, at nang mapasimulan niya capagdaca. Ang pagcatacot niya sa taglamig, ay parang nagtuturò sa caniya na gugulin niya ang ilang arao sa paghuli at pagpatay nang maraming man~ga hayop na llama, at nang magcaroon siya nang maraming balat. Inacalà na niyang marami siyang mahuhuli sa caunting pagod, yayamang maaamò ang man~ga hayop na yaon. Nahiga na si Robinson na ang ninanasa,y, ganito; at nabayaran niya nang isang mahimbing at masarap na pagtulog ang man~ga capaguran sa arao na yaon. =ICAANIM NA HAPON.= _Ipinatuloy nang ama ang pagasasalitá nang nangyari cay Robinson._ Ang ama. Nacatulog si Robinson hangan sa matanghali na, at siya,y, napagulat nang maguising at maquitang totoong tanghali na, nagmadaling buman~gon, at ibig lumabas nang parang sa paghuli nang man~ga hayop na llama. Datapoua,t, nahantong ang caniyang nasà; sa pagca,t, bahaguia na lamang casusun~gao ang caniyang ulo sa pintô nang caniyang yun~gib, ay caracaraca,y, iniuglot. Si Luisa. ¿At baquit gayon? Ang ama. Sa pagca,t, humahagunot ang ulan, at totoong malalaqui ang patac na ang sinoma,y, di nacaiisip na umalis. Pinasiya niya sa loob na hintin munang tumilà ang ulan; datapoua,t, malayong tumiguil; sa pagca,t, habang lumalaon ay lalong tila ibinubuhos. Itong malacas na ulan ay may casamang totoong madalas na quidlat, na ang yun~gib ni Robinson, baga ma,t, totoong madilim ay tila nagaalab; at ang man~ga quidlat na yaon ay sinusundan nang totoong malacas na culog, na hindi niya naririn~gig cailan man. Nayayanig ang lupa sa caquilaquilabot na pagputoc nang man~ga culog, at tila inuulit nang alin~gaon~gao sa mundo na totoong inihahaba nang ugong. Sa pagca,t, si Robinson ay ualang turò at pinagaralan, ay totoong malaqui ang caniyang tacot. Si Teodora. ¿Natatacot baga sa man~ga quidlat at sa man~ga culog? Ang ama. Oo; at totoo siyang quiniquilabutan, na hindi niya maalaman na cung saan siya magtatagò. Si Teodora. ¿At baquit siya totoong natatacot? Ang ama. Ito,y, caraniuan, sa pagca,t, ang apuy na nangagaling sa culog ay pinanggagalin~gan nang pagcacasunog at manacanaca,y, nacamamatay. Si Juan. Oo n~ga, datapoua,t, ang man~ga sacunang iyan ay bihirang nangyayari. Ang ama. Mulâ nang aco,y, maguing tauo ay ualà pa acong naririn~gig na namamatay sa culog[3]; at ang man~ga sinasalitang nangyari na man~ga sacunà ay totoong bibihirâ. At caya n~ga bihirangbihirang matalà sa man~ga periodico, tulad sa pagbabalità na may isang tauong, umabot na mahiguit sa sandaang taon; isang maliuanag na catotohanan na manacanacang mangyari lamang ang man~ga sacunang ito. Tungcol dito sa man~ga culog ay mayroon ding capan~ganiban; datapoua,t, totoong malayò na di sucat maitulad sa man~ga capan~ganiban nang pagcahulog, sa man~ga biglang saquit, sa man~ga pagcacasunog at sa iba pang sucat na mangyari na masasapit natin sa baua,t, sandalî, at hindi man lamang natin iquinatatacot nang calahati nang pagcatacot ni Robinson, cung ito na lamang ang icamamatay natin nang bigla ay may malaquing cadahilanan na catacutan nating totoo; datapoua,t, ang ating buhay ay totoong marupoc, at sa loob at labas nang ating catauan ay mayroong di mabilang na bagay na iquinapaguiguing sanhi nang isang biglang camatayan, na cung catatacutan nating lahat para nang malabis na pagcatacot nang iba sa culog, ay hindi tayo macalalacad nang isang hacbang at di tayo macagagalao munti man na di magcacaroon tayo nang isang guniguning ualang casaysayan. Ang pagsacay sa cabayo, ang paglulan sa isang carruage, ang pagdaraan sa isang matuling ilog, ang paglalayag, ang pagpanhic at pagpanaog sa isang hagdan, ang pagiiuan nang ilao sa isang silid, ay man~ga bagay na guinagauà natin nang ualang munting catacutan, gayon man ay dapat siglan tayo nang tacot dito sa man~ga capan~ganibang totoong madalas mangyari, higuit sa tacot; na dapat taglayin sa man~ga sacunà na nangagaling sa culog. At tunay n~ga itong culog ay may casamang ugong na nacagugulat, at sa pagquidlat ay biglang nagliliuanag; at caya n~ga inaacalà co na ang man~ga di nagdidilidili, ay pinapasucan nang isang di quinucusang tacot, na hindi caraniuang taglayin sa lalong malalaquing capan~ganiban. [Talababa 3: Sa Europa ay bihira n~ga ang namamatay sa culog; datapoua,t, hindi gayon dito sa sancapuluan na sa taon taon ay hindi nauaualan nang nababalitang namatay sa culog.] Si Balisio. Sinabi na ninyo sa amin na ang man~ga masasamang panahon, ang man~ga culog at quidlat ay may malaquing cagalin~gan sa lupà, sa pagca,t, nalilinis ang han~gin nang man~ga masasamang sin~gao na sucat ipagcasaquit nang man~ga tauo, nacagagaling naman sa paglagò nang man~ga halaman, at nacapagbabauas sa totoong malaquing cainitan. Bucod dito,y, naquiquita natin ang isang cahan~gahan~gang bagay sa naturaleza, na ipinaquiquita nang Maycapal, nang tayo,y, magcaroon nang galang at pangguiguilalas sa caniya. Si Luisa. ¡Totoong mariquit pong bagay ang sinabi ni Basilio! ¿ibig pô baga ninyong aco,y, dalhin sa buquid cung sumasamà ang panahon, nang maquita co iyang lahat na sinabi ni Basilio? At hindi aco magdadala nang tacot. Ang Ama. Susundin co ang iyong nasà.--Si Robinson, yamang talastas na ninyo, na nagpaualang halaga sa lahat nang sucat matutuhan sa caniyang cabataan, at caya n~ga di niya natatalastas na ang man~ga sigua at masasamang panahon ay man~ga biyayà nang Dios, at baga ma,t, naguiguing sanhî nang alin mang casacunaan (na naaayon sa mataas na adhicà nang caniyang carunun~gan) ay pinanggagalin~gan nang malaquing cagalin~gan, para nang sinalità ni Basilio na nacalilinis nang han~gin, na totoong nacagagaling sa man~ga tauo, sa man~ga hayop at sa man~ga halaman. Habang nacaupò si Robinson sa isang suloc nang caniyang yun~gib, at totoong quiniquilabutan, ay totoong naglalauà ang tubig, nagninin~gas ang man~ga quidlat, umuugong na ualang licat ang man~ga culog; at malapit nang tanghaling tapat ay di pa naglulubag ang casamaan nang panahon. Hindi siya nacacaramdam nang gutom dahil sa pagcatacot; datapoua,t, naghihinagpis ang caniyang loob sa man~ga calumbaylumbay na guniguni niya. Dumating na ang oras, aniya, na ibig nang Dios na aquing pagbayaran ang man~ga guinauà cong casalanan. Nacaamba na ang caniyang camay sa aquin; mamamatay aco,y, hindi co maquiquita ang man~ga caauaauà cong magulang. Si Ramon. Tungcol diya,y, di aco umaayon sa catoto nating si Robinson. Si Nicolás. ¿Baquit? Si Ramon. ¿Di caya pinagcalooban na siya nang Dios nang di mamagcanong biyayà, at nang caniyang maquilala, na yaong totoong mabuting Ama ay di nagpapabaya sa umaasa sa caniya sa boong pusò, at tunay na nagpipilit na magbagong asal? ¿Di caya siya iniligtas sa pagcalunod sa isang capan~ganibang sucat icalagot nang buhay? ¿Di caya siya tinutunghan, at nang houag siyang mamatay sa gutom? ¡At gayon ma,y, totoong nagpapacahinang loob! ¡Ito,y, hindi mabuting gauà! Ang Ina. Gayon din ang acalà co, Ramon, datapoua,t, caauaan natin ang binatang ito. Di pa nalalaong siya,y, nagmumulimuli, at caya n~ga di pa sucat masulong na totoo sa landas nang mabuting asal, na para nang ibang mulà sa cabataan ay tinuruan na. Ang Ama. Mabuti ang sabi mo, at pinasasalamatan quita, sa pagca,t, quinaaauaan mo ang aquing Robinson. Untiunting lalong naiibigan co siya, sa pagca,t, naquiquita cong nagbabago na nang asal. Samantalang siya,y, sinasalacay nang catacutan at cabalisahan, ay tila naglulubag ang samâ nang panahon. Habang humihinà ang culog at nagbabauas ang ulan, ay sumisibol na muli sa pusò ni Robinson ang pagasa. Inacalà niyang maipatutuloy ang caniyang paglacad; at nang quinuha na ang caniyang supot at ang caniyang palacol ay bigla siyang nagulantay at napasubasob sa lupà. Si Juan. ¿Ano pô ang nangyari sa caniya? Ang Ama. Bigla niyang narin~gig sa ibabao nang caniyang ulo ang isang caquilaquilabot na culog, nan~ginig ang lupà, at si Robinson ay nanigas na parang bangcay. Sa pagca,t, pumutoc ang isang culog sa cahoy na nasa ibabao nang yun~gib, at sa pagcabali ay lumagapac nang malacas, na ang acalà ni Robinson ay siya,y, tinamaan. Malaong oras na di siya pinagsaulan nang loob; datapoua,t, nang caniyang matalastas na di siya naaano ay nagban~gon; at ang una niyang naquita sa malapit sa pintò nang caniyang yun~gib ay isang malaquing cahoy na ibinual nang culog. Isang bagong caralitaan ni Robinson. Sa pagca,t, ¿saan isasabit ang caniyang hagdan, cung nabual na boô ang cahoy, para nang inaacalà niya? Nang caniyang maramdaman na tumilà na ang ulan, at ualà na siyang naririn~gig na culog, ay nan~gahas na lumabas. Datapoua,t, ¿ano caya ang caniyang naquita? Isang bagay na biglang iquinapagpasalamat sa Dios, iquinapuspos niya nang pagibig, at iquinahiya niya dahil sa caculan~gan nang caniyang pagasa. Sa macatouid ay ang san~ga nang cahoy na tinamaan nang culog ay nagnini~gas, na dahil dito,y, ualà sa caniyang gunitâ ay nagcaroon siya nang lalò niyang quinacailan~gan; cung sa bagay ay nang iniisip niyang siya,y, na sa sa lalong malaquing casacunaan, ay hindi gayon, cundi lalong inaampon siya nang Dios nang isang tan~ging biyayà. Puspos nang di malirip na pagquilala at catouaan na iquinaiiyac niya, ay nagpasalamat siya nang boong pagibig sa mapagpalang Ama nang man~ga tauo, na cahit nagpapahintulot na mangyari ang man~ga caquilaquilabot na bagay, ay dili ang hindi gumagauà siya nang puspos na carunun~gan at catuiran. ¡Oh! ¿gasino ang tauo, aniya, hamac na ood sa lupà, at gaano ang caniyang naaalaman, at man~gan~gahas lumaban sa man~ga ipinagtatalaga nang Dios na di sucat malirip nang sinoman? Magmulà na niyaon ay nagcaroon siya nang apuy, na di niya pinaghihirapan ang pagpapanin~gas; magmulà na niyaon ay di niya pinaghirapan ang pagiin~gat; nabuhay na siyang di lubhang nasisindac at naliligalig tungcol sa paghanap nang cacanin sa pulóng yaon. Inaliban niya ang paghuli nang man~ga hayop na llama, na siyang pinacausá cung baga dito sa Filipinas, at ang caniyang pinan~gasiuaan lamang muna ay ang pagiin~gat nang caniyang apuy at ang paglulutò nang hayop na yaon, na magmulà sa unang arao ay iniuan niya sa ihauan. Sa pagca,t, ang apuy ay hindi umabot sa dacong ibaba nang san~ga, na quinabibitinan nang caniyang hagdang lubid, ay mangyayaring siya,y, macasampa nang ualang pan~ganib. Ganito n~ga ang caniyang guinauà; cumuha siya nang isang san~gang nagninin~gas, saca nanaog siya sa harapan nang pinapasucan sa caniyang tahanan at nagsigâ siya sa calapit nang laman nang hayop at muli siyang umaquiat nang ualang caliuagan at pinatay niya ang apuy na nagaalab sa cahoy, at caracaraca nama,y, namatay. N~gayo,y, si Robinson ay naguing cosinero na, at hinahaguisan nang yaguit ang caniyang sigâ nang houag mamatay, at nagpapalibidlibid sa caniyang ihauan. Totoo siyang nauiuili sa panonood nang apuy; at inaari niyang isang mahalagang biyayà nang Dios na ipinagcaloob sa caniya, hindi lumilicat nang pagdidilidili nang daquilang capaquinaban~gan na quinacamtan nang tauo sa apuy. Si Ramon. Tunay n~ga at ang apuy ay isang larauan nang cadiosan; siyang pinacamahal sa man~ga elemento. Ang ama. Caya n~ga sa man~ga bulag na gentil ó di binyagan ay isang caraniuang caugalian ang pagsamba at paggalang sa caniya. Sa Roma ay laguing iniin~gatan ang apuy sa templo nang diosa Vesta, sa Atenas ay sa templo ni Minerva, sa Delfos ay sa templo ni Apolo; at nabasa mo na cung paano ang guinagauang paggalang sa caniya sa Persia. Si Ramon. Oo n~ga, datapoua,t, tayo na, sa auà nang Dios, ay naliliuanagan nang tunay na aral, ay natatalastas natin na ang apuy ay hindi dios, cundi isang biyayà nang Dios, na para naman nang tubig, nang lupà at nang han~gin, na nilic-hà at nang paquinaban~gan natin. Ang ama. Sa pagcain nang nacaraang arao, niyong sinasalità co sa inyo, na ang iquinabusog ni Robinson ay ang laman nang hayop na llama na pinalambot sa capucpoc ay hindi niya inalumana ang caualan nang asin, at inaasahan niya na sa calaunan nang panahon marahil ay matatagpuan niya doon sa pulò; datapoua,t, n~gayon ay iquinatouà na niya ang pagparoon sa tabi nang dagat, at sumaloc siya nang isang bauo nang tubig na maalat, at siya niyang ibinasà sa laman nang hayop na llama, sa pagca,t, ualà siyang ibang asin. Nang inaacalà niyang lutò na ay gaano caya ang caniyang catouaan sa unang pagputol at pagsubò nang caniyang ulam, ualang sucat matalastas cundi ang para niyang hindi nacatiquim na apat na lingo nang anomang pagcaing inalulutò sa apuy, at inaacalà niyang ualà siyang sucat asahan na macacain pa nang gayong pagcain. Ang malaquing bagay na dapat matalastas n~gayon, ay cung paanong sucat niyang gau-in, at nang houag mamatay ang apuy. Si Teodora. Iyan ay lubhang madali. ¿Mayroon pa cayang sucat gau-in para nang touî na,y, lag-yan nang cahoy? Ang ama. Totoo n~ga; ¿datapoua,t, sa gabi at cung habang siya,y, natutulog ay biglang bumacsac ang malacas na ulan, ay anong magagauà natin? Si Luisa. Talastasin pô ninyo ang aquing sinasabi. Ang guinauà co sana,y, ang sigà ay pinanailalim co sa loob nang yun~gib, na houag macapasoc ang tubig. Ang ama. Hindi masamang caisipan iyan; datapoua,t, ang cahirapan ay ang yun~gib na yaon ay totoong mahigpit na bahaguia na niya matulugan. At saca ualang butas na lalabasan nang usoc, na di niya icahihin~ga. Si Luisa. ¡Ay! tunay n~ga. Sa caguipitang iyan ay hindi co siya maaalis. Si Juan. ¡Tingnang ninyo ang cahirapang ito! ¡diyata,t, sa touitouî na ay siya,y, na sa isang caguipitan! di mamacailang inaacalà natin na ang caauaauang si Robinson ay nacaalis na sa cahirapan; datapoua,t, hindi ... Caguinsaguinsa,y, magcacaroon nang isang bagay na macapagpipighati sa caniya. Ang ama. Diyan mo maquiquita ang laquing cahirapan sa isang tauo na matacpan niyang magisa ang lahat nang cailan~gan, at cung gaanong capaquinaban~gan ang ibinibigay sa atin nang paquiquisama. Oo, man~ga anac co; tayong lahat ay totoong cahabaghabag, cung ang baua,t, isa sa atin ay mabuhay nang nagiisa, at ualang tulong na maaasahan sa ibang capouà tauo. Ang sanglibong camay ay hindi macagagauà at macapaghahandà nang quinacailan~gan nang baua,t, isa sa arao arao. Si Juan. ¿Ano pang uica ninyo? ¿Sanglibong camay ay di macagagauà nang quinacailan~gan nang baua,t, isa sa arao arao? Ang ama. ¿Hindi ca naniniualà, Juan? tingnan natin ang quinailan~gan mo n~gayong arao na ito. Unauna,y, natulog ca hangang sa lumabas ang arao; at sa isang hihigang magaling; ¿dili caya gayon? Si Juan. Sa isang colchon at sa isang cumot at sa isang unan. Ang ama. Ang colchon na lamang ang ating sabihin. Ito,y, quinasusulutan nang lana ó balahibo nang tupa, na ang unang una,y, naguing cailan~gan ang pagaalilà nang tupa, at ang isa,y, pumutol nang caniyang balahibo; ang isa,y, naglaba; ang isa,y, tumimbang at nagbili; ang isa,y, naghatid sa bahay nang lanero; at muling ipinagbili nito sa colchonero, na nang mangyaring maguing colchon, ay inihanay sa isang balotan nang liensong may guhit na tinatauag na terliz. ¿At saan nangaling ang terliz? Si Juan. Guinauà nang manghahabi. Ang ama. ¿At anong naguing cailan~gan paghabi? Si Juan. Ang sinulid, at isang habihan, at iba,t, iba pa. Ang ama. Sucat na. At sa paggauà nang habihan at lahat nang man~ga casangcapan, ¿ilang camay ang naguing cailan~gan--Saca ang manghahabi ay hindi macahahabi cung ualang hinahabi; datapoua,t, ¿saan nila quinuha? Si Juan. Sa man~ga hilandera ó lumulubid nang hinahabi. Ang ama. ¿At natatalastas mo cung ilang camay ang pinagdadaanan nang lino bago mahabi, na pasisimulan sa pagtatanim nang linasa ó cañamones? Si Juan. Magdaraan sa apat ó limang camay. Ang ama. Hindi lamang sa apat ó lima cundi sa dalauang puong camay. Datapoua,t, sabihin mo sa aquin: ¿ang carayom na ipinanahi sa colchon, ay hindi baga patalim? at ang patalim ¿ay hindi baga quinucuha sa mina? At magmulà nang macuha sa mina han~gan sa maguing carayom, ¿ilang tauo ang naguing cailan~gan? ¿Ilang man~ga casangcapan at man~ga máquina ang naguing cailan~gan sa paggauà nang carayom? ¿At ilang man~ga tauo ang naguing cailan~gan sa pagtatayò nang maquina?... Si Juan. ¿Saan pô tayo hahanga? Ang ama. N~gayo,y, pagpisanpisanin mo at pagbilangbilan~gin ang guinugol na paggauà sa pagtatanim nang cañamo ó lino, at ang man~ga ararong quinailan~gan nang magsasacá bago naitanim; ang sarisaring paggauà na quinacailan~gan sa paghabi; ang man~ga naguing cailan~gan sa paglilinis nang lana, at sa paggauà nang carayom, tila ualang cabuluhang bagay; at saca n~gayo,y, sabihin mo sa aquin, cung natantò mo na na sa paggauà nang isang hihigan na tutulugan niyang mahinusay ay naguing cailan~gan ang sanglibong camay. Si Teodora. Tingnan n~ga pô ninyo na di macasasapat ang sanglibong camay sa quinacailan~gan natin sa arao arao. Ang ama. Saca pagcurocuroin mo ang man~ga ibang bagay na quinacailan~gan mo sa arao arao; bago mo sabihin sa aquin, cung sucat mong pagtachan na si Robinson ay palagui nang na sa isang malaquing caguipitan, yayamang ualang ibang camay na macatulong sa caniya, at niyong nagcacailan~gan na dito,y, iquinatatapus niyang madali nang anomang gagau-in. Ang totoo niyang iquinaliligalig, ay ang paghanap nang paraan na magcaroong mulî nang apuy cung sacali,t, mamatay ang caniyang sigâ. Cung minsan ay quinacamot ang ulo sa pagpipilit nang pagcucurò nang mabuting paraan; cung minsa,y, biglang ilacpac ang camay sa pagcapagod nang caiisip; cung minsa,y, nagpapasial, na di maalaman cung ano ang caniyang gagau-in. Datapoua,t, sa catapusa,y, nailin~gap lamang niya ang caniyang mata sa man~ga batong nacaliliquid sa isang munting burol ay naisipan na niya ang caniyang gagau-in. Si Enrique. ¿At ano caya yaon? Ang ama. May isang batong malaqui na ang taas ay mahiguit na isang vara sa lupà. Si Cárlos. ¿Gaano caya ang laqui? Ang ama. Inaacalà cong may dalauang vara ang habà, isang vara ang luang at gayon din ang capal. Baga ma,t, umulan nang malacas, ay tuyô rin ang ilalim nang batong yaon, na parang mayroong bubun~gan sa ibabao. Saca naquita ni Robinson na sa ilalim nang batong yaon ay macagagauà nang isang tahanan na totoong nababacuran; at napagmasdan pa na madaling macagauà doon nang isang cosina na may lalabasan nang usoc. Pinasiya n~ga sa loob na caniyang pasimulan agad. Sa ilalim nang bató ay hinucay niya nang caniyang asarol ang lupà na mahiguit sa isang vara, at inaacalà niyang sarhan ang dalauang panig hangan sa umabot sa bató sa itaas. Si Teodora. ¿At paanong gagau-in niya sa pagsasara sa dalauang panig? Ang ama. Siya,y, nahirati nang pagmalasin ang lahat nang bagay na caniyang naquiquita, at itinatanong niya sa caniyang sarili: ¿ano caya ang cagagamitan co nito? caya n~ga di niya inalintana ang pagcaquita nang isang lupang malagquit na caniyang napagmasdan sa isang lugar nang pulô; at magmulà niyao,y, sinabi niya sa caniyang sarili: ¿sinong nacatatalastas, cung maaalaman co ang paggauà sa lupang ito nang ladrillo at nang macapagban~gon aco nang isang pader ó isang dingding? napagisip niya ang bagay na ito; at nang caniyang mahucay na ang lahat nang lupà sa caniyang cusina, ay dinampot niya ang caniyang asarol, quinuha niya ang caniyang sundang na bató, at siya,y, lumipat sa quinalalaguian nang lupang malagquit, ticang ipatutuloy ang bago niyang guinagauà. Sa calacasan nang ulan ay lumambot ang putic na hindi niya pinaghirapan ang paggauà sa lupang yaon na maguing parang ladrillo, at pagcatapus ay maputol niyang magcaparapara. Nang caniyang magauà sa sandaling oras ang man~ga ladrillong ito, ay inihanay niya sa isang lugar na tatamaan nang arao sa maghapon, at inaliban niya sa icalauang arao ang pagpapatuloy nang caniyang guinagauà, nagbalic siya sa caniyang tinatahanan, ticang cacanin niya ang natira niyang inihao, sa pagca,t, sa caniyang casipagan ay nagdamdam siya nang cagutuman. Nang mangyaring siya,y, macacaing magaling sa arao na yaon, ay dinagdagan niya ang caniyang pagcain nang laman nang niyog na caniyang natira, at dahil dito,y, totoong sumarap ang caniyang pagcain. ¡Ah! ang sigao ni Robinson na nagbubuntong hinin~ga sa caibuturan nang pusò, sa caligayahan at calumbayan. ¡Ah, laquing capalaran co, aniya, n~gayon, cung aco,y, magcaroon nang isa man lamang caibigan, cahit isang tauong lalong maralità sa lahat nang salantâ na sumama sa aquin; isang may pagiisip, na mapagsabihan cong siya,y, aquing iniibig, at masabi naman niyang aco,y, iniibig niya! ¡Ó magcamayroon man lamang aco nang isang hayop sa bahay, isang aso, ó isang pusà, na aquing magauan nang magaling, at umamò at maman~ginoon sa aquin! Dito na tumulò ang caniyang luhà, sa pagala-ala nang panahon na sucat niyang macamtan ang cauilíuiling paquíquísama sa caniyang man~ga capatid at caibigan, na caniyang quinaauay. ¡Ay! ang sigao niya, sa malaquing capighatian nang pagcaalaala niya nang bagay na ito: ¡hindi co aniya napagaalaman noon ang cahalagahan nang isang caibigan! ¡Totoong mahirap pala ang ualà tayong caulayao, cung ninanasa nating mabuhay nang maligaya! Cung n~gayo,y, mangyayaring aco,y, magsaulì sa batà, ¡gaanong cagandahan nang loob ang ipaquiquita co sa aquing man~ga capatid at man~ga capouà batà! ¡Gaanong pagtitiis co sa mumunti nilang caculan~gan! ¡At gaanong pagiin~gat co at pagpipilit na macasundo ang lahat sa aquing mabuting caugalian, nang sila,y, mapilitang umibig sa aquin! ¿Baquit, Dios co, di co natalastas ang malaquing cagalin~gan nang paquiquipagcaibigan sa di co na macamtan, at di co macacamtan magpacailan man? Nang caniyang masabi ito, ay nagcataong nailin~gap niya ang mata sa isang suloc nang mahigpit niyang tahanan, at nacaquita siya nang isang gagamba na doo,y, gumauà nang bahay. Nacaramdam si Robinson nang isang malaquing caligayahan sa pagcaisip lamang na siya,y, matutulog na may isang casama, na di na napagcurò na yao,y, isang hayop na totoong ualang halaga. Tinicang humuli arao arao nang lan~gao nang maibigay sa gagamba, at nang caniyang maipaquilala sa hayop na yaon, na siya,y, na sa sa isang lugar na ualang sucat catacutan, at doo,y, siya,y, pinacacain nang boong pagibig at casaganaan, at nang mangyaring siya,y, umamò cung mangyayari. Yayamang hindi pa guinagabi, at ang han~ging humihihip ay malamig at maguinhaua dahil sa nagdaang unós, ay ayao si Robinsong matulog, cundi gugulin pa ang sandaling panahon sa isang bagay na may casaysayan; dahil dito,y, hinauacan ang caníyang asarol, at mínulan ang paghucay nang lupà nang caniyang cusina. Datapoua,t, tinamaan niyang nagcataon ang isang bagay na matigas na nababaon sa lupà, at halos nasirà ang caniyang asarol. Inacalà niyang yao,y, isang bató: datapoua,t, ¡gaano ang caniyang pagtataca nang caniyang buhatin ang bagay na yaon na totoong matigas at mabigat, at naquita niyang yao,y, guintong dalisay! Si Juan. ¡Totoong mapalad naman yaong si Robinson na ualang cahalimbauà! Ang ama. Mangyari; siya,y, anac nang capalaran. Ang guintong caniyang nacuha ay totoong malaqui na cung caniyang gagau-ing salapî ay lalabasan nang sandaang libong piso. Tingnan mo at totoong mayaman na at macapangyarihan si Robinson. ¡Ilang bagay caya ang caniyang mabibili at ilang tauo caya ang caniyang mauutusan! mangyayaring siya,y, macapagpatayò nang isang Palacio, magcacaroon siya nang man~ga salamin, man~ga palamuti sa bahay, man~ga carruage, man~ga cabayo, man~ga alilà, at sarisari pang bagay. Si Teodora. Oo n~ga pò, datapoua,t, ¿saan siya cucuha sa pulong yaon nang man~ga bagay na iyan, cung doo,y, ualà isa mang tauong magbili sa caniya nang anomang bagay? Ang ama. Totoo n~ga ang salitâ mo: hindi co naalaala ang bagay na yaon. Datapoua,t, si Robinson ang siyang nacapagdilidili niyan, sa pagca,t, bucod sa di niya iquinaligaya ang pagcaquita nang cayamanang iyan, ay caniyang sinicaran at pinaguicaan nang ganito: «Diyan ca matapon, hamac na guintò, na caranìua,y, totoong pinipita nang man~ga tauo, at di miminsang sa pagcacamit sa iyo ay nacagagauà nang cahiyahiyà at cung minsa,y, nagcacasala pa. ¿Anong mahihitâ co sa iyo? ¡Oh! cung ang naquita co sana,y, isang pirasong bacal, marahil ay magagauà cong isang palacol ó isang sundang! ay ualang caliuagang ipagpapalit quita sa isang dacot na pacò, ó sa alin mang casangcapang paquiquinaban~gan.» Iniuan niya sa lupà yaong mahalagang bagay, at pagcatapus ay bahaguia na niya matingnan cung siya,y, napaparaan sa quinalalaguian. Si Luisa. Natatalastas pô ninyo na ang caniyang guinauà ay para nang guinauà nang manoc. Ang ama. ¿Ano ang guinauà nang manoc? Si Luisa. ¿Baquit pô? ¿Nalilimutan na baga ninyo ang fábula na inyong sinalitâ sa amin isang arao? minsa,y, ang isang manoc ay nagcucutcot sa lupà; at di caguinsaguinsa,y, nacaquita siya nang isang mahalagang bagay...... ¿Ano cayang mahalagang bagay? Ang ama. ¿Isang margarita baga? Si Luisa. Oo pô, isang margarita na ang pahayag ninyo sa amin ay isang perlas. At ang sinabi nang manoc ay ganito: «¿Anong mahihitâ co sa iyo cahit anong diquit mo? mabuti pa sa aquin ang aco,y, nacaquita nang isang butil na palay.» At dahil dito,y, pinabayaan ang margarita sa lupà, at hindi na niya inalaala minsan man. Ang ama. Totoong mabuti ang pagcacatulad mo sa fábula. Ganito n~ga ang guinauà ni Robinson sa guintong caniyang nasumpun~gan. Samantalang nalalapit naman ang gabi, sa pagca,t, matagal nang ang arao ay sumusucsoc na sa dagat. Si Teodora. ¿Baquit pô sumusucsoc sa dagat? Ang ama. Ganito n~ga ang acalà nang man~ga nagsisitahan sa capuluan, ó as alin mang lugar na ualang naquiquita cundi dagat. Ang tin~gin nila,y, capag lumulubog ang arao, ay tila totoong napaiilalim sa dagat; at dahil dito,y, sinasabi natin na cung minsan ay napaiilalim sa dagat; sumicat na maliuanag ang bouan sa cabilang ibayo nang lan~git, na naliliuanagan ang yun~gib ni Robinson nang isang cauiliuiling liuanag, na sa caligayahan nang pagmamasid ay nalaon bago natulog. Datapoua,t, nang mahaguisan na niya nang man~ga malalaquing cahoy ang apuy nang lumagui ang nin~gas, ay siya,y, natulog na. Tayo naman ay liniliuanagan n~gayon nang banaag nang bouan, ay nagbibigay liuanag sa lupà. Habang tayo,y, napatutun~go sa bahay ay ating pagmalasing magaling. Tingnan ninyo at totoong mariquit at cauiliuili; at handugan natin nang pasasalamat ang lumic-hâ sa caniya, at nang magbauas ang calungcutang inihahandog sa atin nang cadiliman nang gabi. =ICAPITONG HAPON.= Sa icalauang arao nang hapon ay si Juan, si Nicolás at si Teodora, ay nan~gahas na binatac sa camay ang canilang ama at sa dulo nang caniyang casaca, na ang nasa,y, dal-hin siya sa buquid. Ang lahat ay naquitulong sa canila, at napilitan siyang umalis nang bahay. Ang ama. ¿Anong laquing pagpipilit ninyo? ¿Saan ninyo aco ibig dal-hin? Si Juan. Sa buquid, sa ilalim nang punò nang mansana. Ang ama. ¿At baquit? Si Nicolás. Nang ipatuloy ninyo ang sinapit ni Robinson. Si Teodora. Oo pô, ang historia ni Robinson natin. Ang ama. Oo n~ga; datapoua,t, inaacalà cong hindi iquinaaalio ninyo ang aquing Robinson na para nang una. Si Juan. ¿Baquit pô? ¿sino ang nagsabi sa inyo? Ang ama. Cung hindi aco nagcacamalî, ay naquita co cahapon na ang ilan sa inyo ay naghihicab, at ito,y, caraniuang isang tandâ na quinayayamutan na ninyo. Si Teodora. Hindi pô. Cami po,y, napagod sa cahuhucay sa halamanan, at talastas na ninyo na pagcatapus nang paghucay sa boong hapon, ay sapilitang magaantoc nang caunti. Si Nicolás. N~gayo,y, ualà caming guinagauà cundi ang magbunot nang damó, at dinilig namin ang ensalada lamang, caya cami hindi nagaantoc. Si Luisa. Tingnan ninyo ang paglucso co. ¿Paanong aco,y, magaantoc? Ang ama. Sasalitin co, yayamang siya ninyong iniibig; datapoua,t, capag cayo,y, napapagod na sa paquiquinyig nang historia ay sabihin ninyo sa aquin. Si Juan. Hindi pô cami mapapagod, caya salitin na ninyo. Ang ama. Sa pagca,t, sa pulò ni Robinson ay hindi matiis ang init cung arao ay napipilitan siyang cung may anomang gauà ay pinasisimulan niya sa umagang umaga, at pagtaas nang arao caniyang itiniguil, bago niya pinagbabalican capag dacong hapon na. Nagban~gon na n~gang maagang maaga, dinagdagan nang gatong ang apuy, at quinain ang calahati nang niyog na caniyang natira. Inibig namang ihao ang capirasong laman nang hayop na llama, datapoua,t, sa pagca,t, may amoy dahil sa labis na cainitan, caya hindi siya nacacain nang lamang cati sa arao na yaon. Sa oras nang caniyang pagcuha nang caniyang supot na ticang dadal-hin sa caniyang pinaggagauan nang man~ga ladrillo, ay naquita niya ang man~ga patatas na caniyang isinilid doon na may dalaua nang arao. Naisipan niyang ilagay ang man~ga patatas na ito sa ilalim nang abo nang caniyang sigâ, at nang maalaman niya cung ano ang maguiguing lasa cung malutò, at capagcatapus nito ay lumacad na. Dinalidali niyang totoo ang paggauà, na bago tumangahali ay naquita niyang mabuti na ang lagay nang caniyang man~ga ladrillo, na inaacala niyang cailan~gan sa pagbabacod sa caniyang cusina. Saca napatun~go sa tabing dagat sa paghanap nang man~ga ilang talaba; totoong cacaunti ang caniyang naquita, datapoua,t, doo,y, nasumpun~gan niya nang boong caligayahan ang isang pagcaing lalò pang mahalaga. Si Juan. ¿At ano pô yaon? Ang ama. Isang hayop na cailan ma,y, hindi niya nacacain; datapoua,t, narin~gig niya na ang laman niyon ay totoong mabuti at masarap. Si Juan. At sabihin ninyo ¿cung anong hayop yaon? Ang ama. Isang pagóng na totoong malaqui, at bihirang maquita ang ganoong calaquing pagóng sa man~ga lugar na yaon. Ang bigat ay may isang quintal. Si Teodora. ¡Caquilaquilabot na pagóng yaon! ¿At mayroon pang lalong malalaqui? Si Juan. Oo, at totoong malalaqui. ¿Hindi mo naaalaala ang sinasabi sa atin nang ating ama sa historia nang man~ga biaje niong man~ga tauong lumibot sa paliguidliguid nang mundo, at nacaquita sila sa dagat nang dacong timugan nang ilang man~ga pagóng na ang timbang ay may tatlong daang libra? Si Teodora. ¡Catacottacot! Ang ama. Pinasan ni Robinson sa balicat yaong malaquing pagóng, ó pauican, at dahandahan niyang dinala sa caniyang yun~gib. Diya,y, pinagpupucpoc niya ang balat sa licod nang pagong hangan sa nagputoc ang bandang ibabâ; at sacá quinuha ang laman at caniyang pinatay, pumiraso nang laman na caniyang iihao. Sa caniyang capaguran ay nagcaroon siya nang gustong cumain; at habang caniyang iniihao, ay pinagiisipisip niya cung ano ang caniyang gagau-in sa natitirang laman nang pagóng at nang houag masirà, sa pagca,t, siya,y, ualang asin at sisiglang pagaasnan. Iquinapipighati niya ang pagcagunitâ na ang laman nang pagong, na macacain niya hangang man~ga ualong arao at mahiguit pa, ay hindi na macacain pagdating nang apat na puong oras; datapoua,t, naisipan niya ang paraan nang pagaasin. Ang balat sa licod ó talucab nang pagong ay magagauà niyang sisiglan nang pagaasnan. Datapoua,t, ang uicà niya,y, ¿saan aco cucuha nang asin?... ¡Ah, pagcahan~galhan~gal co! aniya. ¿Sinong macapagaalis sa aquin na busan co nang tubig na maalat sa dagat ang laman nang pagong, at ito,y, para ring inasnan? ¡Mabuting caisipan! ang uícà niya; at sa malaquing catouaan sa pagcaisip niya, ay lalo siyang lumicsi nang pagiihao. Sa catapusa,y, nang malutò na ang capiraso nang pagong, at maticman na niya ang casarapan, ay nagbuntong hinin~ga at naguicà nang ganito: «¡Oh cung aco,y, magcaroon sana nang capirasong tinapay! ¡Pagcahan~gal co niong aco,y, batà, na di co natatalastas na ang capirasong tinapay ay isang daquilang biyayà nang lan~git! Di co pa iquinatotoua niyon ang tinapay lamang, cung ualang cahalong mantequilla ó queso, at n~gayo,y, aariin cong isang malaquing caparalaran, cung magcamit aco nang maiting na tinapay na ibinibigay sa asong nagbabantay sa halamanan.» Sa pagiisip niya nito,y, naalaala niya ang man~ga patatas na caniyang iniuan sa umaga sa ilalim nang abó. Tingnan natin, aniya, cung ano ang labas; at cumuha nang isang patatas. ¡Bagong caligayahan, at bagong capalaran niya! yaong matigas na bun~ga nang cahoy na matigas ay lumambot at totoong masarap ang amoy nang biyaquin niya, na di na pinagtingnantingnan, at caniya nang isinubò, at naticman niyang totoong masarap. Magmulà na niyaon ay natalastas ni Robinson na ang bun~gang yaon, bagama,t, nacucuha sa bundoc, ay magagauà niyang parang tinapay. Quinain na n~ga niya; sa pagca,t, ang sicat nang arao ay totoong masaquit, ay naghilighiligan siyang sandali sa caniyang hihigan, at pinagcurocurò niyang magaling cung ano ang caniyang magagauà, capag nagbauas na ang init nang arao. Totoong cailan~gan, aniya, na hintin cong mabilad sa arao nang tumigas ang aquing man~ga ladrillo, at aquing pasisimulan ang pagtatayô nang pader. Samantala,y, aco,y, lalabas nang panghuhuli nang isang man~ga dalauang hayop na llama. Datapoua,t, ¿anong gagau-in co sa totoong maraming lamang cati? Ang dapat cong gau-in ay aquing tapusin ang cusina co, at nang aquing mapausucan ang anomang ibig cong itingal. ¡Mabuting caisipan ito! ang uicà niya; at caracaraca,y, nagban~gon sa hihigan, napatun~go sa talaga niyang gagau-ing cusina, at nang mapagacaacalà niya doon ang lalong mabuting paraan nang masunod niya ang caniyang ninanasà. Hindi naglao,t, caniyang natalastas na ang bagay na yao,y, caniyang magagauà; sa pagca,t, bucsan lamang ang pader na caniyang itatayò nang dalauang butas, at isulot niya sa dalauang butas na yaon na magcatapat ang isang cahoy na mahabà, ay ualang caliuagang maisasabit niya ang lamang cating ibig niyang paasuhan, at dahil dito,y, yari na ang chimenea. Dapat na ninyong maacalà na dito sa bago niyang naisipan ay totoo siyang natotouà. Ibibigay niya cahit anoman, houag lamang di tumigas agad ang caniyang man~ga ladrillo, at nang caracaraca,y, mapasimulan na niya ang daquilang bagay na caniyang binabantà. ¿Datapoua,t, anong dapat niyang gau-in? Ang magtiis hangang sa tumigas ang caniyang man~ga ladrillo sa init nang arao, at samantala,y, humanap siya nang sucat magauang paquiquinaban~gan sa hapong yaon. Sa bagay na ito,y, nagcurocurò siya, at nungò sa caniyang pagiisip ang isang bagay na totoong malaqui sa lahat at siya,y, nagtaca sa caniyang cahan~galan at di niya naisipan agad yaon. Si Juan. ¿At ano pô yaon? Ang ama. Ang magalilà sa bahay nang ilang man~ga hayop, na di lamang gagamitin niya sa pagcain cundi naman maguing casama niya. Si Teodora. ¡Ah! ¿Di pô baga yaong man~ga hayop na tinatauag na llama? Ang ama. Totoo n~ga: sa pagca,t, yaon lamang ang man~ga hayop na caniyang naquita doon. Sa pagca,t, totoong maaamò ay inacalà niyang hindi siya magcacapagod na humuli nang dalauang buháy. Si Teodora. ¡Totoong mariquit na bagay! at ibig cong macasama niya, at nang macahuli pa nang dalaua nang man~ga hayop na yaon. Ang ama. ¿Datapoua,t, ano ang gagau-in mong paraan nang macahuli cang buháy nang man~ga hayop na llama? sa pagca,t, hindi natin dapat na acalain na totoong maaamò na napahuhuli sa camay. Si Teodora. Cung gayo,y, ¿paanong gagau-in ni Robinson sa paghuli sa canila? Ang ama. Diyan naririyan ang cahirapan; at ito ang pinangugulan niya nang matagal na pagiisip ó pagcucurò. Datapoua,t, capag ang tauo,y, nagaacalà nang isang bagay na may capangyarihang mayari, ay ang pagpipilita,y, ang catiyagaan at pananatili, sa pagca,t, sa catapusa,y, tatalunin niya ang lahat nang caniyang pagiisip at casipagan. Totoong daquilà ang capangyarihang ipinagcaloob sa atin nang maauaing Cumapal sa atin. Talastasin ninyo ito; cailan ma,y, houag cayong magaalinlan~gan at malulupaypay ang inyong loob sa anomang bagay na inyong gagau-in, cahit anong hirap, houag lamang di ninyo pagtiticahang matibay hangan sa di ninyo maquitang matapus. Ang casicapan, ang laloong pagcucuro, ang catibayan nang loob, ay siyang iquinayayaring madalì nang man~ga bagay na sa unang paggauà ay inaacalang di mayayarì. Cailan ma,y, houag ninyong pahihinain ang loob, cahit anong cahirapan ang nacahahadlang sa anomang bagay na ibig ninyong gau-in; cundi acalain ninyo na cung lalong malaqui ang pagpipilit na quinacailan~gan sa paggauà nang anomang bagay, ay lalong malaqui ang caligayahan na inyong cacamtan cung maquita ninyong matapus na. Ganito n~ga ang guinauà ni Robinson nang macatagpò nang paraan sa paghuling buhay nang man~ga hayop na llama; at ito,y, ang paghahandà nang isang silò, magtatagò siya sa alin mang cahoy, at ihahaguis niya ang silò sa unang hayop na lumapit sa caniya. Dahil dito,y, guinugol niya ang ilang oras sa paggauà nang isang lubid na may catibayan; at nang maicanà na ang silò na cung hilahin ay maghihigpit, ay tinicman niyang madalas at nang caniyang maalaman cung mabuti na, at dumadagusdos cung hilahin. Inaacalà ni Robinson na malayò ang caraniuang iniinoman nang man~ga hayop na llama, at sa pagaalinglan~gan niya na hindi lalapit nang batis sa dacong hapon, sa pagca,t, cailan man ay hindi niya naquiquitang naparoroon cundi tanghali lamang, ay inaliban ang caniyang paglabas sa icalauang arao, at ang caniyang guinaua,y, naghandâ nang lahat nang babaonin sa paglacad. Sa macatouid baga,y, naparoon sa lugar na quinaquitaan niya nang patatas, at pinunò niya ang caniyang supot. Ang iba,y, ibinaon niya sa abó, at inilagay niya ang natira sa isang suloc nang caniyang yun~gib, at nang caniyang macain sa man~ga arao na susunod. Bucod dito,y, pumutol pa nang capirasong laman nang pagong, na caniyang cacanin sa hapunan at sa quinabucasan nang umaga, sacá dinilig nang tubig sa dagat ang natira nang laman nang pagong. Pagcatapus ay humucay sa lupà; doon inilagay ang talucab nang pagong na quinasisidlan nang lamang inasnan; sa ibabao inilagay ang capirasong inihao na cacanin sa gabi, at tinacpan nang man~ga san~ga nang cahoy ang bibig nang hucay na yaon. Nang mangyaring malibang ang caniyang loob, ay nagpasial siya sa tabi nang dagat, na doo,y, masarap ang hihip nang han~gin na nacapagbabauas sa malaquing cainitan. Minamalas niya ang calauacan nang dagat, at iquinatotouâ niya ang pagcaquit nang mahihinhing alon, na marahang naghahalihalili, ay bahaguia na lamang nagagalao ang capatagan nang dagat. Datapoua,t, nang maibaling ang man~ga matá sa lugar na quinalalag-yan nang caniyang bayang ninanasang sapitin ay natulò ang caniyang luhà sa matá, at nanariuà ang pagcagunità niya sa caniyang man~ga iniibig na magulang. «¿Anong guinagauà caya n~gayon, ang uicà niyang lipos nang capighatian, anong guinagauà caya nang man~ga magulang cong ualang caaliuan? Cung hindi namatay sa carahasan nang mapait na capighatiang ibinigay co sa canila, ¡laquing calungcutan ang canilang quinasapitan! ¡laquing pagbubuntong hinin~ga sa di pagcacaroon cundi iisang anác, at ang anac na ito na tantong iniibig nila, ay nagasal nang totoong masamâ, na nacapan~gahas iuan sila! Patauarin ninyo, mapalayao cong man~ga magulang, patauarin ninyo ang palamara at naualà ninyong anac, na nagbigay sa inyo nang labis na capighatian. At Icao, mapagpalang Maycapal, nacaisaisa cong Ama, at nacaisaisa cong casama sa iláng na ito, at tagapagcupcop at caaliuan co, hulugan mo ang man~ga iniibig cong magulang nang iyong man~ga mahalagang biyayà, at nang lahat nang man~ga capalaran at caguinhauahang itinatalaga mo sa aquin, at dahil sa casucaban co,y, di aco naguing dapat tumangap nang man~ga biyayang yaon; ipagcaloob mong lahat, Pan~ginoon co, sa icaguiguinhaua nila, nang mabayaran ang man~ga capighatian na dahil sa aquin ay canilang dinalitâ. Magcapalad nauà sila, yayamang sila,y, ualang casalanan; at sa pagca,t, aco ang sucaban ay titiisin co nang boong pag-ayon sa iyong calooban ang man~ga capahamacan, na sa icapagbabago cong asal ay iniibig ipahatid sa aquin n~gayon nang di malirip mong carunun~gan.» Sa murang balat nang isang cahoy na nalalapit sa caniya, ay iguinuhit nang sundang ang man~ga cagalanggalang na n~galan nang caniyang ama at ina, tumutulô ang luhang caniyang hinahagcan, at ganito rin naman ang guinaua sa ibang punò nang cahoy na caniyang sinusulatan nang n~galan nang caniyang man~ga magulang, na ang nasà niya,y, maalaala sa lahat nang oras. Si Teodora. Si Robinson ay totoong naguiguing mabuting tauo. Tingnan pô ninyo,t, n~gayo,y, tila panahon na na siya,y, han~goin nang Dios sa man~ga cahirapan sa pulong yaon, at siya,y, dal-hin sa bahay nang caniyang man~ga magulang. Ang ama. Ang Dios lamang na nacatatalastas nang lahat nang bagay, at nacaalam nang nararapat cay Robinson, ay siyang magtatalaga nang maguiguing capalaran niya. Ang man~ga nangyari sa binatang ito, ay siyang parang nagpunlà sa caniyang puso nang binhi nang cabanalan; datapoua,t, ¿sinong nacatatalastas, cung ang man~ga ibang bagay ay macasasamang muli sa caniya? Cung n~gayo,y, macaaalis sa pulô, cung macapagbabalic na muli sa bahay nang caniyang man~ga magulang, ¿sinong macatatalastas cung ang isang masamang halimbauà, ó ang man~ga caguinhauahan at man~ga catamasahan, ay macapagpapasamang muli nang caniyang man~ga caugalian? Tunay n~ga, man~ga anac co, yaong cahatulan na: ang nacatayo,y, magin~gat nang houag marapâ. Habang si Robinson ay nagpapasial, para nang sinabi co na sa tabi nang dagat, ay naisipan niyang mabuti ay maligò, yayamang siya,y, batà pa ay natutong luman~goy. Hubad siya; datapoua,t, ¡gaanong laqui nang caniyang panguiguilalas nang maquita niya ang lagay nang caniyang barò, at baquit ualà na cundi yaon lamang! sa pagca,t, siyang nacasoot sa caniyang mahaba nang arao, baquit totoong mainit sa pulòng yaon, ay hindi na maquilala cung ano ang culay. Linabhan n~ga niyang mabuti bago siya naligò; iniyangyang niya sa isang cahoy, at nang matuyò, bago lumusong siya sa tubig. Luman~goy siyang napatun~go sa isang pulò na lumilitao sa dagat, at cailan ma,y, di pa niya dinarating. Ang pagpatun~gong ito ni Robinson sa pulòng yaon ay totoo niyang pinaquinaban~gan; sa pagca,t, natalastas niya na sa man~ga oras na pagsulong nang tubig ay lumulubog ang pulòng yaon, at sa pagurong ay naiiuan doon ang maraming man~ga pagong, man~ga talaba, man~ga cabibi at iba pang macacain. Ualà siyang hinuling anoman nang arao na yaon, at niyon naman ay di niya quinacailan~gan. Sa pagca,t, niyon ay saganà siya; datapoua,t, iquinatouà niyang totoo ang pagcatalastas nito. Ang pulòng yaon na caniyang linalan~guyan, ay totoong masaganà sa isdâ, na halos ay caniyang mahuli sa camay; at cung mayroon siyang lambat, ay sucat macahuli nang isang libo mang isdâ. Totoo n~ga,t, ualà siyang lambat; datapoua,t, sa pagca,t, siya,y, totoong mapapalarin sa lahat nang caniyang guinauà magpahangan n~gayon, ay inacalà niyang sa calaunan nang panahon ay matutumpac siyang gumauà nang isang lambat na ipan~gisdâ. Malaqui ang caniyang touà sa man~ga bagong bagay na caniyang naquita, umahon na nang macatapus na siya,y macapaligò na mahiguit na isang oras; at yayang tuyò na ang caniyang barò dahil sa hihip nang han~gin, ay isinoot niyang maligaya, sa pagca,t, niyon lamang nagcaroon siya nang malinis na damit. Datapoua,t, sa pagca,t, nagaui na siya sa pagcucurò, ay bumunggò sa caniyang pagiisip na di maglalalong lubhá ang caniyang barong yaon; sa pagca,t, laguing siyang na sa sa caniyang catauan, ay cung magcadurogdurog na ay hindi niya maaalaman cung paano ang pagcacaroon niya nang damit. Sa pagcagunità nito,y, parang natubigan ang lahat nang quinamtan niyang caligayahan; datapoua,t, pinapanghinapang niya sa boong macacayanan, at nagtuloy sa caniyang tahanan, puspos nang pagasa sa Dios na siya,y, hahan~goin sa lahat nang caguipitan. Si Luisa. Totoong naiibigan co nang totoo itong si Robinson. Totoong icaliligaya co na siya,y, maparito at dumalao sa atin. Si Teodora. Cung aco po,y, bibig-yan ninyo nang isang pliegong papel, ay totoong malaqui ang pagcaibig cong sulatan ang señor Robinson. Si Nicolás. Aco naman. Si Juan. Di co rin naman calilimutan ang pagsulat sa caniya. Si Luisa. Cung aco,y, marunong sumulat, ay maquiquita ninyo ang ipadadala co sa caniya. Ang ina. Hindi cailan~gan; sasabihin ninyo sa aquin ang ibig ninyong sabihin sa caniya, at susulatin co. Si Luisa. Ganoon n~ga pô, inang. Ang ina. Cung gayo,y, pumarito cayong lahat. Bibìg-yan co ang baua,t, isa sa inyo nang papel. Nang macaraan ang calahating oras ay isa,t, isang dumarating ang man~ga batà na naglulucsuhan, at ipinaquiquita sa canilang ama ang ipadadalang sulat nang baua,t, isa cay Robinson. Si Luisa. Narito pò ang aquing sulat, at mangyaring basahin ninyo. Ang ama. (_Binasa niya sulat ni Luisa_.[4] «Iniibig cong Robinson: pagpilitan mo ang paguiguing mabuting tauo at pagpapacasipag, sa pagca,t, ito,y, calulugdan nang man~ga tauo at nang iyong man~ga magulang naman. Tangapin mo ang aquing pacumusta. Naquita mo na na ang pagcacailan~gan ay nacapagpapagauà nang maraming bagay. Si Teodora at si Juan ay nagpapacumusta sa iyo, at gayon din si Enrique at si Nicolás. Dalauin mo cami ritong isang arao, at bibig-yan quita nang ibang man~ga cahatulan na lalò pang magaling. _Luisa_.» [Talababa 4: Pinatotoohanan nang autor aleman na ang man~ga sulat na ito,t, gayon din naman ang caramihan nang man~ga tanong at sagot nang man~ga batà na natalatà sa librong íto, ay tunay at sinaling magaling sa man~ga sinasabi nang man~ga batang tínuturuan.] Si Teodora. N~gayo,y, tingnan pô ninyo ang aquin. _Binasa nang ama_. «Caibigan co: ninanasà namin sa iyo ang lahat nang cagalin~gang aming macacayanan, at capag aco,y, binig-yan nang cuarta ay ibibili quita nang anomang bagay. At pacain~gatan mo ang pagpapacabuti nang caugalian para nang pinasimulan mo na. Tangapin mo ang caunting tinapay na ipinadala co sa iyo, at pagin~gatan mong houag cang magcasaquit. ¿Ano ang lagay mo n~gayon? Mabuhay cang magaling, caibigan cong Robinson, na bagama,t, hindi quita naquiquilala, ay totoong iniibig quita, at aco ay ang tapat mong caibigan na si _Teodora_.» Si Nicolás. Ito pô ang aquin, maicli pò lamang totoo. _Binasa nang ama_. «Minamahal cong Robinson: iquinalulumbay cong totoo ang pagcaquita cong icao ay totoong caauaauà. Cung icao ay na sa sa bahay nang iyong man~ga magulang, ay di mo masasapit ang ganiyang man~ga cahirapan. Iquinaliligaya co ang icao ay ualang damdam, at mabalic cang madali sa bahay nang iyong man~ga magulang. Á Dios. Ang iyong caibigan na si _Nicolás._ _Hamburgo 7 de Febrero._» Si Juan. Ang aquin naman. _Binasa nang ama._ «Sr. Robinson: quinaaauaan co cayong totoo, sa pagca,t, cayo,y, nahihiualay sa lahat nang tauo: inaacalà cong sa oras na ito,y, totoo cayong nagsisisi na. Houag cayong magcacaramdam; at ninanasa co sa boong pusò, na balang arao ay maquiquita namin cayo, cung cayo,y, papabalic na sa bahay nang inyong man~ga magulang. Houag ninyong pabayaan ang pagasa sa Dios mulà n~gayon hangan sa man~ga haharaping arao, at cayo,y, pagpapalain niya. Sinasabi cong muli, na cayo naua,y, houag magcacaramdam. Ang inyong tapat na caibigan na si _Juan._ _Hamburgo 7 de Febrero._» Si Enrique. Ualà acong guinauà cundi isinulat cong madali ang borrador na ito, at nang aco,y, macapagbalic agad dito. _Binasa nang ama._ «Totoong minamahal cong catoto at señor Robinson: ¿ano pò ang lagay ninyo sa pulóng iyan? Nabalitaan co na totoong maraming cahirapan. Hindi pa ninyo natatalastas na cung ang pulóng inyong quinalalaguian, ay tinatahanan ó hindi, at icatotouà cong maalaman. Natalastas co naman na cayo,y, nacacuha nang isang malaquing guintô; datapoua,t, hindi ninyo magamit sa anomang bagay sa pulóng iyan.» Ang ama. Idinagdag mo sana ito: «Dito man sa Europa ay hindi iquinapaguiging mabuti at iquinapaguiguing mapalad nang man~ga tauo ang guintô.» «Lalò pa ninyong paquiquinaban~gan cung sa lugar nang guintô ay nacacuha cayo nang capirasong patalim na magagauang sundang, palacol at iba pang casangcapan. Houag nauà cayong magcacasaquit at pagutusan ninyo ang tunay ninyong catoto na si _Enrique.»_ Si Teodora. At n~gayo,y, ¿paanong gaga-uin natin na ang man~ga sulat na ito,y, dumating sa caniya? Si Luisa. ¿Mayroon pa bagang sucat gau-in para nang ibigay natin sa Capitan nang alin mang sasac-yan napatutun~go sa América? At cung gayo,y, mapadadalhan naman natin nang anomang bagay si Robinson. Ibig co siyang padalhan nang pasas at almendras; ¿bibig-yan baga ninyo aco, inang? Si Ramon. _(Binulun~gan ang canilang ama.)_ Ang isip nila,y, totoong buhay pa si Robinson. Ang ama. Pinasasalamatan co cayong ualang hangan, man~ga anac co, sa n~galan ni Robinson dahil sa magandang loob ninyo sa caniya; datapoua,t, hindi ninyo maipadadala sa caniya ang man~ga sulat na iyan. Si Teodora. ¿At baquit hindi? Ang ama. Sa pagca,t, malaon nang panahon na ang caloloua ni Robinson ay na sa cabila nang buhay, at ang caniyang catauan ay naguing lupà na. Si Teodora. ¿Baquit pò mamamatay, cung n~gayo,y, bagong capaliligò lamang? Ang ama. Nalilimutan mo, Teodora, na ang sinasalitâ co cay Robinson, ay nangyari nang may limang puo nang taon. Datapoua,t, n~gayo,y, isinusulat co ang caniyang Historia, at diya,y, isasama cong ipalilimbag ang inyong man~ga sulat. Cung caniyang matangap ang man~ga sulat na iyan sa cabilang buhay, ay inaacala cong icalulugod niyang lubhâ ang pagcatalastas nang daquilang pagmamahal ninyo sa caniya. Si Luisa. Datapoua,t, houag pò ninyong di ipatuloy ang lahat nang man~ga bagay na nangyari sa caniya. Ang ama. Oo. Sasabihin co pa sa inyo ang man~ga nangyari sa caniyang buhay, na totoong icatotoua ninyo. N~gayo,y, tila sucat na. Si Robinson ay nang matapus nang macapaligò, ay nagbalic sa caniyang tahanan, cumain nang hapunan at nagpahin~gang lubhang mahinahon. Tularan naman natin siya. =ICAUALONG HAPON.= Si Cárlos. Inang, inang. Ang ina. ¿Ano ang ibig mo, Cárlos? Si Càrlos. Ang uicá pò ni Juan ay mangyaring padalhan ninyo siya nang ibang barò. Ang ina. ¿At baquit? Si Cárlos. Hindi pô macaalis sa paligoan sa pagca,t, linabhan niya ang caniyang barò, at hangang n~gayo,y, basà pa. Ibig pong tumulad cay Robinson. Ang ina. Cung gayo,y, mabuti. Bibig-yan co siya nang ibang barò. Abutin mo; itacbo mo sa caniya at pagcatapus ay pumarito cayong lahat, sa pagca,t, sasalitin sa inyo nang inyong ama ang historia ni Robinson. Ang ama. _(Si Juan na casama nang ibang man~ga batà ay pinagsabihan nang ganito:)_ ¿nacapaligò ca bagang magaling, catoto cong Robinson? Si Juan. Totoo pong magaling, hindi pò lamang natuyò ang aquing barò. Ang ama. Dapat mong pagcurocuroin na dito sa lugar na ito ay hindi totoong mainit na para sa pulò ni Robinson. Datapoua,t, ¿saan tayo natiguil? Si Enrique. Sa pagtulog ni Robinson. ¿N~gayo,y, tingnan natin cung ano ang guinauà quinabucasan? Ang ama. Quinabucasan ay nagban~gon, at humandâ sa paghuli nang man~ga hayop na llama, pinunò ang caniyang supot nang maraming patatas na inihao, at nang isang malaquing pirasong laman nang pagong na binalot niya sa dahon nang niyog. Quinuha ang caniyang palacol; itinali sa catauan ang lubid na may silò na guinauà niya sa paghuli nang man~ga hayop na llama; dinala ang caniyang payong, at lumacad na. Sa pagca,t, totoo pang maaga, ay pinasiya sa loob na siya,y, magpaliguid, na ang ibig niya,y, malibot ang man~ga lugar na di niya nararating sa caniyang pulò. Dito sa caniyang paglibot na ito ay nacaquita siya nang di mabilang na man~ga ibon na nacadapo sa man~ga san~gá nang cahoy, at may man~ga loro na totoong maririquit ang balahibo. ¡Gaano ang pagnanasà niya na macahuli nang isa nang man~ga ibong yaon, at nang caniyang mapaamò at macasama niya! datapoua,t, ang man~ga matatandang loro ay totoong maiilap na na di sucat madaquip, at saan man siya pumaroon ay ualang maquitang pugad na macunan nang inacay; caya n~ga pinabayaan niya sa ibang arao ang panghuhuli nito. Datapoua,t, gayon ma,y, nacaquita siya nang isang bagay na lalò pang cailan~gan sa man~ga loro; sa pagca,t, siya,y, umaquiat sa isang burol na nalalapit sa dagat at tumin~gin siya sa man~ga lubac nang man~ga bató, ay naquita sa lupà ang isang bagay na totoong napansin niya. Bumabà siya na gumagapang, at natalastas niya nang boong caligayahan na ang caniyang naquita ay may halagang bagay. ¿Ano cayang bagay yaon? Si Enrique. ¿Perlas pô baga? Si Juan. ¿Icaliligaya baga niya ito? Marahil ay bacal. ¿Ano caya yaon? Sinabi pò ninyo sa amin doon sa lugar na maiinit ay ualang naquiquitang bacal. ¿Marahil ay isang buntong guintó? Si Luisa. Hindi aco macapaniniualà niyan. ¿At ano ang paquiquinaban~gan niya sa guintò? Ang ama. Hindi ninyo natumpacan. Cung gayo,y, sasabihin co sa inyo. Ang caniyang naquita ay asin. Tunay n~ga na hangan niyon ay ang guinagauà niyang asin ay ang tubig na maalat sa dagat; datapoua,t, ¡laquing caibhan niyon! ang tubig sa dagat ay masaclap at mapait; at bucod dito,y, nagcacamali si Robinson nang paniniualà, na ang lamang cating asnan nang tubig sa dagat ay hindi masisirà, sa pagca,t, ang tubig sa dagat, para naman nang tubig sa batis at sa ilog ay nasisirà cung magtagal sa alin mang sisidlan. Caya n~ga, nagcamit nang di mumunting capalaran sa pagcaquita nang tunay na asin, at ang guinauà niya,y, pinunong magaling ang bulsa nang caniyang casaca, at caracaraca,y, caniyang dinala sa caniyang yun~gib itong bagay na totoo niyang quinacailan~gan. Si Teodora. At ang asing ito ¿saan caya nangaling? Ang ama. Ualang pagsalang nalilimutan mo na ang ipinahayag co sa inyong isang arao tungcol sa pinangagalin~gan nang asin. Si Juan. Hangan n~gayon hindi co quinalilimutan. May asing quinucuha sa lupà; at saca mayroon namang asing guinagauà sa tubig na maalat, na tumutubò sa alin mang batis; at mayroon namang guinagauà sa tubig na maalat. Ang ama. Gayon n~ga; at ang man~ga nangagaling sa tubig sa dagat, ay guinagauà nang man~ga tauo, ó sa init caya nang arao. Si Teodora. ¿Baquit pò sa arao? Ang ama. Oo, sa pagca,t, capag lumaqui ang tubig at umurong, ay ang tubig na natitira sa lupà ay natutuyong untiunti, at ang natitira sa lugar na yaon, ay siyang naguiguing asin. Si Luisa. ¡Tingnan ninyo ang bagay na yaon! Ang ama. Dito matatalastas ang cagalin~gan nang Dios sa pagcacalin~ga sa atin; na sa man~ga bagay na totoo nating quinacailan~gan, ay siyang lalong humihin~gi nang munting capaguran, at siyang ipinagcacaloob nang lalong casaganaan. Lumacad na n~ga si Robinson nang boong casayahan sa lugar na caniyang panghuhulihan nang man~ga hayop na llama; datapoua,t, isa ma,y, ualang naquita. Totoo n~ga,t, may caagahan at di pa dumarating ang catanghalian, ang guinauà niya,y, naupò sa tabi nang isang cahoy, na doon niya quinain ang pagong at man~ga patatas, na sa pagca,t, may asin na ay totoong nasarapan niya. Di pa nalalaong natatapus siya nang pagcain, ay naquita niya sa malayò ang man~ga hayop na llama na naglulucsuhan na patun~go sa caniya. Caracaraca,y, humandà ang ating bayani, at nacaacmà ang silong inaantay niyang may malapit. Nagdaan ang marami, datapoua,t, ualang nalalapit isa man; datapoua,t, caguinsa-guinsa ay may salalapit sa caniyang isa, ay ibinabà lamang niya ang caniyang camay na may tan~gang silò, ay nahuli na ang hayop na yaon. Ito,y, nagsisigao: datapoua,t, sa tacòt ni Robinson na baca magulat ang iba ay hinigpit niyang magaling ang silò, at saca itinagò niya agad sa damohan, at nang houag maquita nang iba. Babayi ang caniyang nahuli at may dalauang inacay, na sumusunod sa canilang ina, at ito,y, totoong iquinatouà ni Robinson, na di nagdadalang tacot sa caniya. Caniyang pinaghihinimashimas ang man~ga inacay, at sa malaquing caamoan ay hinihimuran ang caniyang camay, na parang nagmamacaauang paualan ang canilang ina. Si Teodora. Mangyayaring caniyang paualan. Ang ama. Malaquing han~gal siya cung gayon ang caniyang gagau-in. Si Teodora. Oo n~ga pò; datapoua,t, ang man~ga caauaauang hayop ay hindi gumagauà nang masamà sa sinoman. Ang ama. Quinacailan~gan sila ni Robinson, anac co; at sinabi na natin na hindi masamà na gamitin natin at patayin ang man~ga hayop, cung cailan~gan, liban na lamang cundi natin paquiquinaban~gan. Totoo n~gang natouà si Robinson sa pagcaquitang nasunod ang caniyang nasà; at baga ma,t, nagpupumiglas ang nahuli niyang hayop, ay pinagpilitan niyang supilin nang boong lacas, at itinaboy niyang casama nang caniyang man~ga inacay sa daang lalong madali na patun~go sa caniyang tahanan. Datapoua,t, ang cahirapan lamang ay hindi niya maalaman ang caniyang paglalag-yan sa caniyang man~ga hayop, sa pagca,t, nasasarhan nang man~ga bacod ang harapan nang caniyang tinatahanan. Cung caniyang ihugos magmula sa ibabao nang yun~gib ay may pan~ganib na mabicti. Caya minarapat ni Robinson na siya,y, gumauà nang isang munting culun~gan na paglalag-yan muna, samantalang hindi siya nacagagauà nang lalong mabuti. Habang hindi pa nayayari ang caniyang culun~gan ay itinali ang hayop sa isang punò nang cahoy at pinasimulan na niya ang paggauà, na nagputól siya nang maliliit na san~ga nang cahoy, at ipinagbabaon niya nang diquitdiquit na naguing parang isang culun~gan. Habang guinagauà niya ito ay sa capaguran nahiga ang hayop na llama, at ang ualang malay niyang inacay ay sumususong mapayapa, na di natatalastas na sila,y, na sa iba nang camay. ¡Laquing pagcalugod ni Robinson sa pagcaquita nito! hindi miminsang itinitiguil ang caniyang gauà sa pagcalibang sa panonood nang caniyang man~ga hayop, at totoong nagpapasalamat siya sa caniyang capalaran, at siya,y, may casama na. Mula sa oras na yaon ay inaacalà niyang hindi na siya nagiisa; at ang pagcagunitang ito,y, nagbigay sa caniya nang lacas at calicsihan, na sa sandaling panahon lamang ay nautas ang caniyang man~ga hayop, at ang pinagpasucan ay sinarhan nang man~ga san~ga nang cahoy. Dili sucat maipahayag ang caguilioguilio na caligayahan nang loob ni Robinson sa sandaling yaon, sa pagca,t, bucod sa mayroon siyang macacasamang man~ga hayop, na totoong iquinaliligaya niya, ay inaasahan niyang totoo na mayroon pa siyang macucuhang man~ga malalaquing capaquinaban~gan. Marahil ay sa calaunan nang panahon ay matututo siyang humabi nang damit sa balahibo nang gatas at magagauà pa niyang mantequilla at queso. Tunay n~ga,t, hindi pa niya napagaalaman cung paano ang paraan nang paggauà nang man~ga bagay na ito; datapoua,t, totoong nararanasan na di dapat pahinain ang loob nang sinoman sa paggauà nang anomang bagay ang nagcuculang sa caniya sa icapupuspos nang caniyang capalaran; sa pagca,t ang ibig niya,y, tumahang casama nang man~ga minamahal niyang hayop, at nang palagui niyang namamasdan, na aalagaan, at magcaroon siya nang catouaan cung maquita niyang totoong umaamo sa caniya. Pinagpilitan niyang matagal na pagcurocuroin cung paano ang pagcaganap nang caniyang ninanasà; at sa catapusa,y, pinasiya sa loob na na houag patauarin ang anomang capaguran, at bubuscan niya ang isang panig na nacababacod na cahoy sa caniyang tahanan, at caniyang paluluan~gin. Datapoua,t, na ang caniyang tinatahanan ay di maualan nang catibayan, ay hangang guinagauà niya ang bagong bacod ay hindi niya iniuasac ang dati hangan sa di muna nayari. Sa caniyang caligayahan ay natapus niyang man~ga ilang arao ang gauang ito at nagcaroon siya nang totoong malaquing caaliuan sa pagcacaroon nang tatlong casama, at hindi dahil dito,y, quinalimutan ang caniyang aliuan sa pagpapacain sa gagambang naguing una niyang casama, bagcus pa n~gang ipinatuloy ang pagpapacain niya nang man~ga lan~gao at lamoc arao arao sa gagamba at ang gagambang ito, na sa pagcatalatas na siya,y, minamahal, ay umamo totoo, na bahaguia na lamang lumalapit si Robinson sa caniyang bahay ay quinacagat na sa caniyang camay. Nahirati namang totoo sa paquiquisama sa caniya ang man~ga hayop na llama; at sa touî siyang magbabalic sa caniyang tahanan ay sumasalubong sa caniyang naglulucsuhan, inaamoy siya at nang matalastas na cung may ouî siyang cacanin, at hinihimuran ang caniyang man~ga camay tandà nang pagpapasalamat, capag binibig-yan niya nang sariuang damó, ó man~ga murang san~ga nang cahoy. Nang di na sumususo ang dalauang inacay, ay pinasimulan na ang paggatas sa umaga,t, hapon, na ang guinagamit niyang saro ay ang man~ga bauo; at ang gatas na caniyang iniinom, ay totoo niyang minamasarap, na nacapagbibigay guinhaua sa caniya doon sa maralità at capanglaopanglao na pamumuhay. Sa pagca,t, ang punò nang niyog ay totoo niyang pinaquiquinaban~gan at marami siyang pinaggagamitan, ay nagnanasà siyang masaquit na maparami niya ang man~ga punò nang niyog; datapoua,t, ¿ano cayang paraan ang caniyang gagauin? di mamacailang narin~gig niya na ang man~ga punó nang cahoy ay pinapagsusupling, datapoua,t, cailan man ay hindi niya pinagaralan ang tunay na paraan nang paggauà nito. ¡Macalilibong mapabuntong hinin~ga siya! ¡Laquing cahan~galan co, aniya, at di aco nagsamantala sa panahon nang aquing cabataan, sa pagaaral nang dapat matutuhan! Cung natalastas co sana niyong mabuti ang man~ga bagay na aquing paquiquinaban~gan ¿pababayaan co baga na di matutunan ang man~ga bagay na aquing naquiquita at naririn~gig? Cung ang aquing caisipan ay hindi macaabot sa nararating nang iba ay pagpipipilitan cong matuto man lamang aco nang caunti, at disin sana,y, ang caunting carunun~gang yaon ay paquiquinaban~gan cong totoo n~gayon. Cung aco,y, sana,y, magcapalad na magbalic sa aquing cabataan, ¡laquing pagpipilit co na matatalastas ang lahat nang guinagauà nang ibang man~ga tauo! ualang anluagui at magsasacá na di co tutularan. Datapoua,t, ¿anong caniyang mapapala; sa pagsisising ito, n~gayong ualà na siyang magauà? Ang nararapat ay pan~gahasan niyang ticman ang hindi niya napagaalaman; at ito n~ga ang siya niyang guinauà. Hindi niya naaalaman cung siya,y, natutumpac ó hindi, ay caniyang pinutol sa itaas ang tatlong supling, humucay siya sa guitna nang punò, at ipinasoc niya ang isang murang san~ga nang niyog, at nang caniyang mabalot na nang balat ang canyang hinucayan, ay inaantay niyang masaquit cung ano ang lalabas doon. At tingnan ninyo,t, siya,y natumpac sa paggaua nito; sa pagca,t, nang macaraan ang ilang panahon ay tumubo ang supling, cung sa bagay ay natutuhan niya ang paraan nang pagpaparami nitong totoong mahalagang halaman. Bagong caligayahan, bagong pagquilala at pagpapasalamat ni Robinson sa Maycapal na nagcaloob sa man~ga bagaybagay dito sa lupà nang man~ga bisà at tan~ging capangyarihan, nang masundan nang man~ga tauo saansaan man ang man~ga paraan nang canilang icabubuhay at icaguiguinhaua. Sa sandaling panahon ay totoong nagsiamò ang man~ga hayop ni Robinson, na cung baga sa atin ay parang man~ga aso; at caya n~ga nagagamit niya paglala nang anomang bagay na ibig niyang ilipat saan mang lugar. Si Juan. Datapoua,t, ¿paano pong guinagaua niyang pagpapalabas sa loob nang bacuran? Ang ama. Totoo ang sabi mo: nacalimutan cong di naipahayag na sa isang tabi nang bagong bacuran, ay may isang munting pintô, n~gunit, sucat malabasan at mapasucan nang man~ga hayop na yaon cung yuyucod. Sa dacong labas ay mahirap maquita ang pintong yaon, at dacong loob ay sinasarhang matibay ni Robinson cung gabi nang pinagsalasalang san~ga. Totoong mariquit panoorin ang pagoui ni Robinson sa caniyang tahanan na ang nan~gun~guna,y, ang maamong hayop at nacatatalastas nang daan na pagdating nang caniyang pan~ginoon, capagdating sa pintò ay tumitiguil at nang maibis siya nang pasan, pagcatapus ay pumapasoc na nacayucod, at saca sumusunod kay Robinson. Datapoua,t, ¿ano ang sasabihin co sa pagsalubong nang man~ga inacay sa canilang ina? Caracaraca,y, sinasalubong siya, na ipinahahayag ang canilang catotouaan nang paglucso at pagsigao; nagdudumali naman nang pagsalubong sa canilang pan~ginoon. Natotouang di hamak si Robinson sa gayong asal nang caniyang man~ga hayop, tulad sa isang ama sa pagcaquitang di magcamayao ang caniyang man~ga anac, sa pagcaquitang siya,y, bagong dating, na mahaba nang panahong di siya naquiquita at muli niyang yayacapin sila. Si Basilio. Tunay n~ga at totoong nacatotoua, at bucod dito,y, naguiguing isang aral sa atin ang pagganting loob nang m~ga hayop sa tauong nagmamahal sa canila. Ang ama. Tungcol sa bagay na iyan ay may marami at man~ga catacatacang halimbauà, na mapipilitan tayong magacalà na tila tunay na sila,y, mayroong pagiisip na para nang tauo, cung ualang man~ga ibang catunayan na nagpapatotoong uala n~ga siyang pagiisip. Si Enrique. Caya n~ga, sa ating librito nang Moral ay sinasalitâ ang pagganting loob nang leon sa tauong bumunot nang tinic sa caniyang paa. Si Teodora. Ay, naalaala co na. At yao,y, isang leong totoong magaling, sa pagca totoong umiibg sa tauong nagcauang gauà sa caniya; at pagcatapus ay minsang sila,y, nagquita, ay sa gayong matatampalasan niya, ay hindi inanó: ibig cong magcaroon nang isang leong munti, cung gayon ang asal nang lahat. Ang ama. Man~ga anac co, n~gayo,y, nalilimutan natin si Robinson, at quinaliliban~gan natin ang caniyang historia, itiguil muna natin n~gayon, at saca na natin ipagtuloy sa ibang arao. Si Teodora. Houag pò, houag pò, caunti pa pong salitâ cay Robinson. Ang ama. Tumigas na ang caniyang man~ga ladrillo na magagaua niyang pader, at sa caualan nang apog, ay humanap siya nang lupà. Isang manipis at malinis na bató ang guinaua niyang sandoc; at sa pagnanasa niyang magcaroon nang lahat nang casangcapan nang cantero ay nagpumilit siyang gumauà na cahit papaano. Si Nicolás. Oo pô, at naquita namin ang man~ga casangcapang iyan. Ang ama. Yayamang siya,y, mayroon nang man~ga ladrillo,t, casangcapan, ay ipinapasan niya ang man~ga quinacailan~gan niyang ladrillo sa caniyang hayop. Si Juan. Datapoua,t ¿paano ang gagau-in niyang pagpapasan sa hayop na llama nang man~ga ladrillo? Ang ama. Mahirap ninyong mahulaan; datapoua,t, sasabihin co sa inyo. Malaon nang panahong iniisip ni Robinson cung gaanong capaquinaban~gan ang caniyang cacamtan sa pagcatutong gumauà nang buslò; datapoua,t, nang siya,y, batà pa ay pinauaualan niyang halaga ang paggauà nang man~ga manlalala nang buslò, na inaari niyang totoong madali, na para naman nang inaacalà niya sa man~ga ibang bagay. Gayon ma,y, sa pagca,t, siya,y, natumpac nang gumauà nang balancas nang caniyang payong, nang matapus ay pinagaralan niyang matagal sa man~ga oras na ualà siyang guinagaua ang paglala nang buslò hangan sa natutuhan niya na macayari siya nang isang buslong may catibayan. Natatalastas na ninyo na ang macagauà nang isang daan. Si Robinson ay gumauà nang dalaua, pinagcabit at inilagay na pinapagtimbang sa licod nang caniyang hayop na llama. Si Juan. ¡Ay ama co! matotouà acong magaral na maglala nang buslò. Ang ama. At aco naman, Juan. Isang arao ay paparituhin natin ang isang manlalala nang buslò, at tayo ay paturò sa caniya. Si Juan. Mabuti pò; at cung gayo,y, gagauà aco nang isang canastillong totoong mariquit na ibibigay co cay Luisa. Si Luisa. Aco po,y magaaral naman: ¿ibig pò baga ninyo, ama co? Ang ama. Malaqui ang ibig co; at iyong mapapaquinaban~gan. Mangyayari n~gang sa atin ay marapat ang paglalala nang buslò, sa man~ga oras na nagsasalità aco sa inyo nang anomang historia, at ualà tayong nagagaua na pinagcacaliban~gan. Totoong madali ang pagcayari ni Robinson sa bago niyang guinagauà, at naiban~gon na ang isang panig nang pader, at nailagay na ang simiento nang cabilang panig, ay siyang pagcacataon na may nangyari sa caniyang biglang biglâ na isang bagay na di niya nagugunitâ at di nararanasranasan na sa isang sandali ay nasira ang lahat niyang binabantà at napaui ang lahat niyang pagasa. Si Juan. ¿Ano pò ang sacunang yaon? Si Luisa. Natapus na: dumating ang man~ga tauong damó, at siya,y, nilamon. Si Teodora. ¡Dios co! ¿Tunay n~ga pô baga na siya,y, nilamon, ama ko? Ang ama. Hindi: hindi iyan, cundi ibang bagay na totoong quinatacutan niya para nang cung iihao siyang buháy niyong man~ga tauong damo. Si Juan. Maanong sabihin pò ninyo sa amin, at aco,y, nan~gin~ginig nang tacot. Ang ama. Niyon ay gabi na; ang bouan ay totoong nagliliuanag, humihihip ang palaypalay na han~gin, at ang boong sangsinucuban ay na sa isang daquilang capayapaan. Si Robinson ay sa capaguran sa caniyang man~ga guinagauà, ay naghihilighiligang matahimic sa caniyang hihigan na na sa caniyang paanan ang caniyang man~ga hayop; at siya,y, nacalilimot na, at napapanaguinip na para nang caraniuang nangyayari sa caniya ang caniyang man~ga iniibig na magulang, caguinsaguinsa,y, ... Datapoua,t, houag nating ipatuloy itong nangyayaring caquilaquilabot, at baca inyong mapanaguinip ay magcaroon cayo nang caligaligan sa gabing ito. Ang lahat. ¡Ay sayang na sayang! Ang ama. Itiguil natin n~gayon ang bagay na ito, at ang isipin natin ay ang macalilibang sa inyo, at nang matapus ang arao sa caligayahan, yayamang ang naguing pasimulâ ay sa caligayahan din, at sa pagca,t, pinabayaan nang Dios na pacamtan sa atin. Hali cayo, man~ga anac co, tayo,y, magalio na sandali sa ating jardin, at alagaan natin ang ating man~ga bulaclac; yayamang hangang n~gayon ay hindi pa natin nadadalao. =ICASIAM NA HAPON.= Magmulâ nang salitin nang ama ang caquilaquilabot na sasapitin ni Robinson, na di mapagcuro nang man~ga batà, ay nagcaroon nang totoong maraming caabalahan, na nacaraan ang maraming hapon na di nagcalouagang ipatuloy ang historia. Totoong naiinip ang man~ga batà, ibig matalastas cung ano ang nangyari sa caauaauang cay Robinson, at ipagpapalit na malouag ang canilang trompo ó ang lalong minamahal na laroan, macaquita lamang nang magsasalitâ sa canila nang nangyari cay Robinson sa gabing yaon, na hindi ipinatuloy na sinalitâ nang canilang ama. Datapoua,t, ang casam-an ay sino ma,y, di macapagsalitâ sa canila cundi ang canilang ama lamang, n~guni,t, di minamarapat na salitin, hangan sa siya,y, matahimic, at nang masalitâ niya nang boong cahusayan. Hangang di nasisiyasat ang bagay na ito, ay ualang malamang gau-in ang man~ga batà nang paghuhulohulò; mayroong nagsasabi nang ganito, at ang iba nama,y, ganoon; datapoua,t, sino ma,y, di macatuclas nang tunay na nangyari, at sa pagca n~ga,t, di nila natatalastas. ¿At baquit ayao pa pô ninyong paalaman sa amin? ang tanong nila. Ang sagot nang ama,y, sa pagca,t, may cabagayan. Ang man~ga batà, na sa mabuting pagcaturò ay nahihirating tumahimic capag ganoon ang isinagot nang canilang ama, ay hindi na umuulit na tumanong, at nagtiis na naghintay cung cailan sasalitin sa canila ang lihim na yaon. Datapoua,t, sa pagca,t, ang man~ga tauong may cabaitan ay madaling macapaguauari nang na sa sa loob nang man~ga batà, ay capagdaca,y, natalastas nang ama sa muc-hâ nang caniyang man~ga tinuturoan, na itinatanong nang baua,t, isa sa canilang sarili. ¿At baquit ipagcacait nang ating ama itong ating ninanasà? ¿Anong cahirapan sa caniya ang sabihin sa atin ang ating icatotoua? Inacala niyang mabuting ipahayag niya nang mahusay; at caya n~ga ganito ang sinabi: nang matalastas ninyong hindi sa caayauan cong magbigay sa inyo nang icalulugod, at ang itiniguil co ang historiang yaon, ay sa pagca,t, mayroon tayo n~gayong man~ga mahalagang bagay na gagau-in, n~gayon, man~ga anac co, maghanda cayo, at bucas nang umagang umaga ay tayo,y, paparoon sa Travemunda sa tabi nang dagat Báltico. --¿Sa Travemunda pò baga tayo paroroon? na malapit sa dagat Báltico? ¿Bucas pò baga nang umaga? ¿At aco pò baga nama,y, macacasama? ang tanong nang baua,t, isa sa man~ga batà. Pinaoohan silang lahat; di masabi ang pagcacain~gay nila. ¡Paparoon tayo sa Travemunda! ¡Paparoon tayo sa Travemunda! ¿Saan naroroon ang aquing tungcod, Juanito, saan naroon ang aquing man~ga bota? magmadali tayo: dalhin ang cepillo; ang suclay; magdala tayo nang damit na malinis. Sa pagcacain~gay sa boong bahay, ay halos hindi magcarinigan. Ang lahat ay humahanda sa pagalis sa quinabucasan, at sa malaquing catouaan nila ay hindi magcaintindihan. Totoong pinaghirapan ang pagpapatulog sa canila sa gabing yaon: sa pagca,t, totoong nagugulo sila, at ang ibig ay magumaga na. Nang quinabucasa,y, pinasimulan na ang pagcacain~gay nang boong bahay; at nagguiguisin~gan sila hangan sa nagban~gong lahat. Bucod tan~gi ang ama na di nagpapaquita nang caligayahan, quinucusot ang matá at naguica nang ganito: ¡ay, man~ga anac co, malaquing caligayahan ang cacamtan co sa inyo, cung aco,y, inyong pababayaang houag tuparin ang aquing ipinan~gacò!--«¿Ano pong pan~gaco yaon?» ang tanong nang lahat nang man~ga batà na napapan~gan~ga ang bibig, na tila nan~gatatacot. Ang ama. Sa ipinan~gaco co sa inyong tayo,y, paroroon sa Travemunda. _Naragdagan ang catacutan: sinoma,y, di macapan~gusap nang cataga man lamang._ Pinagcurocurò co sa gabing ito, na isang malaquing caululan ang paglacad natin n~gayon. Ang lahat. _Nan~gasasamáan nang loob, at pinipiguil ang luhà._ ¿At baquit pò? Ang ama. Sasabihin co sa inyo ang aquing catouiran, at aco,y, pahihinunod sa marapatin ninyo. Ang unang una,y, sa pagca,t, man~ga ilang arao nang humihihip ang amihan, na nagtataboy nang malacas sa dagat nang lahat nang tubig nang ilog Trava, na ang sasac-yang papasoc at lalabas sa uaua nang Travemunda, ay may malaquing capan~ganiban ¿anong cailan~gan at lalagay tayo sa capan~ganiban dahil sa isang pagaalio lamang? Si Juan. Mangyayari pô namang magbago n~gayon nang han~gin. Ang ama. Ang icalaua,y, may isa pa acong naisipan. Mangyayaring iliban natin man~ga sangbouan ang ating paglacad, sa pagca,t, siyang capanahunan nang pagpasoc nang isdang arenque sa Baltico na nangagaling sa Glasial, at dumadating ang sangbunton sa uaua nang ilog na Trava, na doo,y, hindi pinaghihirapan ang paghuli nang totoong maraming isdâ. ¿Di caya magcacaroon cayo nang isang malaquing caligayahan sa panonood nang pan~gin~gisdâ? Si Nicolás. Oo pò; datapoua,t, gayon man pô ... Ang ama. Paquimatiagan pa ninyo n~gayon ang lalò pang malaquing catouiran. ¿Ano ang sasabihin sa atin nang ating man~ga caibigan na si Mateo at si Fernando, na sa loob nang isang bouan ay darating dito sa bahay, cung canilang matalastas na tayo,y, nagsipagalio doon, na di na natin inantay sila? ¡Laquing pagdaramdam nila sa touing sasalitin natin ang ating caaliuan doon! Sa catunaya,y, sisisihin tayo nang ating pusò na cung baquit hindi natin guinauà sa canila ang nìnanasà nating gau-in sa atin. ¿At dahil dito,y, ano ang minamarapat ninyo? _Dito,y, ualang nacasagot sino man._ _Ipinatuloy nang ama._ Natatalastas na ninyo na cailan ma,y, hindi aco nagpapacasira sa pan~gun~gusap; at caya n~ga cung nagpipilit cayo, ay lumacad tayo; datapoua,t, cusang cayo,y, napahihinuhod na aco,y, maligtas sa aquing capan~gacuan, ay isang malaquing caaliuan ang ibibigay ninyo sa aquin, at sa ating dalauang catoto na ating inaantay, at pati sa inyo naman. ¿N~gayo,y, sabihin ninyo ang inyong minamarapat? Ang lahat. Hihintin pò namin, ang sagot nila, at naliban ang canilang paglacad. Ating mapaguunaua na marami sa man~ga batà ang papipilitan lamang sa pagsunod, at hangan tanghali na hindi sila naquiquitaan nang cahit calahati nang dating casayahan, ito,y, naguing dahil na sila,y, pan~gusapan nang canilang ama nang ganito: Ang ama. Ang nangyari sa inyo n~gayon, man~ga anac co, ay mangyayari sa inyong macaisang libo habang cayo,y, nabubuhay. Totoong cayo,y, umaasa sa alin mang cagalin~gan at caguinhauahan dito sa lupa: totoong napapanatag ang inyong pagasa, at pinagnanasaan ninyong masaquit na maganap. Datapoua,t, sa oras na inaacala na ninyong maaabot na nang camay ang inyong capalaran, ay ang carunun~gang ualang hangan nang Dios ay hindi sinusunod ang inyong nasà, at nasisira ang inyong pagasa. Anong man~ga catouiran ang tinataglay nang inyong Ama sa lan~git sa pagaasal sa inyo nang ganito, ay bihirang bihira ninyong maquiquilala nang totoong maliuanag, at di para nang pagcaquilala ninyo nang man~ga catouiran co caya di natutuloy ang ating pagparoon sa Travemunda, sa panahong totoong nagugulo ang inyong loob, at lubos ninyong inaasahan; sa pagca,t, ang Dios na ualang hangan nang carunun~gan, ay natatalastas ang darating, cahit anong layò pa, at totoong madalas na ipinahihintulot niya sa icagagaling natin, na tayo,y, datnan nang man~ga bagay na hindi natin napagtatalastas ang cagalin~gan hangan sa malaong panahon, at madalas ay hangan sa icalauang buhay. Datapoua,t, ang aquing pagpapatalastas ay hindi nalalayô, at sa mangyayari lamang sa loob nang isang bouan. N~gayo,y, cung sa inyong cabataan ay ang lahat nang mangyayari ay maaayon sa inyong caibigan, cung ang lahat ay mangyayari sa oras na inyong inaantay, ¡ay totoong samà nang inyong pagcacaugalian, man~ga anac co! ¡mahihirati sa masamâ ang inyong pusò! ¡Laquing pagdaramdam ninyo sa touing mangyayari ang anomang bagay na hindi ninyo naiibigan at macasasamâ nang inyong loob! at sa catunaya,y, darating ang panahon na inyong mararanasan, para nang nararanasang lahat nang man~ga tauo; sa pagca,t, magpahangang n~gayon ay uala pa sa lupa na isa mang tauong macapagsabi na ang lahat niyang ninanasà ay nangyayaring lahat. At n~gayo,y, ¿sabihin ninyo sa aquin, man~ga anac co, cung ano ang inyong gagau-in? Uala na cundi ang cayo,y, maghirati sa pagcauala nang alin mang caguinhauahan cahit ang lalong ninanasà; ang pagtatagumpay na ito,y, inyong paghihirapan cung bagobago pa, pagcatapus ay di na ninyo lubhang mamabigatin; at sa cauulit ay magcacaroon cayo nang isang catibayan nang loob, na sa boong buhay ninyo,y, inyong matitiis na mapayapa ang man~ga cahirapan ó caralitaang ipahahatid sa inyo nang marunong at maauaing may ari nang capalaran nang lahat nang tauo. Sa paraang ito,y, natatalastas ninyo, man~ga anac co, ang cadahilanan na caming man~ga punò, ay di na namin ipinagcacaloob sa inyo ang anomang caaliuan, at cung minsan pa,y, ipinaglilihim namin sa inyo ang man~ga catouiran sa paggauà nang gayon; na ang caraniuang pinacadaquila, ay ang pagtuturô sa inyo nang pagtitiis at pagpapacatibay nang loob, na siyang man~ga cabanalang quinacailan~gan sa pagdaraan dito sa maralitang buhay. N~gayon nama,y, mapagcucurò ninyo cung baquit di co ipinatuloy na man~ga ilang arao ang pagsasalitâ nang man~ga cahan~gahan~gang nangyari sa ating Robinson. Natatalastas na ninyo na hindi aco cuculan~gin nang panahon nang pagsasalitâ sa inyo niyon man lamang na capanglaopanglao na nangyari sa caniya na quinatiguilan natin, at totoong hindi ninyo mapagcurò. Datapoua,t, hindi inibig na sabihin sa inyo ang bagay na ito, cahit aco,y, inaamoamò ninyo; baga ma,t, nagcacailan~gan naman aco na magpiguil nang sariling calooban sa pagcacait sa inyo nang anomang bagay. Hindi quinuculang aco nang mabuting calooban sa pagbibigay lugod sa inyo: cung gayo,y, ¿anong dahil nito, Luisa? Si Luisa. Sa pagca,t, quinacailan~gan pô namin ang cami,y, matutong magtiis. Ang ama. Hindi n~ga ibang bagay, at cung mayroon cayong sucat pasalamatan sa aquin balang arao, ay itong paghihirati co sa ínyo na cayo,y, matutong magtiis, cundi ninyo quinacamtan ang totoo ninyong pinagnanasaan. Nang macaraan ang man~ga ilang arao na di napagsasalitaan ang tungcol cay Robinson, ay dumating ang ninanasang oras nang ama na big-yang caaliuan ang nagbatang loob nang man~ga batà, at ipinatuloy ang pagsasalitâ nang historia nang ganito: Gabi na n~ga, para nang sinabi co sa inyo, at si Robinson ay nahihigang matahimic sa caniyang hihigang damong tuyô na casama nang maamó niyang hayop, nanaguinip na para nang nacaugalian niya, anaqui quinacausap ang caniyang man~ga magulang, di caguinsaguinsa,y, nayanig nang malacas ang lupa, at narin~gig ang isang madagundong na ugong, na may casamang malalacas na patac, na parang nagsabaysabay. Naguising si Robinson na quiniquilabutan, at di niya maalaman cung ano ang nangyayari, at cung ano ang caniyang gagau-in. Hindi naghuhumpay ang sunodsunod na culog, at gayon din naman ang isang marahas na sigua na nagpapabual nang man~ga cahoy, at sampo nang man~ga bató, at pinaaalon ang nagn~gan~galit na dagat hangan sa cailaliman. Nalilingatong ang man~ga elementos, at tila nan~gagaauay ang sangsinucuban. Sa malaquing catacutan, ay lumabas si Robinson sa caniyang yun~gib, at ganito rin naman ang guinaua nang man~ga natatacot niyang hayop; datapoua,t, bahaguia na lamang nacalalabas, ay biglang lumagpac ang man~ga malalaquing bató na pinacabubong nang caniyang yun~gib sa tapat nang caniyang hinihigan, na umugong nang caquilaquilabot. Si Robinson dala nang malaquing catacutan ay nagtatacbo sa pintò nang caniyang bacuran, at nagsisunod naman ang man~ga caauaaua niyang hayop. Ang naisipan niya,y, umaquiat siya sa isang malapit na bundoc, sa isang tabi na inaacala niyang hindi siya malalagpacan nang man~ga nabubual na cahoy, at nang houag siyang mamatay. Nang siya,y, napatutun~go na roon, ay naquita niya nang malaquing catacutan na nabuca ang bundoc at bumubuga ang asó, nin~gas, abo, man~ga bató, at isang bagay na mainit at malambot na tinatauag na _lava_. Cahima,t, lubhang mabilis ang caniyang pagtacbo, ay bahaguia na lamang siya nacaligtas sa capan~ganibang ito; sa pagca,t, ang nagninin~gas na lava, ay lubhang marahas na parang agos, at ibinubuga sa magcabicabila ang man~ga pisang pisang na bató na bumabacsac na parang ulan. Nagpatuloy siya nang pagtacbo sa tabi nang dagat, at ang acala niya,y, ualang malaquing capan~ganiban doon; datapoua,t, doo,y, siya,y, inaantay nang isang casacunaan. Isang marahas na ipoipo, na humigop nang maraming tubig, na sa cabigatan ay biglang lumagpac, na naguing isang malacas na ulan, na iquinaapao nang tubig sa sandaling panahon sa lupang yaon. Si Robinso,y, nangyaring nacaaquiat sa isang cahoy nang totoong malaquing cahirapan; datapoua,t, ang man~ga caauaaua niyang hayop ay natan~gay nang marahas na agos. ¡Ah, gaanong pagpipighati nang pusò ni Robinson sa caauaaua nilang pagun~gal! Nang mangyaring houag mamatay ang man~ga cahabaghabag niyang hayop ay ilalagay sana niya sa pan~ganib ang caniyang buhay, cung hindi totoong napalayo, dahil sa catulinan nang agos. Nagtagal pa nang man~ga ilang minuto ang lindol; at saca biglang tumiguil. Humipá ang sigua, ang pagbuga nang apuy sa nabucang lupa ay untiunting nauauala; tumiguil ang ugong, at sa loob nang calahating oras ay cumati ang tubig. Si Teodora. ¡Salamat sa Dios at nacaraan na ito! ¡caauaaua si Robinson! ¡Caauaaua ang man~ga hayop! Si Luisa. ¡Totoong malaqui ang pagcagulat nila! Si Carlos. ¿At baquit pô lumilindol ang lupa? Si Juan. Matagal nang panahon sinabi iyan nang ating ama; datapoua,t, uala ca rito niyon. Ang ama. Ipaaninao mo sa caniya, Juan. Si Juan. Tingnan mo; sa ilalim nang lupa ay may maraming totoong malalaquing lun~gâ, na parang man~ga yun~gib; at itong man~ga lungang ito ay punò nang han~gin at man~ga init nang lupa, ó man~ga sin~gao. At diyan nama,y, may man~ga asupre, at iba pang man~ga bagay na cung minsa,y, nagiinit at nagninin~gas capag nalamigan. Si Teodora. ¿At baquit nagiinit at nagninin~gas sa calamigan? Si Juan. ¿Di mo naquiquita na ang apuy capag binusan nang tubig ay tila cumuculà, at capag mainit ang arao at umulan ay ang isinisin~ga ay mainit? Gayon din naman sa ilalim nang lupa ay nagiinit ang man~ga bagay na naroon, capag inaabot nang tubig, at capag nagiinit na sa man~ga lungang yaon, ay ang han~gin na ibig lumabas ay ualang paglabasan, at sa pagiibig lumabas ay ito ang inililindol nang lupa, na cung minsan ay pumuputoc at nalalahang ang lupa, at sa lahang na ito ay lumalabas ang man~ga asupre at iba pang bagay na nagninin~gas. Ang ama. Ang dito sa man~ga bagay na nagninin~gas, para nang man~ga bato, man~ga tingâ, bacal at iba pa ay nangagaling yaong tinatauag na _lava_. Nabasa cong minsan sa isang libro, na sino ma,y, macagagaua nang isang bundocbunducan na bumubuga nang apuy. Cung ibig ninyong maquita, ay ating ticmang isang arao. Ang lahat. Oo pô. Si Juan. ¿At paano pô ang paggauà nito? Ang ama. Huhucay sa lupang basà, at bubusan nang asupre at pinagquiquilan nang bacal, at ang man~ga bagay na ito,y, nag iinit na cusà, at dito naquiquita ang pagcatotoo na cung baquit may lumalabas na apuy sa man~ga bundoc. Samantalang si Robinson ay bumababa sa cahoy ay ang caniyang loob ay totoong nagpipighati at totoong nalulupaypay sa casacunaang sa caniya,y, nangyari, na disi na naisipan tuloy na magpasalamat sa nagligtas sa caniyang muli sa isang malaquing capan~ganiban na sucat icamatay. Tunay n~ga,t, ang caniyang calagayan ay totoong cahabaghabag mahiguit sa dati. Ang caniyang yun~gib, na nacaisaisang tinatahanan magpahangan sa arao na yaon, ay humuhò na, at tila di na niya matatahanan cailan man: ang man~ga maamò at minamahal niyang hayop ay natan~gay nang tubig at inaacala niyang nan~gamatay na ang lahat nang caniyang man~ga gauà ay nasira at naualang cabuluhan ang caniyang inaacalà. Baga ma,t, ang bundoc ay hindi na bumubuga nang apuy, ay sumisin~gao na paitaas ang isang maitim at macapal na asó, na tila magmula niyaon ay ang bundoc na yao,y, naguing volcan. Sa bagay na ito,y, ¿paanong pangyayari na tumaban doon si Robinson nang iisa mang sandali na di quiniquilabutan ang loob? ¿Di caya nasisindac siya na baca cung lumindol na naman ay bumuga ang apuy? Totoong nasira ang caniyang loob sa capighatian; at bago magsacdal sa Dios, na síya lamang batis nang tunay na caaliuan, ay ang caniyang hinaharap lamang ay ang sasapitin niyang caralitaan, na inaacala niyang di na matatapus. Lumapit sa punò nang cahoy na caniyang binabaan; at doo,y, nanambitan nang calumbaylumbay na man~ga paghibic, na nangagaling sa nagsisicsic niyang pusò at nagpalumagui na ualang munting caaliuan sa gayong calagayan, hangan sa mamanaag ang arao na nagpapaquilala nang paguumaga. Si Teodora. N~gayon co naquita na may catouiran ang ating ama. Si Ramon. ¿At baquit? Si Teodora. Inaacala cong di pa nalalaon na si Robinson, sa pagca,t, nagbago nang asal, ay catouirang han~goin na siya nang Dios sa man~ga cahirapan sa pulóng yaon; at ang sagot nang ating ama, ay ang Pan~ginoong Dios ang siyang nacaaalam sa lahat, at hindi nararapat na ating bulaan ang caniyang calooban. Datapoua,t, n~gayo,y, naquiquita co na si Robinson ay hindi pa umaasa nang dapat sa Dios, at nauucol na houag muna siyang han~goin sa pulóng yaon. Si Nicolás. Ganito rin naman ang inaacala co, at caya hindi co siya iniibig na para nang dati. Ang ama. Uastò ang inyong pagdidilidili man~ga anac co, sa pagca,t, naquiquita nating tunay na si Robinson ay hindi pa napupuspos niyong matibay at ualang pagmamalio na pagasang anac sa Maycapal nang matapus nang caniyang matangap ang maliuanag na catotohanan nang caniyang cagalin~gan at carunun~gan. Datapoua,t, bago natin siya sisihin, ay lumagay tayo sa caniyang calagayan, at siyasatin natin ang ating sariling consciencia, na tumanong tayo sa ating sarili, na cung lalong magaling ang ating gagau-in cung tayo,y, nalalagay sa calagayan ni Robinson. ¿Ano ang acalà mo, Nicolás? cung icao baga,y, si Robinson, ¿ay magcacaroon ca caya nang lalong malaquing pagasa na mahiguit sa caniya? Si Nicolás. _(Sumagot siya nang marahan at pacumbaba.)_ ¿Ano pô ang quinaalaman co? Ang ama. Alalahanin mo na niyong icao ay magcasaquit nang malubhâ sa mata at naguing cailan~gan ang tapalan nang cantárida, ay ipinagtiis mo nang malaquing hapdi. Maaalaala mo na ang caculan~gan nang iyong pagtitiis at cahinaan nang iyong loob, baga ma,t, ang iyong saquit ay tumagal nang tatlong arao lamang. Inaacalà co na n~gayong icao ay lumalaqui laqui na ay mababatá mo nang lalong malaquing catiisan ang gayong saquit; datapoua,t, ¿magcacaroon ca baga niyong catibayan at capacumbabaan nang loob na quinacailan~gan sa pagbabatá niyong lahat na dinadalita nang caauaauang si Robinson? ¿Ano ang uica mo dito? inaacalà co na ang dimo pagimic ay siyang tunay na casagutan sa itinatanong co sa iyo. Sa pagca,t, (sálamat sa Dios) cailan ma,y, di mo sinapit ang man~ga caralitaan nang caauaauang si Robinson, ay hindi mo masasabi cung ano ang iyong dadamdamin at aasalin cung nagcagayon ca. At caya n~ga ang dapat nating gau-in, ay tayo,y, mahirati sa pagtitiis nang man~ga munting cahirapan, na marahil ay ipagcacamit natin nang catiisan at pagasa sa cagalin~gan nang Dios, at nang cung masanay ang ating loob, ay mangyaring tiisin natin ang lalong man~ga malalaquing cahirapan na minamarapat nang Dios na ipahatid sa atin. Naguumaga na n~ga; at sinicatan nang bagong liuanag na nagbibigay ligaya sa lahat ang caauaauang si Robinson na nacahilig sa cahoy, at na sa isang cahabaghabag na calagayan na para nang sinabi na natin. Hindi napipiquit munti man ang caniyang mata sa boong magdamag, at ang caniyang iniisip ay cung ano ang caniyang casasapitan. Sa catapusa,y, lumacad siyang hahapayhapay, na para nang isang tauong nagaantoc, at dumating siya sa gumuhò niyang tahanan. Datapoua,t, ¡laquing caligayan ang dinamdam niya nang caniyang maquita sa tabi nang caniyang bacod!... ¿Ano caya ang caniyang naquita?... Ang caniyang man~ga minamahal na hayop, na mabubuti at malalacas, at nan~gatototouang nan~gaglulucsuhan sa pagsalubong sa caniya. Tila di siya macapaniuala sa caniyang naquiquita; datapoua,t, inalis siya sa pagaalinlan~gan nang man~ga naturan niyang hayop, na lumapit sa caniya, hinimuran ang caniyang camay, at ipinaquiquilala ang canilang catouaan sa pagsisigauan at paglulucsuhan nang siya,y, maquita. Si Robinson na magpahangan sa oras na yaon ay tila nauaualang diuà, ay caracaraca,y, pinagsaolan; tiningnan ang caniyang man~ga hayop, at pagcatapus ay itinaas ang mata sa lan~git, na lumuluhà, hindi lamang sa catouaan, cundi naman sa pagpapasalamat at pagsisisi sa di niya pagasa sa Dios; at nilarò niya ang man~ga nagsauli sa caniyang hayop, pagcatapus ay tiningnan cung ano ang calagayan nang caniyang tahanan. Si Enrique. ¿At baquit pò naligtas ang caniyang man~ga hayop? Ang ama. Ualang pagsalang niyong sila,y, madala nang tubig, ay naanod sila sa isang lugar na mababao, at nang sila,y, dumating doon ay sila,y, nagtacbuhan hangan sa sila,y, dumating sa canilang tahanan. Siniyasat ni Robinson ang caniyang yun~gib; at malaqui ang panguiguilalas nang caniyang maquita na hindi totoong malaqui ang casiraan, para nang inaacala niya sa caniyang catacutan. Tunay n~ga at gumuhò ang batong pinacabubong, na casama ang lupang quinatatamnan, datapoua,t, hindi niya totoong pagpapaguran na caniyang alisin ang gumuhò sa loob nang caniyang yun~gib, na dahil dito,y, magcacaroon siya nang isang tahanang lalong maluang at maguinhaua na mahiguit sa dati. Bucod dito,y, may isa pang bagay na nagpapaquilalang maliuanag na di ipinahintulot nang Dios ang sacunang yaon sa pagpaparusa cay Robinson, cundi bagcus pa n~gang sa pagiin~gat at pagcacalin~ga sa caniya; sa pagca,t, nang siya,y, malapit na at mapagsiyasat ang lupang parang quinatatamnan niyong batong malaqui na naguiguing pinacabubong nang caniyang tahanan, ay quinilabutan siya, sa pagcaquitang nalilibot nang lupang buhaghag, na sa calaunan nang panahon ay sapilitang guguhò dahil sa cabigatan nang batong yaon at sa cabuhaghagan nang lupa. At tingnan ninyo rito ang ualang hangang carunun~gan nang Dios na nacatatalastas na cung hindi mahulog ang batong yaon sa paglindol, ay mababacsacan si Robinsong na sa loob na ualang pagsala; at caya n~ga inibig na sa paglindol ay umugong, at sa catacutan ni Robinson ay lumabas, at cundi gayon ay sapilitang mamamatay siya. Dito matatalastas ninyo, man~ga anac co, na quinacalin~ga siya nang Dios nang tan~ging pagibig sa oras na inaacalà niyang siya,y, pinababayaan at quinalilimutan, at nang mangyaring siya,y, maipagadya ay guinauang casangcapan ang paglindol na caquilaquilabot, na inaacalà ni Robinson na siyang catapusan niya. Mangyayari naman sa inyo sa inyong pamumuhay ang naranasan ni Robinson, cung pagmamalasin ninyong magaling ang man~ga guinagauang paraan nang Dios sa pagcalin~ga sa inyo; at sa alin mang calumbaylumbay na calagayan na inyong sasapitin sa man~ga haharap na arao ay mamamasdan ninyo ang dalauang catotoohanan: ang isa ay ang man~ga tauo,y, nagaacalang palagui na ang canilang man~ga casacunaan ay mahiguit sa catunayan; at ang icalaua,y, caya ipinahahatid nang Dios sa atin ang anomang caralitaan ay dahil sa siyang dapat sa catouiran, na cung sa bagay ay ualang pagsalang mapapanuto sa tunay nating capalaran. Pagpilitan nating touina,y, igalang ang lihim nang Amang Macapangyarihan, sa pagca,t, ang ating boong capalaran ay na sa caniyang mapagpalang camay. Ang lahat nang bagay sa sangmaliuanag capurihan niya ang ibinabansag, at sa ating pusò ay humihicayat paglingcoran siya nang boong pagliyag. Ang lalong mapait sa caralitaan ay isang biyayang tan~gi nang Maycapal, tandang maliuanag na ibig pacamtan sa atin ang touang ualang catapusan. =ICASAMPUONG HAPON=. _Ipinatuloy nang ama ang historia._ Nagpasalamat sa Dios si Robinson dahil sa inaligtas siya sa bagong capan~ganiban, at maligaya nang ipinatuloy ang pagaalis niya nang man~ga gumuhong bató sa caniyang tahanan. Hindi niya pinaghirapang totoo ang pagaalis nang lupa at batong maliliit; datapoua,t, sa cailaliman ay natitira ang isang malaquing bató; na baga ma,t, mabigat ay quinacailan~gan tila ang calacasan nang maraming tauo, nang maquilos sa quinalalag-yan. Tinicman niyang itinulac ang pinacamaliit; datapoua,t ualang quinasapitan, sa pagca,t, quinacailan~gan ang lalong malaquing lacas; at nang matantô niyang ualang casasapitan ang caniyang pagod ay di maalaman cung ano ang caniyang gagau-in. Si Juan. Cung aco,y, si Robinson ay naalaman co cung paano ang aquing gagau-in. Ang ama. Tingnan natin cung paano ang iniisip mo. Si Juan. Guinamit co sana ang isang palanca; para nang guinagaua natin niyong arao, niyong pinagugulong natin ang isang cahoy na mahaba. Si Teodora. Yao,y, hindi co naquita. ¿At ano caya ang _palanca_? Si Juan. Isang cahoy na mahaba at macapal, at ipinapasoc ang isang dulo sa tabi nang cahoy ó batong bubuhatin, at ilinalagay sa ilalim ang capirasong cahoy ó bató; at saca pinaglalambitinan na tiniticuas ang cabilang dulo nang cahoy nang paggugulong. Ang ama. Sa ibang arao ay ipahahayag co sa inyo ang cadahilanan nito. Paquingan ninyo n~gayon ang guinaua ni Robinson. Nang matapus na siya,y, macapagcurocurò na mahabang oras sa catapusa,y, humun~go sa caniyang isip ang _palanca_; nang maalaala niyang sa caniyang cabataan ay naquiquita niya, na guinagaua nang man~ga tauo ang gayong paraan sa pagbuhat nang anomang bagay na mabibigat, ay pinasiya sa loob na caniyang ticman. Totoong lumabas na magaling ang caniyang acala, na sa loob nang calahating oras ay nailabas na niya sa caniyang yun~gib ang dalauang bato, na bahaguia na lamang maquiquilos nang dalauang catauo cung sa camay lamang pararaanin; at malaqui ang caniyang catouaan nang maquitang ang caniyang tahanan ay lumaquing di hamac na mahiguit na dalaua sa dati, bucod dito,y, lalong tumibay sa caniyang acala; sa pagca,t, ang naguiguing pinacapader at bubong, ay ang malaquing batóng ualang laman ang loob, na sa magcabicabila ay ualang mahahalatang butas. Si Nicolás. Datapoua,t, ¿ano pong nasapit nang caniyang gagamba? Ang ama. Natotoua aco,t, ipinaalaala mo sa aquin. ¡Caauaauang gagamba! at nalilimutan co na. Ang masasabi co lamang sa iyo, ay ualang pagsalang namatay siya sa pagguhô nang bató. Ang tunay ay hindi na naquitang mulî ni Robinson, at iquinatoua na niya ang pagcauala nito dahil siya,y, may casama nang man~ga hayop na llama. Nan~gahas siyang lumapit sa volcan, na linalabasan nang maitim na asó; datapoua,t, ¡gaano ang caniyang panguiguilalas nang maquita ang caramihan nang man~ga bagay na nan~gatutunao at umaagos sa linibid-libid nang volcan, at hindi pa lumalamig! hindi siya macalapit na totoo, at pinanonood niya sa isang lugar na may calayuan ang caquilaquilabot na pagusoc, sa pagca,t, pinipiguil siya nang caniyang catacutan at nang cainitan na houag siyang lumapit doon. Nang matalastas niyang ang man~ga bagay na iniaanod nang volcan ay napatutun~go sa lupang tinutubuan nang man~ga patatas, quinilabutan siya sa pagiisip na baca yaong umaagos na apuy ay nacasira sa halamang yaon; at hindi siya natahimic han~gan sa di siya nacarating doon. Pinaronan n~ga niya ang lupang quinatatamnan nang man~ga patatas, at di mamagcano ang caniyang catouaan nang caniyang maquitang hindi naaano; datapoua,t, sa anomang mangyari, ay inaacalà niyang magtanim nang man~ga patatas pa sa iba,t, ibang lugar nang pulò at nang cung anoman ang mangyari ay houag siyang maualan niyong totoong mahalagang bun~ga; at baga ma,t, ayon sa inaacala niya, ay totoong malapit na ang invierno, ó taglamig, ay ang uica niya sa sarili: ¿sino ang nacatatalastas cung ang man~ga halamang ito,y, hindi naaano sa taglamig?[5] Nang matapus na siyang macapagtanim, ay hinarap niya ang paggauà nang caniyang cusina; at dito naman sa caquilaquilabot na bagay na caniyang naranasan ay naguing dahil nang isang malaqui niyang capaquinaban~gan. Sa pagca,t bucod sa man~ga ibang bagay na ibinubuga nang volcan ay may nacacasamang man~ga bató nang apog. Caraniua,y ang guinagauà sa man~ga batóng ito ay sinusunog muna sa isang horno; datapoua,t, dito,y, di niya quinacailan~gan, sa pagca,t, naguiguing pinacahorno na ang volcang nagninin~gas. Si Robinson ay uala nang sucat gau-ing ibang bagay cundi ang humucay sa lupa nang isang balón, at ilagay doon ang man~ga bató nang apog, pagcatapus ay busan nang tubig sa ibabao, at saca haluin. Capag nagauá na ito ay sucat nang magamit sa paglilichada; at hinaluan nang caunting buhan~gin ni Robinson, at dahil dito,y, naipatuloy ang caniyang gauà nang malaquing caligayahan niya. [Talababa 5: Sa Europa, cung panahon nang taglamig ay nalalagas ang man~ga dahon nang man~ga halaman na parang patay, at hindi nagsisipamun~ga sa panahong yaon.] Samantalang siya,y, gumagauà ay tumiguil nang pagusoc ang volcan, dahil dito,y, nan~gahas nang lumapit si Robinson sa bibig niyong volcan, doon niya natalastas na hangang ilalim ay malamig na, at sa pagca,t, ualà nang lumalabas camunti mang usoc, ay inacalà niyang napugnao na ang apuy sa ilalim nang lupà, at ualà na siyang sucat catacutan. Nanghinayang ang caniyang loob sa bagay na ito, at inisip niya ang paghahandâ nang babaunin sa invierno ó taglamig; dahil ditò,y, humuli siya nang ualong hayop na llama sa paraang guinauà niya nang una. Ang lahat ay caniyang pinatay, liban na lamang sa isang lalaqui na isinama niya sa tatlong maaamò na; at ibinitin sa caniyang cusina ang caramihan nang laman nang man~ga hayop na ito, at nang caniyang mapaasuhan, datapoua,t, ibinabad muna niya sa asing man~ga ilang arao, sa pagca,t, naalaala niyang ganito ang guinaguà nang caniyang ina sa canilang bahay. Bagama,t, labis na ang inihandâ niyang cacanin sa taglamig, ay natatacot si Robinson na bacá hindi magcasiya sa caniya, cung sacali,t, ang taglamig ay totoong mahigpit at matagal; sucat sanang macahuli nang marami pang man~ga hayop na llama; datapoua,t, humihirap nang humihirap nang paghuli, sa pagca,t, ang man~ga hayop na yaon ay natatacot na sa silò. Quinacailan~gang magisip nang ibang paraan sa paghuli sa canila, at natalastas ni Robinson ang paraang ito. ¡Totoo n~ga na ang pagiisip nang tauo ay cung gagamiting magaling, para nang nararapat, ay totoong madaling gumanà nang paraan sa icatataquip nang caniyang man~ga cailan~gan, at icararagdag nang caniyang caguinhauahan! Natatalastas niya na ang man~ga hayop na llama sa touing masusumpun~gan niya na iinom sa batisan, ay nagtatacbuhan sa isang cagubatan sa dacong licod nang pinacamataas na lupa. Sa taguiliran nito ay may lupang natatamnan nang damo at diyan pumapanhic sa pinacaburol na ang taas ay may calahating vara. Naramdaman ni Robinson, na sa pagtacbo nang man~ga llama, ay caraniuang nagdaraan doon; at dahil dito,y, bumungô sa caniyang pagiisip ang dapat gau-in. Sa macatouid ay humucay siya nang isang malalim na balon sa lugar na yaon, at nang cung magdaan doon ang man~ga hayop na llama ay man~gahulog at maculong sa balon. Hangang tanghaling hinucay nang ualang capaguran ni Robinson ang balon; tinacpan nang ilang damo ang ibabao, at sa icalauang arao ay naquita niyang nahulog doon ang dalaua niong man~ga hayop na totoong malalaqui. Inacalà niyang sucat na sa caniya ang caniyang inihandang pagcain; datapoua,t, uala sana siyang pagtataguan nitong caniyang baon sa panahon nang taglamig, cundi siya pinagcalooban nang lan~git nang isang pinacasilong dahil sa paglindol; sa pagca,t, dapat nating matalastas, na sa malapit sa caniyang yun~gib ay may gumuhong bató, na naguing parang isang yun~gib na ang lalim ay may tatlong vara, na ang pinapasucan ay ang pinacapatio nang caniyang tahanan. Dahil dito,y, nagcaroon siya nang isang munting silid, cusina at pinacasilong, na totoong mabuti ang pagcacalagay, na parang sinadiya. Tatlo pang bagay ang hindi niya natatapus naihahandà sa panahon nang invierno ó taglamig, na inaantay niya; ang magtipon nang maraming damo na cacanin nang caniyang man~ga hayop; ang pagtitipon nang cahoy, at ang paghucay nang lahat nang patatas na itatago niya sa caniyang silong. Ang man~ga damó na caniyang tinipon, ay ibinunton sa harapan nang caniyang bahay, para nang naquiquita niyang guinagauà nang man~ga magsasaca dito; at sa baua,t, paglalagay niya ay pinapaicpic nang caniyang paa at nang masinsing magaling na hindi tagusin nang ulan. Datapoua,t, natalastas niya, na siya,y, nagcamali dito; sa pagca,t, hindi niya pinatuyong mabuti muna ang damó. Sa pagca,t, cung hindi ganito ang caniyang gauin, ay sa totoong casinsinan ay magiinit at maguusoc. Hindi naririn~gig ni Robinson ang bagay na ito niong caniyang cabataan, sa pagca,t, ualang quinacalin~gang anoman, ay hindi niya natutohan ang man~ga quinacailan~gan sa isang bahay nang magsasacá. Dito niya napaguari ang malaquing capaquinaban~gan nang matuto nang anomang bagay, cahit hindi niya natatalastas ang sucat paggamitan balang arao. Labis ang pagtataca ni Robinson nang maquitang umuusoc ang isang bunton nang damó: at lalò pang nanguilalas siya nang ipasoc ang caniyang camay, at maramdamang nagiinit sa loob. Inacala niyang mayroong apuy, bagama,t, hindi niya maalaman cung paano ang pagdidiquit nang sariuang damó, at cung cailan nalaglagan nang apuy. Mínulan nang pagaalis na isaisa nang damó; at totoong malaqui ang caniyang panguiguilalas nang maquitang ualang apuy, at ang lahat nang damó ay nagiinit at basabasà pa. Sa catapusa,y, napaguari niya na ang casariuaan nang damó ang siyang naguiguing dahil nang pagiinit, bagama,t, hindi niya matalastas cung paano ang pangyayari nito. Si Juan. Aco ma,y, di co mapaguari ito. Ang ama. Sa man~ga nangyayaring ito, Juan, na catacataca ay totoong marami sa mundo; at ang pagiisip nang tauo, pagcatapus nang mahabang panahon na pag-uauariuari at pagcucurò ay natalastas na maliuanag ang tunay na cadahilanan nang man~ga nangyayaring ito; datapoua,t, di naman natalastas na lahat. Ang pagcatalastas nang man~ga bagay na ito ay maquiquita sa isang carunun~gan na hindi mo naaalaman man lamang cung ano ang pan~galan. Tinatauag na Fisica. Diyan ipinaquiquilala ang nangyayari sa calamigan, para naman nang sa man~ga ibang bagay na tinatauag na natural, na sucat pagtachan. Cung pananatilihin ninyo ang pagsisicap sa pagaaral, ay n~gayong man~ga ilang panahon ay ituturò co sa inyo ang naturang carunun~gan, na totoong pagcacaliban~gan ninyo. N~gayo,y, ualang capacanan ang pagpapaaninao co sa inyo nang bagay na ito, sa pagca,t, di pa ninyo maabot nang pagiisip. Pagbalican natin si Robinson, at talastasin ninyo na niong mapatuyò na niya ang damô, ay muling ibinunton nang masinsin nang houag maano sa han~gin at ulan, sa pagca,t, caniyang linag-yan nang pinacabubong na cauayan, para nang guinagauà nang man~ga pastor sa canilang man~ga cubo na naquita ninyo na nababalot nang dayami. Guinugol niya ang man~ga sumunod na arao sa pagtitipon nang cahoy na tuyô na inaacala niyang cailan~gan; at saca hinucay niya ang caniyang silong. Sa catapusa,y, pinulot niya ang lahat nang man~ga dayap na hinog, na nan~galalaglag sa pagugà niya sa punò, at itinagò niya,t, nang magamit sa panahon nang taglamig; dito,y, napayapà na caniyang loob, sa pagca,t, inacalà niyang sapát na ang caniyang inihanda sa totoong taglamig. Datapoua,t, magtatapus na ang bouan nang Octubre, ay hindi pa nararamdaman ang calamigan na totoo niyang quinatatacutan; datapoua,t, totoong naguulan na tila gumuguhô ang lan~git. Totoong nalilingatong dahil dito si Robinson, at totoo niyang ipinagpipighati ang pagcaculong sa caniyang tahanan na mahabang panahon na parang isang nabibilango; sa pagca,t, mahiguit sa labing limang arao na di siya lumalabas sa caniyang yun~gib, cundi sa pagparoon lamang sa caniyang silong, sa bunton nang damo at sa batis, sa pagcuha nang tubig at cacanin na quinacailan~gan niya at nang caniyang man~ga hayop. ¡Labis nang tagal at calumbaylumbay ang paquiramdam niya sa man~ga oras na nagdaraan, dahil sa caniyang pagiisa at, dahil sa ualá siyang magauang pagcaliban~gan! Di sucat maisip, man~ga anac co, cung gaano ang caniyang cahirapan. Cung mayroong magbibigay sa caniya nang isang libro, ó isang pliegong papel, pluma at tintero, ay maligayang ipagpipilit niya sa baua,t, pliego ang isang arao nang caniyang buhay. ¡Sa aba co! ang uiniuica niyang inuulitulit; ¡pagcaualang isip co noong aco,y, bata, na inaari cong ang pagbasa at pagsulat ay isang caabalahang nacayayamot, at ang pagcaulang gauà ay isang bagay na nacaalio! Ang lalong nacababagot na libro ay aariin co n~gayong isang cayamanan: sa isang pliegong papel at sa isang tintero na macuha co ay hindi co ipapalit sa paguiguing hari. Sa boong panahong ualà siyang guinagauà at siya,y, nayayamot ay napipilitan siyang maglibang sa man~ga gauang hindi pa niya nararanasan. Matagal nang panahong caniyang iniisip ang paraan nang paggauà nang isang palayoc at isang ilauan, na totoong paquiquinaban~gan niya, at icaaauas nang caniyang caralitaan. Baga ma,t, totoong naguuulan, ay lumabas siyang nagtatacbo sa paghanap nang lupà, at pinasimulan niya ang paggauà nang palayoc. Dapat nating matalastas na hindi muna lumabas na magaling, at sa una niyang paggauà ay nasisirà; datapoua,t, sa pagca,t, ualà siyang magauang bagay na lalong mahalaga, ay guinauà niyang liban~gan ang paggauà nang palayoc: at capag inacalà niyang yari na, n~gunit may naquiquita siyang casiraan, ay binabago niya, at guinagauang muli. Guinugol niya ang ilang arao sa paglilibang sa gauang ito, hangan sa mayari ang palayoc at ilauan ó tinghoy na totoong mabuti ang pagcacagauà, Inilagay niya sa caniyang cusina na malapit sa apuy, at nang tumigas at matuyò, at saca ipinatuloy ang paggauà nang ibang man~ga palayoc at caualì na iba,t, iba ang lalaqui at pagcayari, na dahil dito,y, nabibihasa siya nang paggauà. Hindi tumitila ang paguulan, at napilitan si Robinson na magisip nang cung ano ang caniyang gagau-in sa panahong yaon, at nang siya,y, maligtas sa cayamutan nang ualang guinagauà. Ang una niyang pinagcaliban~gan ay ang paggauà nang lambat. May marami siyang natitipong man~ga pisi, ó man~ga baguing na maliliit na parang abacá; at palibhasa,y, may labis, siyang panahon at calamigan nang ulo sa pagaaral nang paggauà nang lambat na macaualo ó macasampuong sinisira niya, sa pagca,t, hindi cadaling lumabas na magaling, ay sa catapusa,y, natumpacan niya ang tunay na paraan nang paggauà, at sa casipagan niya ay totoong nabihasa siya, para nang man~ga babayi ó man~ga batang gumagauà dito nang lambat. Tunay n~ga,t, naisipan niya ang paggauà nang isang casangcapang cahoy, na pinutol nang caniyang sundang na bató, at guinauà niyang parang ihauan; at sa paraang ito ay nacagauà siya nang isang lambat, na sucat paquinaban~gan, para nang man~ga guinagauà nating lambat dito. Capagdaca nama,y, bumungô sa caniyang pagiisip ang paggauà nang isang panà at ilang man~ga palasô. ¡Oh! ¡Totoong malaqui ang caniyang caligayahan sa pagcaisip nang bagay na ito, at sa pagcadilidili sa malaquing capaquinaban~gang cacamtan niya sa caniyang panà! Sa pagca,t, mapapanà niya ang man~ga hayop na llama, ó man~ga ibon, at ang lalo pang sucat niyang paquinaban~gan, ay maliligtas siya sa catampalasanan nang man~ga tauong bundoc na bacá sacali balang arao ay tampalasanin siya. Sa malaqui niyang cainipan, na ang ibig niya,y, maquitang mayari na ang caniyang pana, ay nagmadaling lumabas, na hindi inalumana ang ulan at han~gin sa paghanap nang cahoy na quinacailan~gan. Di sucat nating paniualaan na ang alin mang cahoy ay nagagauang panà: napagtalastas niya na quinacailan~gang humanap siya nang matigas na cahoy, n~guni,t, mababaluctot, upang cung mahubog na, at umigcas naman nang malacas. Nang macaquita na siya nang isang cahoy na matigas at mahuhubog, ay dinala niya sa caniyang tahanan, at caracaraca,y, pinasimulan na niya ang caniyang paggauà; datapoua,t, ¡laquing paghihirap niya sa caualan nang isang sundang na bacal! macadalauang puong tagâ bago niya malinis ang cahoy, na dito,y, sa isang tagà lamang ay sucat na sa itac na may patalim: at caya n~ga, bagama,t, maghapong ualang tiguil siya nang paggauà nito na di niya binibitinan, ay naguing cailin~gan ang ualong arao bago natapus. Ang ibang man~ga batang naquiquilala co ay hindi nagcacaroon nang ganitong cayamutan nang ulo. Si Teodora. _(Na quinacausap ang caniyang, man~ga casama.)_ Ang bagay na ito,y, sinasabi nang ating ama sa atin. Ang ama. Natumpacan mo, Teodora. ¿At ano ang inyong acalà? ¿di baga totoo ang uica co? Si Teodora. Oo pô; datapoua,t, magmula n~gayon, ay capag pinasimulan co ang anomang gauà ay ipatutuloy co nang ipatutuloy hangan sa matapus. Ang ama. Ganito n~ga ang magaling, sa pagca,t, sa paraang ito,y, napaiguing totoo si Robinson, caya n~ga nagcaroon siya nang di mamagcanong caligayahan nang maquita niyang sa icasiam na arao nayari na ang caniyang panà, na ualà nang culang cundi ang busog at man~ga palasò. Cung caniyang naisipan ang paggauà nang panà niong macapatay siya nang hayop na llama, marahil ay titicman niyang gauing busog; sa pagca,t, natatalastas niyang magaling na sa Europa ay ang caraniuang guinagauang busog ay ang bituca nang tupa; datapoua,t, sa caualan nang bituca, ay pinili niya ang lubid na lalong matibay, at saca isinunod niya ang paggauà nang palasò. ¡Gaano caya ang pagpapasalamat niya sa magbibigay sa caniya nang capirasong bacal na sucat mailagay sa dulo! Datapoua,t, nang pinagiisipisip niya na ualang masasapit ang caniyang nasà, ay siya,y, na sa sa pintô nang caniyang yun~gib at caniyang ilalagay sa dulo nang palasò, cahit hindi man bacal, nagcataong nailin~gon niya ang caniyang mata sa capirasong guintô, na parang ualang cabuluhang bagay ay nacalagay lamang sa lupà. Sinicaran niya ang capirasong guintò, at ang uicà niya, ay maguing bacal ca, cung ibig mong quita,y, pahalagahan. Capagcauicà nito ay hindi man lamang tiningnang mulî. Sa caniyang caiisip, ay naalaalang narin~gig niyang minsan, na ang guinagamit nang man~ga tauong bundoc na pinacadulo nang sibat at palasò ay ang man~ga tinic nang isdang malalaqui, at ang man~ga bató namang matutulis, at pinasaya niya sa loob na matularan sila, at saca gumauà naman siya nang isang pinacasibat. Capagcaisip nito ay napa sa tabi nang dagat, doo,y, nagcapalad naman siya na nacaquita nang man~ga tinic nang isdang caniyang hinahanap; namulot naman siya nang man~ga batong inaacalà niyang mababagay sa gagau-in niyang sibat; pagcatapus ay pumutol siya nang isang matouid at mahabang cahoy na gagau-ing tangcay, saca umoui sa caniyang tahanan na basang basà ang catauan. Man~ga ilang arao ay nayari niya ang man~ga palasò at sibat; ang dulo nang sibat ay batong totoong matulis, at ang dulo nang man~ga palasò ay ang man~ga tinic nang isdà, at sa punò ay tinalian niya nang man~ga pacpac nang ibon, sa pagca,t, sa ganitong paraan ay tumatacbong magaling. Tinicman niya ang caniyang panà, at inacalà niyang bagama,t, nagcuculang nang ilang bagay na quinacailan~gan, na cung ualang casangcapan ay hindi sucat mayari, gayon ma,y, inacala niyang sucat nang maipanà niya sa ibon at sa iba pang man~ga hayop, at sinapantaha pa niyang masusugatan niya nang panà niyang yaon ang isang tauong bundoc na hubad, cung lumapit sa caniyang magaling. Datapoua,t, ang totoong iquinaliligaya niya ay ang caniyang sibat. At saca linapitan naman ang caniyang tinghay at man~ga palayoc at caualing lupa, na sa pagca,t, naquita niyang tuyò na, ay caniyang gagamitin; dahil dito,y, linag-yan niya ang isang cauali nang capirasong tabà na quinuha niya sa man~ga hayop na llama, na ang isip niya,y, cung matunao ay magagamit niyang pinacalan~gis. Datapoua,t, totoong sumamâ ang caniyang loob nang maquita niyang matunao ang tabâ ay tumatagas sa caniyang cauali, na caonting caonti lamang ang natira. Dito,y, napaghulohulo niya na gayon din ang mangyayari sa caniyang tinghoy at ibang man~ga cauali at palayoc. Totoong malaqui ang caniyang capighatian, at baquit inaasamasam na niya na siya,y, macacacain nang sopas, at macacaroon siya nang ilao sa gabi; datapoua,t, naquita na ninyo na madaling napaui ang caniyang pagasa. Si Enrique. Totoo n~ga pô na malaquing capighatian ang cacamtan sa pagcaquitang naualang cabuluhan ang caniyang pinagpaguran na mahabang arao. Ang ama. Ualà n~gang pagsala, at mayroong man~ga tauo na mayayamot na at babasaguin na ang lahat. Datapoua,t, si Robinson ay mayroon nang caunting catiisan, at tinica niyang matibay na cailan ma,y, di gagauà nang anomang bagay na pasapiao lamang, cailan ma,t, mangyaring magaua niyang magaling. Umupo siya sa isang suloc na caniyang pinagiisipan, (gayon ang tauag niya sa isang suloc nang caniyang yun~gib, na caraniuang pinapasucan niya capag may pinagcucurong anomang bagay na mahalaga) at pinasimulan niya ang pagcamot sa noo. Hindi pa nagtitiguil ang laguing paguulan, at caya lamang nagliuanag ang lan~git ay nang macaraan na ang dalauang bouan. Inacalà ni Robinson na pasisimulan na ang panahon nang totoong taglamig ó invierno, datapoua,t, nacaraan na. Naquiquita niya nang malaquing pagtataca na ang primavera, ang panahon bagang pamumulaclac at pagusbong nang man~ga bagong halaman ay pinasisimulan na; ito,y, isang bagay na hindi niya malirip, at cahit caniyang naquita ay tila hindi pa mapaniualaan. Ang bagay na ito, aniya, ay nagtuturò sa aquin na di co dapat salahin pagdaca ang anomang bagay na di co mapaguari. Ang ina. At capagcauicà nito ¿hindi caya natulog? Si Teodora. Hindi pô, at cami po,y, hindi pa nagaantoc. Ang ama. Tungcol sa bagay na iyan ay ualà acong balità; datapoua,t, sa dating historia nang pagcatahan ni Robinson sa pulóng yaon, ay ualang nangyaring anomang bagay sa arao na yaon; inaacalà co na nang matapus na niyang mapagcurocurò ang paraan nang houag tumagas ang caniyang palayoc, ay siya,y, natulog na. Ito rin naman ang gagau-in natin hangang mamaya, nang tayo,y, maguising na maaga. =ICALABING ISANG HAPON.= Si Juan. N~gayon po,y, cung malagay aco sana sa lugar ni Robinson. Ang ama. ¿Ibig mo baga? Si Juan. Oo pô, sa pagca,t, mayroon ang lahat na man~ga quinacailan~gan, at natitira siya sa isang lugar na totoong magaling, na ualang totoong taglamig ó invierno. Ang ama. ¿Cung sa bagay ay nasa sa caniya ang lahat niyang quinacailan~gan? Si Juan. ¿Di pô baga siya,y, mayroong patatas, at lamang cati, at asin, at dayap, at isdà, at pagong, at talaba, at gatas na caniyang guinagatas sa man~ga hayop na llama? ¿Di pô baga siya macagagauà nang mantica at queso? Ang ama. Mangyayari n~gayong man~ga ilang arao ay macagauà siya. Si Juan. ¿At di pô baga naman mayroon siyang isang panà at isang sibat; at ang lalonglalo pa ay mayroon siyang isang mabuting tahanan? ¿Cung gayon ano pa ang iibiguin? Ang ama. Ang lahat nang ito,y, quiniquilala at pinahahalagahan ni Robinson nang ualang hangan, at pinasasalamatang macalilibo sa Dios; at gayon ma,y, ibibigay niya ang calahati nang man~ga arao nang caniyang buhay sa natitira, cung pagcacalooban siyang may dumating na isang sasac-yan nang siya,y, macaoui sa canilang bayan. Si Juan. Datapoua,t, sabihin pô ninyo sa aquin. ¿ano pong quinuculang sa caniya? Ang ama. Maraming bagay, totoong marami, at halos masasabi co sa iyo na quinuculang siya sa lahat nang bagay. Uala siya niyong man~ga cagalin~gan na iquina-paguiguing mapalad nang tauo dito sa mundo: uala siya sa casamahan nang man~ga tauo, uala siyang caìbigan, uala siyang capoua tauong sucat ibiguin at umibig sa caniya. Nalalayô siya sa caniyang man~ga magulang, na totoong nagpipighati dahil sa pagcaualà niya, naualay siya sa caniyang man~ga catoto, na ualà n~gang pagasang sucat pa niyang maquita cailan man, nalalayò siya sa lahat nang tauo dito sa lupa ... ¡Cahabaghabag na Robinson sa gayong cahambalhambal na calagayan! ¿Cahit ano bagang casaganaan niya sa lahat nang bagay dito sa lupa, ay ipagcacamit caya niya nang caaliuan? Ticman mong minsan na icao ay lumagay na isang arao sa isang suloc na ualang casama sinoman, at maquiquilala mo cung ano ang mabuhay na nagiisa. Bucod dito,y, hindi pa niya natatacpan ang ibang man~ga cailan~gan na nacapagbibigay hirap sa caniya. Ang lahat nang damit na nasa catauan ay naaagnas gulagulanit, at hindi niya maalaman cung paano ang dapat niyang gau-ing paggauà nang bago. Si Nicolás. Cahit ualang damit ay mangyayari siyang tumahan sa isang pulò, na totoong mainit, at doo,y, hindi nagdaraan ang invierno ó totoong taglamig. Si Luisa. ¿Paano? ¿lalacad baga siyang hubad doon? Ang ama. Totoo n~ga,t, hindi quinacailan~gan ang damit, sa pagca,t, doo,y, hindi totoong malamig; datapoua,t, quinacailan~gan ang siya,y, maligtas sa man~ga lamoc na totoong marami sa pulóng yaon. Ang man~ga lamoc doon ay totoong masasaquit sisiguid at totoong pinahihirapan ang man~ga nagsisitahan doon, at namamagâ ang lugar na masiguid at totoong masaquit na para nang siguid nang bubuyog at pucyutan; at caya n~ga ang muc-hâ at camay ni Robinson ay palaguing namamagâ. Tingnan ninyo cung gaano ang caniyang sindac, nang maquitang naaagnas na ang caniyang damit. Ang bagay na ito at ang daquilang pagnanasang maquita ang caniyang man~ga magulang, ó ang macasama naman nang man~ga tauo, ay dahil sa man~ga bagay na ito,y, napipilitan siyang magbuntong hinin~ga sa touitoui nang mailin~gap ang matang lumuluhà sa malauac na dagat, na ualà siyang naquiquita cundi ang tubig at lan~git lamang. ¡Gaano ang casayahan nang caniyang pusò, na napadadala sa magdarayang pagasa cung nacaquiquita sa impapauid nang isang munting ulap, na sa caniyang guniguni ay inaaring isang sasac yan ná naglalayag! At capag napagquilala ang caniyang camalian, ¡ay gaano ang pagbagalbal nang luhà sa caniyang man~ga mata, at parang iniinis ang caniyang pusong nagbabalic sa caniyang tahanan! Si Luisa. Ang nararapat niyang gau-in ay magsacdal sa Dios, na marahil ay padadalhan siya nang isang sasac-yan. Ang ama. Ganito n~ga ang caniyang guinagauà; datapoua,t, idinadagdag na palagui ang ganitong pan~gun~gusap: _houag mong papangyarihin, Pan~ginoon co, ang calooban co, cundi ang calooban mo._ Sa pagaalaala ní Robinson, na bacá sacali ay mayroong dumaan sa malapit sa caniyang pulò, ó matiguil caya doon ang alin mang sasac-yan sa oras na siya,y, nalalayô sa tabi nang dagat, ay inacalà niyang maglagay sa isang pulô nang isang tandâ na pagcaquilanlan nang alin mang sasac-yan doon ay magdaan, na doo,y, may humihin~gi nang tulong. Nagtayò n~ga roon nang isang mahabang cahoy na binitinan nang isang bandilà. Si Juan. ¿At saan pò quinuha ang bandilang iyan? Ang ama. Sasabihin co sa iyo. Naquiquita niyang masamâ na ang lagay nang caniyang barò, na di na niya maisoot na muli; at quinuha niya ang pinacamalaquing piraso, at ibinitin niya sa caitaasan nang mahabang cahoy na caniyang itinayò. Sacá ninanasà niyang masaquit na lag-yan nang sulat iyong cahoy na caniyang itinayo nang mapagquilalang maliuanag ang mahigpit niyang cailan~gan; datapoua,t, ¿paanong gagau-in niya ito? Ang nacaisa isang paraan na caniyang magagauà ay ang sulatan niya nang dulo nang caniyang sundang na bató; datapoua,t, ang lalong mahirap ay ang caniyang matalastas cung anong uica ang caniyang ilalagay. Cung isulat niya sa uicang francés ó inglés, ay mangyayaring dumating ang isang sasac-yang holandés, castila ó portugués, at marahil ay sinoman sa man~ga nasasacay ay hindi nacatatalastas nang man~ga pan~gun~gusap na yaon sa capalaran niya,y, naalaala ang ilang man~ga uicang latin na itinuro sa caniya sa alisagà niyang pagaaral, na dahil dito,y, naipahayag ang caniyang inaacalà. Si Juan. Datapoua,t, ¿mauunauà caya ito nang man~ga tauong nasasacay sa daong, na bacá sacali maparaan doon? Ang ama. Dapat mong matalastas na ang uicang latin, baga ma,t, hindi ipinan~gun~gusap sa alin mang lugar, gayon man ay nacacalat at napaguunauà sa lahat nang nacion sa Europa: at halos ang lahat nang tauo na may camunting pinagaralan, ay macatatalastas nang caunti nang uicang ito. Naaayon n~ga sa catouiran ang pagasa ni Robinson, na ang alin mang sasac-yan na doo,y, mapasadsad, ay hindi mauaualan nang macatatalastas nang caniyang isinulat na uicang latin. Si Juan. ¿At ano pò ang isinulat na yaon? Ang ama. Ito ang isinulat: _Ferte opem misero Robinson._ ¿Natatalastas mo baga ito, Juan? Si Juan. Ang cahulugan pò nito,y, Tulun~gan ninyo ang caauaauang si Robinson. Ang ama. Ualang totoo siyang pinaghihirapan, para nang pagcasira nang caniyang sapin at medias, at ang man~ga lamoc ay sinisiguid na mainam ang caniyang paa na di niya maitiguil sa saquít; datapoua,t, sa boong panahon nang paguulan ay dumaming totoo ang man~ga hayop na ito, at dahil sa canilang man~ga siguid ay namamagâ ang caniyang muc-hâ, man~ga camay at paa. ¡Di mamacailang siya,y, umupò sa suloc na caniyang pinagcucuruan, at nang caniyang mapagisipisip ang man~ga paraan nang pagcacaroon nang damit! datapoua,t, ualà siyang napapaquinabang; cailan man ay siya,y, quinuculang nang alin mang casangcapan at nang ucol na carunun~gan, nang mangyaring caniyang macamtan ang lalò niyang ninanasà at ang lalò niyang quinacailan~gan. Cung gagau-in niyang damit ang man~ga balat nang man~ga hayop na llama ay inaacala niyang siyang lalong madaling paraan; datapoua,t, ang man~ga balat ay magagaspang at matitigas, at cailan man ay hindi niya natalastas, at di man pinagmasdan niya cung paano ang guinagauà nang man~ga nagpapalambot nang balat, at cung sacali ma,t, natutuhan niya ang bagay na ito, ay ualà naman siyang carayom at sinulid na maitahi, at nang macagauà siya nang papaano mang damit. Gayon ma,y, totoong malaqui ang caniyang pagcacailan~gan, sa pagca,t, sa arao ma,t, sa gabi ay hindi siya pinababayaan nang man~ga lamoc at iba pang hayop na naniniguid, na cung di niya lalag-yan nang paraan sapilitang siya,y, mamamatay. Si Enrique. At ¿anong dahil at quinapal nang Dios iyang man~ga ualang casaysayang hayop, na ualang guinagauà cundi ang pahirapan tayo? Ang ama. Maitatanong co naman sa iyo, ¿baquit linalang ca nang Dios, at aco naman, at ang lahat nang tauo? Ang caniyang cagalin~gan ay totoong daquila, na hindi inibig na siya lamang ang mapalad, cundi inibig naman na pati nang caniyang man~ga quinapal ay maguing mapalad. At itong man~ga hayop na pinauaualan mong halaga, ¿di caya nagcacamit naman nang canilang capalaran at caguinhauahan? Si Enrique. Oo pô, sa pagca,t, naquiquita natin na naliligaya sa caliuanagan nang arao at sa cainitang tinatangap sa caniya, at naliligaya naman sa canilang quinacain at sa iba pang maraming bagay. Ang ama. Cung gayo,y, dito mo mapagcucurò, na linalang sila nang Dios, nang magcamit sila dito sa lupà nang man~ga caguinhauahang iyan at nang capalarang sucat macamtan nila. ¿Di caya ito,y, isang panucalà na carapatdapatan sa isang Dios na cagalinggalin~gan at lubhang maauàin? Si Enrique. Totoo n~ga pô; datapoua,t, ang ibig cong sabihin; ay mangyayaring houag lalan~gin nang Dios yaong man~ga hayop na nacapagpapahirap canino man. Ang ama. Magpasalamat ca sa Dios at hindi guinauà ang gayong bagay. Si Enrique. ¿At baquit pô? Ang ama. Sa pagca,t, cung iyan ang caniyang guinauà, ay icao man, aco man, at sino man sa atin ay hindi mabubuhay sa mundo, sa pagca,t, tayong man~ga tauo ang siyang lalong nacapagpapahirap. Hindi lamang ating alipin ang ibang may caramdaman at buhay, cundi naman pinapatay natin sa toui nating maibigan, at nang ating macain ang canilang laman, at nang ating paquinaban~gan ang canilang balat, cung minsan nama,y, nang houag tayong siguirin, ó cung minsa,y, maraanan lamang natin ay pinapatay natin, at sa catapusa,y, cahit ualang cadahilanang ayon sa catouiran ay pinapatay natin. Cung sa bagay, ¿di lalong may catouiran ang man~ga hayop, sa pagtanong na cung baquit linalang nang Dios ang tauo na totoong malupit at tampalasan sa canila? At ¿anong isasagot mo sa isang lan~gao na tumanong nang ganito? Si Enrique. Iyon pô ang hindi co naaalaman. Ang ama. Paquingan mo, at aquing sasagutin ang tanong nang lan~gao: ang iyong tanong ay totoong pan~gahas, at maliuanag na napagtatalastas na ualà cang pagiisip na sucat macapagcurò; sa pagca,t, cundi gayon, ay sucat na lamang ang sandaling pagiisip, na ang Dios, dahil lamang sa caniyang cagalin~gan ay linic-hà ang caniyang man~ga quinapal, na ang isa ay magcacailan~gan sa isa at nang mabuhay, yayamang ang man~ga halaman at man~ga bun~ga nang cahoy ay dili sucat na macabusog sa sarisaring hayop na nan~gabubuhay. Nang mangyaring ang boong mundo ay mabuhay, yayamang sa tubig, sa lupa at sa han~gin ay may man~ga hayop na nan~galiligaya sa canilang cabuhayan, at nang houag naman dumaming lubha ang alin mang bagay na hayop na macasasamâ sa iba; ay inibig nang ualang hangang carunun~gan nang Dios na ang isa,y, macain nang iba. At caya n~ga icao, lan~gao, na iniitit mo ang dugò nang ibang man~ga hayop, at pati man nang dugò naming man~ga tauo, ¿baquit mo aariing masamâ ang icao,y, hulihin nang gagamba, at icao ay canin nang lan~gaylan~gayan? ¿Anong uica mo rito, Enrique? cung ang lan~gao ay may pagiisip, ¿di caya pahihinuhod sa sagot na ito? Si Enrique. Aco,y, totoong napahihinuhod. Ang ama. Cung gayo,y, pagbalican natin n~gayon ang ating Robinson. Sa malaquing caguipitan niya, ay guinugol ang buo niyang casipagan sa pagpapalambot nang balat nang hayop na llama sa caniyang sundang na bató: ang unang guinauà ay isang sapin, at pagcatapus ay gumauà nang pinacamedias, baga ma,t, totoong masamâ ang pagcagauà. Sa pagca,t, di mangyari niyang tahiin, ay binutasan na lamang at caniyang tinalian nang capirasong lubid, na ilinapat niya sa caniyang paa, na baga ma,t, totoo siyang pinahihirapan; at cahit caniyang ilinabas ang may balahibo, ay toui na,y, nararamdaman niya ang malaquing cainitan sa paa, at ang matigas na balat ay nacagagasgas nang caniyang paa sa munti siyang lumacad. Gayon ma,y, minamagaan niya ang cahirapang ito sa man~ga siguid nang man~ga lamoc. Ang capirasong balat, na totoong matibay at matamboc ay guinauà niyang máscara na linag-yan niya nang dalauang butas sa dalauang matá, at isang butas sa bibig nang siya,y, macahin~ga. At yayamang nagauà na niya ito, ay hindi pinabayaang di mayari ang isang pinacabarò at isang pinacasalaual: tunay n~ga at totoong mahirap gau-in ito; datapoua,t, ¿aling bagay ang nacacamtan nang ualang capaguran? ¿At aling cahirapan ang di nagagahis nang casipagan at catiisan? Sa catunaya,y, naquita ni Robinson nang boong caligayahan na nayari ang caniyang gauà. Ang caniyang pinacabarò ay tatlong pirapiraso, dalauang piraso sa dalauang camay at isang piraso sa catauan, na paraparang natatali: ang caniyang pinacasalaual ay dalaua namang piraso, sa harapan at sa licoran, na nan~gatatali rin: at nang matapus na niyang maisoot ang bago niyang damit ay itinagò niya ang sirasirang lumang damit, at ang caniyang nasá ay isoot sa man~ga malalaquing capiestahan, at nang caniyang maipagdan~gal ang man~ga cumpleaños nang caniyang man~ga magulang. Di sucat masabi at catacatacang anyò ni Robinson sa damit na yaon, at ang man~ga sandata at casangcapan na caniyang dala: nababalot magmulâ sa paa hangan sa ulo nang may balahibong balat; nasasacbat sa licod ang malaquing palacol na bató; nasasabit sa balicat ang caniyang supot, ang caniyang panà at man~ga palasô; tan~gan sa caniyang canang camay ang caniyang sibat na totoong mahabà; sa caliuang camay ay ang caniyang payong na dahon nang niyog; at isang sombrero na parang buslong matulis ang dulo na nababalot nang balat nang hayop. Pagisipisipin ninyo cung ano ang maguiguing lagay niya. Sino mang macaquita sa caniya ay hindi macapagsasabi ni sa ilàlim nang damit na yaon ay natatagò ang isang tauong may pagiisip; at pati siya ay hindi natiis ang pagtataua nang maquita ang caniyang anyò nang siya,y, manalamin sa isang tubig na malinao. Sa pagnanasà niyang ipatuloy ang paggauà niya nang palayoc, ay gumauà siya sa sandaling panahon nang hurno; at nang maticman niya agad na cung sa carahasan nang apuy na nacuculong ay magcaroon nang pinacabarnis ang lupa, ipinasoc sa naturang hurno ang caniyang man~ga palayoc at man~ga cauali, at untiunting dinadagdagan nang apuy hangan sa nagalab ang boong hurno. Pagcatapus na caniyang maapuyan sa loob nang maghapong arao, ay pinabayaan niyang untiunting nagbauas ang init at nang caniyang maquita cung ano ang masasapit. ¿At ano caya ang nangyari? Ang unang palayoc ay hindi rin nagcabarnis, cahit anong casipagan ang caniyang guìnauà; gayon din ang icalaua at ang lahat naman; datapoua,t, nang caniyang pagmalasin ay natagpuan niya na ang isang cauali sa pinacapuit ay may pinacabarnis. Inacalà niyang ito,y, isang bagay na di sucat mapagcuro. ¿Ano cayang bagay aniya, na ang isa lamang na ito ang magcacaroon nang barnis at ang iba,y, hindi yayamang ang lahat nang ito,y, iisa ring lupa, at iniluto sa iisa ring hurno? Matagal na pinagisip niya ito; datapoua,t, sa calaunan ay caniyang natagpuan ang cadahilanan, na naalaala niya na may caunting asin na nailagay siya sa caualing yaon, niyong isoot niya sa hurno: at dito inacalà niya na ang asin ang naguing dahil nang barnis na yaon. Si Juan. ¿Tunay pô baga? ¿At ang asin pô baga ang gumauà niyon? Ang ama. Tunay n~ga: ang natutuhan ni Robinson ay ang napagtatalastas na mahabang panahon, at siyang guinagauà sa Europa, na sa asin ay nagcacabarnis ang lupang inilulutò sa apuy. Binabasáng magaling ang man~ga palayoc sa tubig na maalat, ó hinuhulugan ang hurnong nagninin~gas, cung gayon ang caniyang guinauà, ay ang lahat sana,y, nagcaroon nang barnis, at ito ang caniyang naranasan. Caniyang pinanin~gas na ang hurno; binasâ na niya nang tubig na maalat ang ilang man~ga palayoc at cauali, at ang iba,y, linag-yan niya nang asin at nang maticman niyang sabay ang dalauang paraan, datapoua,t, sa casalucuyan nang caniyang paggauà ay dinatnan siya nang isang sacunang totoo niyang iquinatacot na macalilibo: isang saquit. Naramdaman niya ang mahihigpit na saquit nang ulo, pagsisicsic nang dibdib at malaquing panghihinà sa boong catauan na sa gayong cahirapan ay ano ang masasapit nang isang tauong ualang sucat magalagà sinoman. ¡Dios co! ang sigao niya ¿anong masasapit co, cung aco,y, mahigá sa banig dito na ualà sinomang mahabaguing tauo na magalagà sa aquin at tumulong, cung aco,y, manghinà; ualà cahit isang caibigan na pumahid nang malamig cong pauis, ó magbigay nang munting caguinhauanhan? ¿Ano, ang ipinagtalaga mo sa aquin, Macapangyarihang Dios? Capagcauica nang man~ga pan~gun~gusap na ito, sa malaquing capighatian at cahirapan, ay nabual sa lupang naghihimatay. Dito n~ga ang mahigpit na pagsuboc nang lan~git na ibig maticman ang caniyang catiisan, ay quinailan~gan niyang totoo na mahiguit sa una ang isang matibay at mapacumbabang pagasa sa Pan~ginoon nang dilang caauaan na sumasalahat nang bagay. Sa gayong calagayan na ualà sinomang tumulong, sa gayong panghihinà, ¿ano cayang caniyang sasapitin cundi ang mamatay na nalilipos nang di mamagcanong casalatan at cahirapan? Sa pagcahandusay sa lupa, na nacahaluquipquip nang mahigpit na halos di macapan~gusap, at di man macapagisip, ay naquiquibaca sa di mamagcanong cahirapan; at manacanacà lamang ay nacacatin~gin sa lan~git, at inahihintò ang mataos niyang paghibic, at hinihin~gan niyang tulong ang Amang Dios sa pamagitan nang maauaing Mananacop nang man~ga tauo at nang caniyang calinislinisang Ina. Datapoua,t, ang caniya ring pagcabalisa sa saquit na caniyang tinitiis ay hindi ipinahintulot na siya,y, malagay na mahabang oras sa lupà; at caya n~ga pinilit ang natitira niyang lacás, at ang nasà niya,y, ilapit sa caniyang hihigan, cung mangyayari, yaong man~ga totoong cailan~gan na caniyang cacanin, bago maglubhâ ang caniyang saquit na di na macaban~gon, at di na siya macacuha nang anoman; nangyaring nailapit niya, baga ma,t, di mamagcanong cahirapan ang caniyang tiniis, sa caniyang hihigan ang dalauang bauo nang niyog na punò nang tubig, ilang man~ga patatas na naquita niyang lutò, at apat na dayap, na siyang natira lamang sa caniyang man~ga itinagó; bahaguia na lamang natatapus ang gauang ito, ay nahapay siya sa pagod at nahapay siya sa caniyang hihigan. Totoong icaliligaya ni Robinson na sa oras na yaon ay cunin na siya nang Dios sa buhay na ito, na biglang lagutin ang caniyang buhay, at nacapan~gahas pang hin~gin niya ang camatayan na parang isang tan~ging biyaya; datapoua,t, di naglaon at caniyang nagunamgunam na hindi ayon sa catouiran ang panalan~ging ito. ¿Di caya, aniya, aco,y, anac nang Dios? ¿di caya naman siya ang aquing Ama, at Amang maauain, macapangyarihan, at sacdal nang carunun~gan? Cung gayo,y, ¿baquit caya aco man~gan~gahas na magtuturò nang gagau-in sa aquin? ¿Di caya niya natatalastas ang lalong nararapat sa aquin? At ¿di caya gagau-in niya sa aquin ang lalong nauucol sa icagagaling co? ganito n~ga ang ualang pagsalang gagau-in sa aquin niyong maauaing Pan~ginoon. Sumapayapà ca, caloloua co; at sa ganitong pagiisa na ualang magampon ay magsacdal ca sa Macapangyarihang tagapagtangol nang man~ga tauo sa pamag-itan nang lubhang masintahing Virgen María, at sapilitang tutulun~gan ca, oo, tutulun~gan ca sa cabuhayan at sa camatayan. Dito nanghinapang ang caniyang loob sa man~ga paggugunamgunam na ito, na nagmamacaauà siya sa Lan~git na siya,y, pagcalooban nang pagtitiis, nang houag siyang lubhang magdalamhati sa caralitaang yaon; datapoua,t, pinasucan siya nang isang malacás na lagnat. Cahit totoong nagbalot nang man~ga balat nang hayop na llama ay hindi siya maginit, na tumagal ang pan~gin~giqui nang man~ga dalauang oras. Sumunod ang pagiinit na parang apuy, na nanalaytay sa lahat nang man~ga ugat, ay parang iniihao ang loob nang caniyang catauan; at sa laguing tiniboctiboc at quinabacaba nang caniyang dibdib ay parang siyang totoong napapagod. Dito sa cahambalhambal na calagayan, ay bahaguia na lamang nadampot ang isang bauong tubig at caniyang nainom, nang malamiglamigan ang nanunuyô niyang dilà. Pagcatapus ay pinagpauisan nang catacot-tacot, na nacapagbigay sa caniya nang caunting caguinhauahan; dahil dito,y, pagcatapus nang isang oras ay lumacaslacás siya nang caunti. Bumungô sa caniyang pagiisip na bacá sacali mamatay ang apuy, cung di niya dagdagan ang gatong, at pinagpilitan niya, cahit siya,y, totoong nanghihinà at nahihilo, na lumapit sa sigâ, at lag-yan niya nang man~ga cahoy na inaacala niyang casucatan hangan sa quinabucasan, sa pagca,t, niyo,y, matagal nang lumubog ang arao. Sa boò niyang buhay ay hindi siya nacaranas nang gayong calumbaylumbay at maligalig na gabi. Ang lamig at init nang lagnat na naghahalihaliling ualang pucnat, at ang lagui at matictic na saquit nang ulo ay hindi niya nacuhang maipiquit ang mata sa boong magdamag; at caya n~ga lalong pinaghirapan niya sa quinabucasan ang pagdaragdag nang cahoy sa caniyang sigâ. Pinagpilitan niyang dagdagan din ang cahoy nang sigà sa gabi; datapoua,t, totoong naglubhâ ang caniyang saquit na hindi na niya nacuha. Napilitan siyang ihintò ang caniyang nasà, at inari niyang ualang cabuluhan ang pagiin~gat nang caniyang apuy, sa pagca,t, inacalà niyang tila malapit na ang caniyang camatayan. Sa gabing ito,y, lalò siyang nabalisa na mahiguit sa una. Ang caniyang apuy ay napugnao na, ang tubig na na sa bauo ay lumangtot na, at si Robinson ay hindi na macapihit sa caniyang hihigan. Nang inaacalà niyang nararamdaman na niya ang man~ga cabalisanhang tagapan~guna sa camatayan, ay pinapanghinapang niya ang caniyang loob, sa paghahanda sa camatayan sa pamag-itan nang isang mataimtim na panalan~gin, na panibagong humin~gi siya nang tauad sa Dios sa caniyang man~ga casalanan, mapacumbabang nagpasalamat siya sa man~ga biyayang ipinagcaloob sa caniya habang siya,y, nabubuhay, baga ma,t, di siya carapatdapat; at tan~gi naman pinasalamatan ang man~ga cahirapang ipinahatid sa caniya na icapagbago niya nang buhay, at quinilala niyang totoong nacagaling sa caniya ang man~ga cahirapan ito. Sacá tinapos ang caniyang man~ga panalan~gin sa pagmamacaauà sa Dios na big-yang caaliuan at magandang capalaran ang man~ga cahabaghabag na magulang; at nang maipagtagubilin na ang caniyang caloloua sa ualang hangang caauaan nang Maycapal, ay hinintay nang boong pagasa ang huling sandali nang caniyang buhay. Tila ang camatayan ay nagtutuling lumalapit sa caniya: nauululan ang pagcabalisa; cacabacaba nang dibdib, at untiunting naghihirap nang paghin~ga. Tila dumarating na ang caquilaquilabot na sandali; nagdamdam siya nang isang caquilaquilabot na saquít na biglang nacainis sa caniyang pusò, nagsiquip ang caniyang paghin~ga na iquinapan~ginig niya, nalun~gayn~gay na marahan ang ulo ni Robinson, naualan nang caramdaman, at nanlalamig ang boong catauan. --Matagal na di na nacaquibo at di nanacaimic ang man~ga batang naquiquinig, na parang iguinalang ang pagcaalaala doon sa canilang catoto na cailan ma,y, hindi naquita. ¡Caauaauang Robinson! ang uicà nang iba na nagbubuntong hinin~ga. «¡Salamat, aniya, sa Dios! ang sigao naman nang iba, at natapus na ang caniyang man~ga cahirapan¡» At saca lumigpit na sila, at taglay sa isip ang isang paggugunamgunam at isang di maipagcailang pagdaramdam sa pagcatapus nang cauiliuiling historia dahil sa pagcamatay ni Robinson, na di pa nila inaacalang mamamatay na. =ICALABING DALAUANG HAPON.= Si Cárlos. ¿At sa hapon pong ito ay di ninyo pasisimulan sa amin ang alin mang historia? Ang ama. Sa catunaya,y, napagquiquilala ninyong lahat sa aquing muc-hâ, na aco,y, natatalaga n~gayong magpahayag nang isang salitâ na sucat icatuto ninyo at icaalio; yayamang tayo,y, nagcatipon sa lilim nitong punong cahoy, ay samantalang linalala natin ang ating man~ga buslô, at nang tayo,y, mabihasa sa gauang ito, ay sasalitin co sa inyo ang isang nangyari ... ¿Canino caya nangyari...? Cay Robinson. ¡Baquit hindi cayo macasagot! Si Cárlos. Mangyari pô; si Robinson ay namatay ... Ang ama. Dahandahan ca, Cárlos. ¿Anong quinalaman natin cung pinagsaulan nang hinin~ga? ¿Hindi mo naaalaalà na niyong arao ay naacala na nating patay, at gayon man ay buhay pa? Tunay n~ga iniuan nating naghihimatay, nacahilig ang ulo, at ualang caramdaman; datapoua,t, untiunting napapaui ang caniyang pagcaliping; untiunting nagsasauli ang caniyang man~ga caramdaman, at nagliuanag ang caniyang pagiisip. Ang lahat. Mabuti pò, mabuti pò cun, gayon. Malaqui pong totoo ang aming caligayahan. Ang ama. Isang malalim na buntong hinin~ga ang naguing unang tandà nang pagalam niya nang pagcatauo. Ibinucas ang caniyang man~ga mata, at inalin~gap sa magcabicabila ang man~ga nanlalabò niyang mata nang maalaman cung saan siya naroroon. Tila nagaalinglan~gan cung siya,y, buháy ó hindi; datapoua,t, nang matalastas na siya,y, buháy, ay totoong nagpighatî siya, sa pagca,t, doon sa cahambalhambal na calagayan ay lalò pa niyang iniibig ang magtuloy siyang mamatay. Nararamdaman niya ang totoo niyang cahinaan, baga ma,t, ualang casaquitang anomang nagpapahirap sa caniya, at ang lagnat na totoo niyang dinaramdam, ay umouî sa pauis nang boong catauan; at nang mangyaring houag humintò ay siya,y, nagbalot nang man~ga balat nang hayop na llama at hindi siya cumilos, hangan sa nang matapus ang calahating oras nacaramdam siya nang malaquing caguinhauahan. Hindi naglaon at sinumpong siya nang isang malaquing cauhauan; at nang siya,y, iinom, ay naquita niyang ang tubig ay lumangtot na; datapoua,t, nang maalaala niya ang man~ga dayap, ay hinati niya ang isa, at sa pagsipsip niya nang catas, ay nabasâ at nalamigan ang nanunuyò niyang bibig; pagcatapus nito,y, di rin tumitiguil ang caniyang pagpapauis, ay siya,y, natulog nang mahimbing hangang quinaumagahan. ¡Totoong maguinhaua ang paquiramdam niya doon sa man~ga oras nang caniyang pagpahin~galay cung inahahalintulad niya sa man~ga saquit na nagpahirap sa caniya nang macaraang arao! Ang cabigatan nang saquit ay nacaraan na, uala na lamang natitira cundi isang daquilang cahinaan; at nacacaibig na siyang cumain, ay nagalmusal siya nang isang inihao na patatas, na pinigan nang dayap at nang magcalasa. Ang caniyang man~ga hayop na hindi na niya naalaalang dalauang arao, ay nagpaquita nang catouà touang bagay; sa pagca,t, humilig sa caniyang paanan, at ang isa,y, tinitingnan siyang magaling, na parang itinatanong cung ano ang caniyang lagay. Hindi cacaunting capalaran, na ang man~ga hayop na yaon ay nangyaring nabuhay na di umiinom na man~ga dalauang arao, sa pagca,t, cung hindi gayon ay totoong napapasamà sila sa loob nang pagcacasaquit nang canilang pan~ginoon; bucod dito,y, sa pagca,t, hindi pa siya macaban~gon at mabig-yan niya nang tubig ang caniyang man~ga hayop ay magdaraan pa ang ilang arao na di sila iinom. Ang inahing hayop ay lumapit cay Robinson, at yayamang nalalapit na sa caniya ay pinagpilitan niyang gatasan. Ininom ang gatas nang may saquit, at ualang sala na di nacatulong nang malaqui sa caniyang paggaling yaong gatas na mainitinit pa, sa pagca,t, yayamang nagcacailan~gan nang man~ga sustanciang pagcain, ay totoong nacabuti n~ga sa caniya at nacaramdam siya nang malaquing caguinhauahan. Natulog siyang matahimic hangan sa lumubog ang arao, at nang maguising siya,y, nacaibig cumain, at yayamang ualà siyang sucat macain cundi ang man~ga patatas na pinigan nang dayap, ay quinain niya, at pagcatapus nito,y, muling nacatulog. Ang pagtulog na ito na totoong matagal at matahimic, at ang calacasan nang catauan nang ating may saquit ay nacatulong nang di mamagcano sa caniyang paggaling, na quinabucasan ay nacaban~gon na, at nacalacad nang caunti. Bahaguia na lamang nacalabas sa caniyang yun~gib; at nang dumating sa labas, ay itinaas ang caniyang mata sa lan~git, sa oras na ang malamlam na sinag nang arao ay namamanaag magmulâ sa silan~ganan, naglalampas sa man~ga mayamungmong sa man~ga san~ga nang cahoy, at dumarating hangan sa caniyang muc-hà, at dahil sa caiguihang init ay nacaguinhaua sa caniya. Inaacalà niyang siya,y, magaling na; at sa di mapiguil niyang caligayahan ay napasigao siya nang ganito: «¡Caibigibig na Pan~ginoon, masaganang batis nang cabuhayan! hinahandugan quita nang ualang licat na pasasalamat dahil sa cagalin~gang ipinagcaloob mo sa aquing masdan co ang maliuanag na talà sa arao, at han~gaan co ang man~ga gauang cababalaghan nang iyong man~ga camay. Narito acong nan~gan~gayupapà na cumiquilala nang daquilà mong pagaampon, sa panahong aco,y, pinababayaan nang boong mundo; di mo pinabayaang aco,y, mamatay, at nang aco,y, mabig-yan mong panahon nang pagbabago cong buhay, at nang cung samantalahin co sa gauang itong lubhang mahalaga ang lalong caliitliitang sandali, ay humahandà aco sa alin mang oras sa pagpanao dito sa bayang cahapishapis at macarating aco sa huling darating sa tauo, na doon mo bibig-yan ang baua,t, isa nang ganti sa caniyang gauang magaling ó masamà.» Dito sa caniyang pagganting loob sa Maycapal, ay lumipat sa paggugunamgunam nang man~ga quinapal. Pinagmamalas nang caniyang man~ga mata ang calachan nang lan~git, ang pananariuà nang man~ga halamang bagong nadidilig nang hamog, ó ang caniyang man~ga hayop na nagsisicsican sa caniya, na di lamang nagpapaquita nang caamoan, cundi naman nagpapasalamat sa caniyang paggaling. Sa pagcaquita nang bagay na yaon, na totoong catouatouà at cauiliuili, para nang dinaramdam nang isang tauong nangaling sa malayong lugar at naualang malaon, ay nuling nanunumbalic sa casamahan nang caniyang familia; ay lumambot ang caniyang pusò na iquinaluhà niya sa caligayahan. Ang han~gin sa parang, ang pagcain nang gatas na tinubigan at ang capayapaan nang loob ay lubos na nacatulong sa caniyang cagalin~gan; at sa ilang arao ay nagsauli ang caniyang lacás, na siya,y, macapanunumbalic na sa man~ga guinagauà niyang bagay. Ang caunaunahan niyang tiningnan at siniyasat ay ang caniyang man~ga palayoc at caualing lupà, at nang caniyang maalaman cung ano ang nasapit. Datapoua,t, bahaguia na lamang niya nabubucsan ang hurno, ay naquita niyang ang lahat ay paraparang may barnis, na parang guinauà nang isang bihasa. Sa malaqui niyang caligayahan dahil sa pagcatumpac na ito, ay hindi man lamang niya naalaala na baga ma,t, siya,y, may palayoc at cauali ay hindi niya paquiquinaban~gan, sa pagca,t, ang quinuculang sa caniya ay ang lalong cailan~gan, ang apuy bagá. Datapoua,t, nang caniyang mapagisipisip ang bagay na ito ay siya,y, natiguilan at napatun~gó ang ulo; cung minsan ay tinitingnan ang man~ga palayoc at cauali, cung minsan naman ay ang man~ga malalamig na abó nang caniyang sigá, at sa catapusa,y, nagbuntong hinin~ga. Gayon ma,y, di niya pinahintulutan na siya,y, talunin nang calumbayan, at niuicà niya sa caniyang sarili; «ang Pan~ginoong Dios na nang una,y, nagbigay sa aquin nang apuy, ay may maraming paraan na mabig-yan niya aco uli; at cung inaacalà niyang mararapat, ay di pababayaang aco,y, magculang nitong bagay na totoong cailan~gan.» Dalauang bagay ang iquinaaalio niya. Ang isa,y, ang pagcatalastas na hindi na siya quinuculang nang man~ga bagay naicaliligtas sa calamigan; at ang isa,y, baga ma,t, magmulà sa caniyang cabataan ay naugalian niya ang pagcain nang lamang cati, gayon ma,y, di na niya totoong paghihirapan na siya,y, maualan nang pagcaing yaon, sa pagca,t, sucat na sa caniya ang man~ga bun~gang cahoy at ang gatas nang hayop na llama. Si Cárlos. Mangyayari pong cumain siya nang lamang cating pinaasuhan, na di nacailan~gan ang ihao pa ó ilutò pa. Ang ama. At ¿ano ang ipagpapausoc niya? Si Cárlos. Oo n~ga pô pala; hindi co pô naisipan ang bagay na yaon. Ang ama. Gayon ma,y, di niya pinagsisihan ang pagcagauà niya nang man~ga palayoc at caualing lupà, sa pagca,t, magagauà man lamang niya na sisidlan nang gatas; at bucod sa rito,y, may pinaggamitan pa siya sa man~ga palayoc at caualing ito na aquing sasabihin. Natatalastas niya na ang man~ga patatas ay lalong masarap cung samahan nang manticà, at sa pagca,t, quinacailan~gan ang isang _cubeto_, sa macatouid ay isang sisidlang cahoy, na di niya magagauà, ay pinalitan niya ang caculan~gang ito nang isang palayoc na malaqui, na doo,y, tinipon niya ang lahat nang gatas na inaacalà niyang casucatan. Pagcatapus ay gumauà nang isang panghalucay na cahoy na may butas sa guitnâ, at doo,y, sinulutan niya nang capirasong tangcay; at dito na niya minulan ang paghalò na ualang tahan, hangan sa nabucod ang mantequilla sa gatas. Pagcatapus ay hinugasan niya nang tubig na malinis, linag-yan niya nang asin at linamas. Dito,y, totoo siyang naliligaya sa pagcasunod nang caniyang nasà; datapoua,t, nang ibig na niyang camtan ang bun~ga nang caniyang casipagan, ay naalaalang sapilitan siyang man~gin~gilin sa pagcain nang patatas, sa pagca,t, ualang apuy na pagihauan; ito,y, isang bagay na sa pagmamadalî niya ay di na niya naisip. N~gayo,y, mayroon na siyang mantequilla, datapoua,t, ang quinuculang sa caniya ay ang ihahalò; tinitingnan niya,t, ninanasang canin; datapoua,t, nang di niya macain ay siya,y, nalumbay na para nang dati. Tunay n~ga,t, mangyayaring cumain siya nang talaba, gatas, níyog at lamangcating hilao na binugbog; datapoua,t, ¿di caya mangyayaring culan~gin siya balang arao? Ang totoong dinaramdam niya ay hindi niya maalaman ang paraan na icaguiguinhaua nang caunti nang caniyang capalaran. ¿Ano cayang bagay ang gagau-in niya n~gayon? Nagauà na niya yaong lahat nang bagay na sucat magauà nang caniyang camay, baga ma,t, ualang casangcapan; inaacalà na niyang ualà na siyang natitirang gagau-in; totoong mahirap na bagay na sa acalain lamang ay quinayayamutan na niya; totoong nagauî siya sa paggauà at sa pagsasamantala nang panahon. Totoong madalas niyang sabihin na caya nabago ang man~ga masasamâ niyang caugalian, ay sa pagca,t, napipilitan siyang gumauà nang man~ga bagay na caniyang quinacailan~gan, habang siya,y, nabubuhay na nacaisaisa. Ang laguing casipagan, aniya, ay ina nang maraming cabanalan, para nang laguing catamaran ay ina nang lahat na masasamang caasalan. Si Luisa. Totoong mabuti ang uicà niya; capag ang isang tauo,y, ualang guinagauà, ay ualang naiisipan cundi ang man~ga cabuhun~gan. Ang ama. At dahil dito,y, inihahatol sa man~ga batà, na agapang hiratihin sa paggauà, yayamang cung ano ang ating pagcabataan ay siya nating pagcacatandaan. Sundin ninyo, man~ga anac co, ang hatol na ito, at cailan ma,y, di ninyo pagsisisihan. Ang caauaauà nating Robinson ay nagpapalipatlipat sa iba,t, ibang lugar at nang siya,y, may magauà, at nang mailagan ang catamaran, sa catapusa,y, natagpuan niya ang sucat magauang totoong mahalaga. ¿Mahuhulaan caya ninyo cung ano yaon? Si Juan. Cung aco sana,y, siya, ay maaalaman co na cung ano ang aquing gagau-in. Ang ama. Cung gayo,y, sabihin cung ano ang iyong naisipan. Si Juan. Ang gagau-in co sana,y, ang paglilinis nang man~ga balat nang hayop na llama, at nang houag acong pahírapan nang cagaspan~gan nang balat, at aalisin co ang balahibo, at nang houag acong totoong mainitan, baquit ang pulóng yaon ay totoong mainit. Ang ama. Datapoua,t, ¿ano ang cacasangcapanin mo sa paggauà nito? Si Nicolás. Cung gayon po,y, ¿aling bagay ang pinilì niyang gagau-in? Ang ama. Iniisip niya gabi,t, arao cung mangyayaring macagauà nang isang munting bangcà. Si Juan. ¿Baquit pò? Ang ama. Dahil sa isang bagay na totoong mahirap at totoong mahalaga, ang pagpipilit bagang macabalic sa casamahan nang man~ga tauo, at nang siya,y, maca-ualà doon sa capanglaopanglao na pag-iisa, na magmulà noong siya,y, maualan nang apuy ay lalò siyang nalulungcot. Inaacalà niya na hindi nalalayong lubha sa caniyang pulò ang lupang América; at cung siya,y, mangyaring magcaroon nang isang bangcâ, cahit anong liit, ay tumatalaga na siyang sumagui sa alin mang pan~ganib, at tumauid doon cung mangyayari. Sa malaqui niyang pagnanasà, ay lumabas siya isang arao sa paghanap nang alin mang punong cahoy, na caniyang mahuhucay at nang caniyang magauang bangcâ; at dahil dito,y, nilibot niya ang ibang lugar nang pulô na di pa niya nasasapit hangan niyon, napagmalas niya ang ibang halaman na di niya naquiquilala, at ninasà niyang tingan cung caniyang macacain. Natagpuan niya, bucod sa ibang man~ga bagay, ang man~ga ilang tangcay nang mais. Si Nicolás. ¿Para pô baga niyong naroroon sa ating halamanan? Ang ama. Ganoon din n~ga. Pinagtac-han niya ang calac-han nang man~ga pusò, na ang iba,y, may dalauang daang butil na toong malalaqui at nagcacadiquitdiquit. Inacalà niya agad na sa man~ga butil na yaon ay magagauang pagcain at tinapay naman. Datapoua,t, ¿paano ang gagau-in niyang pagliguis? At cung ualang apuy ¿paano ang gagau-in niyang paglulutò nang tinapay? Baga ma,t, inaacalà niyang hindi maaari, ay namitas siya nang ilang pusò, at ang nasa niya,y, itanim ang man~ga butil. ¿Sino, aniya, ang nacaaalam, cung sa calaunan ay paquiquinaban~gan co ito? Itinuloy niya ang paglacad, at nacaquita naman siya nang isang cahoy na may bun~gang nabibiting parang pusò, na hindi niya naquiquilala; at nang bucsan niya ang isa, ay naquita niya sa loob ang man~ga apat na puong tila almendras na totoong malalaqui. Baga ma,t, inacalà niyang hindi mabuti ang lasa, ay itinagò niya sa supot ang ilang man~ga bun~gang hinog. Si Juan. ¿At ano pô ang man~ga almendras na yaon? Ang ama. Man~ga butil nang cacao na guinagauang siculate. Si Nicolás. Mabuti n~ga, at siya,y, macaiinom na nang siculate. Ang ama. Dahandahan tayo. Caunaunaha,y, hindi natatalastas ni Robinson na yao,y, cacao. Sacá quinacailan~gan na ibusá, liguisin, at haluan nang asucal, na ualà siya; at houag na nating sabihin ang canela at iba pang bagay na caraniuang inihahalò, at nang magcalasa ang siculate sa pagca,t, ang caualan nitong ma~nga bagay na ito ay hindi sucat maitulad sa caualan nang apuy. Sa catapusa,y, nacaquita si Robinson nang isang cahoy na totoong malaqui, na di niya naquiquilala na para rin nang cacao. Ang bun~ga ay totoong malaqui na para nang niyog; datapoua,t, ualang matigas na balat, at ualà namang bunót, at ang boong bun~ga ay nacacain na totoong masarap. Ang cahoy na yaon ay iba ang lagay sa niyog, sa pagca,t, ang niyog ay mayroong isang punò at sa itaas ay ang man~ga dahon ay parang bun~ga; datapoua,t, ang cahoy na yaon ay may maraming san~gá na nababalot nang man~ga dahon. Nang tumagal ay napagquilala, na ang cahoy na yaon ang tinatauag na _cahoy nang tínapay_, na caya tínatauag na ganoon, ay sa pagca,t, ang caniyang bun~ga ay siyang pinacatinapay nang man~ga tauong bundoc. Minamasdan niya na ang punò nang cahoy na yaon, dahil sa caniyang catandaan ay hucáy na ang cabilang tabí; dahil dito,y, inacalà niyang yaon ang totoong mabuting gau-ing bangcâ, cung mangyayaring maihahapay niya at malalaliman nang hucay. Datapoua,t, ¿baquit puputulin ang isang cahoy na totoo niyang paquiquinaban~gan? Baquit siya,y, nagaalan~gan cung siya,y, macagaugauà nang isang bangcâ ó hindi. Ang pagcucurong ito,y, totoong nacapagpahinà nang caniyang loob; at nang matapus na niyang mapagtimbang timbang cung dapat putulin ó hindi, ay tinandaan niyang magaling ang lugar na quinatatamnan nang cahoy, at umouî siyang nagcacadalaua ang caniyang loob sa isang bagay na dapat pagcuruing magaling. Nang ipatuloy niya ang caniyang paglacad ay natagpuan niya ang ninanasà niyang mahabang panahon, ísang pugad baga nang loro, na totoong nacatouà sa caniya. Ang maliliit na inacay na totoong nacatatacot at may man~ga bag-uis na, ay nan~gagliparan: liban na lamang sa isa na di totoong malicsi ay napahuli cay Robinson, na totoong natouà sa pagcahuling ito, higuit sa cung siya,y, macatagpò nang isang cayamanan, at siya,y, nagtuloy na sa caniyang tahanan. Si Luisa. ¿At ano pong mapapaquinabang niya sa isang loro? Ang ama. Ibig niyang turuan nang ilang man~ga pan~gun~gusap, at nang siya,y, mauiling maquinig nang isang voces na para nang sa tauo. Tayo na nabubuhay na casama nang íbang man~ga tauo, at sa lahat nang oras ay nacacamtan natin ang pagcaquita at pagcarin~gig sa ibang may pagiisip na para natin, at macacausap natin sila ay inaacalà nating ualang cabuluhan yaong paglilibang na ninanasà ni Robinson cung mangyaring mapaquingan niya ang pan~gun~gusap nang isang loro; datapoua,t, cung tayo,y, lumagay sa caniyang quinalalag-yan, at matatalastas natin na ang inaacalà natin n~gayon na isang bagay na ualang casaysayan, ay tunay na caaliuan niyong nalulungcot na tauong nacaisaisa. Bahaguia na lamang dumating sa caniyang tinatahanan, ay inisip ang paggauà nang isang culon~gan na paglalag-yan nang bago niyang casama; inilagay sa siping nang caniyang hihigan, at nahigà siyang natotouà, na parang nacaquita nang isang caibigan. =ICALABING TATLONG HAPON.= Ang ama. Sa pagtauag co sa inyo n~gayon man~ga anac co, ay hindi co inantay na dumating ang caraniuang oras, sa pagca,t, bago co pasimulan ang pagsasalaysay nang aquing historia, ay mayroon acong isasangunì sa inyo na isang bagay na totoong mahalaga, at ibig cong marin~gig ang inyong pasiya. Si Basilio. Naririto na pô caming lahat na tumatalagang sumunod sa inyo. Si Ramon. ¿At ano pong bagay ang ibig ninyong isanguni sa amin? Ang ama. Tungcol sa ipinagaalinglan~gan ni Robinson sa boong magdamag, di niya iquinacatulog sumandali man. Si Cárlos. ¿Ano pô baga yaon? Ang ama. Ang caniyang ipinagaalinglan~gan ay cung caniyang puputulin ó hindi ang _cahoy nang tinapay_ na naquita niya cahapon nang hapon, yayamang di niya natatalastas cung matutumpacan niya ó hindi ang paggauá nang bangcá. Si Juan. Cung sa ganang aquin ay hindi co pahahamacan ang cahoy na yaon. Si Basilio. Cung aco,y, ibubual co. Ang ama. Mayroon na tayong dalauang acalang nagcacaalit: ang isa,y, putulin na at ang isa,y, houag. Paquingan natin ang acalà nang iba. Si Ramon. Inaayunan co ang acalà ni Juan. Si Cárlos. Aco pô naman; di dapat putulin ang cahoy. Si Enrique. Dapat putulin; sa pagca,t, quinacailan~gan ni Robinson ang isang bangcá. Si Nicolas. Gayon din pô naman ang uicà co. Ang ama. Nagcacaparis ang ating man~ga caisipan; caya ang nagiibig na putulin ang cahoy ay lumipat sa aquing canan, ang ayao ay lumipat sa aquing caliuà.--Totoong magaling: yayamang cayo,y, nasa calalag-yan na, ay paquingan natin ang catouiran nang baua,t, isa. Magsasalitang una si Juan; at sasabihin sa atin na cung baquit ibig na houag putulin ang cahoy. Si Juan. Sa pagca,t, namumun~ga nang totoong masarap, at cacaunti ang cahoy na yaon sa pulóng yaon. Si Basilio. Yao,y, isang cahoy na matanda at ucab na, at di na maglalaong panahon ang caniyang pamumun~ga. Si Juan. ¿Baquit mo natalastas? Cahit ucab sa isang tabi, ¿di caya maraming cahoy ang naquiquita nating may malaquing hucay sa punò, ay namumun~ga ring mahabang panahon? Si Nicolás. Dapat pasuplin~gan ni Robinson ang ilang san~ga nang cahoy na yaon, para nang guinauà niya sa man~ga niyog; at cung gayo,y, cahit ihapay niya, ay may matitira sa caniya nang man~ga cahoy na yaon. Si Ramon. Oo; ualà n~gang dapat gau-in cundi ang pasuplin~gan! At ¿madali caya mamun~ga ang man~ga cahoy? Marahil man~ga apat ó limang taon bago mamun~ga. Si Enrique. Datapoua,t, ¿di caya lalong magaling ang magcaroon si Robinson nang isang bangcà at nang siya,y, macapagbalic sa casamahan nang ibang man~ga tauo, nang houag siyang mapalagui na nacaisa isa sa pagtirá sa pulóng yaon, na ang caniyang quinacain ay ang bun~ga nang cahoy? Si Juan. Cung ang bangcà ay magagauá agad, ay dapat sanang putulin; datapoua,t, nacaisa isang palacol na bató ang caniya, ay ¿paano ang gagau-ing pagputol niyong cahoy na totoong malaqui? ¿Paano ang gagau-ing paghucay? Si Basilio. Cung siya,y, magtitiyagá nang paggauà at di magbabalisausauin, ay inaasahan cong mayayari niya. Si Ramon. Datapoua,t, cung ualà siyang layag sa caniyang daong, ¿paano ang caniyang gagau-in? Si Nicolás. Magdala siya nang gaod. Si Carlos. Mabuting totoo palá. At ¿cung mabali ang caniyang gaod, ó cung mapagod siya? ¿Hindi mo naaaalaala ang nangyari niyong tayo,y, nasasacay sa isang paraoparauan, noong tayo,y, nalalapit sa Travemunda sa dagat nang Báltico, at sa pagca,t, nabali ang gaod nang isang marinero? Ay sinabi sa atin niyon nang ating ama, na cung mabali sa dacong itaas, na di na mangyaring igaod, ay di tayo maisasadsad sa lupà nang man~ga marinero sa isang gaod lamang. Si Basilio. Oo n~ga; datapoua,t, yao,y, isang bangcang malaqui, na quinalululanan nating labing ualo catauo; sucat na lamang ang magcaroon si Robinson nang dalauang gaod ay macaaalis na sa pulóng yaon. Ang ama. Naquita na ninyo, man~ga anac co, na ang bagay na iyan ay totoong mahirap acalain. Lahat nang catouirang inyong sinabi ay naacalà na ni Robinson at sa ganang magdamag ay pinagcucuro niya ang baua,t, isa sa lahat na yaon; sa pagca,t, ang pagsisiyasat cung nararapat na gau-in ó houag ang alinmang bagay, ay siyang tinatauag na pagcucurò. Magmulà nang maranasan niya ang masamáng quinasapitan nang caniyang capan~gahasan na paglibot sa mundo, at pinabayaan niya ang bahay nang caniyang man~ga magulang, mulà na niyon ay caniyang sinusunod na parang isang utos, na houag gumauà nang anomang caliitliitang bagay, cundi muna mapagcurong magaling, at sa pagsunod niya sa utos na ito tungcol sa bagay na hinaharap, ay napaggunamgunam niya ang lahat nang cabagayan, at napagunaua niya na ang dapat siyasatin, ay cung cabaitan baga ang lisanin ang isang tunay na paquinabang, baga ma,t, maliit, dahilan sa paghanap nang isang capaquinaban~gang malaqui, cahit hindi natatalastas cung macacamtan cung hindi. Dahilan dito,y, bumungò sa caniyang pagiisip ang fábula nang aso na nagdaraan sa ilog na may lalang lamangcati ... Si Cárlos. Iyan po,y, nasasaulo co. Paquingan ninyo,t, aquing sasabihin: _Sa sinomang nagnanasà pagaari nang capouà alipa,y, mauaualà ang ari niyang alagà._ May isang asong sa ilog ay natauid, Camunting lamangcati,y, tan~gay sa n~gipin, Nang siya sa tubig ay nananalamin, Isip ay ibang asong dalang cacanin. Inacalang inagao sa bibig niya, Datapoua,t, dito,y, nagcamalî siya, Pagca binitiuan ang caniyang dala At hindi nacamtan ang ninanais niya. Ang ama. Natatantô naman ni Robinson ang fàbulang ito na para mo; datapoua,t, pinagcurocurò niya na ang man~ga magsasaca,y, itinatanim ang butil na sucat paquinaban~gan, at pinababayaang mabuloc at masirà dahil sa pagasang macacamtan ang lubhang marami niyang ibubun~ga. Oo n~ga, aniya, ang casaquiman nang aso ay ualang sucat paquinaban~gan, sa pagca,t, ninanasa niya ang isang anino na di niya aabutan, cahit ano ang caniyang gau-in. Hindi gayon ang pagasa nang man~ga magsasacá, sa pagca,t, naaayon sa catouiran ang canilang ninanasà sa pagani nang bun~ga, baga ma,t, may sucat dumating na anomang sacunâ na ìcasirà nang pananim. ¿Di caya ito ay catulad co? Cung aco,y gumauà arao arao nang boong casipagan, ¿di caya maipan~gan~gacò co na magagauà sacali,t, ito,y, mayari co, ¿di co caya maaasahan na aco,y, macaalis dito sa paggiisang ito, at dahil sa aquing bangcà ay aco,y, macalìlipat sa alin mang lupang may tauo? Ang pagcucurong ito,y, sa pagca,t, totoong naaayon sa caniyang pinagnasaang lubhà, ay totoo siyang sinipag, na caracaraca,y, nagban~gon, tinangnan ang caniyang palacol, nagtacbo sa cahoy, at pinasimulan ang putol. Cung mayroong bagay na totoong matagal at totoong pinaghirapan si Robinson, ay ang pagputol nang cahoy ay siyang pinacapan~gulo. Ang iba,y, sucat huminà ang loob; at bibitiuan ang palacol sa unang pagtagà, at aacalain na ang gauang iyon ay hindi mayayari,t, aariing ualang cabuluhan; datapoua,t, ang ating bayani cahit magibayo pa ang cahirapan at calaunan nang gauang iyon, ay hindi niya babayaan: yayamang natatalastas na natin, na inari niyang parang isang mahigpit na cautusan ang di pagsasalauahan sa paggauà nang anomang bagay ni caniyang pinagisip na magaling. Sa boong umaga,y, hindi niya linicatan ang paggauà; datapoua,t, totoong mababao pa ang caniyang natatagà sa di mabilang na caniyang pagpalacol: dito na niya mapagcucurò cung gaanong panahon ang quinacailan~gan bago niya maihapay ang cahoy at bago niya magauan, bangcâ. Sa pagcatalastas niya na ang gauang ito,y, bibilang nang maraming taon ay inacalà niyang cailan~gan na siya,y, magcaroon nang isang método ó maayos, na pagcacabahabahagui nang caniyang man~ga gagau-in, na sa gayong oras ay gayong bagay ang gagau-in niya; sa pagca,t, naranasan niya sa sarili na ualang totoong nacadadalî sa pagganap nang man~ga catungculan nang isang masipag na pamumuhay, para nang uastong pagbabahagui nang panahon. Sasaysayin co sa inyong isaisa ang pagcacasunodsunod nang man~ga guinagauà ni Robinson sa arao arao. Nagbaban~gon pamamanaag nang arao, at pagdaca,y, tinutun~go ang calapit na batis, na doon niya hinihilamusan ang caniyang muc-hà, at hinuhugasan ang man~ga camay, dibdib at man~ga paa, at sa caualan nang pamunas, ay inaantay niyang matuyò nang han~gin, at catulong sa pagcatuyong ito ang pagtacbo niyang papaouì sa caniyang tahanan. Dito,y, nagbibihis, at pagcatapus ay umaaquiat sa ibabao nang buról, na sa ibabà, nito,y, naroroon ang caniyang yun~gib. Sa pagca,t, ualang nacapipiguil na anoman sa caniyang man~ga matá ay inililin~gap niya sa sarisaring cababalaghang guinauà nang Dios; at capagang caniyang loob ay itinataas na sa lan~git sa gayong pagcaquita, ay nan~gan~gayupapà siyang naniniclohod, na sinasamba niya at tinatauag sa caibuturan nang pusò ang Lumic-hâ nang lahat nang bagay. Di naman niya quinalilimutang ipanalan~gin na pagcalooban nang auà ang caniyang man~ga magulang na caniyang linisan. Dinadain~gan naman niya, at hinihin~gang tulong ang calinislinisan at mapagpalang Virgen na siya,y, tulun~gan, at houag pabayaang magcasala sa arao na yaon at sa lahat nang arao nang caniyang buhay, gayon din napaaampon cay San José, sa Angel na tagatanod, at sa man~ga santong caniyang pintacasi, nang siya,y, iligtas sa dilang capan~ganiban nang caloloua,t, catauan sa arao na yaon, at sa man~ga haharaping arao nang caniyang buhay. Pagcatapus siya,y, nananaog at caniyang guinagatasan ang caniyang hayop na llama, na untiunting dumarami; nagaalmusal siya nang caunting gatas na mainitinit pa; at itinatagò niya ang natitira sa caniyang pamingalan. Ito ang caniyang guinagauà sa unang oras nang umaga. Isinasacbat niya ang caniyang sandata sa pagtatangol nang caniyang buhay, at ang caniyang man~ga casangcapan sa paggauà, nagtutuloy siya, cung oras nang pagurong nang tubig, sa tabí nang dagat, at doo,y, namumulot siya nang man~ga talaba na cacanin sa tanghali; at cung sacali,t, oras nang pagsulong ay nagtutuloy siya sa cahoy na pinasimulan niyang pinuputol na gagau-ing bangcâ. Caraniua,y, sumusunod sa caniya ang caniyang man~ga hayop na nan~gin~ginain, habang siya,y, may guinagauà. Capag man~ga á las diez na ang arao na totoong umiinit, ay napipilitang itiguil niya ang caniyang guinagauà. Nagbabalic si Robinson sa tabi nang dagat, sa paghanap nang man~ga talaba, cung sacali,t, ualà siyang naquita cung umagang umaga, at sa paliligò naman, na caraniuang guinagauà niya macalaua maghapon, at bago mag á las doce ay nagbabalic na siya sa caniyang tahanan na casama ang caniyang man~ga hayop. Guinagatasang mulî ang caniyang man~ga hayop; gumagauà siya nang parang queso, at inihahandà niyang madalî ang caunti niyang pagcain, na ualà cundi capirasong quesong binasâ nang gatas, ilan talaba at calahating niyog. Ang caiguihan lamang ay hindi siya malacas cumain doon sa mainit na lugar, gaya nang caraniuang quinacain sa man~ga malalamig na lugar; datapoua,t, sa pagca,t, nahirati mulâ sa cabataan sa pagcain nang lamangcati, ay dili mangyaring di niya hanapin; at nang mangyaring macamtan niya ang nasà niyang ito, ay ang guinagauà niya,y, linulutò niya sa bubog. Habang siya,y, cumacain, ay nagaalio siya sa pagtuturò nang pan~gun~gusap sa caniyang loro, at inuulitulit niya na di mamacailang ang isang pan~gun~gusap, na ang nasà niya,y, matutong man~gusap balang arao. Si Enrique. ¿At ano pô ang ipinacacain niya sa loro? Ang ama. Ang man~ga loro,y, capag nacacaualà, ay ang caraniuang quinacain ay man~ga niyog, man~ga papaya, man~ga butó nang calabasa at iba pang man~ga bun~ga nang cahoy; datapoua,t, ang man~ga inaalilà, ay nahihirating cumain nang lahat halos na quinacain nang tauo; at caya n~ga marahil ang ipinacacain ni Robinson sa caniyang loro ay gatas at niyog. Sa tanghali ay nagpapahin~gang isang oras sa lilim, cung minsa,y, sa lugar na inaacalà niyang maguinhaua ang hihip nang han~gin, ó cung minsan nama,y, sa caniyang yun~gib, na nalilibot siya nang caniyang man~ga hayop na llama, at ang loro,y, na sa sa caniyang siping. Cung minsa,y, siya,y, nacaupô at nacaharap sa caniyang man~ga hayop na caniyang quinacausap, tulad sa isang batang nagsasalitâ sa caniyang man~ga manícà. Totoong malaqui ang caniyang nasà na ipaquilala ang laman nang caniyang loob sa isang tauong capouà niya may pagiisip, cung minsa,y, nacacalimutan niya na ualang pagiisip ang man~ga hayop na caniyang caharap; at capag nadirin~gig niya na ang caniyang loro, na tinauag niyang si Pol, ay natututong man~gusap na maliuanag nang isang pan~gun~gusap, ay totoo siyang naliligaya, na para siyang nacaririn~gig nang pan~gun~gusap nang tauo; at nacacalimutan niya ang pulóng caniyang tinatahanan, ang caniyang man~ga hayop na llama at ang caniyang loro, ay naguguniguni niyang siya,y, na sa casamahan na nang man~ga tauo. Datapoua,t, capag siya,y, nacapagmulimuli, at maalaala niyang siya,y, nacaisa isa doon sa mapanglao na ilang, ay nagbubuntong hinin~ga siya, na ang uica niya,y, ¡caauaauang Robinson! Man~ga á las dos nang hapon.... Si Nicolás. ¿Paano pong pagcatalastas niya nang oras cung ualà siyang orasan? Ang ama. Tinutularan niya ang man~ga tauong bundoc, na ang minamasdan ay ang taas nang arao, at pinagaacaacalà cung anong oras.--Sa á las dos nang hapon ay nagbabalic sa cahoy na caniyang pinuputol, at dito sa pinacamahalaga niyang gauà ay guinugugol niya ang dalauang oras, pagcatapus ay napatutun~gong muli sa tabing dagat sa paghanap nang talaba, ó naliligò caya cung totoong naiinitan. Guinugugol ang natitirang oras nang arao sa pagtatanim sa caniyang halamanan nang man~ga mais at patatas, at inaasahan niya na cung siya,y, magcaroong muli nang apuy, ay siyang lalong masarap niyang pagcain: cung minsa,y, pinasusuplin~gan niya ang _cahoy nang tinapay_: dinidilig niya ang man~ga bagong supling: nagbabacod caya siya nang man~ga halamang buháy, at nang masarhan ang caniyang halamanan, ó quinacapon caya ang man~ga punong cahoy, na parang man~ga bacod na nacalilibid sa harap nang caniyang tahanan, binabaluctot niya ang man~ga san~gang malalambot, at nang cung lumaqui ay magbigay lilim sa caniyang tahanan. Malaquing totoo ang capighatian ni Robinson na ang pinacamahabang arao sa pulóng yaon ay hindi lumalampas sa labing tatlong oras, at sa calaguitnaan nang tagarao ó estío, na isa sa apat na estaciones nang taon sa Europa, ay gabi na ó á las siete. Sinasamantala niya ang pinacadaquilang bahaqui nang arao; at bago magtaquip silim capag ualà siyang malaquing capansanan ay nagsasanay siya.... Si Ramon. ¿Anong pagsasanay na caniyang guinagauà? Ang ama. ¿Ang pagbigcas nang panà, at ang paghahaguis nang sumbiling, at nang siya,y, mabihasa at maipagtangol ang buhay, cung sacali,t, siya,y, may masumpun~gang man~ga tauong bundoc na man~ga maban~gis, ó anomang hayop na ganid na totoo niyang quinatatacutan. Untiunti siyang nabihasa sa dalauang gauang ito, na cahit malayo ang caniyang pinatatamaan na casinglaqui nang piso ay bahaguia na lamang siya sumasala. Pagdating nang gabi, na cung minsa,y, sa liuanag nang bouan, at cung minsa,y, sa malamlam na banaag nang man~ga bituin, ay hinahapunan niya ang caraniuan niyang quinacain, at bago siya magpahin~galay, ay tinitipon niya ang caniyang loob sa pagsisiyasat nang caniyang man~ga guinaua, at tumatanong siya sa caniyang sarili: ¿ano ang pinagcagugulan mo sa arao na ito? N~gayon at tumangap ca nang man~ga bagong biyaya, ¿itinaas mo caya ang iyong man~ga pagdidilidili sa camahalmahalang batis na pinangangalin~gan? ¿Napuspos baga ang iyong pusò nang caguilioguilio na pagibig at pagquilalang loob sa Macapangyarihang nagbigay sa iyo? ¿Nagbigay ca caya nang tandâ nang iyong pagasa sa man~ga capighatian mo? ¿Nacacalimutan mo caya siya sa iyong man~ga caguinhauahan? ¿Itinapon mo caya sa iyong loob ang man~ga masasamang panimdim? ¿Pinagpilitan mo cayang supilin ang man~ga ualang tutong nasà nang iyong pusò? Sa catagang uicà, ¿tunay baga ang pagbabagong buhay mo? Sa touinang nacasasagot at natatahimic ang caniyang conciencia sa ganito,t, iba pang man~ga tanong, ay nagpapasalamat siya sa pinangangalin~gan nang lahat nang gracia, na tumulong sa caniya nang siya,y, masulong nang caunti sa landas nang cabanalan; datapoua,t, capag may naquiquita siyang bagay na di icatahimic nang caniyang conciencia, ay totoong nagpipighati at nagbubuntong hinin~ga siya sa pagcasayang nang arao na yaon, sa pagca,t, inaacalà niyang masasayang yaong arao na ipinagisip niya ó iguinauà caya nang anomang bagay na nimamasamà niya sa pageexámen ó pagsisiyasat nang caniyang conciencia sa gabi. Sa tabi nang guhit na pinagtatandaan niya nang arao sa isang cahoy na guinagamit niyang parang calendario, ay linalag-yan niya nang isang cruz, tandà nang caniyang casalanan na ipinan~gan~gacò niyang pacaiin~gatan nang totoo at nang houag niyang macamtang mulî. Ang paraang ito, man~ga anac co, ang guinagamit ni Robinson sa pagbabago nang asal, at inihahatol co sa inyo na tularan ninyo ang caniyang cahalimbauà, cung iniibig ninyong cayo,y, mahirati sa paggauà nang cabanalan para nang nararapat. Magcaroon cayo touing gabi nang sandaling oras na matahimic sa pagsisiyasat ninyo nang inyong inasal sa loob nang maghapong yaon; at cung sa inyong man~ga panimdim, uicà at gauà ay may maquita cayong anoman na di matangap nang inyong conciencia, ay itandâ ninyo sa isang munting cuaderno, nang inyong maalaalang manacanacà, at nang sa pagcaquilala ninyo nang inyong pinagcamalan, ay pacain~gatan at pacailagan ninyong magaling sa haharaping arao. Sa ganitong pagpipilit ninyo na icababago nang alin mang asal na hindi magaling, ay mararagdagan arao arao ang toua,t, caligayahan nang inyong loob. Totoong iquinaliligaya co, man~ga anac co, na cayo,y, totoong masunurin, at naquiquita co na ang baua,t, isa sa inyo ay lumiligpit sa iba,t, ibang punong cahoy, at guinaganap ninyo ang mahalagang hatol na ibinigay co sa inyo n~gayon. =Catapusan= nang unang tomo --- Provided by LoyalBooks.com ---