Langs Lijnen van Geleidelijkheid is a beautifully written novel that follows the life of protagonist Elisabeth in 19th century Netherlands. Louis Couperus does a wonderful job of capturing the complexities of human emotions and relationships, weaving together themes of love, desire, betrayal, and societal expectations.

The author's skillful prose draws the reader into Elisabeth's world, allowing us to empathize with her struggles and triumphs. The character development is rich and nuanced, making each individual feel like a real person with their own unique motivations and flaws.

The historical backdrop of the novel adds depth and context to the story, giving readers a glimpse into the social norms and customs of the time. Couperus also addresses issues of class and gender, shedding light on the limitations imposed on individuals within a rigid societal structure.

Overall, Langs Lijnen van Geleidelijkheid is a captivating and thought-provoking read that will linger in your mind long after you've turned the final page. Couperus's masterful storytelling and vivid imagery make this novel a timeless classic that deserves a place on any bookshelf.

Book Description:
Men moet verklaren dat de lezende wereld, als zij niet ontvankelijk was voor de 'Lijnen van geleidelijkheid', al heel ondankbaar zou moeten zijn. Men verslindt Ouidà, waardeert Bourget, prijst Zola; welnu, het boek is kleurig, artistiek, Italiaansch als Ouidà; psychologisch tot in het weeke als Bourget, en de 'bête humaine' doet er zich gelden als bij den brutaalsten verist; terwijl Couperus zich de moeite geeft over dat alles enkele malen, - niet vaak genoeg, - het tooverkleed van zijn mooi modern Hollandsch te spreiden. En dat alles in weloverwogen verhouding, in pikante afwisseling en ook zich aansluitend bij tal van andere stromingen; wanneer wij langzamerhand bijna genoeg gaan krijgen van den wel wat heel platonischen Duco, wisselt de auteur hem af met den heel onplatonischen huzaar; als het pension en het bovenkamertje wat eentonig worden, komt de pracht van de feodale burcht in de Abruzzen met de Camera degli sposi, or-sur-or, en de zonsondergang over het meer van San Stefano; als we wat veel aan Ouidà denken, heeft Duco in zijn fatalistische afstand-doen iets Tolstoïsch. Inderdaad is het in het voordeel van een groot talent, zich eens voor een enkele maal in gelijke conditiën met de gewonen te plaatsen; een Psyche of Fidessa doen niet zoo Couperus' superioriteit uitkomen als een gewone amusementsroman, in dit geval 'Lijnen.' (Uit: Nederland 1900, nr.3, p.360-361.)