De ruiters van Zuid-Afrika een verhaal uit de dagen van Jameson en Krugersdorp 1895-96   By: Louwrens Penning (1854-1927)

DE RUITERS VAN ZUID AFRIKA.

Transvaalsche Historische Verhalen.

DE RUITERS VAN ZUID AFRIKA.

Een Verhaal uit de dagen van Jameson en Krugersdorp 1895 96

DOOR

L. PENNING.

VIERDE DRUK.

MET PLATEN.

[Decoratieve illustratie]

GORINCHEM F. DUYM 1900.

[Illustratie: Generaal Cronjé.]

[Illustratie: Frits Jansen bedwingt het Maxim.]

HOOFDSTUK I.

Over een der breede, stoffige heirwegen, die heuvel op en heuvel af de Transvaalsche wildernissen doorkruisen, reed, vroeg in den voormiddag het was in het jaar 1894 een eenzaam ruiter.

Hij telde, op het gezicht te zien, 32 à 33 jaar, en zijn kleeding verraadde den Engelschman.

Zijn voorkomen was vriendelijk en welwillend; zijn gelaatstrekken regelmatig. Er lag iets sympathieks in het gelaat van dezen Engelschman.

Op een heuvel komende, hield hij de hand voor de oogen, want de zon brandde op het zanderige, onbeschaduwde »transportpad", en tuurde aandachtig recht voor zich uit, naar den horizon.

Duidelijk zag hij thans, wat hij zocht; een groep hoog opgeschoten gomboomen en een lange, rechte oprijlaan.

Tusschen die hoog opgeschoten gomboomen lag de hoeve »Vredenoord", waar baas Dirk Kloppers woonde.

Hij zag reeds het blinken der zinken daken tusschen het groene loover door.

Er werd een zekere spanning zichtbaar op het gelaat van den Engelschman.

Misschien sproot ze voort uit innerlijke ontroering. Immers hij kende »Vredenoord".

Veertien jaar geleden had hij als koloniaal dienst genomen bij het Engelsche leger, en in den Transvaalschen vrijheidsoorlog was hij bij Lang Nek zwaar gewond op het slagveld achtergebleven. Doch een barmhartige Samaritaan had hem gevonden, en voorzichtige handen hadden hem opgenomen en zijn wond verbonden.

Nu was die barmhartige Samaritaan een Transvaalsche Boer Dirk Kloppers, de eigenaar van gindsche hoeve.

Op een ossenwagen was hij naar »Vredenoord" vervoerd geworden, langs denzelfden weg, dien hij thans is ingeslagen.

Een treurig leven lag achter zijn rug, toen bij Lang Nek de Boerenkogel hem tegen den grond sloeg.

Als een schipbreukeling had hij, Charles Marling, dienst genomen bij de kolonialen, in oorlog met God en de gansche wereld.

Doch daar te Vredenoord vond de schipbreukeling de ware en eeuwige haven. Vredenoord werd voor hem waarlijk een oord des vredes. Zijn arm, verscheurd hart vond rust, en in zijn leven kwam een gewichtig, voor tijd en eeuwigheid beslissend keerpunt.

Zijn moeder en zijn eenige broeder Eduard, die in Londen woonden, kwamen hem te Vredenoord afhalen, en thans begon voor hem een nieuw leven.

Wel had hij de twee eerste jaren in Londen een harden dienst, doch toen kreeg hij in zijn nieuwen patroon, den heer Harley, een edel en rechtschapen principaal, en door zijn ijver, beleid en werkzaamheid klom hij in verloop van jaren tot eene even eervolle als verantwoordelijke positie op het groote kassierskantoor der firma C. Harley & Co.

Hij had niet gedacht, dat hij Vredenoord ooit weer zou zien, en zie nu was hij er geen uur meer van daan!

Zoo wonderlijk kan het gaan met den mensch.

De mensch wikt, doch God beschikt.

Twee maanden geleden zat Marling nog op een Londensche kantoorkruk, en nu is hij in het hartje der Transvaalsche wildernissen.

En toch heeft alles zijn natuurlijk verloop gehad.