Onder den rook der mijn Eene novelle uit Limburg   By: Felix Rutten (1882-1971)

EENE NOVELLE UIT LIMBURG

Door Felix Rutten

L. J. VEEN UITGEVER AMSTERDAM

I.

«o Limburg, mijn geliefde land."

"Anneke, waar ben je nu weer?"

"Hier, moeder."

Ze was een leuk, lief dingetje van twaalf jaar, zooals ze, ijlings toegeschoten, in de deuromlijsting daar nu stond met haar donker kroezelkopje, tegen de klaarte van den straatweg, met de meidoornhagen en het hemelblauw op den verren achtergrond.

"Wat moest je nu weer wegloopen?"

"Daar komt een heer" zei ze wijsneuzig.

"Hier heen?"

Vrouw Jansen met haar man hielden "café." Net stond zij klaar om uit te gaan met haar jongste dochtertje.

Zij zag even om den deurpost:

"Kijk, Hary van den meester."

"Meester Gerards?" kwetterde Anneke en trippelde mee de deur uit.

"Stil kind," zei vrouw Jansen, "niet zoo luid."

Zij wachtte den jongen man om hem te groeten. Hij was wel weer op vakantie thuis! Gerards studeerde te Echt, aan de normaalschool. Het kwam haar zoo voor, alsof ze nu "meneer" moest zeggen; hij lichtte zijn pet en zei: "hoe gaat het?" met een vriendelijk, open gelaat.

"Weer eens te Brunssum?" zei zij er over heen.

"Ja; weer eens wat uitrusten voor een paar weken. Alles wel?"

"Och ja: op 't oude! Daar verandert, God dank, niet veel hier in Merkelbeek. 't Blijft alles zooals 't altijd geweest is."

"Dat is maar 't best. En was 't ook zóó maar in Brunssum. Nu zijn ze me dáár, zoo waar, ook al aan 't boren."

"Op de hei!"

"Op de hei, ja, 't fijnste dat we hadden...."

"Wij gaan samen eens gauw even naar Brunssum toe," zei vrouw Jansen, Anneke bij de hand nemend. "Ga binnen en rust wat. Jansen is er."

"Dadelijk, dan kom ik. Ik moet eerst even hier binnengaan, in de kerk van de paters. Het is de mooiste kerk van 't heele land."

"Dat zeggen ze allemaal die hier komen. Maar een eenvoudig boerenmensch heeft daar zoo geen verstand van. Werken als we werken, en bidden als we bidden moeten; en dan maar vooruit, zonder links of rechts. Zóó is 't nu eenmaal gesteld met een boeren vrouwmensch! Maar, allà! Plezierige wandeling verder."

"Insgelijks, vrouw Jansen. Dag Anneke!"

"Wat zeg je?" trok de moeder haar bij 't handje.

De kleine kleurde en zag voor zich neer, met haar voetje het zand wegschoppend van de straat.

"Dom kind, vermaande de moeder; zeg dan: dag meneer Gerards."

"Adé" riep ze nog eens, en ging. Vlug trippelde Anneke mee.

"Wát komt hij hier doen, moeder?"

Maar de moeder, kort en scherp: "je moet de menschen op straat netjes goedendag zeggen en niet staan met den mond vol tanden; dan ben je een stout kind."

Verder gingen ze zwijgend voort.

"Waar gaan we naar toe, moeder?" vroeg Anneke, eene lange poos later.

"Wij gaan naar Brunssum. Moeder moet er eene zieke vrouw bezoeken, de moeder van Willemke, die al wel eens bij ons thuis geweest is, om wat voor zijn, moeder te halen. Dien ken je wel? Nu, dan mag jij zoo lang met Willemke spelen, als ik met zijn moeder praten zal. Het is een goed werk dat we gaan doen: de zieken bezoeken. Dat zegent Onze Lieve Heer. Dat zul jij later ook doen, wanneer je groot ben. En altijd vriendelijk zijn en beleefd, hoor je!"...

Weer gingen ze zwijgend, dwars door 't dorp, langs de kerk. Vrouw Jansen maakte het kruisteeken in 't voorbijgaan.

"Anneke, wat zegt men als men voorbij de kerk gaat?"

"Geloofd zij Jesus Christus" klonk het schuchter en zacht.

"En wat doet men dan? Wat heb ik je geleerd?"

Anneke sloeg een kruisje.

"Zóó is 't goed, prees de moeder. Onze Lieve Heer ziet dat van het tabernakel uit."

Anneke, omziend met een vlugge beweging van 't ranke kopje:

"Kan Hij dat werkelijk zien?"

"Hij ziet en hoort alles, wat wij zeggen en doen; en wat wij denken, weet Hij."